Translate

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ /// ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ /// ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ /// ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΟΥ





                                                               




Γιάννης Παπαγιάννης 

Το διπλό πρόσωπο του νου 

Εκδόσεις Κριτική 

Σελ. 256 



Το διπλό πρόσωπο του νου είναι ένα ερωτικό ψυχολογικό θρίλερ με ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές στοχεύσεις. Μέσα από μια ιστορία πάθους και τρέλας, ο συγγραφέας επιχειρεί να ενσωματώσει την ανισορροπία και την διαταραχή της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας σε ένα αφηγηματικό πολυφωνικό μυθιστόρημα που ακολουθεί τεχνική ψηφιδωτού: κάθε νέα σκηνή προσθέτει πληροφορία στον αναγνώστη και το χαοτικό μυστήριο επιλύεται μόνον όταν έχουν τοποθετηθεί όλες οι ψηφίδες. 

Το μυθιστόρημα καταφέρνει να συνδυάσει πολλές αφηγηματικές μορφές σε ενιαίο αποτέλεσμα. Μοιάζει να προσπαθεί να εντάξει όλες τις έως τώρα γνωστές μορφές αφήγησης σε ένα νέο, ολοκληρωμένο είδος. Η κεντρική αφηγηματική ροή είναι κλασικό ερωτικό πολιτικό θρίλερ. Η εμπλοκή του συγγραφέα ως φυσικού προσώπου, ενός, για την ακρίβεια, προσωπείου του συγγραφέα, παραπέμπει σε μεταμοντέρνες τεχνικές. Κι η σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση παραπέμπει στον εσωτερικό μονόλογο του Ζέμπαλντ και του Βίλα – Μάτας.
Με νευρώδη γλώσσα και κοφτό, μικροπερίοδο ύφος, με υποκειμενική αφηγηματική οπτική, όπου συναισθήματα και γεγονότα υπονοούνται αντί να περιγράφονται, μέσα από σειριακές αφηγήσεις διαφορετικών προσώπων, ο συγγραφέας καταφέρνει να χτίσει μια ατμόσφαιρα ισοζυγισμένη ανάμεσα στο παραλήρημα του ονείρου και τη γρήγορη, αγχωτική εναλλαγή εφιαλτικών εικόνων, που μοιάζει συνεχώς να ανακαλούν ένα διαταραγμένο υποσυνείδητο. 

Τα παραπάνω στοιχεία, σε συνδυασμό με τη μη γραμμική, πολυπρόσωπη αφήγηση, δένουν αρμονικά με το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος: τον απατηλό και μάλλον κατακερματισμένο χαρακτήρα της πραγματικότητας, όπως αυτή προσλαμβάνεται από το ανθρώπινο μυαλό. 

Η αφήγηση χρονικά ξεκινάει σε ένα Ελληνικό νησί όπου ο έφηβος Βασίλης ερωτεύεται την Ευγενία. Σχεδιάζει να την παντρευτεί, όμως εκείνη αρραβωνιάζεται άλλον. Όταν επιστρέφει μετενοημένη, ο Βασίλης σαδιστικά την εκδικείται.
Είκοσι χρόνια αργότερα, Γιατρός, διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής, επιστρέφει στον τόπο του και ερωτεύεται δεύτερη φορά την Ευγενία. Όμως δεν είναι η Ευγενία. Η παθιασμένη σχέση τους ξεσηκώνει σκάνδαλο στο νησί. Ο Βασίλης δέχεται απειλές ακόμα και για τη ζωή του.
Ο συγγραφέας του βιβλίου συναντάει τυχαία τον Βασίλη και τρεις άγνωστες κοπέλες, χωρίς να γνωρίζει τίποτα απ’ όσα έχουν προηγηθεί. Πηγαίνουν μαζί διακοπές. Το πρωί η μία κοπέλα έχει δολοφονηθεί και οι υπόλοιποι έχουν εξαφανιστεί.
Κατηγορούμενος για φόνο, ξεκινάει μια έρευνα που θα τον οδηγήσει στον Βασίλη και το νησί όπου εκείνος διαμένει. Ταξιδεύει για να τον συναντήσει και ταυτόχρονα για να υλοποιήσει ένα σχέδιο που έχει σκεφτεί, αλλά και για να γράψει την ιστορία.
Το μυθιστόρημα ξεκινάει με την επίσκεψη του συγγραφέα στο νησί και συνεχίζεται με μια τεχνική παζλ, όπου η εικόνα σχηματίζεται σταδιακά με την τοποθέτηση αφηγηματικών ψηφίδων. Οι τελευταίες σκηνές ερμηνεύουν το σύνολο. Το ζοφερό σκηνικό της σύγχρονης Ελλάδας, η παράνοια και η ανισορροπία στην οποία οδηγεί τους ανθρώπους της, βρίσκονται στην καρδιά του βιβλίου. 



Ένα αριστουργηματικό παιχνίδι με τα κεφάλαια επιτρέπει στον αναγνώστη να γίνει συνδημιουργός. Και φυσικά στο βιβλίο να γίνει για τον καθένα μας, ένα άλλο βιβλίο.
Ελένη Γκίκα, «Έθνος», 6/9/2009 


Γεγονός είναι ότι ο Παπαγιάννης μας παραδίδει ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και αξιοπρόσεκτα μυθιστορήματα της χρονιάς, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει ένα ιδιαίτερο και ήδη ώριμο συγγραφικό ταλέντο.
Νίκος Κουνενής, «Αυγή», 15/11/2009

 

Ταυτόχρονα ο συγγραφέας γράφει ένα μυθιστόρημα για την ίδια την λογοτεχνία, παρασέρνοντας τον αναγνώστη σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι τόσο δομικών στοιχείων όσο και θεωρητικών εννοιών.
Μυρτώ Τσελέντη, «Ο κόσμος του επενδυτή». 17/10/2009.
(Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Παπαγιάννη «Η Ασθένεια της Πεταλούδας») 


                                 
Γιάννης  Παπαγιάννης

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

NEA KYΚΛΟΦΟΡΙΑ /// e.e.cummings /// 33x3x33 /// ποιήματα/δοκίμια/θραύσματα




e.e.cummings
33x3x33
ποιήματα/δοκίμια/θραύσματα
Εισαγωγή-Μετάφραση:
Χάρης Βλαβιανός


                                 
Χάρης Βλαβιανός



 O γνωστός ποιητής και μεταφραστής Χάρης Βλαβιανός που έχει αναμετρηθεί με κορυφαία έργα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας(Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ,Σχεδιάσματα και θραύσματα των τελευταίων Κάντος του 'Εζρα Πάουντ,Τέσσερα Κουαρτέτα του Τ.Σ.'Ελιοτ,Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο του John Ashbery,Oι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης του William Blake)
παραδίδει μια απολαυστική μετάφραση σημαντικών ποιημάτων του κορυφαίου μοντερνιστή ποιητή
e.e.cummings.



AΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ
ISBN: 978-960-504-141-0
Σελ. 128, τιμή: € 13,50
Σχήμα: 14,2x21εκ.
Σειρά: Ποίηση
Σχεδιασμός βιβλίου: Π. Δουβίτσας



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ σε αρχείο PDF
> Εικόνα εξωφύλλου για χρήση σε έντυπα και online (RGB, JPEG, 300dpi, 7εκ. ύψος)



e.e.cummings



O κάμμινγκς (1894-1962) δέν ἦταν μόνο τολμηρός πειραματιστής, ἀλλά καί ἄφθαστος λυρικός καί σατιρικός συγγραφέας. Σάν λυρικός, ὕμνησε ἐκεῖνες τίς ἐμπειρίες, τίς ἀξίες καί τίς στάσεις πού ἔχουν ὑμνήσει οἱ λυρικοί ὅλων τῶν ἐποχῶν – περισσότερο ὅμως ἀπό καθετί ἄλλο, τήν ἀγάπη: σεξουαλική, ρομαντική, ἰδεώδη ἤ ὑπερβατική. Ἄλλοτε ἄσεμνος, ἄλλοτε συναισθηματικός, πότε συγκεκριμένος καί πότε ὄχι, πάντοτε ὅμως συγκλονιστικός, ὁ κάμμινγκς ἔχει γράψει κάποια ἀπό τά ὡραιότερα καί δραστικότερα ἐρωτικά ποιήματα τοῦ 20οῦ αἰώνα.



ἀφοῦ τό συναίσθημα ἔρχεται πρῶτο
αὐτός πού προσέχει ἔστω καί λίγο
τή σύνταξη τῶν πραγμάτων
ἀπόλυτα ποτέ του δέν θά σέ φιλήσει·
ἀπόλυτα νά ’μαι τρελός
τώρα πού ἡ Ἄνοιξη εἶναι ἐδῶ
τό αἷμα μου ἀποδέχεται,
καί τά φιλιά εἶναι καλύτερη μοίρα
ἀπ’ τή σοφία
στ’ ὁρκίζομαι κυρία σ’ ὅλα τά λουλούδια.Μήν κλαῖς
– ἡ καλύτερη χειρονομία τοῦ μυαλοῦ μου ἀξίζει λιγότερο ἀπ’ τό
πετάρισμα τῶν βλεφάρων σου πού λέει
εἴμαστε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο:ὕστερα
γέλασε,γέρνοντας στά χέρια μου
γιατί ἡ ζωή δεν εἶναι παράγραφος
Κι ὁ θάνατος νομίζω δέν εἶναι παρένθεση

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΛΙΖΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΔΟΥ /// Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΒΡΗ [ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,2014]



                                    





Ο άνθρωπος από τη Χάβρη



Λίζα Διονυσιάδου

Γαβριηλίδης, 2014
181 σελ.


...γράφει η Λίζα Διονυσιάδου





  • “Ό άνθρωπος από την Χάβρη”, ο ήρωας του ομώνυμου βιβλίου μου, είναι ένας ήρωας φανταστικός όσο και πραγματικός. Φανταστικός γιατί δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Σαν να μην έφτανε αυτό, είναι ένας ήρωας κλεμμένος κυριολεκτικά από τον ήρωα της ταινίας του Καουρισμάκι «Το λιμάνι της Χάβρης». Από την λευκή οθόνη , στο λευκό χαρτί. Πραγματικός όμως επίσης μια και ο συμβολισμός του είναι ολοφάνερα ταυτισμένος με την μαγεία της τέχνης και συγκεκριμένα της λογοτεχνίας και όλα όσα αυτή μας προσφέρει στο ταξίδι της ζωής. Μετά την απαγωγή του κινηματογραφικού ήρωα, έχουμε σε εξέλιξη μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια πραγματική γυναίκα και έναν φανταστικό, αλλά εν τέλει ακόμη πιο πραγματικό άνδρα. Η ιστορία μου ξεκινάει σε μια σκοτεινή αίθουσα. Σε έναν κινηματογράφο του Αθηναϊκού κέντρου. Οι αναγνώστες, αφήνονται να νομίσουν αρχικά πως η γνωριμία της ηρωίδας με τον Μαρσέλ,τον ήρωα της ταινίας του Καουρισμάκι, «Το λιμάνι της Χάβρης», ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα, όλα ήταν κατά κάποιο τρόπο προμελετημένα. Αρκετά πριν ξεκινήσουν με τον σύντροφό της από την εξοχή, είχε σκεφθεί σε ποια σκοτεινή αίθουσα θα κατέληγαν με βαθειά ριζωμένη μέσα της την σκέψη, ότι εκεί, δήθεν τυχαία, θα συναντούσε τον ήρωά της. Δεν ήξερε τι ακριβώς έψαχνε, όμως ήταν σίγουρη, ότι επιστρέφοντας , τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτός που θα συναντούσε , θα γινόταν ο μελλοντικός της σύντροφος για το ταξίδι που πάντα ονειρευόταν. Μετά, όλα θα ήταν εύκολα. Η ιστορία θα είχε ήδη ξεκινήσει και η ροή της θα την οδηγούσε βήμα- βήμα. Θα την οδηγούσε στην διερεύνηση του εαυτού της πρώτα και εν τέλει στην ολοκλήρωση μέσω της αγάπης. Στην ταινία του Καουρισμάκι, ο Μαρσέλ φλέρταρε με την περιπέτεια και τον κίνδυνο, κάνοντας ταυτόχρονα ένα ταξίδι βαθειά μέσα του. Πάντα με φόντο την ανθρωπιά, Ο δικός μου Μαρσέλ, φλέρταρε με μια γυναίκα αερικό συνεχίζοντας το ταξίδι του στα όρια της ανθρωπιάς .Ταξίδι καταβύθισης στον χώρο και τον χρόνο στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον . Ένας έρωτας και μάλιστα στην ηλικία της ωριμότητας είναι πάντα γοητευτικός. Εδώ, ο έρωτας ήταν βαθύς . Υπήρχε η μαγεία ,υπήρχε η λαχτάρα για κάτι μοναδικό . Κάτι δυνατότερο από τους συνηθισμένους έρωτες με ημερομηνία λήξης. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα χάριζε στην ηρωίδα την ατέλειωτη συγκίνηση ; Που θα καταλάμβανε όλα της τα κύτταρα , χαρίζοντάς της την ολοκληρωτική πληρότητα; Που θα την γέμιζε , ανεξάρτητα από συστήματα και κρίσεις, οικονομικές ή άλλες; Θα σας αποκαλύψω λοιπόν το μυστικό μου ! Ο Μαρσέλ , δεν ήταν άνθρωπος ! Ήταν όλα μαζί τα ανθρώπινα και τα υπερανθρώπινα. Ήταν αυτός που θα με οδηγούσε παντού. Όπου, χρόνος και τόπος , δεν θα είχαν καμιά σημασία. Ήταν αυτός που θα μου χάριζε όλα όσα ονειρευόμουν να ζήσω. Ήταν όλη η ομορφιά που έλειπε από τον κόσμο για να σωθεί. Σε πολλές στιγμές , μέσα στην ροή της ιστορίας μου, αυτή η ομορφιά, όπως ακριβώς και η ομορφιά της λογοτεχνίας, μοιάζει να χάνεται περίπου οριστικά. Αυτό, δίνει στα πράγματα μια απαισιόδοξη εξέλιξη. Ένα τέλος που θυμίζει το θλιβερό τέλος στο οποίο πάντα καταλήγουν τα ανθρώπινα καμώματα. Όμως ο Μαρσέλ δεν χάνεται . Δεν εξαφανίζεται ποτέ. Ούτε και τότε που όλα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση του. Ακόμη και όταν , πικραμένος άρχισε να στροβιλίζεται στο απέραντο κενό , υπήρχε πάντα το ανακουφιστικό γαλάζιο μέσα στο οποίο έπλεε. Δεν θα τελείωνε ποτέ η ομορφιά. Ο θάνατός της θα οδηγούσε σε άλλη ομορφιά. Πάντα η μαγεία θα συναντιόταν με την πραγματικότητα , απαλύνοντας την ασχήμια της . Πάντα θα γύρευε να την εξουσιάσει. Και θα ήταν αυτό η μοναδική μας σωτηρία. Η ελπίδα μας για την συνέχεια.



