Η μοναξιά της καμπύλης
Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη
Κέδρος, 2015
64 σελ.
__________________________________________________
Καθρέφτισμα
Δεν είναι ο άνεμος
που διώχνει την άμμο
αλλά εκείνες οι οξείες γωνίες\
ανάμεσα στα δάχτυλα σου,
αυτές που σαν διαβήτης
γύρω από τον αφαλό
χόρευαν
χωρίς τους κύκλους
ποτέ να κλείνουν.
Μέτρα τις ρωγμές
και δες τις παράλληλες
πώς στολίζουν το πρόσωπο.
Είσαι μια άλλη
μα πάντα εκείνη.
Τώρα πια έμαθες
να μετράς με τον κανόνα
και όχι με τα στάχυα.
Θυμάμαι τότε που το σώμα σου
άμβλυνες
γελώντας δυνατά.
Τώρα είσαι πιο σκληρή από ποτέ
καθώς στα γόνατα καθρεφτίζεσαι
και με ορμή προς το νερό κλείνεις.
***
Η μοναξιά της καμπύλης
Μου αρέσει να μου αφηγείσαι
εκείνη την ιστορία για την ευθεία
που πέθανε μονάχη.
Την ιστορία που ευθεία γεννήθηκε
και στο ηλιοβασίλεμα λύγισε από το θάμβος.
Πες μου όπως εσύ ξέρεις για την κάμψη που
ο χρόνος φέρνει μαζί με τον πόνο.
Πες μου με μάτια που κυλούν από τις κόγχες
πώς εκείνη η ευθεία έμαθε να αγκαλιάζει
ό,τι κραυγάζει.
Πώς το βλέμμα αυτού του κόσμου αρνήθηκε
και καθρέφτη αναζήτησε.
Δεν ψυχορραγούν όλα σε κύκλους ,λες
Μίλα μου λοιπόν
για τη μοναξιά της καμπύλης.
***
'Εμβρυο
Koυλουριασμένη σαν έμβρυο
βαθιά στη μήτρα της λήθης.
Σε μια υγρή μοναξιά
βυθισμένη.
Τρέφομαι με τον πλακούντα
της άρνησης.
Τρέμω στις κραυγές από κει
έξω.
Και σε αυτές που δεν ακούω.Κρυώνω.
Χαμογελάω στις αναμνήσεις άπ' το χάος.
Φαντάσματα δακρύων
από τον ξένο πόνο.
'Ενας ομφάλιος λώρος
μεταξύ σιωπής και οργής
που περιμένει να κοπεί.
***
Ειρήνη
Η σύγκρουση γεννά το λείο,
όχι σε συμπτώσεις,
σε σημεία ενσαρκώνεται,
σε Λευκό.
Μη μου μιλάς για αντίρροπες δυνάμεις.
Σιώπησε.
Το βλέμμα χαμήλωσε,
στην πέτρα να αντανακλά.
Υποκλίσου στο φως.
