1Ο ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Επιμέλεια:Aσημίνα Ξηρογιάννη

---

Aπό τον Όσκαρ Ουάιλδ στον νεαρό λόρδο Alfred Douglas


(Σταλμένο από το ξενοδοχείο Savoy του Λονδίνου)

Αγαπημένο μου από όλα τα αγόρια,

το γράμμα σου ήταν μια απόλαυση,κόκκινο και κίτρινο κρασί,αλλά είμαι λυπημένος και όχι στα καλύτερά μου.Μπόζι,δεν πρέπει να μου κάνεις σκηνές.
Με σκοτώνουν,καταστρέφουν την ομορφιά της ίδιας της ζωής.Δεν μπορώ να βλέπω εσένα, τόσο ελληνικό και προσηνή,να σε παραμορφώνει το πάθος.Δεν μπορώ να ακούω τα κυματιστά σου χείλη να μου λένε απαίσια πράγματα.Προτιμώ να με εκβιάζουν όλοι οι σπιτονοικοκύρηδες του Λονδίνου παρά να είσαι πικρός,άδικος και γεμάτος μίσος για μένα.Πρέπει να σε δω σύντομα.Eίσαι το θείο πράγμα που λαχταρώ,πράγμα όμορφο και χαριτωμένο,που δεν ξέρω όμως πως να το αποκτήσω. Να έρθω στο Σαλίσμπερι; Eδώ πληρώνω 49 λίρες την βδομάδα. Επίσης έχω ένα νέο καθιστικό με θέα τον Τάμεση.Γιατί δεν είσαι εδώ,καλό μου,υπέροχο αγόρι;Φοβάμαι πως πρέπει να φύγω απο δω,χωρίς χρήματα,χωρίς πίστωση και με μια καρδιά από μολύβι.

                      Ο δικός σου Όσκαρ

***

( Από την Ανα ί ς Νιν στον Χένρι  της )

                                 
                            

                       

 Λουβσιέν

               (8 Οκτωβρίου 1933)

[Χένρι]

Θέλω να είμαι ο νότιος άνεμος για σένα-να σου φέρνω
μονάχα καλά και γόνιμα πράγματα-και το πιο ουσιώδες
είναι η γαλήνη με την οποία εργάζεσαι τώρα,η απουσία
προβλημάτων και γι 'αυτό πρέπει να μείνω εκεί που είμαι.Μην
αισθάνεσαι καμιά αγωνία.Γίνομαι περιχαρής και πάλι αμέσως μόλις βρίσκομαι μαζί σου ,κι αυτό διαρκεί για μέρες.
     Έρχομαι την Τρίτη για πρόγευμα και για τη νύχτα -για να δουλέψω μαζί σου, να είμαι μαζί σου.'Ερχομαι μονάχα σαν νότιος άνεμος.


                      Ανα ί ς


****

Από τον Τζέημς Τζό υς στην Νόρα του)

                           

                   8   Δεκεμβρίου 1909


                                   44 Fontenoy Street,Dublin

    [...]Mου λες  πως όταν επιστρέψω  θα με ρουφήξεις ολόκληρο.Μου λες πως θέλεις να σου γλείψω το μουνί μικρή μου,ξετσίπωτη κατεργάρα.Ελπίζω πως θα με ξαφνιάσεις καμιά φορά όταν θα κοιμάμαι ντυμένος,πως θα γλιστρίσεις πλάι μου με μια πουτανίστικη λάμψη στα νυσταγμένα σου μάτια,πως θ'ανοίξεις κουμπί  κουμπί το παντελόνι μου και θα βγάλεις έξω απαλά το χοντρό καυλί του εραστή σου,πως θα το καταπιείς και με το υγρό σου στόμα θα το ρουφήξεις ώσπου να γίνει ακόμα πιο σκληρό και πιο χοντρό,ώσπου να χύσει στο στόμα σου. Μια νύχτα θα σε ξαφνιάσω κι εγώ όταν κοιμάσαι,θα σηκώσω τις φούστες σου και θα ανοίξω απαλά τα βρακιά σου,κι ύστερα θα ξαπλώσω αθόρυβα δίπλα σου και θα αρχίσω να γλείφω νωχελικά τον θάμνο σου.Θ'αρχίσεις να αναδεύεσαι ανήσυχα όσο θα γλείφω τα χείλη του μουνιού της αγάπης μου.Θα αρχίσεις να βογκάς και να μουγκρίζεις και να αναστενάζεις και να κλάνεις γεμάτη λαγνεία μέσα στον ύπνο σου.Και τότε θα αρχίσω να σε γλείφω ολοένα και πιο γρήγορ σαν πεινασμένος σκύλος ώσπου το μουνί σου να γίνει μια γλιστερή μάζα και το κορμί σου να σφαδάζει φρενιασμένα.