    ΛΙΖΑ  ΔΙΟΝΥΣΙΑΔΟΥ

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ /// ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// 23 ΜΕΡΕΣ [ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ,2015 ]










  Συνέντευξη στην Χαριτίνη Μαλισσόβα

 






Πριν από δύο περίπου εβδομάδες ήρθε στα χέρια μου το νέο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη με τίτλο 23 ημέρες,(εκδ.Γαβριηλίδης).
Έχοντας διαβάσει την προηγούμενη δουλειά της,την οποία κι έχουν γνωρίσει από το portal μας σε πρόσφατη συνέντευξή της οι αναγνώστες μας,διαπίστωσα μια πιο ολοκληρωμένη και ώριμη ποιήτρια.
Μέσα από το ημερολόγιο της Σοφί και με αφορμή μια ερωτική ιστορία,η Ασημίνα Ξηρογιάννη διερευνά τη διαδικασία της γραφής των ποιημάτων.
Μέσα σε 40 περίπου σελίδες και 23 φαινομενικά ανεξάρτητα-αλλά τόσο αλληλένδετα-κεφάλαια,ο αναγνώστης ζει μαζί με τη Σοφί την προσμονή,την εσωτερική διαδρομή της συνδυασμένη με μια απόπειρα ποιητικής .
Πόσες ζωές μπορεί να ζει ένας δημιουργός πόσο απολαυστική ή επώδυνη είναι η διαδικασία της γραφής;
Τι είναι αυτό που μας κρατά προσκολλημένους σε οδυνηρή αναμονή και πότε προχωράμε παρακάτω;
Για όλα αυτά συνομιλήσαμε με την Ασημίνα Ξηρογιάννη,επιλέξαμε αγαπημένα μας κομμάτια της συλλογής και σας  τα παραθέτουμε.
Το βιβλίο στο σύνολό  του είναι μια ευχάριστη έκπληξη,αφού η δημιουργός δείχνει να κατέχει τόσο καλά την τέχνη της γραφής,να την χειρίζεται έξυπνα και,κυρίως,να εξελίσσεται σε κάθε της  νέα δουλειά.
                                   Χ.Μ.
                                                          
"Στο ποίημα τίποτα  μπορεί να μην τελειώνει οριστικά,ενδέχεται να μένει '' ανοιχτό'' και όλα μετέωρα.Και τούτο είναι μέρος της μαγείας."
                                     Α.Ξ.
 "23 ημέρες", μια ερωτική ιστορία, μέσω της οποίας διερευνάται η διαδικασία της γραφής των ποιημάτων.
Oτιδήποτε μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον ενός δημιουργού και να αποτελέσει την αρχή της δημιουργίας.
Το θέμα είναι πώς ,από ένα αρχικό ερέθισμα (την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου ,για παράδειγμα)περνάμε στο ποίημα.Πώς ο κάθε δημιουργός φιλτράρει δημιουργικά τα πράγματα που βιώνει ή τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω του και τα μετασχηματίζει σε τέχνη του λόγου παίρνοντας ταυτόχρονα τις ασφαλείς αποστάσεις από αυτά.Συνηθίζω να σημειώνω σε μπλοκάκι  πολλά και ποικίλα.Η επεξεργασία τους είναι μια αργή ,αλλά απολαυστική διαδικασία.



