Translate

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΒΑΡΕΛΑΚΙ ΕΧΕΙ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

...Αγαπητοί φίλοι ,πέρασε κιολας ενας χρόνος!!!

Η πρώτη αναρτηση στο varelaki στις 28 Δεκέμβρη 2009.!!!
Οπότε το varelaki αυτές τις μέρες γιορτάζει τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του.
Και μεσα σ΄αυτόν τον χρόνο δημοσίευσε πολλά άρθρα για το θέατρο,την λογοτεχνία ,τον πολιτισμό.Φιλοξένησε άφθονη ΠΟΙΗΣΗ ,την οποία λατρεύει.
Στα πλαίσια της στήλης <ΤΗΕ ΑRTMANIACS>,το varelaki πήρε συνεντεύξεις από ενδιαφέροντες ανθρώπους,από το χώρο της λογοτεχνίας και του θεάτρου,που μιλησαν για την δουλειά τους ,τα όνειρα ,τα σχέδιά τους!!!

To varelaki σας εύχεται καλή χρονιά και σας καλεί να μείνετε συντονισμένοι!!!!!!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Πρόσκληση στο Β΄ Θεατρολογικό Συνέδριο του Π.Ε.ΣΥ.Θ.

Πρόσκληση

στο Β΄ Θεατρολογικό Συνέδριο

του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων



Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ.) προγραμματίζει το δεύτερο συνέδριό του για το φθινόπωρο του 2011.

Το συνέδριο έχει θέμα «Μετανάστες και πρόσφυγες στη σύγχρονη δραματουργία και τη σκηνική πράξη» και η σχετική συζήτηση θα εκτείνεται χωροχρονικά, από τις αρχές του 20ού αιώνα έως σήμερα, στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια. Η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος προέκυψε από την ανάγκη ανάδειξης της σχέσης μεταξύ των –πάντα επίκαιρων– ζητημάτων της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, και του ρόλου του θεάτρου, ως μέσου καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και κοινωνικής παρέμβασης. Οι επιμέρους (ενδεικτικές και μη περιοριστικές) θεματικές ενότητες που θα αναπτυχθούν είναι:

· Η μετανάστευση / προσφυγιά στη δραματουργία

· Μετανάστες / πρόσφυγες και καλλιτεχνική δραστηριότητα

· Η θεατρική δραστηριότητα του απόδημου ελληνισμού

· Η θεατρική παιδεία ως μέσο ένταξης των μεταναστών / προσφύγων στη χώρα υποδοχής τους.

· Μετανάστευση / προσφυγιά: θέατρο και πολυπολιτισμικότητα

· Μετανάστευση / προσφυγιά: θέατρο και ετερότητα

· Μετανάστευση / προσφυγιά και κοινωνικός διάλογος

· Μετανάστευση / προσφυγιά και πολιτιστική πολιτική



Είναι ευπρόσδεκτες εισηγήσεις που προσεγγίζουν το θέμα με μεθοδολογικά εργαλεία της θεατρολογίας, της κοινωνιολογίας, της κοινωνικής ανθρωπολογίας, της παιδαγωγικής κ.ά.

Οι ανακοινώσεις δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τα 15 λεπτά.

Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στο συνέδριο καλούνται να στείλουν τον τίτλο και μια περίληψη της ανακοίνωσής τους (έως 300 λέξεις), καθώς και σύντομο βιογραφικό σημείωμα (έως 150 λέξεις) στην ηλεκτρονική διεύθυνση congress@pesyth.gr έως 28 Φεβρουαρίου 2011.

Οι περιλήψεις των ανακοινώσεων θα συγκεντρωθούν από την Οργανωτική Επιτροπή και κατόπιν θα υποβληθούν ανώνυμα προς αξιολόγηση στην Επιστημονική Επιτροπή.



Πληροφορίες – Επικοινωνία: congress@pesyth.gr & 210 5229990



Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου

Πρόεδρος: Πετρίτης Σπύρος

Γραμματέας: Καρδιακού Ελίνα

Μέλη: Αρσένη Τζένη

Γιαλαμπρίνου Αργυρώ

Διαπούλη Κέλλυ

Καράογλου Τώνια

Κατριβέ Μαρία

Κωνσταντινάκου Κατερίνα

Μήτσουρα Ηλέκτρα

Πλαστή Μελίνα

Σωμαρά Ευγενία





Επιστημονική Επιτροπή Συνεδρίου

Βαφειάδη Έφη, συντ. Αναπλ. Καθηγήτρια, Τμήμα Θεάτρου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης



Δελβερούδη Ελίζα, Καθηγήτρια, τομέας Μουσικολογίας - Θεατρολογίας / τμήμα Φιλολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης



Καγγελάρη Δηώ, Λέκτορας, τμήμα Θεάτρου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης



Κοτζαμάνη Μαρίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο

Πελοποννήσου (με έδρα το Ναύπλιο)



Κυριακός Κωνσταντίνος, επίκουρος καθηγητής, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών



Μαράκα Λίλα, ομότιμη καθηγήτρια, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών



Πατσαλίδης Σάββας, καθηγητής θεατρολογίας, τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης



Πεφάνης Γιώργος, επίκουρος καθηγητής, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών



Ρόζη Λίνα, επίκουρη καθηγήτρια, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών



Τσατσούλης Δημήτρης, αναπληρωτής καθηγητής, τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών









Γραμματεία Π.Ε.ΣΥ.Θ.

Κουμουνδούρου 25, 10437, Αθήνα

Τηλ & Φαξ: 210 5229990

Ε: pesyth@pesyth.gr

W: www.pesyth.gr

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

EΡΩΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ




                                          




Μου έκαναν δώρο ένα καταπληκτικό Ημερολόγιο[εκδ.Μεταίχμιο] μέσα στο οποίο υπήρχε ένας μικρός θησαυρός...Αγάπης!!!Σας δίνω ένα μικρό δείγμα με πολλές ευχές ....το νεο έτος να είναι για σας απλά...ΥΠΕΡΟΧΟ!



...τα μάτια σου θολώνουν από
γλυκούς και ηδύπαθους αχνούς,
και μου χαράζουν,σαν θανάσιμα
κοφτερά λεπίδια,την ψυχή...

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ



,,Είσαι το θείο πλάσμα που λαχταρώ...



ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ


Κοντά σου η θλίψη ανοίγει σα λουλούδι
Κι ανύποπτα περνά μες τη ζωή

Μαρία Πολυδούρη




Τώρα μου μένει στου έρωτα
την άγρια καταιγίδα
να ιδώ να μετρηθούν για με
θάνατος και ζωή

Μαρία Πολυδούρη


*<Εχω αρχίσει να μπερδεύω μέχρι απελπισίας δύο λέξεις:εσύ και γω>.

Μπαρις Παστερνακ


*Προκειμένου να μείνω μαζί σου
για μια νύχτα θα πέταγα
στα σκουπίδια όλη μου τη ζωή,
θα θυσίαζα εκατό ανθρώπους,
θα έκαιγα τη Λουβσιέν.
Θα ήμουν για τα πάντα ικανή.

H ΑΝΑΙΣ ΝΙΝ ΣTON XENRY MIΛΕΡ



*,,,Καταβυθίζομαι-έχεις ανοίξει
το κενό για μένα και δεν υπάρχει
τρόπος να συγκρατηθώ.

Ο ΧΕΝΡΥ ΜΙΛΕΡ ΣΤΗΝ ΑΝΑΙΣ ΝΙΝ



*<Κύματα,Μαρίνα,εμείς Ωκεανός!
Βάθη ,Μαρίνα,εμείς ουρανός.
Γη,Μαρίνα,εμείς γη.Εμείς χίλιες φορές άνοιξη ,σαν κορυδαλλοί,
που ένα αναπάντεχο τραγούδι τους εκτοξεύει πέρα από το ορατό>.


ο Ρ.Μ.Ρίλκε
στην Μαρίνα Τσβετάγιεβα


Αν καταθέσω τα όπλα,μην πυροβολήσεις,καλή μου.
Μήτε καν μ΄ένα χαμόγελο...


Ντίλαν Τόμας.


 
Το γράψιμο σε φέρνει τόσο κοντά μου που θα μπορούσα σχεδόν να σε αγγίξω...


Ντίλαν Τόμας.


Τον έρωτα γνωρίζω από τον πόνο που σύγκορμη με διαπερνά..


Μαρίνα Τσβετάγιεβα



*Μάθε να διαβάζεις αυτά που ο σιωπηλός έρωτας γράφει,ο έρωτας έχει την ευφυία ν΄ακουει και με τα μάτια....

Σαίξπηρ


*,...Σε παρακαλώ να μην είσαι μελαγχολική...
Β.Α.Μοτσαρτ


*Η αγάπη απαιτεί τα πάντα και δικαίως...
Λουντβιχ Βαν Μπετόβεν




.Η σχέση μας είναι κάτι πολύπλοκο
και βαθύ,κάτι που με κατακλύζει εντελώς,που κολακεύει
όλες τις επιθυμίες και θωπεύει
όλες μου τις ματαιοδοξίες....
Ο Φλωμπέρ στη Λουίζ Κολέ

 

*,...ΑΚΌΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙς ΑΠΟΣΤΆΣΕΙΣ ΑΓΓΙΖΟΜΑΣΤΕ.
Ρ.Μ.Ρίλκε


*...αν κάποιος μας ονειρευτεί μαζί,τότε θα συναντηθούμε...
Μαρίνα Τσβετάγιεβα στον Μπαρις Παστερνακ


* Ν΄αγαπάς σημαίνει να πετάγεσαι μέσα από σεντόνια κομματιασμένα από την αυπνία..
ΒΛ.Μαγιακόφσκι



*...να περάσουμε τις ζωές μας ο ένας δίπλα στον άλλο ,
υπνωτισμένοι από τα όνειρα μας ...
Πιερ στη Μαρί Κιουρί


* 'Ερχομαι την Τριτη για πρόγευμα
και για τη νύχτα-για να δουλέψω
μαζί σου,μα είμαι μαζί σου.
Έρχομαι σαν νότιος άνεμος...