       Καληνυχτα μικρή μου κλανιάρα Νόρα,βρωμερό γαμιόλικο πουλάκι μου!Υπάρχει μια υπέροχη λέξη ,αγάπη μου,που την έχεις υπογραμμίσει για να με κάνεις να μαλακιστώ καλύτερα.Γράψε μου περισσότερα γι αυτήν την λέξη και για σένα,γλυκά,και πιο βρόμικα,πιο βρόμικα.

                                        JIM


****

(O Λόρδος Μπά ι ρον στην λαίδη Καρολά ιν Λάμπ)

                                   

                              

    Η καρδιά σου,φτωχή μου  Κάρο(τί μικρό ηφαίστειο!),που χύνει λάβα στις φλέβες σου.Κι όμως δεν εύχομαι να ήταν λιγάκι ψυχρότερη...ξέρεις πως πάντα σε θεωρούσα  το εξυπνότερο,το πιο ευχάριστο, παράλογο, αξιαγάπητο, αινιγματικό, επικίνδυνο, γοητευτικό πλασματάκι που υπάρχει σήμεραα ή που θα έπρεπε να έχει υπάρξει 2.ΟΟΟ χρόνια πριν.Δεν θα σου μιλήσω για ομορφιά.Δεν είμαι κριτής.Όμως οι ομορφιές μας παύουν να υφίστανται όταν είμαι κοντά σου,επομένως θα πρέπει να διαθέτεις κάποια ομορφιά ή κάτι καλύτερο.

****

(O  Xένρι Μίλερ στην Ανα ι ς Νιν)

                              


                                     

                                 [Κλισί]

                  Νύχτα Τρίτης [7 Ιουνίου 1932]


                               (απόσπασμα)



Αγαπημένη Ανα ι ς,

  Σ'αγαπώ τρελά,τρελά.'Επεσα πάνω στον Χιούγκο στο διάλειμμα(σε είδα όταν ερχόσουν, ξέρεις) και όταν ο Χιούγκο μού μίλησε τόσο ευγενικά,τόσο όμορφα και τόσο αθώα,ένιωσα ράκος.Μισώ αυτά τα ψέμματα και τις εξαπατήσεις όταν ένας άνθρωπος είναι τόσο δίκαιος, τόσο γενναιόδωρος όσο δείχνει αυτός. Με μίσησα σφόδρα.Ήμουν λυπημένος όταν έφυγα.Ήθελα να το βάλω στα πόδια.Κι έτσι,στο δεύτερο διάλειμμα,δεν μπορούσα διόλου να συνέλθω. Kαι ακόμα,αισθανόμουν ότι θα ντρεπόταν κάπως που με σύστησε σ' εκείνους τους κοσμικούς ανθρώπους.Αισθάνθηκα ότι ένιωσε αδυναμία που με συνάντησε εκεί-κι ότι τα ήξερε όλα.
  Καθώς έβγαινες για το δεύτερο διάλειμμα, είδα ότι σήκωσες το βλέμμα σου προς τα πάνω-και το έκανες τόσο καλά,τέτοια ηθοποιός που είσαι!-και δεν ξέρω τί με κατέκλυσε.Σε λάτρεψα.Ήσουν τόσο τρυφερή,τόσο διαβολικά αγγελική στην όψη.
   Αν α ι ς, είμαι τρελός απόψε.Τσακίστηκα να φύγω από το θέατρο,γιατί,τούτην τη φορά,ήμουν ανήμπορος να υποκριθώ. Κι εγώ δεν ξέρω τί θα είχα κάνει αν  σε συναντούσα στο λόμπι.

[...]

****

(Η  'Ασσια  Ουέβιλ στον Τέντ Χιούζ)
                                               

                                        
9 Ιουλίου...


(απόσπασμα)


[...]

Πόσο θέλω να ζήσουμε μαζί οι πέντε μας, να γίνουμε οικογένεια ξανά αντί να διευθύνει ο καθένας το δικό του τρελοκομείο.Αυτές οι μεγάλες απουσίες φαντάζουν τόσο επικίνδυνες-μού δείχνουν ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα, μόλις όμως ξαναέρθω σε επαφή μαζί σου, η πλήρης ανεξαρτησία μοιάζει ανάξια. Αυτή είναι η φύση των γυναικών ή μόνο η δική μου;

***

(Η Μάτση Χατζηλαζάρου στον Αντρέα Εμπειρίκο,Γράμματα από το Παρίσι,1946-1947)
                                         

                                      

31.4.46.