Τα συναισθήματα  που γεννά η  αναμονή;

H ηρωίδα ,η Σοφί,βρίσκεται σε μεγάλη αναμονή.'Ενας μεγάλος έρωτας,που όμως μπορεί να χάσει για πάντα.Η αναμονή δεν της γεννά μόνο συναισθήματα,αλλά και λέξεις.Μερικές  από αυτές τις λέξεις μπορεί να συνδυαστούν με τέτοιο τρόπο και να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας ,ώστε να καταλήξουν να γίνουν ποιήματα.'Αλλες όμως ,μπορεί  να αποτελέσουν κομμάτια απλών ασκήσεων επί χάρτου ,ή ένα γρατζούνισμα και μόνο πάνω στο  σημειωματάριο.
Ζει δύο ζωές ο δημιουργός;
  Zει πολλές ζωές βασικά.Πιο ειδικά θα λέγαμε όμως ότι από τη μία υπάρχει η ζωή του ως άνθρωπος που μπορεί να τον απασχολούν απλά ,καθημερινά  πράγματα.Ή πράγματα που θα χαρακτήριζε κανείς ''πεζά'' ,χωρίς να έχουν -απαραίτητα -αρνητικό πρόσημο.Να ζει μια ζωή όπως όλοι,μια καθημερινότητα ας πούμε :να πληρώνει λογαριασμούς,να αγωνίζεται για τον επιούσιο,να μεγαλώνει τα παιδιά του,να έχει μια κανονική δουλειά ίσως.Και από την άλλη ,υπάρχει η ζωή του ως δημιουργού,μια άλλη εσωτερική ζωή ,γεμάτη,ιδιάζουσα,μυστική ,μόνο δική του.Που εκεί,άλλοι είναι οι όροι,άλλες και οι συνθήκες.Οπότε βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στις δυο αυτές ζωές.Πιθανόν αυτό να είναι και το ενδιαφέρον στοίχημα που βάζει όμως.Σημειώνουμε ότι η μία ζωή -και είναι φυσικό-τον τροφοδοτεί με ερεθίσματα και εμπειρίες ,υλικό δηλαδή,για την άλλη.




Το "τρίο" στο ποίημα λειτουργεί ως...

....απλά ένα αρχικό ερέθισμα για τη δημιουργία.
Αν και με εντυπωσίασε στο σύνολό του το βιβλίο,ωστόσο ξεχώρισα το ''ΠΟΙΗΜΑ  ΚΟΛΑΖ ",το οποίο και θα ήθελα να μοιραστούμε με τους αναγνώστες της Θ. Θέλετε να μας πείτε για την επιλογή των προσώπων σ'αυτό το κομμάτι;
 ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΛΑΖ
Aν η Ποίηση είχε χρώμα
Οι φιγούρες του Σαγκάλ(που πετάνε)
''Ο καθρέφτης'' του Φοίβου Δεληβοριά
Βότανο Λουίζα(για το αδυνάτισμα)
23 μέρες μόνο(;)
Iδανικοί Αυτόχειρες
Λευτέρης Βογιατζής:Θέατρο σαν ποίηση
Το κολάζ μου''Η Ιστορία της Γυναίκας μέσα στους αιώνες"
Οι ώρες(κινηματογραφική ταινία)
Σύλβια Πλαθ και Μάτση for ever
Aμοργόςτου Γκάτσου
Διακοπές στην Πραγματικότητα του Χάρη Βλαβιανού
Παραμύθια για παιδιά και μεγάλους
Το ποδήλατό μου
Χοσέ(όνομα που μου αρέσει)
Μέριλυν(η γνωστή)
'Ολα τα "αν" και τα''γιατί"
Τα ηδονικά του Καβάφη
''Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε''
(Μάνος Χατζιδάκις)
Το φιλί του Μουνκ"
Αυστηρή επιλογή λέξεων ,στοιχείων και προσώπων στο Ποίημα Κολάζ(The Soul selects her own Society-οπως έγραψε η ΕMILY DICKINSON). Είμαστε τα διαβάσματα και οι εμπειρίες μας.Όλα αυτά μιλάνε μέσα μας .Ταξιδεύουμε μαζί το μεγάλο και γοητευτικό ταξίδι της διακειμενικότητας.Οι ποικίλες επιδράσεις καθορίζουν τον δημιουργό που  συνδιαλέγεται μαζί τους κάθε στιγμή.Διάλογος γόνιμος και ουσιαστικός.Στίγματα.Η Σοφί αναφέρεται κάπου μέσα στο έργο στις ζωές ''των διακειμενικών άλλων'' που μοιραία ''μπλέκονται'' με τη δική της κατά έναν τρόπο.
Μήνυμα αισιοδοξίας ή απλώς εξωτερίκευση του εσωτερικού ταξιδιού;


Το δεύτερο.Δεν υπάρχει κανένα αισιόδοξο μήνυμα,ή μάλλον δεν ήταν η πρόθεσή μου για κάτι τέτοιο.Είναι η εσωτερική διαδρομή της Σοφί συνδυασμένη με μια απόπειρα ποιητικής .Ως ποιήτρια ,και μάλιστα νέα,βασανίζεται από το ποίημα μέχρι αυτό να γεννηθεί.Ξέρει ότι ο αγαπημένος της μπορεί να μην γυρίσει.Οπότε θα βιώσει την απώλεια.Και σε κάθε απώλεια το ποίημα καιροφυλαχτεί .
Οι έμπρακτες αποδείξεις αγάπης ενός άνδρα με λίγα λόγια;

Θα παραθέσω απλώς την άποψη της ηρωίδας μου με αποσπάσματα από το βιβλίο:

(α)

Η Σοφί γράφει:
Η φιγούρα του άντρα που δεσπόζει στον πίνακα του Μουνκ μου θυμίζει εσένα. Μοιάζετε.Οι αφορισμοί του Μποτόν περί έρωτος, ας πούμε (τι φαινομενικά άσχετος συνειρμός! κι όμως...)
Αν τους μετέφραζες για μένα, θα ήταν μια πράξη αγάπης.
Όπως αυτή του άντρα του πίνακα.

(β)

Εγώ πάλι ονειρεύομαι την ανοιχτή θάλασσα μαζί σου.
Κι ας ζω στην άκρη της ζωής σου.
Ένα πεδίο άπειρο, ελεύθερο και φωτεινό,
όπου όλες οι λέξεις θα λέγονται με ειλικρίνεια
και μετά θα αθωώνονται.
Είσαι το ποίημά μου, ξέρεις,
αλλά εγώ δε θέλω να γίνω ποτέ το δικό σου.
Με αντέχεις. Ίσον με αγαπάς. 


Αυτή είναι η ιδανική και επιθυμητή εξίσωση.
 
Προχωράμε παρακάτω όταν..
  ...έχουμε πιστέψει ότι κάτι έχει τελειώσει οριστικά.Στο ποίημα βέβαια τίποτα  μπορεί να μην τελειώνει οριστικά.Το ποίημα ενδέχεται να μένει '' ανοιχτό'' και όλα μετέωρα.Και τούτο είναι μέρος της μαγείας.
Το αγαπημένο σας κομμάτι από το βιβλίο;
  Όλα τα αγαπώ εξίσου. Και να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ σημαντικό το βιβλίο να διαβαστεί ως σύνολο.Είναι σαν ένα παζλ που για να υπάρξει απαιτούνται όλα του τα στοιχεία ,όλα του τα κομμάτια.Παραθέτω λοιπόν ένα απόσπασμα που αγαπούν ιδιαίτερα οι αναγνώστες ,άπ' ότι ξέρω από mail που μου έχουν στείλει :

[..]