H ΑΝΑΙΣ ΝΙΝ ΣTON XENRY MIΛΕΡ


*Ενα μεγάλο πουλί,εσύ
όρμησες με το φτέρωμα του ενθουσιασμού σου.
...Μια μπλε τάση
φωσφόριζε κοβάλτιο,μια λάμψη αύρας
Τέντ Χιουζ


[Οι στίχοι περιγράφουν ποιητικά την εμφάνιση της Πλαθ την

πρώτη νύχτα που πήγε κοντά του για να κάνουν έρωτα...]

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

NEA BIBΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΜΠΕΡΤ/ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ/ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΟΙΝΙΤΣΗ/ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

                                                     




                                                      


A. H ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ της ΜΑΡΙΑΣ ΣΟΥΜΠΕΡΤ,εκδ.οργανισμός Πάπυρος

Η Μαρία Σούμπερτ γεννήθηκε το 1979 στο Μόναχο της τότε Δυτικής Γερμανίας,
από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ελληνίδα.
Τελείωσε την Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2003 ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Παντείου Πανεπιστημίου με τίτλο «Πολιτιστική πολιτική, διοίκηση και επικοινωνία» και έκτοτε εργάζεται στο Τμήμα Εκδηλώσεων- Δημοσίων Σχέσεων- Επικοινωνίας του Βιβλιοπωλείου IANOS στην Αθήνα.
Ασχολείται ενεργά με το θέατρο, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης παραγωγής, επικοινωνίας, όσο και συγγραφής και συντονισμού ομάδας.
Βιβλία της:
«Η Ρόζα στη μέση», εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2008
«Club Κυλικείο», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2003.
«Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια», εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 1998.
Συγγράφει διηγήματα για τα περιοδικά «Να ένα μήλο», «Μανδραγόρας», «(δε)κατα».
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρουσιάζει νέες εκδόσεις στο πολιτιστικό φύλλο της εφημερίδας «Αυγή».
Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων και ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση και επιμέλεια της έκδοσης
«Τα παιδία παίζει θέατρο, Ευρετήριο θεατρικών έργων για παιδιά»
εκδόσεις Ντουντούμη, 2007.


Σύντομη περίληψη του βιβλιου Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ

Έξι γυναίκες δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» την φίλη τους, την Τήλα, από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο.
Έξι ηλικιωμένες γυναίκες, κάθε μια με τη ζωή και τις αναμνήσεις της, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν. Ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει την φιλία και αφορά πλέον την ίδια τους τη ζωή.

Αναλυτικότερη περίληψη:

Θα μπορούσαν έξι ηλικιωμένες γυναίκες να προβούν σε σύσταση συμμορίας;
Πόσο παράνομο είναι να χρηματίσεις τον διευθυντή ενός γηροκομείου,
για να μην δεχτεί την νοσηλεία;
Τα κορίτσια αναστατώνονται από ένα τρομερό γεγονός: οι γιοι της Τήλας θέλουν να την κλείσουν σε γηροκομείο για να της πάρουν το σπίτι. Ήδη την κρατούν φυλακισμένη στη μικρή μονοκατοικία της, με δεσμοφύλακα την τρομακτική Ταμάρα.
Εκεί που η παρέα τους συναντιόταν μια φορά την εβδομάδα, οι συναντήσεις τους πυκνώνουν, τα κορίτσια στροβιλίζονται από σπίτι σε σπίτι∙ μέσα από σουαρέ, καφέδες και πίτσες αναλαμβάνουν δράση.
Οι σχέσεις και οι αναμνήσεις τους περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, για να θυμηθούν ξανά πως η ζωή είναι ωραία, πως μέχρι την τελευταία στιγμή μπορούν να διεκδικούν και να απολαμβάνουν.

Η συμμορία της Τήλας είναι
η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία
η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά
η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ
η Παναγιώτα που ετοιμάζεται να φύγει για το χωριό
η Μαρί που εν μια νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο
η Μαρίτσα που εκτός από την μνήμη της έχει χάσει την Τήλα, τον έρωτα της ζωής της
και φυσικά
η Τήλα που είναι όλες μαζί, που σημαίνει την θέληση, την ενεργητικότητα, την ίδια την ζωή.


----------------------------------------------------------------------------
Β ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,νουβέλα της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ,εκδ.Ανατολικός



                                


ΑΥΤΟΣ, ένας χορευτής, στο τέλος της καριέρας του, διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα η ζωή του χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει την τέχνη του. ΑΥΤΗ , η γυναίκα του, προσπαθεί να τον πιέσει ότι αξίζει να ζήσει τη ζωή του ακόμα και μετά το τέλος μιας πετυχημένης καριέρας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τον ξανακερδίσει, να την ξαναγαπήσει.Μια νουβέλα για την Τέχνη ,τους καλλιτέχνες,τις εξαρτήσεις,τον φόβο της φθοράς,τον Ερωτα.Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.



Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:


Η Ασημίνα Ξηρογιάννη σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο ΘΕΑΤΡΟ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ. Δεκαεπτά χρόνια σπουδές μπαλέτου και σύγχρονου χορού. Δυο χρόνια σπουδές πιάνου και θεωρίας στο Εθνικό Ωδείο. Σεμινάρια Θεάτρου με τους: Δ. Καταλειφό, Α. Μακράκη, D. Glass, Lilo Baouer (θεατρικό παιχνίδι), Θωμά Μοσχόπουλο (σκηνοθεσία). Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, εργάζεται ως εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού και παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας και Θεωρίας Θεάτρου. Γράφει ποίηση-πεζογραφία-θέατρο! Έχει πάρει διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.Το βιβλίο αυτό περιέχει δύο ποιητικές συλλογές:1.H ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και 2.ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ. Η νουβέλα της ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2009).Ο ποιητικός της μονόλογος< Χωριστά> έλαβε έπαινο από τον Ιωνικό Σύνδεσμο στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού.[2010] 'Έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει και ανεβάσει με τους μαθητές της διάφορα έργα, κάποια από τα οποία έχει διασκευάσει [π.χ. Πλούτος, Ειρήνη του Αριστοφάνη κ.ά], και κάποια άλλα έχει γράψει η ίδια ,π.χ.Ο Χιονάνθρωπος που έγινε βοηθός Αϊ Βασίλη και Η Εξαφάνιση του Αϊ Βασίλη.Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων,Π.Ε.ΣΥ.Θ. Επικοινωνία: minaxirogianni@hotmail.com




Αποσπάσματα από το βιβλίο:


1

Mάιος 1987,Νύχτα.

Απαρνήθηκα τον έρωτα,ασφαλίστηκα στην αγάπη.Τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος.Μού ήταν αδύνατο να απαρνηθώ την Τέχνη.Για χάρη της ξεπούλησα τη ζωή,τους μικρούς καθημερινούς πόνους,το πάλεμα με τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και τα σώματα που τις ντύνουν...Αφέθηκα στην Έλσα μου,στα μάτια της διέκρινα,από την πρώτη στιγμή,μια μοναδική στωικότητα και τρυφερότητα που ξεπερνούσε αυτήν της μητέρας,αλλά την εμπεριείχε κιόλας.΄Ηταν ο άνθρωπός μου και τον κράτησα καλά,να μην μου φύγει...Τώρα που κάθε ανατολή με βρίσκει ξύπνιο να κάνω την ηλίθια και καθυστερημένη πια αυτοκριτική μου,μέσα στο διχασμένο μου μυαλό δεσπόζει η ίδια ερώτηση,απέραντα βασανιστική:γιατί να ζεις,αφού όλα τελειώνουν με τον θάνατο;Πάνω στην απόγνωσή μου λέω πως ακόμα κι η Τέχνη πεθαίνει.Αυτοστιγμεί το αναιρώ πάλι.Τελείωσα μαζί της οριστικά,γι΄αυτό είμαι απαρηγόρητος και πικραμένος.Κάθε ξημέρωμα ήρεμα ζυγίζω την παράξενη διαφορά που χωρίζει την Τέχνη από τη ζωή και συμπεραίνω ότι η Τέχνη είναι ένας σκληρός κυρίαρχος που απαιτεί τα πάντα,ενώ ο ερωτευμένος άνθρωπος παραιτείται από όλα στη ζωή.Όπως και να΄ναι ,βρίσκομαι εδώ χωρισμένος και ακινητοποιημένος,μακριά από την τέχνη μου και σκέφτομαι πως μόνο μορφίνη μού χρειάζεται για να με ανακουφίσει από τους πόνους της ψυχής,γιατί γρήγορα θα απλωθούν σε όλο το σώμα μου και θα με διαλύσουν.Νόμιζα πως, αν η τέχνη μου ήταν ένας σκληρός τύραννος,ήταν ωστόσο,εκατό φορές πιο ευχάριστος άπ΄τους ανθρώπους,γι΄αυτό και τον προτίμησα.Και τώρα που τον χάνω,είναι σαν να μην έζησα,σαν η θυσία μου να εξανεμίστηκε και στα σαράντα μου πρέπει ν΄αρχίσω από την αρχή.Απέφυγα τις ευθύνες που γεννούν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις,επιδερμικά τις άγγιξα μόνο,και σήμερα,που η Τέχνη με παρατά,γιατί αποβάλλει τα γέρικα στοιχεία και κρατά μόνο τα νέα και υγιή,είναι σαν αν κάνω βουτιά στο κενό.΄Ισως το μέλλον να είναι ένας μακρύς δρόμος που φοβάμαι να περπατήσω ,γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος.Πώς είναι η ζωή όταν δεν χορεύεις;Μια παράξενη κατάθλιψη με κυριεύει,ένα είδος απαίσιου προαισθήματος με ξυπνά τη νύχτα και αρχίζω να φοβάμαι.Δεν έχω πια τις ελπίδες του καλλιτέχνη,κι ας είναι σχεδόν πάντα αυτές όνειρα απραγματοποίητα.Ξέρω ότι δεν έχω πια τη δύναμη να δημιουργήσω ομορφιά,επειδή άσχημα ένστικτα με έχουν κυριεύσει.Η ζωή μου υπήρξε σκοτεινή,μελαγχολική,τραγική,αλλά έδωσε το φωε,το άσπρο μάρμαρο,απ΄όπου ξεπηδάνε οι υψηλόφρονες επιδιώξεις του ανθρώπου.Και τώρα;Ποιά ζωή θα έχω;Tί θα είμαι;Ένας απόμαχος καλλιτέχνης που θα καταλήξει να γίνει δάσκαλος,επειδή το σώμα του θα φθίνει μέχρι που κάποτε θα σαπίσει;Δεν παραγνωρίζω τη σπουδαιότηατ των δασκάλων ,αλλά εμένα αυτός ο ρόλος δεν μου ταιριάζει.Με απωθεί η ιδέα και μόνο.Δεν μπορώ να σχεδιάζω την τέχνη,αν δεν την περνλω εκστατικά μέσα από το σώμα μου,όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται
αυτό.Τελικά,ποιό το λάθος που αδυνατώ να συλλάβω;Υποτίμησα τη ζωή ή υπερεκτίμησα την τέχνη;

Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου


2.



Ωρες ώρες αισθάνομαι λίγο σαν την Ιζαντόρα Ντάνκαν,που στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι η Τέχνη της χάρισε όλες τις χαρές που της κατακράτησε ο Έρωτας...Ο έρωτας που απαιτεί να του αφιερωθείς ολόψυχα κι ας τον χάσεις μετά.Να σε ταξιδέψει σ΄άλλα μονοπάτια από τα ήδη γνωστά σου,να σε κάνει ένα με τον Σύμπαν,κι ας είναι αυτό μια αυταπάτη.Εγώ δεν γύρεψα τον δρόμο του Έρωτα,αλλά τον δρόμο του Απόλλωνα,του αιώνιου φωτός...Δεν άφησα κανέναν έρωτα να με πληγώσει.Θωρακίστηκα στην Τέχνη μου,το άλλοθι της μοναξιάς μου


Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου


3.

 -Σε παρακαλώ,μου κάνεις κακό...
-Θα σε κάνω καλά,θα δεις...
-Δεν θέλω,δεν θέλω ...να γίνω καλά.Για το Θεό,άνοιξέ μου...
Εκείνο το <δεν θέλω > του μαχαίρι στην καρδιά μου.
Για ποιόν αγωνιζόμουν;O άρρωστος επιθυμούσε να αφεθεί στην μοίρα του, να πεθάνει.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο ΄Αγγελος είχε επιλέξει το χαμό του.Γι΄αυτόν θα ήταν μια λύτρωση που επιζητούσε με λαχτάρα.Είχε βαθιά μέσα του δεχτεί ότι είναι ανούσιο να υπάρχει πια.Πήγαινε γυρεύοντας δηλαδή...Και προσπαθούσε να μου πει:<΄Ασε με στην ησυχία μου,μην με ταλαιπωρείς χωρίς λόγο>.


Από το Ημερολόγιο της Έλσας

4

Ιανουάριος 2002

<Ο χρόνος δεν έχει διαστάσεις.Δεν κλείνεται σε καλούπια.Ακόμα και η στιγμή έχει διάρκεια.Μπορεί να γίνει ατελείωτα και βασανιστικά ευχάριστη ή δυσάρεστη.'Ετσι και η κίνηση...πάει να συναντήσει 'εναν άχρονο χρόνο ..ένα αιώνιο παρόν.Και η αξία της δεν μετριέται,παρά με βάση την διάρκειά της,το ελαστικό της άπλωμα στο χώρο.Οχορός είναι διαδοχή κινήσεων που ο χορευτής οφείλει να επιμηκύνει κομψά και διακριτικά.Η κορύφωση της προηγούμενης κίνησης αποτελεί την αρχή της επόμενης ή μάλλον,την κυοφορεί.Και αυτή η αλυσιδωτή αλληλοδιαδοχή που παραπέμπει σε έναν άλλο ρυθμό,πέραν του καθημερινού,συνιστά Τέχνη.Η μαγεία της γέννησης της κίνησης και η σύνθεσή της με άλλες είναι συνώνυμη με την μαγεία του θαύματος της ζωής.Είναι η πορεία προς το αναλλοίωτο φως,την γαλήνια αρμονία και την καθαρότητα.Αυτή η αντίληψη είναι συνυφασμένη με την ποιότητα της ψυχής μου ,κι ό,τι έχει να κάνει,γενικά ,με τη ψυχούλα του κάθε ανθρώπου είναι ιερό...>


Από το Ημερολόγιο της Ιφιγένειας



----------------------------------------------------------------------------------



Γ.DOMINATRIX του Δημήτρη Φοινίτση,εκδ.Αιγόκερως/θέατρο/παραστάσεις



                                      


                                    

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τέσσερα θεατρικά έργα του Δημήτρη Φοινίτση.Το DOMINATRIX,
τη ΣΙΩΠΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, τα ΜΕΙΩΜΕΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ και το ΣΤΗ ΔΙΨΑ ΣΟΥ!
Παραθέτω εδώ ακριβώς το εισαγωγικό σημείωμα του Φώτου Λαμπρικίδη που φέρει τον τίτλο
<Η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΔΩΝ>:

Λίγα λογια για τον συγγραφέα:


Ο Δημήτρης Φοινίτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη σε μικρασιατική οικογένεια.Σπούδασε στο μεταπτυχιακό τμήμα Δημιουργικής Γραφής της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας,στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών-Α.Π.Θ.(κατεύθυνση θεατρολογίας με διπλωματική εργασία στη Σκηνοθεσία),στο Scuola di Lettere e Filosofia-Universita degli di Genova,στη Δραματική Σχολή Θεμέλιο και στη σχολή δημοσιογραφίας ΑΝΤ1.Παρακολούθησε το Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου(ΙΤΙ) με διδάσκοντες τους Ανδρέα Φλουράκη,Ανδρέα Στάικο και Έλενα Πέγκα.Εχει γράψει κυριως θεατρικούς μονολόγους,μονόπρακτα και διηγήματα(SHORT STORIES).Εχει μεταφράσει για τη σκηνή Τενεσί Ουίλιαμς ,Γιόχαν Αουγκουστ Στρίντμπεργκ,Έλενα Σοπράνο,Κάρλο Μικελστέτερ και Χένρικ ΄Ιψεν.Εργάζεται στο ραδιόφωνο και στον έντυπο Τύπο γράφοντας ως επί το πλείστον για το Θέατρο.Εγκατέλειψε εγκαίρως το επάγγελμα του ηθοποιού για να στραφεί στην σκηνοθεσία.Ιδρυτικό μέλος και σκηνοθέτης της Ομάδας Παραστατικών Τεχνών πρόΤΑΣΗ,΄εχει ανεβάσει έντεκα έργα μέχρι στιγμής, τα τρία εξ αυτών δικά του.

http://theatergoer.blog.com
http://theatergoer.wordpress.com
d.finitsis@gmail.com

Σχετικά με την παρασταση DOMINATRIX:

 
Παρουσιάζεται σε μια γκαρσονιέρα στο πεδίον του Άρεως.Οσοι επιθυμούν να την παρακολουθήσουν καλούν στο 6907390333,δηλώνουν συμμετοχή,στη συνέχεια δινουν ραντεβού σε κεντρική στάση της Πατησίων κι ένας άνθρωπος της Ομάδας τους οδηγεί στο χώρο της παράστασης!!!



---------------------------------------------------------------------------------



Δ.<ΜΑΥΡΗ ΜΩΡΑΛΙΝΑ>,ΕΚΔ.ΚΕΔΡΟΣ της Ευτυχίας Παναγιώτου

 
                                       


Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνικά στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, ασχολείται με τη μετάφραση ποίησης και γράφει άρθρα σχετικά με τη λογοτεχνία σε περιοδικά και εφημερίδες.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα Ερωτικά ποιήματα της Anne Sexton (Μελάνι, 2010).
Έχει γράψει τη συλλογή ποίησης Μέγας κηπουρός (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007). Η Μαύρη Μωραλίνα είναι το δεύτερο βιβλίο της.


....μίνι συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη


Α.Ξηρογιάννη:
Είναι σήμερα καιρός για ποιητές;

E.Παναγιώτου:
Πάντα είναι καιρός για ποιητές και ποίηση. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο, θα έλεγα πως τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την τέχνη γενικότερα. Και συγχρόνως η δίψα για την τέχνη. Η τέχνη της ποίησης είναι στην ουσία η τέχνη της (ελεύθερης) ζωής. Σήμερα είναι ο καιρός για ποιητές, κυρίως πιο εξωστρεφείς ποιητές και ανοιχτούς στην κοινωνική πραγματικότητα.

Α.Ξηρογιάννη:
Ένα σχόλιο για τη σύγχρονή μας “ποιητική” πραγματικότητα.

E.Παναγιώτου:Μπορώ να μιλήσω για την εσωτερική ποιητική πραγματικότητα, αλλά δεν θα έπρεπε τότε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά; Μπορώ επίσης να μιλήσω για το πώς θα ήθελα η ποιητική πραγματικότητα, ως αφηρημένη είν’ αλήθεια κατάσταση, να μεταμορφωθεί σε κοινωνική πραγματικότητα. Επίσης και για το ότι οραματίζομαι μια γενιά ποιητών που θα πιστεύει σ’ έναν τέτοιο κοινωνικό δρόμο και θα τον κάνει πράξη. Η ποιητική πραγματικότητα δεν στέκεται σε βάθρα περιμένοντας να τη χειροκροτήσουν. Είναι πραγματική, χειροπιαστή. Ξεχύνεται στους δρόμους και μυεί τους ανθρώπους στο θαύμα της.

Α.Ξηρογιάννη:
Λογοτεχνικές σου επιρροές...

E.Παναγιώτου:
Είναι πολλές οι επιρροές και όχι μόνο λογοτεχνικές – κάποιες

άγνωστες ακόμη και σ’ εμένα. Λέγοντας επιρροές εννοώ καλλιτεχνικά έργα που μου άλλαξαν τη ζωή. Δεν ξέρω πόσο επηρέασαν τη γραφή μου. Με απασχόλησαν και με απασχολούν οι καλλιτέχνες που είχαν την τόλμη, την ευφυΐα ή και την τρέλα να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα πραγματοποιώντας με εντιμότητα και ειλικρίνεια ένα είδος κοινωνικοαισθητικής παρέμβασης. Είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες που έζησαν στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Καρούζος, Μαστοράκη, Χατζιδάκι, Αραβαντινού, Αγγελάκη-Ρουκ, Mina Loy, Anne Sexton, Anne Carson είναι μερικά μόνο ονόματα. Αγαπώ τους αιρετικούς, Έλληνες ή μη Έλληνες – δεν έχει σημασία.

Α.Ξηρογιάννη:
Mίλησέ μου για το πώς γεννήθηκε το βιβλίο....

E.Παναγιώτου:Δύσκολα... Όπως δύσκολα εγκαταλείπουμε κάποιον από τους κακούς εαυτούς μας, όπως δύσκολα ξαναβρίσκουμε τον καλό μας εαυτό, όπως δύσκολα βρίσκουμε τον νέο εαυτό με τον οποίο μπορούμε (εντέλει;) να συμβιώσουμε. Η Μαύρη Μωραλίνα γεννήθηκε από την ανάγκη για συντροφικότητα και συλλογικότητα. Καθώς ο Μέγας κηπουρός, το πρώτο μου βιβλίο, στόχευε μάλλον στην κάθαρση, το δεύτερο βιβλίο οραματίζεται περισσότερο την κινητοποίηση.
H μαύρη Μωραλίνα είναι ένα επινοημένο πρόσωπο, μια νεαρή νέγρα τρελαμένη από πόνο, που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό. Τέτοιες εμπειρίες καταπίεσης –πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές– τις έχουμε λίγο-πολύ ζήσει όλοι. Τι κάναμε όμως γι’ αυτό; Σε τι εξελιχθήκαμε; Προς τα πού βαδίζουμε;


...αποσπάσματα από το βιβλίο:


3.

ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος.

κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος.

με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία.

και πυροβολούν αλύπητα.

κανείς δεν με βρίσκει.

εστιάζουν σε ό,τι λέγεται

—κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα—

και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες.

εγώ όμως ζω

* χορεύω χάος

με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ.

σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της.

για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα

ό,τι αξίζει.

κάπως έτσι αναπνέω.

πώς να το πω απλά;

μέσα στον κόσμο χάνεις

μόνο νύχτες.



ΧΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ


στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.

στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,

στη δεξιά το μολύβι.

είν’ ένα μαγικό τρίγωνο

γιατί

σε μια προέκταση της μνήμης μου

ανεπιθύμητη

οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε

κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,

το μολύβι μου στυλό.

ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.

το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.

έτσι αφανίζονται τα άκρα

και σώζεται

μονάχο του το θηλυκό

ανίδεη από εξουσία

κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.

λευκός θίασος — έλαχε σ’ εμένα.

κάποιο δώρο θα ’ταν της ανάγκης,

που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να

παριστάνω την τρελή.



Απροπόνητη



αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω

τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη

είσαι —Grotta Azzurai 1— και κάτι σαν γραμμή χαράζει

νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό —τρίγωνο

διαβολικό— δεν ζωγραφίζεται.



ΒΙΝΤΕΟΠΟΙΗΜΑ


http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ivl0u0G_gbE



1 Γαλάζιο Σπήλαιο. Ένα φανταστικό θαλάσσιο σπήλαιο στα παράλια του ιταλικού νησιού Κάπρι. Πρώτοι αποικιοκράτες του νησιού θεωρούνται οι Έλληνες. Το εκτυφλωτικό φως που εισέρχεται στο σπήλαιο δημιουργεί μια εντυπωσιακή μπλε αντανάκλαση. Ίσως έτσι φανταζόταν ο Πλάτων την έξοδο από το σπήλαιο στην Πολιτεία-Ουτοπία του.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

XAΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ -ΠΟΙΗΣΗ[Από το βιβλίο Διακοπές στην Πραγματικότητα]



                                       






XΑΡΤΟΚΟΠΤΗΣ

[<χαρισμένο> από τον Ρ.Β.]


Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου
ανάμεσα σε συνδετήρες,
φακέλους,κουμπιά
κι ακόμα μυρίζει πορτοκάλι.

Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.
Τί παράξενο.
Το μόνο που μας ενώνει πια
ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε
να κόβει.


******


ΙΣΟΒΙΑ



Το πένθος έληξε.
'Οχι άλλα δάκρυα.
Στο παλιό άλμπουμ κοιτάς το πρόσωπό του
καθώς ξεπροβάλλει πίσω από βράχια.
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε
λίγες μέρες πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του)
Τα μάτια σου είναι στεγνά.
Βάζεις το νερό στον βραστήρα.
Θα πιεις καφέ.
Θα φας ένα μήλο.
Θα ζήσεις.



******


ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ


Να μπορούσες να χαθείς,
έστω για λίγο ,
στα ερείπια του χρόνου,
(όπως χάνεται κανείς στους δρόμους μιας νέας Πομπηίας),
να ξεχάσεις το σημείο που στέκεσαι,
το σταθερό,αμετάβλητο,κέντρο σου,
να υψώσεις τα μάτια στον ουρανό
να δεις ένα αστέρι που πέφτει...

Να το!Κοίτα!
Ποιό ;Πού;



******


LIEBE

Ισως είναι ο τρόπος
που χαιδεύεις τα γράμματα
που κάνεις το <η>
ν΄ακούγεται σαν <ε>
και το <ρ> να καθυστερεί στη γλώσσα
σ΄αναναδύεται αργά μέσα
από ένα σονέτο του Ρίλκε.
΄Επλασες μια γλώσσα ιδιωτική,
δική μας,
που να μπορεί να περιέχει,
να κρύβει
τον έρωτά μας.
Όταν προφέρεις το όνομά μου
όλες οι νότες του κόσμου
γίνονται μία.



******



...ΕΠΕΙΔΗ ΣΗΜΕΡΑ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ


Η αγάπη ενός πράγματος συνίσταται στην κατανόηση
της τελειότητάς του.
ΣΠΙΝΟΖΑ


Αφού είναι Μάιος
γιατί τα δέντρα γύρω μου είναι γυμνά;
Aφού δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα
γιατί δεν ξεφορτώνεσαι τον άλλο για αλλαγή;
Aφού φροντίζεις οι στίχοι σου να ομοιοκαταληκτούν
γιατί οι λέξεις σου ηχούν παράξενα στ΄αυτιά μου;
Aφού(όπως σωστά ισχυρίζεσαι) nothing is left of the Left
γιατί συνεχίζεις να φοράς το μονόκλ του διαφωτιστή
στο αριστερό σου μάτι;
Aφού είσαι τόσο ευφυής
γιατί εγώ δεν νιώθω πιο βλάκας;
Aφού η ιστορία έφτασε στο τέλος της
γιατί βουλιάζουμε σ΄αυτή την αποπνικτική ακινησία;




******



ΤO NEO ΠΟΙΗΜΑ 

δεν θα βουλιάζει με αυταπάρνηση στα βαλτόνερα της μνήμης,
δεν θ΄αρμενίζει ανέμελα ανάμεσα στην Πάρο και τη Νάξο,
δεν θ΄απαντάει μ΄ένα <ναι> ή ένα <όχι> στα εκβιαστικά διλήμματα
της Ιστορίας,
δεν θα κυνηγάει τρελούς λαγούς σε δάση χωρίς δέντρα,
δεν θα΄χει φωτογένεια,
δεν θα παίζει την αιωνιότητα στα γόνατά του,δεν θα γράφει στην εξώπορτα του σπιτιού του:<προσοχή,ποίημα!>,
δεν θ΄αμφισβητεί αυτό που έχει ήδη πεθάνει,
δεν θα βλέπει ιδιωτικά οράματα κάθε φορά που κατηφορίζει
τη Σόλωνος,
δεν θα διατυμπανίζει τ΄όνομα και την καταγωγή του,
και κυρίως
δεν θα κάνει όνειρα στα οποία να μπορείς να βασιστείς.



******


SOY LOCO POR TI


Ακούγοντας τον Ζιλμπέρτου Ζιλ παρέα με τον Τζον Στάμμερς


Τη στιγμή αυτή ίσως ονειρεύεσαι ένα εξοχικό στην Οία,
ένα αστραφτερό ντεφιλέ στη <Μεγάλη Βρετανία>,
τον επίδοξο εραστή σου ντυμένο στα λευκά
να πίνει αργά αργά ένα ποτήρι Sauvignon Blanc
προφέροντας με νόημα τ΄όνομά σου.

Εγώ,πληρώνοντας προφανώς παλιές αμαρτίες,
έζησα για χρόνια σε πάροδο της Αχαρνών,
είδα την Τόσκα να σωριάζεται νεκρή στο ετοιμόρροπο δάπεδο της Λυρικής,
έφαγα σούπα Knorr στο κρεβάτι
παρακολουθώντας στην οθόνη του υπολογιστή την Λολομπρίτζιντα
να ξελογιάζει τον φαλακρό Γιούλ Μπρύνερ/Σολομώντα μ΄έναν οργιαστικό χορό.

Μη μπορώντας,βλέπεις,να σε κάνω δική μου
(εγώ που τόσο σε πόθησα)
αρκέστηκα σε όσα εσύ,κρυφά αλλά μάταια,επιθυμούσες.

Εδώ δεν εκβάλλουν οι παραπόταμοι όλων των ονείρων;



******


NOM DE GUERRE

απαντώντας σε ποίημα του Σίμιτς

Θα ήθελα η ζωή μου να έχει μεγαλύτερη συνέπεια.
Περισσότερη διαύγεια.
Αλλά έχω χάσει την ικανότητα να φαντάζομαι ανθισμένες πασχαλιές.

΄Εφτασε η εποχή της πλήξης.
(Κουαρτέτα,Κάντος,Κίχλες στα σκουπίδια.)Καλωσόρισες
κατάθλιψη.
Καλωσόρισες εσύ που η φήμη σου
δεν θα ξεπεράσει τον αυτιστικό κύκλο των άσπονδων φίλων σου-

που μαζεμένοι τώρα γύρω από μια μπουκάλα Johnny
διαβάζουν με αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα
το τελευταίο φλύαρο αριστούργημά σου,
του οποίου οι τελευταίες στροφές,
λυπάμαι που το λέω,
το εξακοντίζουν στη σφαίρα του γελοίου.

Αλλά εσύ επιμένεις
ότι το αρνί έχει ψηθεί.
Περίεργο!
Τόση ώρα στο τραπέζι
και το πιάτο μου είναι ακόμη άδειο.

Μπορώ τουλάχιστον ν΄αποχωρήσω διακριτικά;
Δεν νομίζω να λείψω σε κανέναν.



******


ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ ΜΕ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΚΑΣΤΑΝΑ

μεταφράζοντας τον Αρέγκι

Τραγούδησέ μου ένα λίντ του Σούμπερτ,
το Tranenregen ή το lindenbaum,
γεμάτο στοιχειωμένα δάση και αιμοβόρα ξωτικά
που καταδιώκουν μέσα στη βροχερή νύχτα
τους επικηρυγμένους εραστές.

Ακούμπησε τα δάχτυλα απαλά πάνω στα πλήκτρα
και τραγούδησέ μου το πιο θλιμμένο λίντ.
Κάλεσε τον δύσμοιρο Φράντς
να κάτσει πλάι μας στη φωτιά.

Κι αν τύχει και πέσεις πάνω στη λέξη Ηerz
φρόντισε η φωνή σου να ραγίσει στη σωστή νότα:


φαντάσου ότι είμαστε δύο ρομαντικές ψυχές
που ζούνε γύρω στα χίλια οκτακόσια είκοσι επτά
κι ότι ένας από τους δυο μας πάσχει
από μια ανείπωτη,ανίατη ασθένεια.

Κανείς δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει το σθένος μας.
Την απερίγραπτη ομορφιά μας.



******


LES PLUS BELLES PAGES


'Οπου αυτές οι λέξεις
υποκαθιστούν τώρα τη γυναίκα που αγαπάς
(που οφείλεις ν΄αγαπάς)
καθώς ο ήλιος δύει αργά
πίσω από το ανυπόμονο βλέμμα σου.

Σ΄ένα παρόν επιτέλους δικό σου,
παρόν υπαρκτό,
όχι επινοημένο
για τις ανάγκες άλλης μιας προβλέψιμης μεταφοράς,
τη βλέπεις να έρχεται
με σταθερό βήμα προς το μέρος σου.
Μπορείς πάλι να προφέρεις τ όνομά της,
ν΄απλώσεις το χέρι να την αγγίξεις,
να εγκαταλείψεις το ποιημα στην αυτάρεσκη σιωπή του-
ν΄αρχίσεις να ζεις.


*





ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ-Περιοδικο <ΠΟΙΗΤΙΚΗ>[εκδ.Πατάκη]

Περιοδικό <ΠΟΙΗΤΙΚΗ>


Κυκλοφόρησε το 6ο τεύχος της "Ποιητικής" με πλούσια όπως πάντα ύλη κι ένα εκτενές αφιέρωμα στη Γερμανική ρομαντική ποίηση [Χαίλντερλιν, Γκαίτε, Σίλλερ, Χάινε, κ.α]. Επίσης δημοσιεύονται ποιήματα και δοκίμια κορυφαίων ελλήνων και ξένων ποιητών και κριτικών [Τσβετάγεβα, Μπέκετ, Στάινερ, Υβ Μπονφουά, Ντόργκαν, Ανέντα, Στρατής Πασχάλης, Ίσαρης, Βέλτσος, κλπ].

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

Συνεντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Σας γυριζω αρκετα χρονια πίσω...Με ποιά αφορμή ξεκινήσατε να γράφετε....Είστε ικανοποιημένος από την συγγραφική σας πορεία;Mια αυτοκριτική...
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Ξεκίνησα να γράφω σπρωγμένος από μια ανάγκη να βάλω στο χαρτί τραυματικες καταστάσεις που βίωσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Κύπρο, εξαιτίας των δοκιμασιών της των τελευταίων πενήντα πέντε ετών. Ήμουν έφηβος όταν ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας εναντίον των Άγγλων, το 1955, και βίωσα αργότερα τη σύγκρουση ανάμεσα στους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους που ξέσπασε το τέλος του 1963. Έζησα, επίσης, όλη την τραγωδία της τουρκικής εισβολής το 1974. Όλες αυτές οι τραυματικές εμπειρίες ζητούσαν διέξοδο. Και δεν είναι τυχαίο που το πρώτο μου βιβλίο, "Η κίτρινη σημαία", έχει σαν θέμα τον αγώνα του 1955-59, ενώ το δεύτερο, "Ο δρόμος του φεγγαριού" περνάει μέσα από την εισβολή.

Με τη συγγραφική μου πορεία, ναι, είμαι αρκετά ευχαριστημένος. Σ' ότι αφορά τώρα την αυτοκριτική, η απάντηση είναι δύσκολη αφού δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Αρμόδιος να κρίνει ένα συγγραφέα είναι ο αναγνώστης κι ο κριτικός της λογοτεχνίας. Ο ίδιος μπορεί να πιστεύει ότι θέλει για τον εαυτό του, αλλά είναι δύσκολο να είναι αντικειμενικός κριτής του έργου του.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Λογοτεχνικά σας πρότυπα και επιρροές...
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Υπήρξα ο πρώτος υπάλληλος και διευθυντής σύνταξης της εταιρίας που εκδίδει στην Ελλάδα τα γνωστά Bell Best Sellers. Για πολλά χρόνια πριν αρχίσω να γράφω ο ίδιος, διάβαζα σύγχρονους άκρως δημοφιλείς αγγλόφωνους συγγραφείς, όπως ο Sidney Sheldon, Wilbur Smith, Frederick Forsyth, Harold Robbins, Stephen King και πολλούς άλλους. Διάβασα μερικές χιλιάδες τέτοια βιβλια προκειμένου να επιλέξω για μετάφραση και έκδοση στα ελληνικά. ΄Ηταν φυσικό λοιπόν να με επηρεάσουν. Έκεί οφείλεται κυρίως η κινηματογραφική γραφή που χαρακτηρίζει τα μυθιστορήματά μου. Αυτά σ' ότι αφορά τις επιρροές στη γραφή. Σ' ότι αφορά τις θέσεις και απόψεις μου, μάλλον εκεί επηρεάστηκα από ανθρωπιστικά έργα της κλασικής λογοτεχνίας.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Διαβαζουν σημερα οι άνθρωποι ή το διάβασμα είναι πολυτέλεια στις κρίσιμες μέρες που ζούμε ;Αν σας ζητούσα να δινατε ενα μηνυμα στους αναγνώστες...ποιό θα ήταν αυτό;
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Σε σύγκριση με το παρελθόν ναι, σήμερα οι Έλληνες αναγνώστες έχουν πολλαπλασιαστεί. Θυμάμαι στο τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν ένα καινούριο βιβλίο πουλούσε στο χρόνο 4.000 αντίτυπα, ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο. Σήμερα ακούμε βιβλία που πούλάνε στον ίδιο χρόνο πολλές δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα.