    (3η επιστολή)

Y.Γ. Πάλι αργοπόρησα το γράμμα σου - γιατί ήθελα να φύγει συγχρόνως με της Βιβίκας. Εν τω μεταξύ όμως έλαβα μέσω πρεσβείας την Ενδοχώρα. Μα τί ωραία που είναι, Αντρέα μου. Είναι ποίηση. Δεν ξέρεις πόσο υπερηφανεύομαι ότι μου είναι αφιερωμένη η Ενδοχώρα. Ας την βλέπουνε οι νέοι την Ενδοχώρα κι ας μάθουμε ότι αξίζει κανείς να γράφει μονάχα αν έχει αυτό το ποιητικό περίσσευμα που ξεχειλάει στο χαρτί -και να μην γράφουνε από σαχλαμάρα, όπως θα λιμοκοντόριζαν με μια αλυσίδα στο δάχτυλο (και στον εαυτό μου τα λέω αυτά -μονάχα θέλω να πιστεύω ότι σε μένα ανάμεσα από τις γραμμές ίσως φαίνεται, ότι ίσως καμιά μέρα γράψω).

****

Ο Τρούμαν Καπότε στον Τζακ Ντάφι)

                                           

         

[Στο αεροπλάνο ]για τη Μαρτινίκα

                                  29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1978


                                    Ψηλά στον αέρα


Καρδούλα μου-

δεν μπορούσα να κοιμηθώ χτες το βράδυ,κι έτσι ξαναδιάβασα κάποια από τα γράμματά σου..
Μην ανησυχείς:Παίρνω Αntabuse *με θρησκευτική ευλάβεια,πηγαίνω στο γυμναστήριο, βλέπω τον δρα Πότερ(θα πρέπει είτε να τον βλέπω πιο αραιά ,είτε να τον πείσω να μειώσει τις τιμές του-πολύ ακριβός).Νιώθω καθαρός και αισιόδοξος.Συνέχισε να ανάβεις κεράκια για μένα...

Υ.Γ.Ελπίζω να μπορέσω να ξεκουραστώ πραγματικά στη Μαρτινίκα.Αυτός ο χειμώνας είχε πολλή ένταση.Μου λείπεις.Φίλα  μου τη Μαγκς.Αγαπημένε Τζακ,είσαι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, είσαι η ζωή μου.

*Φάρμακο για αλκοολικούς.


****

(Ο Ζαν -Πολ Σάρτρ στη Σιμόν ντε Μποβουάρ)

                                     

                                    Ιούλιος 1938



  Δεν μου άρεσε που σου είπα αντίο χθες,μικρέ μου παράλογε διαβάτη του πλανήτη.Τώρα αν δεν είχες αυτήν την μανία να καταβροχθίζεις χιλιόμετρα,θα ήσουν εδώ δίπλα μου όλο χαμόγελα.Πού διάολο είσαι,παρεμπιπτόντως;To πρωί ήμουν γεμάτος θλίψη όταν σε σκεφτόμουν,γιατί είχε συννεφιά και σε φανταζόμουν στην μικρούλα βουνοκορφή σου να κοιτάζεις,με το πεισματάρικο βλέμμα σου,τη θάλασσα από γκρίζα σύννεφα,σαν ψαράς που κοιτάζει τον φελλό του πάνω στα κύματα. Σ' αγαπάω  πάρα πολύ, μικρή μου παράλογη.

****

(Ο Ζαν -Πολ Σάρτρ στη Σιμόν ντε Μποβουάρ)

                                     

                                    Ιούλιος 1938



  Δεν μου άρεσε που σου είπα αντίο χθες,μικρέ μου παράλογε διαβάτη του πλανήτη.Τώρα αν δεν είχες αυτήν την μανία να καταβροχθίζεις χιλιόμετρα,θα ήσουν εδώ δίπλα μου όλο χαμόγελα.Πού διάολο είσαι,παρεμπιπτόντως;To πρωί ήμουν γεμάτος θλίψη όταν σε σκεφτόμουν,γιατί είχε συννεφιά και σε φανταζόμουν στην μικρούλα βουνοκορφή σου να κοιτάζεις,με το πεισματάρικο βλέμμα σου,τη θάλασσα από γκρίζα σύννεφα,σαν ψαράς που κοιτάζει τον φελλό του πάνω στα κύματα. Σ' αγαπάω  πάρα πολύ, μικρή μου παράλογη.

****

ΕΙΚΟΝΕΣ


ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