Νιόβη Ιωάννου /// Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

όταν έπεσε το σκοτάδι χιλιάδες μικρά λευκά ποντίκια βγήκαν απ’ τους υπονόμους ξεχύθηκαν μέσα στην πόλη και τα σπίτια ανέβηκαν στα κρεβάτια μας τρυπώνοντας απ’ τα ρουθούνια άρχισαν να ροκανίζουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου πόσο διαφέραμε ο ένας απ' τον άλλον καθόλου αίμα δεν έσταξε όμως νιώσαμε τη γλυκιά θαλπωρή και μετά από λίγο όλοι φορέσαμε τις ουρές μας για να γίνουμε ο ίδιος άνθρωπος εκείνο το βράδυ με μια υποδόρια ύπουλη κίνηση τα ποντίκια έγδαραν αργά και σταθερά την σάρκα της πόλης εμείς γελούσαμε στον ύπνο μας ευτυχισμένοι -ακόμα μπορούσαμε να επινοούμε τα όνειρα που μας έκαναν να γελάμε- μπερδεμένοι ωστόσο από την γλυκιά αίσθηση του πόνου και τις απρόσμενες ελλείψεις που άφηναν την ελπίδα μέσα μας να πεθαίνει τελευταία

Η φωτό είναι παρμένη από εδώ!

ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ /// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

τρία χρόνια κράτησε το φονικό
ύστερα συλλογίστηκα το αίμα
φραγή
το λευκό πουκάμισο στην ντουλάπα
επιβιβάζομαι και πάλι στο σώμα μου
κλειδώνω με τα γυάλινα κουμπιά
αφήνοντας να προεξέχει από κάθε εποχή
μια λυπημένη ρυτίδα
Άνοιξη
η άλλη κι εγώ
αύριο θα βγούμε στον κήπο
θα μαζέψουμε κόκκινες φράουλες
θα τις βάλουμε σ' ένα ψάθινο πανέρι
μετά θα πλύνουμε τα χέρια μας στη βροχή
μια χάρτινη βάρκα θα γλιστρήσει
αθόρυβα
στο συντριβάνι με την πέτρινη γυναίκα
κύκλους θα κάνει γύρω της


***

μόνο τα χέρια μου
κατάφερα
να σώσω
απ' τη νύχτα
της σταύρωσης 
όμως κανείς
δεν τα πιστεύει
γιατί είναι
το σημάδι
απ' το καρφί
θεοσκότεινο
κι όταν βαθαίνει
ο ουρανός
γεμίζει ρυτίδες
και χάνεται




***

άλλους τους κράτησε για πάντα ένα βαγόνι
κι έμειναν στις θέσεις τους
ώσπου να τελειώσει ο ουρανός
δεν είχαν πρόσωπα να προδώσουν ο ένας τον άλλον
μόνο εκείνο το κυριακάτικο κορίτσι
κρατώντας σφιχτά στην ποδιά το κομμένο κεφάλι του
έτρεχε στα λιβάδια που έφευγαν
έτρεχε στους αφέγγαρους λόφους
έτρεχε να προφτάσει μια κόκκινη παπαρούνα


***


ποίηση

όπου το φως αγάλλεται
ευθεία η ψυχή μου...


***



τρώγαμε γύρω στις οκτώ

όταν ερχόταν η ώρα
η αδερφή μου
με τοποθετούσε στο μεγάλο τραπέζι
κρύβοντας τα μάτια μου στις τσέπες της
ίσως και να μην ήμουν εγώ
που χόρευα και γελούσα στον κήπο
ντυμένη στα λευκά
ίσως και να μην ήταν εκείνη
το κορίτσι με το ραγισμένο φόρεμα 
που έσφιγγε στους αγκώνες τη φωνή του
ώσπου να πάψουν τα δάχτυλα 
ώσπου να πάψουν 
μοναχοκόρες είμαστε
πεινούσαμε πάντα αντικριστά
και κλείναμε τ' αυτιά μας
ακούγοντας
τους κόκκους του ρυζιού
να πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα
ακούγοντας 
το σκοινί να μεγαλώνει
ν' απλώνεται γύρω απ' τον πήλινο λαιμό του αλόγου
που έστεκε όρθιο
για χρόνια έστεκε όρθιο
στην άκρη της παλιάς σκονισμένης ροτόντας

 http://niovi-ioannou.blogspot.com/

notationes /// KAΛΟΚΑΙΡΙ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2015 /// ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΠΟΥΛΙΑ

Tα πουλιά που πετούν χαμηλά
     ποιήματα γίνονται
  μικρές κραυγές από φλόγα
στ' ανθρώπινα συνθλίβονται


Μ' ό,τι σε επινόησε συντάσσομαι
   σ' ό,τι σε ξόδεψε ξοδεύομαι
     μια ώρα ένα φύλλο είναι
       καρφωμένο στη βροχή
         στις φλέβες του
      λέξεις βελόνες ανασαίνω

        Κι εσύ  προσπέρασες



*****



Σε στΗχο πλάγιο και μόνο


Νιόβη Ιωάννου

Οσελότος, 2014
102 σελ.

NIOBH IΩΑΝΝΟΥ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                                    

ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ



Μαθαίνω απ΄την αρχή 
Το κενό να κατοικώ 
Ανάμεσα στις λέξεις
Χιλιάδες μάτια παιδικά
Κι ούτε μια απορία
Έξω οι απαντήσεις
Πωλούνται χονδρική
Υπερήλικες κι οι ερωτήσεις
Κι ο νάνος χειροκροτάει
Κάτω απ΄το δίχτυ
Το επόμενο νούμερο
Το δικό του
Εδώ θα μείνω
Να ματώνω τα χέρια μου
Στην τριανταφυλλιά
Που προσπαθεί να θυμηθεί


"Φως -2" εκδ. Γαβριηλίδης 2013

 
****

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Μια χούφτα σκουριασμένα φύλλα
Εναπομείναντα προσωπικά δεδομένα
Η συμμετοχή μου στο φθινόπωρο
Πίσω απ΄τις γρίλιες
Ακόρεστα με τεμάχισε το φεγγάρι
Εκεί που φθίνουν οι ετυμολογίες των εποχών
Στις χαραμάδες μου γονάτισα
Κι όμως περίσσευε το φως
Οι σταυροφόροι φέτος
Έσερναν στους δρόμους νικηφόρα ρήματα
Και τα παιδιά έκρυβαν τη βροχή
Στα παπούτσια τους και γελούσαν

"Φως - 2" εκδ. Γαβριηλίδης 2013


****


                                                                 

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ


'Εμαθα να σου γράφω απ΄την ίδια θέση 
μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο
όλα μπορούν να συμβούν 
Τα παιδιά ήδη έπαψαν να στοχεύουν στο τέρμα 
τώρα που οι λέξεις κατάντησαν προσβάσιμες
κι ένα ύποπτο μακό
κρεμασμένο στον ξύλινο πάσαλο
απειλεί το φεγγάρι
Κι ο μεθυσμένος σκέφτεται δυνατά
πως ν΄αγαπήσει τον πρώτο τυχόντα
πουλώντας το τελευταίο χάδι
που κάποιος ξέχασε στον ώμο του
σε τιμή ευκαιρίας
Ναι συνέβη κι αυτό 
το νυχτολούλουδο γέμισε αμυχές
των περαστικών τις ανάσες
θαρρώ ο κόσμος άλλαξε για λίγο
σωπαίνοντας βαθιά κάτω απ΄το ίδιο δέντρο
μπροστά στο αδέσποτο που εκποίησε τα τραύματά του
για λόγους τιμής
Έμαθα να σου γράφω απ΄την ίδια θέση
μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο
όλα μπορούν να συμβούν
μονάχα να ξέρεις
στα σημεία στίξης χαμηλώνω το φως ...


"σε στΗχο πλάγιο και μόνο" υπό έκδοση




****
 

ΜΥΡΙΖΕΙ ΒΡΟΧΗ




Λέξεις από άλλα φθινόπωρα
Έπαψαν βρεγμένο χώμα να μυρίζουν
Σμήνος από λυπημένα χελιδόνια
Έμεινε να φτερουγίζει στο χαρτί
Προς άγνωστη κατεύθυνση 
Κιτρίνισε κι ο ουρανός με τα χρόνια
Κάποτε γέμισε αμυχές
Σ΄ απρόσμενη κακοκαιρία παραδομένος
Απροστάτευτα και τ΄αρχικά σου
Ενθύμιοι ίσκιοι λαβωμένοι
Σ΄ενυπόγραφη έξοδο
Νυχτώνει
'Εξω απ΄το παράθυρο
'Ενα υστερόγραφο σύννεφο
Μυρίζει βροχή



"σε στΗχο πλάγιο και μόνο" υπό έκδοση.