Μήνυμα στους αναγνώστες; Θα τους έλεγα να επιλεγουν βιβλία που όχι μόνο τους ψυχαγωγούν αλλά και τους "ψυχοκαλλιεργούν" , συγχωρέστε μου τη λέξη.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Διαδυκτιο και λογοτεχνία.Ακούγεται σχήμα οξύμωρο...αλλά...
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Είμαι πάντα υπέρ της τεχνολογίας. Και δεν πιστεύω πως το διαδίκτυο και η λογοτεχνία αποτελούν σχήμα οξύμωρο. Ίσα ίσα που το διαδίκτυο βοηθάει στην εξάπλωση της λογοτεχνίας, τα e-book είναι πια γεγονός. Φανταστείτε , επίσης, πόσο προσιτή κάνει τη λογοτεχνία το διαδύχτιο, στα νέα παιδιά που κάθονται με τις ώρες μπροστά από τον υπολογιστή τους.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Μπορούμε τώρα και να ακούμε τον< Δρομο του Φεγγαριού>,έτσι δεν ειναι;Oλες τις λεπτομέριες παρακαλώ!!
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Όσο για το Δρόμο του φεγγαριού, ναι μπορούμε τώρα να ακούμε τα βήματά μας πάνω του. Είναι αλήθεια πως ταλαιπωρήθηκε λίγο ο γιος μου, ο Μιχάλης Αβραμίδης μαζί με τη συνεργάτιδά του δημοσιογράφο Νατάσα Μποζίνη, για να με πείσουν να δώσω ακουστική μορφή σ' αύτό το βιβλίο. Θεωρούσα πως ο φιλαναγνώστης θέλει να μυρίσει το χαρτί για να ευχαριστηθεί το διάβασμα ενός βιβλιου. Όμως ακολούθησαν ωριμοτερες σκέψεις. Θυμήθηκα, για παράδειγμα, μια φίλη που έχασε το φως της στα εικοσι δυο της χρόνια, κι από κεί κι εμπρός διάφοροι γνωστοί και φίλοι της μαγνητοφωνούσαν τα βιβλία που την ενδιέφεραν κι εκείνη τα άκουγε στο μαγνητόφωνο. Σκέφτηκα λοιπόν πως και μόνο γι' αυά τα άτομα με προβλήματα όρασης άξιζε τον κόπο. Και έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας, μ' εμένα να διαβάζω με τις ώρες και το γιο μου να συνθέτει και να επενδύει μουσικά τόσο το έργο όσο και το ομότιτλο τραγούδι που συνοδεύει το CD, με στίχους του σκηνοθέτη Γιώργου Κορδέλα και ερμηνεύτρια τη Φωτεινή Δάρα. Και πιστεύω πως τα καταφέραμε. Και πάλι, όμως, καλύτερα ν' αφήσουμε να κρινει το κοινό.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Αν σας ζητούσαν να αλλάζατε κάτι από την σύγχρονή μας <λογοτεχνική πραγματικότητα >,τί θα ήταν αυτό;
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Να πάψουν οι συγγραφείς να προωθούνται για να γίνουν σώνει και καλά μέρος του σταρ συστεμ. Καλύτερα ο κόσμος να τους μαθαίνει και να τους αξιολογεί μέσα από τα βιβλία τους.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Γράφετε κάτι τώρα;
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Ναι, κοντεύω να τελειώσω ένα μυθιστόρημα που πιστεύω πως θα κυκλοφορήσει την επόμενη άνοιξη.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Oνειρα και μελλοντικά σχέδια....
ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ:Όνειρα και σχέδια για το μέλλον; Θα μιλήσω μάλλον για ευχές αντι για όνειρα, κι αυτές είναι να δούμε την Ελλάδα να βγαίνει από την κρίση και την ιδιαιτερη πατρίδα μου ,την Κύπρο, απαλλαγμένη από στρατεύματα κατοχής.

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ:Σας ευχαριστώ πολύ!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

....μηνυμα από τον Πανελλήνιο Επιστημονικό Συλλογο Θεατρολόγων

18 & 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ Π.Ε.ΣΥ.Θ.



Φέτος γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα μαζί με τον Πανελλήνιο Επιστημονικό Σύλλογο Θεατρολόγων!



Καλούμε όλα τα μέλη μας, φίλους των μελών μας και όλους όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά

στις εορταστικές εκδηλώσεις που ετοιμάζουμε στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 2010.



ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ:



Το ΣΑΒΒΑΤΟ 18/12 στα γραφεία του συλλόγού μας Κουμουνδούρου 25 , Ομόνοια:



12.00 - 19.00 BAZAAR με βιβλία, γλυκά, παιχνίδια, κοσμήματα και πολλές εκπλήξεις

12.00-14.00: Χριστουγεννιάτικα Θεατροπαιχνίδια. Έμπειροι συνάδελφοι θα συντονίζουν εργαστήρια θεατρικού παιχνιδιού για παιδιά

Δηλώστε την συμμετοχή σας στα εργαστήρια στο info@pesyth.gr ή στη γραμματεία μας τις ημέρες & ώρες λειτουργίας της.

Είσοδος Ελεύθερη





Την ΚΥΡΙΑΚΗ 19/12 ο Π.Ε.ΣΥ.Θ. έχει ΠΑΡΤΥ, BAR OGI (Ωγύγου 9) στου Ψυρρή!



19.00 έως αργά: οι θεατρολόγοι και οι φίλοι τους διασκεδάζουν με πολύ μουσική (dj και live), χορό, τραγούδι και γιορτάζουν τα 15 χρόνια του Π.Ε.ΣΥ.Θ.

Η είσοδος κοστίζει 12 ευρώ με ποτό και τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση των δράσεων του συλλόγου μας.



ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: Από την Τρίτη 7/12 στη γραμματεία του Π.Ε.ΣΥ.Θ.( Τρίτη.- Πέμπτη -Παρασκευή ώρες 17.00 -21.00)



Υ.Γ. Όποια μέλη μας έχουν αντικείμενα όπως βιβλία, προγράμματα παραστάσεων, παιχνίδια, κοσμήματα, αφίσες κ.α. που θα μπορούσαν να διαθέσουν για τις ανάγκες του BAZAAR μπορούν να τα φέρουν στο σύλλογό μας κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή ώρες 17.00-21.00 ή να καλέσουν στο 2105229990 για να συνεννοηθούν με τον γραμματέα του Π.Ε.ΣΥ.Θ. για τον τρόπο που θα λάβουμε τη δωρεά τους.



Σας περιμένουμε όλους ! Διαδώστε την πρόσκληση όπου μπορείτε..!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η ΑΓΑΠΗ της Φρόσως Χατζήνα

Η ΑΓΑΠΗ ή "Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον"..
by Frosso Hatzina on Wednesday, December 8, 2010 at 10:17pm

Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Είμαι πολύ καιρό στο fb μιλάω με πολλούς από σας με διάφορους τρόπους αλλά ποτέ δεν έγραψα μια σημείωση. Ίσως γιατί πάντα με κάλυπταν οι άλλοι: η Πόλυ, η Ρίτσα, η Μίνα, η Πέγκυ ....και έλεγαν ακριβώς αυτά που κι εγώ ήθελα να γράψω.. ο καθένας βέβαια με τον δικό του μοναδικό τρόπο γραφής. Σήμερα δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να μιλήσω για κάτι χιλιοειπωμένο: την αγάπη.

Θα ξεκινήσω με τα λόγια του Isaak Dinesen: "Νομίζω ότι αυτοί οι δύσκολοι καιροί με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα από κάθε άλλη φορά πόσο απεριόριστα πλούσια και όμορφη είναι η ζωή σε όλες τις εκδηλώσεις της και ότι τόσο πολλά πράγματα που μας στενοχωρούν δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία"....



Όποιος αγάπησε έχει νιώσε το κεντρί της Αγάπης. Όταν κτίζουμε μια σχέση τη χτίζουμε πάνω στην Αγάπη, δηλαδή αυτή επιδιώκουμε κατά βάθος με διάφορους τρόπους. Ελπίζουμε ότι θα πάρουμε αυτό που θέλουμε. Μόλις οι επιθυμίες μας διαχυθούν αμοιβαία σε μια αρμονική κατάσταση συμβιβασμού, τότε υπάρχει ΑΓΑΠΗ. Όταν συγκρούεται υπάρχει αντιπαράθεση..είναι πολύ φυσιολογικό να θέλουμε να αποφύγουμε την επανάληψη οδυνηρών εμπειριών, έτσι αναγκαζόμαστε - θέλοντας να αποφύγουμε οτιδήποτε κινείται και υπονοεί την πιθανότητα Πόνου - να γίνουμε υπερβολικά προσεκτικοί και συνεσταλμένοι. Απομονώνουμε τον εαυτό μας πίσω από τα αμυντικά προπύργια και νομίζουμε πως έτσι ξεφεύγουμε από τον κίνδυνο της οικειότητας, της στενής και ανεπιτήδευτης σχέσης. Ίσως υπάρχει και ανακούφιση στην υποχώρηση και την απομάκρυνση. Δεν διαρκεί όμως πολύ. Κι αυτό, γιατί η πραγματικότητα, μας έχει δείξει ότι είναι δύσκολο να επιβιώσουμε χωρίς ανθρώπους γύρω μας, όπως είναι το ίδιο δύσκολο να ζήσουμες χωρίς ΑΓΑΠΗ.

Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αποφύγουν τον πόνο και τα δάκρυα, όταν προδοθούν στην αγάπη. Τέτοιες εμπειρίες μας κάνουν σκληρότερους και λιγότερο ικανούς να συγχωρούμε. Δικαιολογούμε την δυστυχία μας κατηγορώντας την αγάπη. Ξεχνάμε όμως το γεγονός ότι η αγάπη είναι σταθερή, οι άνθρωποι είναι άστατοι. Οι άνθρωποι είναι ευμετάβλητοι, επιπόλαιοι, ανασφαλείς, η Αγάπη, ως γνήσιο θετικό συναίσθημα είναι εντελώς πράγμα εμπιστοσύνης!! Το σημαντικό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τον εαυτό μας άξιο και ικανό για τη διαρκή αγάπη. Αυτό γίνεται μόνο αν δώσεις και πιστεύω ότι αγάπη θα πει δίνω. Αν πάρεις και δεν δώσεις τότε είναι μόνο εγωϊσμός.

Εγώ πάλι νομίζω ότι δεν πήρα αγάπη τόση όση να χορτάσω!!. Ήμουν και παιδί που όλο έτρεχε και χαϊδευόταν στην αγκαλιά της μαμάς μου, είχα κι έναν πολύ τρυφερό και γλυκό μπαμπάκα και μου έδωσαν τόση αγάπη που ποτέ δεν μου έφτανε τη γαϊδούρα!!

Στις σχέσεις μας όταν ο/η άλλος/η μας δίνει πολλά εμείς το "παίζουμε".....μμμμμμμμ...σίγουρη την έχουμε τη αγάπη... μέχρι να μας φύγει και άντε πάλι να τον/την κατηγορούμε ότι δεν μας άξιζε βρε παιδί μου!!

Ποτέ δεν ζούμε την Αγάπη δυο φορές με τον ίδιο τρόπο και αυτό μας μπερδεύει και μας προκαλεί. Κάθε καινούρια αγάπη απαιτεί μια νέα, μοναδική συμπεριφορά από μέρους μας, ανοίγουμε ένα νέο file στον υπολογιστή της καρδιάς μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά σε κάθε είδους νέα οικοδομίσιμη σχέση. Σε κάθε νέα κατάσταση κουβαλάμε τα παλιά μας βιώματα ώσπου να ανακαλύψουμε ότι δεν μας χρειάζονται πια και βρίσκουμε νέους τρόπους συμπεριφοράς και νέες συνήθειες. Ποτέ όμως δεν πρέπει να φοβόμαστε το μεταβαλλόμενο πρόσωπο της αγάπης.

Η ζωή μπορεί να είναι πολύ ζοφερή κατά καιρούς. Δεν μπορούμε πάντα τόσο εύκολα να ξεφύγουμε από τη γήινη ύπαρξή μας και ξεχνάμε ότι υπάρχει στη ζωή κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που βιώνουμε με το περιορισμένο πεδίο δράσης του νου μας. Καλό είναι βέβαια να θυμόμαστε πως αν διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και μοιραστούμε νέους κόσμους με τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που θέλουμε να αγαπήσουμε ή που θέλουμε να μας αγαπήσουν, διευρύνουμε έτσι και τον ειδικό δεσμό μας.



Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ



Πριν μερικούς μήνες όταν προσπαθούσα να ταϊσω τον άντρα μου και δεν άνοιγε το στόμα του, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή, και τον μάλωνα σαν μικρό παιδί, με κοιτάει και λέει: "Ποια είσαι;" .."Ποια είμαι βρε?" του λέω, σοκαρισμένη γιατί άρχιζα να βλέπω ΚΑΙ αυτά τα σημάδια του θανάτου, αλλά δεν ήθελα να του το δέιξω.... "Η μαμά μου" μου απαντά σαν μικρό παιδί, μ΄αυτ΄οτο χαμόγελο που δίνει η μετάσταση που πλημμύριζε το κεφάλι του.... "Όοοχι" του λέω δασκαλίστικα... Με κοιτά , μου πιάνει το χέρι και μου λέει: "Εσύ, μ΄αγαπάς".....

Μετά από μερικές μέρες, ώρες πριν φύγει, μου είπε: "Σ΄αγάπησα πιο πολύ απ όλους".."

ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕΣ" του είπα, αλλά δεν το άκουσε.....>>>>>>> .

Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΤΑΙ της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Όταν ήμουν στην εφηβεία,έλαβα ένα δώρο που μου άλλαξε τη ζωή.Ήταν το βιβλίο που έχει γράψει ο γνωστός ιταλός ψυχολόγος Λεό Μπουσκάλια και φέρει τον τίτλο<Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο>.Θυμάμαι ότι το είχα διαβάσει απνευστί μέσα σε λίγες ώρες ,και, εν συνεχεία ,φρόντισα και προμηθεύτηκα και άλλα βιβλία του εν λόγω κυρίου ,τα οποία εξακολουθούσα να διαβάζω για πολλά χρόνια.Γιατί είχα πάντα την ανάγκη <να ζω ,ν΄αγαπάω και να μαθαίνω >,να κάνω ενδοσκοπήσεις,να βελτιώνω τη ζωή μου,να νικώ την κατάθλιψη,να αναζητώ την ισορροπία μέσα μου.
Τις προάλλες που πήρα τον ηλεκτρικό για να κατέβω Ομόνοια έγινα μάρτυρας του εξής θλιβερού περιστατικού που έλαβε χώρα στα εκδοτήρια των εισιτηρίων στον σταθμό Ηράκλειο.Μια κουφάλαλη κοπέλα-όπως αποδείχτηκε κατόπιν ότι ήτο κουφάλαλη-προσπαθούσε να επικοινωνήσει με την υπάλληλο .Η κοπέλα εδειχνε με το χέρι της τα εισιτήρια με μάτια γεμάτα απορία,η υπάλληλος εκνευριζόταν γιατί δεν καταλάβαινε ακριβώς,ώσπου εξερράγη,εξαπολύοντας βρισιές ενάντια στο κορίτσι,του τύπου:<Μάθατε τώρα...όλοι το ίδιο κάνετε για να μην πληρώσετε...κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε...το παίζετε αλλοδαποί...αλλά σας ξέρω εγώ εσάς...>.Και να αφρίζει το στόμα της ,και η κοπέλα με γουρλωμένα και θλιμμένα μάτια να προσπαθεί να εκφραστεί,να επικοινωνήσει και η άλλη να μη σταματά,να χτυπιέται με μίζερο μένος και να λέει ,να λέει,να λέει.Και γω πήρα το κορίτσι από το χερι ,το οδήγησα στο μηχάνημα -εκδοτήριο των εισιτηρίων σε μια απελπισμένη προσπάθεια να το προφυλάξω από την κακόβουλη,νευρωτική ανέραστη υπάλληλο με τα ξυνισμένα μούτρα.Μετά ξαναπήγα μπροστά της,στάθηκα και την κοίταξα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που μπορούσα να διαθέσω και περίμενα-δεν ξέρω τι.Εκείνη κατάλαβε εν τέλει και χαμηλώνοντας αμήχανα τους τόνους είπε κάπως απολογητικά:<Νομίζουν ότι μπορούν να κοροιδεύουν.Αλλοδαπές!Το΄χουν κάνει σύστημα,ταχα δεν ακούνε>.<Θα΄πρεπε να ντρέπεστε >,της είπα με απαξίωση και έφυγα.Πάντοτε ήθελα να μάθω τη νοηματική και ακόμα δεν το μπόρεσα.Ίσως κάποτε.Ένας φίλος σκηνοθέτης που την έμαθε έκανε μια παράσταση για κωφάλαλους,στην οποία μάλιστα κάποιοι από τους ηθοποιούς ήταν κωφάλαλοι.Μια παράσταση πολύ επικοινωνιακή που ένωνε τους διαφορετικούς κόσμους και είχε ως κύριο συστατικό της την Αγάπη.
Μια φορά έθεσα στο status μου στο facebook την παρακάτω ερώτηση:<Ποιά είναι η αγαπημένη σας λέξη;>.Kαι μου απάντησαν οι φίλοι.΄Αλλος είπε<ελευθερία>,άλλος<λόγος>,'αλλος <φως>,άλλος<έρωτας>,άλλος <αγάπη>,άλλος <ταξίδι>,'αλλος <ποίηση>,άλλος <ποιότητα>,άλλος <αμφιβολία> και άλλες πολλές.΄Ολες ωραίες,γοητευτικές,είναι και δικές μου αγαπημένες λέξεις.Όμως κάποιος είπε το <όχι> ως αηαπημένη του λέξη.Και εδώ θα σταθώ .Σε αυτήν την άρνηση.Και θα παραθέσω ένα απόσπαμα από το <Να ζεις,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> του προαναφερθέντος<Λεό Μπουσκάλια>.Γράφει λοιπόν κάπου:<Πρέπει ν΄απαλλαγούμε από τα ΟΧΙ.Τί αρνητική λέξη!Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Τίποτε δεν είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ.Πρέπει να απαλλαγούμε από το ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.Δεν υπάρχει τίποτα που να μην γίνεται.΄Ολες αυτές είναι λέξεις για χαζούς,όχι για έξυπνους ανθρώπους.Σβήστε τις από το λεξιλόγιό σας.Ποτέ μην ξαναπείτε ΠΟΤΕ!ΑΔΥΝΑΤΟΝ;Φυσικά και είναι ΔΥΝΑΤΟΝ!>.
Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις οι <απόλυτες>,όπως <πάντα> ,<ποτέ>,<κανένας><πουθενά>,<παντού> μου προκαλούσαν τρόμο και φαγητό.Μού δημιουργούσαν την αίσθηση του αποκλεισμού.Η μόνη απόλυτη αλήθεια είναι ο θάνατος.Τετριμμένο σίγουρα,αλλά τί να κάνουμε;; ΄Ετσι είναι. Ο Λεό Μπουσκάλια όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου που ανατρεχω σ΄αυτόν μου δίνει κουράγιο,εμπνέοντάς μου αισιοδοξία και αλήθεια.Είναι σοφός μέσα στην απλότητά του.Τον συστήνω και στους μαθητές μου,ιδιαίτερα σε αυτούς που θέλω να ενθαρρύνω πιο πολύ.Είναι όντως ένα <ανοιχτό πανεπιστήμιο > ζωής.Εξαιτίας του παραδέχτηκα πικρές αλήθειες για τον εαυτό μου,άντεξα τους φρικτούς μου πόνους,αναζήτησα την ομορφιά,την ποιότητα και την ουσία που είναι αόρατη στο μάτι.Είναι τόσο ισχυρά τα σημεία μέσα στα βιβλία του που αποτελούν τονωτικές ενέσεις πίστης,χαράς,πνευματικής ανάτασης.Και τα πιστεύω αυτά.Κι όταν η Αριάδνη μεγαλώσει λιγάκι και πάει σχολείο ,θα τη ρωτάω το ίδιο πράγμα που ρώταγε ο πατέρας του τον Μπουσκάλια κάθε βράδυ για πολλά χρόνια:<Τί καινούριο έμαθες σήμερα ,Αριάδνη μου;>
Μέσα στο <Να ζεις ,ν΄αγαπάς και να μαθαίνεις> υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο<Διάλεξε τη ζωή>.Από αυτό παραθέτω το εξήςσπουδαίο:
<΄Ανθρωποι που κρίθηκαν ετοιμοθάνατοι σηκώθηκαν πάνω και είπαν:<Στο διάβολο,εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω>.Και δεν πέθαναν.[...]Διαβάστε την Ανατομία της Ασθένειας του Νόρμαν Κάζιν.Τον είχαν θεωρήσει εοιμοθάνατο και του είχαν δώσει μόνο δύο μήνες ζωής.Αντί για αυτό ο άνθρωπος γράφει τώρα άρθρα γιατην Saturday Review,κάνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο,έγραψε ένα βιβλίο,διδάσκει με πλήρες ωράριο.Είναι γεμάτος ενεργητικότητα!Θαυμάσιος!Αρνήθηκε να πεθάνει!~>.

