'Οταν μιλάω στο τηλέφωνο
Φοράω πάντα τα γυαλιά μου
Λες και μου μιλούν
Με γραμμένες τις λέξεις
Ομως κι εγώ
Σαν να διαβάζω τα λόγια μου είναι
Γεμάτα μυστικά
Λόγια ανήσυχα
Γραμμένα βιαστικά
Και για τους άλλους δυσανάγνωστα
Τα χρειάζομαι
Για να ακούω πιο καθαρά.
***
ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ τραύμα
Από τσέρκι -στη θάλασσα
'Αρχισε ξαφνικά να αιμορραγεί
Το αίμα κεφαλάκια καρφίτσας
'Ενα ένα και κοντά κοντά
Σαν τα κεριά
Που παίρνουν φως το ένα άπ' τ'άλλο
Έδωσαν μορφή
Σ' ένα αιμάτινο κόσμημα
Στο γόνατό σου
Δε στάζει
Μένει εκεί
Ένα κομμάτι φεγγαριού
Σε χάωση
Το γιατρέψαμε μόνοι μας
Με καπνό τσιγάρου
'Απ τις τσίμπες
Που μαζέψαμε από χάμω
Ακόμα μ ' ένα τάμα στην ''Κοίμηση''
Που περιμένει
Δεν τρέξαμε σε γιατρούς
Ούτε σε φαρμακείο
Λες και γνωρίζαμε από τότε
Βρέφη σχεδόν
Πως μερικές πληγές
Δεν κλείνουν
***
ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ όταν δεν γράφουν μαραζώνουν
Ορκίζονται στον εαυτό τους
Πως η αιτία είναι άλλη
Κάποια ασθένεια του σώματος που έρχεται
Ίσως οι έρωτες που έσβησαν
Βάζουνε τάξη στην κάμαρά τους
Παλιά κλειδιά και αποδείξεις
Τίποτε δεν ανοίγουν ετούτα τα κλειδιά
Κι οι αποδείξεις δεν παραγράφουνε κανένα χρέος
Διπλώνουνε τα ρούχα τους
Όπως οι ιερείς τα άμφια
Περπατούν αργά προσεχτικά
Σαν ηλικιωμένοι τουρίστες
Τάξη τάξη
Δεν πιάνουν πια χαρτί
Το άσπρο τους τρομάζει
***
*ΘΑ ΚΑΠΝΙΖΩ,Γαβριηλίδης,2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου