 |
| Φωτό Νεκτάριος Κουκουλής |
Δεν είμαι μισάνθρωπος, όχι… Απλά οι άνθρωποι με κούρασαν, με μπέρδεψαν, με απογοήτευσαν. Ούτε να βλέπω ανθρώπους ούτε κι εκείνοι να με βλέπουν. Ας βλέπουν τα έργα μου μόνο κι όχι εμένα, ας βλέπουν μέσω εμού καλύτερα. Θαυμάζω ενίοτε κι εγώ τα έργα των ανθρώπων. Καράβια φωταγωγημένα διασχίζουν το νυχτερινό πέλαγος με αρχοντιά. Κομψά ιστιοφόρα περήφανα τα λένε με τον άνεμο. Ψαρόβαρκες βαμμένες με μεράκι που σίγουρα θα φέρουν ονόματα γυναικών, η Μαρίτσα, η Λενιώ, το Κατινάκι. Γοργόνες όλες μυθικές που δε θα σε παιδέψουν, δε θα σε πικράνουν, δε θα σε προδώσουν. Όταν λαμπυρίζει η θάλασσα απ’ το ολόγιομο φεγγάρι νομίζω πως στα σκαριά διακρίνω τις μορφές επιβατών, πληρωμάτων και καπεταναίων να ονειρεύονται την καλή ψαριά, τα καθάρια νερά, τις ειδυλλιακές μέρες που περιμένουν… Ακόμα τους ακούω στο ράδιο, στον ασύρματο, αποφεύγοντας — λόγω ιδιοσυγκρασίας — αν δεν είναι απαραίτητο να απαντώ. Μακριά κι αγαπημένοι είμαστε σίγουρα καλύτερα.
Όταν ανέλαβα το πολυπόθητο πόστο στην ουσία υπογράψαμε μια σύμβαση, εγώ δίνοντας τα φώτα μου να βοηθάω όπου μπορώ τους ανθρώπους να αποφεύγουν το σκόπελο. Εκείνοι σε αντάλλαγμα να μην πλησιάζουν ποτέ απειλητικά το ξερονήσι όπου βρήκα χρόνια τώρα καταφύγιο. Γι’ αυτό και έκτοτε φρόντιζα πάντα με επιμέλεια περισσή να λειτουργεί αδιαλείπτως το επαναληπτικό μοτίβο της αποστασιοποίησής μας. Αλίμονο, υπήρξα εγωιστής. Θεώρησα πως δε χρειάζομαι κανέναν και πως αντίθετα οι άλλοι με έχουν ανάγκη. Θαυμάσια όμως τα έργα των ανθρώπων όπως είπα και να που πλέον δεν είμαι απαραίτητος γι’ αυτούς. Η σηματοδότηση των πλόων θα αυτοματοποιηθεί στο εξής ψηφιακά. Ο ίδιος μου ο πύργος κινδυνεύει να χαθεί κι αν τελικά όρθιος παραμείνει θα είναι για λόγους καθαρά μουσειακούς. Προς το παρόν βουλιάζω ακόμα στην παλιά καρέκλα μου που τρίζει και παρατηρώ χωρίς σκέψη τον αδιασάλευτο παλμό των φωτεινών εκλάμψεων στη θάλασσα.
Ο θάλαμός μου, ο βράχος μου κι εγώ στριμωχτήκαμε σε μια σχεδία ακινητοποιημένη που εκπέμπει μάταια το ύστατο σινιάλο κινδύνου. Μόνος και πλέον ανίσχυρος βλέπω τον κόσμο που άφησα ξωπίσω μου παλιά, μακράν να με έχει τώρα προσπεράσει. Αυτός ο κόσμος, ο βιαστικός, που πλοηγείται άψογα μέσω των δορυφόρων, κοιτάζει πάντα μπροστά και εξελίσσεται και προοδεύει. Εγώ πάλι ο γέρος ναυαγός στη μέση του πελάγους, αφήνομαι άνευ όρων να παρασυρθώ από το ρεύμα. Ωστόσο έχω φυλάξει μαζί μου μια παλιά λάμπα ασετιλίνης για ώρα ανάγκης. Εύχομαι ωστόσο εσείς ποτέ ξανά να μην τη χρειαστείτε.
Φανή Χούρσογλου
Κατόπιν εορτής
Απόπειρα, 2018