Σήμερα της έστειλε στο κινητό της ένα μήνυμα...κενό.
Η Σοφί απάντησε αμέσως:''Δεν μπορώ να ερμηνεύσω τη λευκότητα''.

Μπορεί να αποτελέσει η λευκότητα την αρχή της μυθοπλασίας;


 Εν τέλει...23 μέρες σημαίνουν...

23 σελίδες ημερολογίου.(Η ύπαρξη του αριθμού 3 αιτιολογείται από την Σοφί.)23 ημέρες στο εργαστήρι στην ουσία.Σημειώσεις,καταγραφή ερεθισμάτων,ασκήσεις επί χάρτου,επιγράμματα,ποιήματα.
Λογοτεχνία μέσα στη λογοτεχνία.
 ******
Αναδημοσίευση από :

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ /// ΑΓΥΙΑ




                                                                     




Η ευωδιά του δειλινού
αντικατοπτρίζεται στον αέρα
και ο καλοκαιρινός άνευρος αχός της θάλασσας
στο ρυθμό μιας απόκοσμης μελωδίας του παρελθόντος.
Πιο κάτω απλώνεται το Ηραίον.


Ποιός θα μπορέσει όμως να το εξιχνιάσει...
Χάνεται μέσα στις στολές της νύχτας,
μέσα στους αιώνες 
και στους ήχους των βεγγαλικών
που πυρπολούν τις λέμβους.


Επιβάτες όλοι μιας ιστορίας αντίκρυ της Εφέσου,
κι εμείς ταξιδιώτες ενός ερωτικού παιχνιδιού
με φόντο την αγέρωχη λυγαριά
και  γύρω της τις ιερές κολόνες.  

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ



                                    
Lewis A. Ramsey -father and son



Επιμέλεια:Aσημίνα Ξηρογιάννη




Σέιμους Χήνι

 Ο αγρότης πατέρας μου


“Ο πατέρας μου δούλευε με άλογο τ’ αλέτρι
οι ώμοι του φούσκωναν σαν ανοιχτά πανιά
ανάμεσα στις λάμες και τ’ αργασμένο χώμα.
Τα άλογα τεντώνονταν με της γλώσσας του το πρόσταγμα.

Πεπειραμένος. Έστηνε το φτερό
και ταίριαζε τη λαμπερή ατσάλινη λάμα.
Ο χορτόπλινθος κυλούσε χωρίς ποτέ να σπάει.
Στην ξερολιθιά, μ’ ένα μόνο τράβηγμα

στα χαλινάρια κι η ιδρωμένη παρέα έκανε στροφή
και πίσω πάλι στο χωράφι. Το μάτι του
μισόκλεινε και κάρφωνε τη γη μ’ ακρίβεια
σχεδιάζοντας το όργωμα σαν χάρτη.

Σκόνταφτα στα χνάρια του, σημαδεμένος από σόλες καρφωτές
έπεφτα καμιά φορά πάνω σο γυαλισμένο χορτόπλινθο
κι άλλη φορά με σήκωνε στην πλάτη
όπως βούταγα και σηκωνόμουνα πάνω από το μόχτο του.

Ήθελα να μεγαλώσω να οργώσω
να κλείσω το ένα μάτι, να τεντώνω το μπράτσο.
Το μόνο που έκανα ποτέ ήταν να τον ακολουθώ,
χωμένος στη φαρδιά σκιά του, πάνω κάτω στο κτήμα.

Ήμουνα βάσανο, όπως σκόνταφτα, έπεφτα,
κλαψούριζα συνέχεια. Όμως σήμερα
είναι ο πατέρας μου που στραβοπατάει
είναι πίσω μου και δε λέει να φύγει.”


( «Τα ποιήματα του βάλτου»Εκδ.Καστανιώτη,Ανθολόγηση-Μετάφραση,Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ 2013)


_________________________


Σύλβια Πλαθ

 
Daddy

Δεν κάνεις πια, δεν κάνεις πια
Παλιό παπούτσι
Που μέσα του σαν πόδι έχω ζήσει
Τριάντα χρόνια τώρα φτωχό και λευκό,
Τολμώντας μόλις να πάρω ανάσα ή να φταρνιστώ.

Έπρεπε να σε σκοτώσω, μπαμπά
Όμως προτού προλάβω είχες πεθάνει–
Μαρμάρινος, ένα τσουβάλι μπουκωμένο με Θεό,
Άγαλμα στοιχειωμένο με ένα γκρίζο δάχτυλο
Μεγάλο σαν φώκια του Φρίσκο

Και το κεφάλι μέσα στο φρικτό Ατλαντικό
Όπου βρέχει πράσινη βροχή στο κυανό
Πέρα από τα νερά του ωραίου Νουαζέτ.
Προσευχόμουν να σε ξαναβρώ.
Ach, du.

Στη γλώσσα τη γερμανική, σε μια πολωνική πολίχνη
Ισοπεδωμένη από τον οδοστρωτήρα
Πολέμων, πολέμων, πολέμων.
Μα το όνομα της πολίχνης είναι κοινό.
Ο Πολωνός μου φίλος

Λέει πως υπάρχουνε ντουζίνες, μία ή δυο.
Κι έτσι ποτέ δεν μπορούσα να πω
Πού πάτησες το πόδι σου, οι ρίζες σου πούθε κρατούν
Δε θα μπορέσω ποτέ να σου μιλήσω.
Η γλώσσα μου κολλάει στον ουρανίσκο.

Μαγκώνει σε μια ακάνθινη συρμάτινη παγίδα.
Ιch, ich, ich, ich,
Ήμουν σχεδόν χωρίς φωνή.
Και νόμιζα πως κάθε Γερμανός ήσουν εσύ.
Και η γλώσσα είναι αισχρή

Μια μηχανή, μια μηχανή
Που με μασούσε σαν Εβραίο.
Έναν Εβραίο στο Νταχάου, στο Άουσβιτς, στο Μπέλσεν.
Άρχισα σαν Εβραίος να μιλώ.
Νομίζω πως μπορεί να είμαι Εβραία.

Τα χιόνια του Τιρόλου, της Βιένης η διάφανη μπίρα
Δεν είναι τόσο αγνά κι αληθινά.
Με την τσιγγάνα προγονό μου και το κακό μου ριζικό
Και τα χαρτιά μου τα ταρό, και τα χαρτιά μου τα ταρό
Ίσως και να 'μαι λιγάκι Εβραία.

Και ξέρεις, πάντα σε φοβόμουν
Με τη Luftwaffe σου και τα παράσημα σου.
Το τακτικό μουστάκι σου
Και τα αριά σου μάτια, γαλάζια φωτεινά.
Panzer-man, panzer-man, Ω εσύ —

Που Θεός δεν είσαι αλλά σβάστικα
Κατάμαυρη, που δεν τη διαπερνάει ο ουρανός.
Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν φασίστα,
Την μπότα στα μούτρα, του κτήνους την καρδιά
Του κτήνους, ενός κτήνους σαν εσένα.

Σε ένα μαυροπίνακα στέκεσαι, μπαμπά,
Στη φωτογραφία που κρατώ,
Ένα σημάδι στο σαγόνι αντί στο πόδι,
Αλλά δεν είσαι λιγότερο διάβολος γι' αυτό,
Όχι λιγότερο από το σκοτεινό άντρα

Που την όμορφη πορφυρή καρδιά μου έκοψε στα δυο.
Ήμουν δέκα χρονώ όταν σε βάλανε στον τάφο.
Και στα είκοσι προσπάθησα να σκοτωθώ
Για να σε ξαναβρώ, για να σε ξαναβρώ.
Μπορούσα ακόμα και στα κόκαλα σου να αρκεστώ.

Αλλά με έσυραν έξω από το λάκκο
Και με κόλλα με ένωσαν ξανά.
Τότε όμως τι να κάνω ήξερα πια.
Έφτιαξα λοιπόν ένα μοντέλο από σένα,
Έναν άντρα με μαύρα και ύφος Meinkampf

Κι έναν έρωτα τροχό μαρτυρίων.
Και είπα δέχομαι, δέχομαι.
Κι έτσι ξόφλησα, μπαμπά.
Το μαύρο τηλέφωνο ξεριζωμένο,
Και οι φωνές δε φτάνουν μέχρι εδώ.

Αν σκότωσα ένα αρσενικό, σκότωσα δυο–
Το βρικόλακα που έμοιαζε σε σένα
Και μου 'πινε ολοχρονίς το αίμα,
Εφτά χρονιές, αν θες να ξέρεις.
Ησύχασε τώρα, μπαμπά.

Υπάρχει ένα παλούκι στη μαύρη σου καρδιά,
Και οι χωρικοί δε σε χώνεψαν ποτέ.
Χορεύουν τώρα και σε ποδοπατούν.
Ήξεραν πάντα ότι ήσουν εσύ.
Μπαμπά, μπαμπά, μπάσταρδε, με σένα έχω ξοφλήσει πια.


(Μετάφραση Κατερίνα και Ελένη Ηλιοπούλου)

 ______________________________


 Tσέσλαφ Μίλος


Φόβος
 

''Πατέρα, πού είσαι; To δάσος είναι άγριο,
Υπάρχουν πλάσματα εδώ, οι θάμνοι κουνιούνται.
Οι ορχιδέες εκρήγνυνται με δηλητηριώδη φωτιά,
Ύπουλα χάσματα παραμονεύουν σε κάθε βήμα.

''Πού είσαι, Πατέρα; Eίναι ατελείωτη η νύχτα.
Το σκοτάδι θα είναι αιώνιο.
Οι ταξιδιώτες είναι άστεγοι, θα πεθάνουν από πείνα,
Το ψωμί μας είναι πικρό, και σκληρό σαν πέτρα.

''Η καυτή ανάσα του φρικτού θηρίου
Έρχεται όλο και πιο κοντά, ξερνάει τη μπόχα της.
Πού έχεις πάει, Πατέρα; Γιατί δεν λυπάσαι
Τα παιδιά σου που είναι χαμένα σ' αυτό το ζοφερό δάσος;


 Mετάφραση,Ασημίνα Ξηρογιάννη,
http://www.vakxikon.gr/content/view/2169/11463/  


                                         
giovanni battista moroni - father and son



ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ


74


'Oταν έγραφες ένα χρόνο πριν το σονέτο 47,ζούσε ακόμη.
Χθες πέθανε.Οι γιατροί απλώς αρνήθηκαν να τον επαναφέρουν.
Επί δεκατέσσερις μήνες κοιτούσε τους γυμνούς τοίχους του θαλάμου του
συνομιλώντας μόνο με τον εαυτό του.Κοιτούσε και κοιτούσε.
Το πρωί που ξύπνησες βρήκες ένα  SMS από τον αδελφό σου:
''Call me immediately!Our father...''
[Τα αγγλικά είναι η κοινή σας γλώσσα,κι αυτά σπασμένα ,όπως η σχέση σας.]
'Ωρα Βραζιλίας 14.00.'Εκλεισε τα μάτια του καθώς εσύ άνοιγες τα δικά σου.
Τώρα είσαι πλέον ορφανός.
Φθινόπωρο έφυγαν και οι δύο,με δύο χρόνια διαφορά .   
Οι στάλες της βροχής  στο τζάμι συντονίζονται μ ετη οδύνη σου-
κυλάνε αργά όπως τα δάκρυά σου.
Τον αγαπούσες όσο πίστευες;Σε αγαπούσε όσο ήθελες;
Συνέχισε να ρωτάς.Οι δικοί σου τοίχοι έχουν ακόμα πολλά να πουν.
     

(Σονέτα της Συμφοράς,Πατάκης 2011)

___________________________

Χρίστος Λάσκαρης

 Πάλι ο πατέρας μου


“Απόψε είδα πάλι τον πατέρα μου.
Τριαντατρία χρόνια πεθαμένος
και δεν κουράστηκε να μ’ επισκέπτεται.

Φορούσε το καπέλο του πως θα ταξίδευε.
Η μητέρα μου μπάλωνε στη γωνιά.
«Κάτσε», του λέει, «πού ήσουνα»”.


(Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα, Καστανιώτης)


 __________________

 Θανάσης Κωσταβάρας,

Στο σπίτι του πατέρα 


Είμαι στο σπίτι του Πατέρα.
Κρύος αέρας περνάει μέσα από τις ραγισμένες πόρτες.
Κι έξω στον κήπο, μαύρο ξεσέλωτο άλογο
γδέρνει με την οπλή του το χώμα.
Ανεβαίνει την πέτρινη σκάλα χρεμετίζοντας.

Κι εγώ είμαι μόνος στο σπίτι.
Τόσο μόνος όσο δεν ήμουν ποτέ μου.

Ξάφνου, Άγγελος Κυρίου στέκει αντίκρυ.
Ταξιδεμένος Άγγελος στέκει και με κοιτάζει θλιμμένος.

Κι ανάμεσά μας περνούν άσπρα φύλλα του φθινοπώρου.
Άσπρα φύλλα του φθινοπώρου και του χειμώνα περνούν
τα περασμένα μου χρόνια.
Τα κερδισμένα και τ’ άλλα, τα πριν από σένα, τ’ αόριστα.

Στέκω και τον κοιτάζω. Και μέσα στο πρόσωπό του
απορημένος βλέπω το πρόσωπό σου,
μπορώ πίσω από το φόβο να ξεχωρίσω το ωραίο σου
πρόσωπο.

Δεν λέω τίποτα.
Σε κοιτώ μόνο, σαν να ‘σαι το τελευταίο πρόσωπο
που πρόκειται ν΄αντικρίσω.

Κι όπως πέφτει το βράδυ κι ο ίσκιος σου χάνεται
γέρνω στο φευγαλέο μου όνειρο
κι απελπισμένος κλαίω.



( Από τη συλλογή Στο βάθος του χρώματος, 1993)

 ______________


Τίτος Πατρίκιος,


 «Μνημόσυνο I» 

«Δύσκολα χρόνια φτώχειας και κατατρεγμού
μαζί τα ζούσαμε κυλούσαν σα νερό
έπειτα άνοιξα μια πόρτα στο βοριά
κι όλοι σκορπίσαμε σαν ξεραμένα φύλλα.

Όμως πατέρα τώρα σε γνωρίζω από κοντά
βλέπω όσα δεν άγγιξαν τη ζωή σου
άχρηστα λόγια σαλιάρικη ευτυχία
τώρα που η παρουσία σου όλο λιγότερο με βαραίνει.»


 «Μνημόσυνο II»

«Σαν έφυγες πατέρα άνοιξε ένα φαράγγι
και φάνηκαν όλα τα περασμένα χρόνια
σα στρώματα γεωλογικά γυμνά κι απρόσιτα
στην όψη κάθε αντικριστής πλαγιάς.

Τώρα όμως κλείνει σιγά σιγά το χάσμα
μεγαλώνουμε τις αρετές σου ξεχνάμε τα ελαττώματα
σε αλλάζουμε σε σύμβολο να σκέπει και να θάλπει
όπως οι πρώτοι άνθρωποι φτιάχναν το Θεό.»



(από το «Τίτος Πατρίκιος – ΠΟΙΗΜΑΤΑ, II (1953-1959)», Κέδρος)






Λευτέρης Ξανθόπουλος, «Ο πατέρας παντού» Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας και βγήκε από μέσα ο πατέρας κρατούσε δίχτυ με ψώνια πατάτες μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά τυριά από τον Ζαφόλια 50 δράμια καφέ˙ σας έφερα να φάτε είπε ακούμπησε το δίχτυ στο τραπέζι και βγήκε. Έπειτα ήρθε η μυρωδιά του καπνού από το μπάνιο από το χολ απ’ το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι απ’ το φωταγωγό από τον κήπο.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/top-5-poiimata-gia-ton-patera/ ]

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

HΛΙΑΣ ΣΕΛΛΟΥΝΤΟΣ //// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ







                              
Κολάζ :Ασημίνα Ξηρογιάννη


 



Set to harvest worlds, moisture and the sun 

kiss a wind’s reluctant barricades: 

the hardest bit of dirt and soil, 

                    dreams of the free element’s love 


( dares not fathom a sunless merging, 

one solely of nightly fans and coolest dew ) 


η αποσυναρμολογημένη ποιήτρια 

μάζεψε τα διαμάντια του δειλινού, 

το χλωρό βυθό στην αστρέρημο του έρωτα 

\ γλυκιά 

[αφαλός φιλιά στιγμών \πέφτει στην κορφή του κόσμου: 

που με χαρά πονάνε] \ ως τύραννος της ένωσης 


στο χορό του σκοταδιού 

στο μέταλλο της ποίησης 


στην πείνα των λέξεων 


η ποιήτρια αναποιείται 


and, behold! the liquid trench finally knows 

            this fusion of world-bodies in the dark, 

                              those starry legs’ spent silence! 



το ελεύθερο στοιχείο του έρωτα

και το σκληρότερο [αδαμάντινο] κομμάτι Γης

                               που υπήρξε Ποτέ,

δροσοσταλίδα και ήλιος και το δρεπάνι των λέξεων

και το όνειρο πια

(ένα;
το; ) Ποίημα (της). 


*****



Surrounded by my own pale whiteness 

(no, transparent) this breath listens 

(no, tries to listen) the Earth under floorboards

                    air between clouds of cigarette smoke 

                   the fiery star on the other side (and) 

                   water orgasming across sigh pauses of moments 




The Verdict? mostly blind 

clamors and avalanches of bridled voices and passions 

paint this hubbub’s horizon 

on a broken, empty, canvas? 



No, neither empty, nor broken 

sin-gu-lar-i-ty = this prism of all loving shadows 


       as perceived by a 

Man’s Mists. hallow, hollow, capitalization

                  bending the fire 

            her shrieks 

      moist grass      she is the wind blessing this table 



he is the blackboard under the moments’ glass 



they are the willing servants of conflicted entropy 

blowing their sail, to pierce clouds with their 

Gazes’ Mast      gazes’ mast, gazes, mast, gazes, mast…





June 13, 2015






ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ /// microαστές




                                                                 






Οι εκδόσεις Vakxikon.gr και η Ελένη Φουρνάρου σας προσκαλούν στην πρώτη παρουσίαση του πιο καλοκαιρινού βιβλίου της πόλης.

Την Τετάρτη 24 Ιουνίου στις 8.30 στον κήπο του Καφέ Μπαρ Όστρια
(Θεμιστοκλέους 65 & Οικονόμου 6, Εξάρχεια).

Θα μιλήσουν :


ο Στέλιος Κανάκης - εκπαιδευτικός/συγγραφέας, 

η Άσπα Πασπάλη - ψυχολόγος/ψυχοθεραπεύτρια 

και η σκιτσογράφος Μαρία Τζαμπούρα

Αποσπάσματα θα διαβάσει η συγγραφέας/ηθοποιός Ασημίνα Ξηρογιάννη.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗΣ /// ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΟΔΙΑ ΣΕ ΑΝΤΡΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ







                                                           




Γυναικεία πόδια σε αντρικά παπούτσια


Γιάννης Αγγουριδάκης

Γαβριηλίδης, 2013
208 σελ.



