Αύριο, Τρίτη 31 Ιουλίου 2018, στις 6:00 μ.μ., στο Κοιμητήριο Χαλανδρίου (Αναπαύσεως και Τήνου), αποχαιρετούμε πρόωρα την αγαπημένη ηθοποιό, συγγραφέα και φίλη του Π.Ε.ΣΥ.Θ., Χρύσα Σπηλιώτη, και τον σύζυγό της, Δημήτρη Τουρναβίτη, μουσικό, καθηγητή Μουσικής και αθλητή.
Η συνάδελφος, θεατρολόγος και συγγραφέας, Ασημίνα Ξηρογιάννη, μας παραχώρησε ευγενικά τα παρακάτω λόγια βγαλμένα από τη σιωπή και την ανείπωτη θλίψη των ημερών, που μας έχουν κατακυριεύσει, και των γεγονότων που αισθανόμαστε, ακόμα πολύ φτωχοί για να συλλάβουμε. Για όλο αυτό που έχει συμβεί. Λόγια γι' αυτήν που διάλεξε μέσα από τις λέξεις να μας συγκινήσει, να μας ταξιδέψει... Υπάρχουν άραγε λόγια;
«Είναι δύσκολοι οι καιροί. Ζόρικοι αλήθεια. ΄Ωρες ώρες δεν έχεις κάπου να ακουμπήσεις, δεν έχεις από πού να πιαστείς. Εγώ θα ακουμπήσω στη μνήμη για να πω δυο λόγια για τη Χρύσα Σπηλιώτη, τον σημαντικό αυτό άνθρωπο, την όμορφη αυτή ψυχή που έφυγε τόσο άδοξα, τόσο απάνθρωπα από κοντά μας, ενώ είχε τόσα πράγματα να δώσει και στους οικείους της, αλλά και στο Θέατρο, μια τέχνη που υπηρετούσε με όλες της τις δυνάμεις.
Η τραγωδία στην Ανατολική Αττική την πήρε από κοντά μας, όπως και τον αγαπημένο της σύζυγο, τον μουσικό Δημήτρη Τουρναβίτη. Όμως, καμία τέτοια φωτιά δεν μπορεί να κάψει τις αναμνήσεις ή να μας πάρει τα συναισθήματα που είναι προορισμένα για εκείνην.
Η τελευταία ουσιαστική επικοινωνία μου μαζί της ήταν περίπου πριν δυο μήνες, αναφορικά με την κριτική μου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φράκταλ για την υπέροχη διασκευή της πάνω στο “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” του Σαίξπηρ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σοκόλη.
Η πρώτη-πρώτη μας επαφή πριν πολλά χρόνια, με αφορμή μια συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει τότε για την εφημερίδα του Π.Ε.ΣΥ.Θ. Αρκετά μέλη αλλά και φίλοι του Συλλόγου μας παρακολούθησαν τα σεμινάριαθεατρικής γραφής που παρέδωσε.
Την είχα ρωτήσει στην αρχή της συνέντευξης γιατί κάνει θέατρο και μου είχε απαντήσει ως εξής: “Γιατί, σαν εσωστρεφής και απροσάρμοστος άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, νιώθω ευγνώμων που η μοίρα μού χάρισε αυτή τη διέξοδο επικοινωνίας με τον κόσμο. Δεν πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα αλλάζει όσους ασχολούνται μ' αυτό και ασφαλώς συμβάλλει στον πολιτισμό μας”. Όταν τη ρώτησα αν έχει ασχοληθεί με την πολιτική, μου είπε πως δεν το έχει κάνει και ούτε πρόκειται, ακριβώς επειδή είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός.
Aκριβώς αυτό. Η Χρύσα, αφοσιωμένη στην τέχνη της, την οποία υπηρετούσε παντοιοτρόπως. Ηθοποιός, απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Εμψυχώτρια, ασχολούμενη με τα θεατροπαιχνίδια. Θεατρική συγγραφέας. Έργα της παίχθηκαν στις σκηνές (το “Σκοτσέζικο Ντους”, το “Αγκά-σφι και φι” και ο μονόλογος “Με διαφορά στήθους”. Το “Φωτιά και νερό” ανέβηκε στο θέατρο Άλμα το 2008, ενώ το “Ποιος ανακάλυψε την Αμερική” σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αφού το 2004 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου στην Κροατία και έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά, πορτογαλικά και κροατικά). Σημαντική επιτυχία σημείωσε και πρόσφατα με το “Ο γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος”, ένα δικό της μονόλογο που παίχθηκε στο Vault σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου.
Η οργή είναι μεγάλη για όλα και όλους και κυρίως για την αναλγησία των πολιτικών. Γιατί σίγουρα δεν φταίει ούτε η μοίρα μας, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο Θεός που μας μισεί. Όμως, όταν σκέφτομαι τη Χρύσα, τη δημιουργική, την ευρηματική, την πολυσχιδή, την ταλαντούχα, την Ανθρώπινη Χρύσα, η καρδιά μου δεν μπορεί παρά να είναι φωτεινή και μέσα μου μια φωνή συνεχώς να φωνάζει “Φώτα παρακαλώ, φώτα παρακαλώ!”.
Αντίο, Χρύσα, δεν θα σε ξεχάσουμε όσο ζούμε».
Θερμή παράκληση των οικογενειών είναι να μην υπάρξει κάλυψη της κηδείας από ΜΜΕ
