ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
- (άτιτλο)
εγώ είμαι από θάλασσα κι ονειρεμένη φύτρα
φωνή από λάμψη και φως από χορτάρι
πέτρα τα μέλη της ανάσας μου
και ουρανός τα ρήματά μου
του πόθου μου οι χορδές μετάξι
και της καρδιάς τ' αχνάρι μου κυάνιο
οι φλέβες μου χαλκός και λευκοσύνη
ήλιος και σύναξη αστέρων τα μαλλιά μου
εσύ 'σαι σπήλαιο βαθύ κι ανεμισμένο χώμα
κράμα κραυγής ελπίδας κι αρσινόης
θηλάζεις κεραυνό και ευφροσύνη
το στόμα σου ηφαίστειο κι εξαγνισμένο κρίμα
και τα μαλλιά σου δάσος περασμάτων
τα δυο σου στήθη σύννεφο και φυλακή
η μέση σου σατέν και οι μηροί σου κύμα
δάκρυ και σύντηξη μετάλλων η κοιλιά σου
με φωνές υπάρχουμε υδάτων και ανάσες
με μυριστικά χορτάρια γι' απογόνους
και με υδρόβια φυτά για συντροφιά
με αφή με όραση με όσφρηση με γεύση
με ακοή σ' ακολουθώ και με κυκλώνεις
με φυτικά κινήματα με παρασύρεις στον βυθό σου
και μ' ορατά ψηλώματα του νου σε αγκαλιάζω
και δίχως σώμα και γυμνός μπαίνω βαθιά σου μέσα
πυριγενής δημιουργία η ένωσή μας
πυρρίχιος μπροστά στην όψη του θανάτου
της πυραμίδας φτέρωμα του παρθενώνα κόψη
και φυλαχτό του πεπρωμένου πόθου
μες στον λαιμό μου χάραξες δύο δαγκωματιές σου
και στην ψυχή μου φύσηξες κρυφά το όνομά σου
ανάμεσα στα στήθη σου κυμάτισα τα χείλη
στους δυο μηρούς σου έπεμψα ριπές ζωής κι ονείρου 
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗΜΑΓΙΑΜάγια κορίτσι, Μάγια πόρνη, (άκου πώς ο άνεμος σφυρίζει τ’ όνομά σου) αίσθηση είσαι ανένταχτη στο χώρο και το χρόνο, προσκυνάς αυτόν που σε χάλασε Αχόρταγη για το στόμα του αφρός της θάλασσας σύννεφο έτοιμο να πέσει βροχή ηχηρή (στο άγγιγμά του γινόσουν μουσική!) Γυμνή σιωπή υπάρχει μέσα σου ένα πουλί φυλακισμένο Ιούλιο κάνατε έρωτα πάνω στη θάλασσα φθινόπωρο σε είχε κιόλας σκοτώσει Αγάπη μου, του είπες, Μάγια, σε άλλους τόπους ξημερώνεσαι τώρα έγινες ψιθύρισμα μοναχικό. Αγάπη μου, του είπες, πάρε τη σιωπή μου δώσε μου τη λήθη(Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΑΣ Μ.)