Εννέα διηγήματα.
Εννέα ταξίδια σε διαφορετικούς προορισμούς.
Ταξίδια που κρύβουν εκπλήξεις.
Ο έρωτας, η φιλία, η κοινωνία... είναι τα θέματα που με διεισδυτικό και απολαυστικό χιούμορ διαπραγματεύεται ο συγγραφέας.





Αποσπάσματα  από το βιβλίο


 ****

* Μου πάει το πουκάμισο της μοναξιάς;
* Θα σου πηγαίνει πάντα μέχρι να βρεις τον άνθρωπό σου.
* Και πώς θα καταλάβω ποιος είναι ο άνθρωπός μου;
* Εύκολα. Μαζί του θα νιώθεις πάντα ολόγυμνος, αλλά ποτέ δε θα νιώθεις κρύο.


(Απόσπασμα από το διήγημα ‘’Μπέμπηδες’’) 


  ****


''Αμ, το άλλο πού το πας; Γιατί μου βάζουν μπλάνκο; Ούτε την ικανοποίηση της μουντζούρας δεν μπορώ να έχω πια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόση ανάγκη έχει το σώμα μου το μελάνι. Το μελάνι της μουντζούρας με κάνει να νιώθω πιο πολύ άνθρωπος παρά γράμμα, γιατί δείχνει χωρίς καμία ωραιοποίηση, την προσπάθεια να σβηστεί το λάθος. Το λάθος που προσπαθούν οι περισσότεροι άνθρωποι να μην το κάνουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. ''


(Απόσπασμα από το διήγημα ‘’Το τελευταίο γράμμα; ‘’) 


 ****


''Πίσω μας υπάρχει ήδη μια μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα. Μόλις ανάψει πράσινο, θα κορνάρουν σαν τρελοί, αφού εγώ δεν πρόκειται να ξεκινήσω. Θα ξεκινήσω μόνο αν με φιλήσεις.''


(Απόσπασμα από το διήγημα ‘’ Η ζωή είναι τώρα’’)




                                                           

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

ΤΟ VAREΛΑΚΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ //// ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ/// Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΓΕ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ

      






                                                                             





ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ,8:30 μ.μ.



ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
των εκδόσεων Γαβριηλίδης

Αγίας Ειρήνης 17,Μοναστηράκι,
Τ.210-3228839
 

Παρουσίαση του βιβλίου "Ο άνθρωπος που πούλαγε όνειρα για να ζήσει" του Αλέξη Β. Σταυράτη από τον Νίκο Χρυσό, συγγραφέα, την Μίνα Ξηρογιάννη, ποιήτρια-θεατρολόγο, και τον συγγραφέα.




                                      
Αλέξης  Σταυράτης



http://www.biblionet.gr/author/41585/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CE%92._%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82

NEEΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ /// ΤΟ VARELAKI ΕΛΑΒΕ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ






                                                        










 Η  Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης



Δημήτρης Φύσσας

Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2015
316 σελ.



 ****



Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται από το Μάη του 2013 μέχρι τον Απρίλη του 2014. Αφηγητής είναι ο Στέλιος Μέσκουλας, μεσήλικος πρώην καθηγητής φροντιστηρίου και τώρα νυχτοφύλακας και οδηγός ημιφορτηγού - κουβαλητής κιβωτίων σε κάβα. Προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα με επίκεντρο τη Μακρόνησο, μήπως και ξεπεράσει την προσωπική του έκπτωση.

Πηγαίνοντας στο νησί αυτό για επιτόπια έρευνα, ο Μέσκουλας γνωρίζει τη νεαρή Νιλουφέρ Αταλάρ, ευκατάστατη Τουρκάλα δημοσιογράφο στην Αθήνα, που επίσης προσπαθεί να γράψει για το ίδιο νησί, επειδή ο προπάππος της ήταν αιχμάλωτος εκεί το 1912-13.

Ο Μέσκουλας τη βοηθάει και η Νιλουφέρ γράφει πράγματι μια νουβέλα, μα το δικό του βιβλίο μένει ανολοκλήρωτο: λίγα γραμμένα κεφάλαια και πολλή πρώτη ύλη. Στο φόντο της συγγραφικής προσπάθειας του Μέσκουλα περνούν οι οικονομικές του δυσκολίες, αλλά και η επικαιρότητα της εποχής.

Αν τελικά ένα μέρος της σύγχρονης συγγραφικής παραγωγής θεωρηθεί στο μέλλον "λογοτεχνία της κρίσης", τότε το ανά χείρας μυθιστόρημα θα διεκδικήσει την ένταξή του σ’ αυτήν.





 http://www.biblionet.gr/book/200194/%CE%A6%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82,_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82/%CE%97_%CE%9D%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AD%CF%81_%CF%83%CF%84%CE%B1_%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7%CF%82
__________________________________________________ 



                                    



Η ποίηση στην Οκτωβριανή Επανάσταση



Παναγιώτης Μανιάτης

Δίαυλος, 2014
138 σελ.




***



"... πέρασε σαν τη φλόγα πάνω απ'' τα βουνά και τα χωράφια καίγοντας τους θεούς που μας κρατούσαν στο φόβο μαζί και τους βωμούς τους Ο παλιός κόσμος που αιώνες ολόκληροι τον έφτιαξαν γκρεμίστηκε από μας..."
Σ. Αϊνί

Το βιβλίο αναφέρεται στην εξέλιξη της ποίησης στη Ρωσία από την προεπαναστατική στη μετεπαναστατική περίοδο και συγκεκριμένα μέχρι και τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πρωταγωνιστές, τα κινήματα, η διαπάλη καθώς και άγνωστες πτυχές της ποιητικής δημιουργίας ιστορούνται μέσα από ένα ταξίδι σε εκείνη την εποχή που η ιστορία θα διατηρήσει ακέραια την εικόνα της.








http://www.biblionet.gr/book/200194/%CE%A6%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82,_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82/%CE%97_%CE%9D%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AD%CF%81_%CF%83%CF%84%CE%B1_%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7%CF%82

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

12o τεύχος Fractal // Περιεχόμενα






fractal12


ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ:

ΒΙΒΛΙΟ:


ΜΟΥΣΙΚΗ:


ΘΕΑΤΡΟ:


ΣΙΝΕΜΑ:

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ:

ΙΣΤΟΡΙΑ:

ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ:

ΑΠΟΨΕΙΣ:

FRACT-ALL

RE-FRACTAL