Τα τελευταια οχτώ χρόνια κάνω θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά.Είναι κάτι για το οποίο οποίο νιώθω περήφανη,αλλά άλλο θέλω τώρα να σχολιάσω.Είχα για τρια χρόνια μια υπέροχη μαθήτρια .Την γνώρισα όταν ήταν τεσσάρων.Πανέμορφη,τετραπέρατη,με μπλε μάτια,με τρελή φαντασία στους αυτοσχεδιασμούς,με ωριμότητα που προσπερνούσε την ηλικία της!΄Ενα πλάσμα ξεχωριστό,που όμως δεν βρίσκεται πια εν ζωή.Γιατί ξαφνικά την χτύπησε καρκίνος που -μέσα σε λίγο διάστημα- έκανε μετάσταση παντού και την εξόντωσε.

Γυρίστε πίσω εσείς,στην προηγούμενη παράγραφο,στο τέλος της.Αμέσως μετά το<Αρνήθηκε να πεθάνει> ,ο Μπουσκάλια συνεχίζει στο βιβλίο του και γράφει τα εξής:Πες <ναι> στον πόνο.Πες <ναι> σε αυτό που δεν καταλαβαίνεις.Δοκίμασε το <ναι>,δοκίμασε το <πάντα>.Δοκίμασε το < δυνατόν> .Δοκίμασε το <ελπίζω>.
Εντάξει,κ.Μπουκάλια.
Δεκτόν!
Ελπιδοφορο!
Ναι,πρέπει να έχουμε σημαία μας την ελπίδα και τη θετική σκέψη.
Ομως,ξέρετε κάτι Κ.Μπουσκάλια μου;
Εγώ στην περίπτωση της μικρής μου Αννίκας,δεν θέλω τίποτα να πω,τίποτε να ελπίσω,τίποτα να δοκιμάσω.ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΟΜΩΣ.
Θέλω μόνο να κάτσω μόνη σε μια μεριά να κλάψω.Να κλάψω ατελείωτα.Να λιώσω στο κλάμα.,,,

Αναρωτιέμαι αν παραμυθιάζεται ο πόνος.

Παραμυθιάζεται ο πόνος;
Ο Χ Ι ,ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ,Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΖΕΤΑΙ.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6487

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

notationes////OKTΩΒΡΙΟΣ 2013/////ΘΑΝΑΣΗΣ Κ. ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ/////ΠΟΙΗΜΑΤΑ


                                                     



Υπάρχουν δύο όψεις της σιωπής
όπως υπάρχουν και δύο δρόμοι για να διασχίσουμε το μαύρο δάσος.
Ο ληστής δεν παραμονεύει πάντα στον σκοτεινότερο.
΄Ομως ο ποιητής πρεπει ν΄ανοίξει τον δικό του δρόμο.
Όχι για ν΄άποφύγει τον κίνδυνο.
Για να γνωρίσει στον κόσμο την άλλη
την απόκρυφη γοητεία του δάσους.


                                       ***


ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΛΟΥΖΕΣΑΙ


Με το φεγγάρι λούζεσαι και βγαίνεις στον περίπατο
και με το χτένι του αγεριού χτενίζεις τα μαλλιά σου.

Κι άσπρα φοράς κι είσαι όμορφη.
Και σαν την γαρδένια ,ολόκληρη ευωδιάζεις.

Σάμπως ν΄ανθίζεις στ΄όνειρο.

Και με τ΄αηδόνια τραγουδάς στους κήπους τα μεσάνυχτα.
Ν ακούει το τραγούδι σου και να σωπαίνει ο κόσμος.

Να σε καλούν τα παλικάρια συντροφιά στον ύπνο τους.

Γιατί όλοι σε ονειρεύονται.
Και της καρδιάς σου τα εικονίσματα σε όλους τα μοιράζεις.

΄Ομως τ΄ανέγγιχτα φιλιά σου
σε μένα μόνο τα σκορπάς.
Εμένα μόνο,στην αγάπη σου ανεβάζεις.




                                       ***



ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΜΕ ΣΗΜΑΙΕΣ


Σου μιλώ με σημαίες που πλαταγίζουν στον άνεμο.
Μέσα από στράτευμα νικηφόρο
με ταμπούρλα και σάλπιγγες σε κοιτάζω.

Λάμπω πάνω στο άρμα μου καθώς με τυλίγουν τα μάτια σου.
Τ΄άλογά μου τριποδίζουν χλιμιντρώντας μπροστά σου.

Έρχομαι στολισμένος με τραγούδια αγάπης
ν΄αποθέσω τα τρόπαιά μου στα πόδια σου.

Με ζητοκραυγάζουν τα πλήθη
Με σηκώνουν πάνω στους ώμους τους,με δοξάζουν.

Όμως εγώ δεν έχω άλλη έπαρση
έξω από κείνη που μου δίνει ο έρωτάς σου.

Πέρα απ΄αυτή που βρίσκει μέσα στην αγκαλιά σου ο πόθος μου
δε μ΄αγγίζει άλλη αποθέωση.

                                    
                                         ***




ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ

Μόνο γιατί τόσες φορές σε φίλησα.
Γιατί τόσες φορές μου δόθηκε να γνωρίσω το σώμα σου.
Γιατί αξιώθηκα να κερδίσω αυτό
που μόνο η αγάπη σου μπορούσε να μου χαρίσει-

γι΄αυτό,μόνο γι΄αυτό
αν ήταν πάλι να σε συναντήσω ,θα άξιζε
να ξαναγεννηθώ.

Μόνο γι΄αυτό θα δεχόμουνα
ακόμα και βασανισμένος να ζήσω.



                                       ***   







ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ
Η
ΤΟ ΒΙΟΛΕΤΙ ΦΛΑΟΥΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ




Πώς να σε τραγουδήσω;
Μέσα στα μάτια μου απλώνεσαι
σαν ανθισμένο πέλαγος.
Κι από την σκέψη μου φυτρώνεις λουλούδι.

Κόκκινο ρόδο φυτρώνεις κι άσπρη καμέλια γίνεσαι.
Και κίτρινο χρυσάνθεμο λάμπεις
όπως ο ήλιος,ήλιε μου.

Και σε έχω κοντά μου όλες τις εποχές κι όλες τις ώρες.
Κι είσαι μέσα στην κάμαρά μου η θάλασσά μου κι ο κήπος μου.

Μα περισσότερο με μαγεύεις μέσα στην καταπράσινη ΄Ανοιξη.
Έτσι καθώς μου απλώνεις κάτω απ΄τα δέντρα τα χέρια σου
κι ευωδιάζει ο τόπος.

Όπως όταν το ίον το εύοσμον,ο μεθυστικός μενεξές
ξεδιπλώνει στο ανάλαφρο αεράκι τα φύλλα του.


(''Κήποι στον Παράδεισο'',Καστανιώτης 1999)