ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ 2Ο11-ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

XAΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ


(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 75)

<΄Ολες οι προτάσεις στο βιβλιο της ζωής,
αν διαβαστούν μέχρι το τέλος,
καταλήγουν σ ένα ερωτηματικό>.
Σωστά.Κι εσύ τώρα έχεις μείνει με εβδομήντα τόσα σονέτα,
δηλαδή εβδομήντα τόσα ερωτηματικά,
να σε κοιτούν στα μάτια και ν΄αναρωτιούνται
ως πότε θα αντέξεις να ζεις μέσα σ΄αυτήν τη συνθήκη.
Απομένουν άλλοι έξι στίχοι για να κλείσει κι αυτό το ποίημα.
Δεν είναι λίγοι αν το σκεφτείς.
Δυο ολόκληρα χαικού.
Ή μάλλον ένα πλέον:
Πέντε συλλαβές για αρχή
που να συμπυκνώνουν το φλέγον θέμα:

*
(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 58)

Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται οτι
εξημερώνουν τον θάνατο λένε ψέμματα.
Τα χέρια σου όμως που τωρα κρατάνε
την τεφροδόχο με τις στάχτες της είναι αληθινά.
Όλες οι λέξεις που ισχυρίζονται
οτι παγιδεύουν την ομορφιά λένε ψέματα.
Τα χείλη σου όμως που τώρα γεύονται
μες στο σκοταδι τα δικά της είναι αληθινά.
Ολες οι λέξεις που ισχυρίζονται
ότι αλώνουν τη σιωπή λένε ψέματα.
Το ποίημα όμως που τωρα έρχεται στο φως
καταλύοντας τη λευκότητα είναι αληθινό.

Κρατιέσαι από τις λέξεις,λές και η θάλασσα έχει κλάδια
Ομως βουλιάζεις διαρκώς.Το στόμα σου είναι ήδη κάτω από το νερό.

*


(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 9)

Του Μιχάλη

Αυτό περίμεναν.Να γλιστρήσεις.
Κι εσύ γλιστρησες με τον πιο παιδαριώδη τρόπο.
Τώρα φτύνουν στο πηγάδι σου
που είκοσι χρόνια το έσκαβες για να βγάλεις λίγο καθαρό νερό.
Οικειοποιήθηκες;Διασκεύασες;Δεν ανέφερες την πηγή
(από βαθιά περιφρόνηση για άξεστους ΄΄συνοδοιπόρους΄΄);Eχει σημασία;
<Θα είσαι σημαδεμένος για πάντα>,όπως έγραψε ο Χάρντυ στο <Τζούντ>.
Είχες κλάψει τότε,στην τελευταία σκηνή του αποχωρισμού.
Κλάψε πάλι,γιατί άφεση δεν πρόκειται να βρεις.
Σαίξπηρ,Τσέλαν,Μπρέχτ,τόσοι και τόσοι θα πεις΄
όμως αυτά είναι προφάσεις.Το είπαμε:<σημαδεμένος για πάντα>.

Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις το σπουργίτι
να ισορροπεί σ΄ένα ετοιμόρροπο κλαδί.
Ο,τι ζει,ζει εν τέλει μόνο του.Δέξου το.

*
(από ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ,σονέτο 67)

Πλήττεις.Όλο και πιο πολύ .Ολο και συχνότερα.
Διαβάζεις ό,τι τύχει και πέσει στα χέρια σου μήπως και ξεχαστείς λιγάκι:
πιάνεις το De pictura sacra.Ούτε την εισαγωγή δεν μπορείς να ολοκληρώσεις.
Στα είκοσι μπορεί ο φανατισμός του Μπορρομέο να σε διασκέδαζε΄
τώρα όμως τον βρίσκεις αποκρουστικό.
Στην κατασταση που βρίσκεσαι,οι κανονες της ορθής αγιογραφίας σε μάραναν.
Ο <Ερμαφρόδιτος> του Μπεκαντέλλι έχει όντως κάποιο ενδιαφέρον,
αλλά ο Μαρτιάλης ειναι πιο ευφάνταστος απ΄αυτό το <διαμάντι του βούρκου>.
Αρχίζεις να ξεφυλλίζεις το βιβλίο του Florentius Musicus.
Eξυπνα τα σχόλια,ωραίες οι εικονογραφήσεις,άξιος ο καρδινάλιος Σφόρτσα
αλλά σήμερα είναι Τρίτη,10 Αυγούστου του 2010,κι εσύ βρίσκεσαι στην Τήνο,
όχι στο Μιλάνο του Quattrocento,κι η καρδιά σου είναι βαριά σαν πέτρα
και θα΄θελες κάποιος να την πιάσει στα χέρια του και να την πετάξει
στην θάλασσα ,να πάει κατευθείαν στον πάτο.Τώρα.

***

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ


ΕΚΔΡΟΜΗ

Εκδρομή στο στόμα σου
και η επίμονη αίσθηση των καρφιών στα χέρια μου στη θέση της γλώσσας το χαλί
με τους πειρατές των ηδονών
και τα τρένα με τους γελαστούς νεκρούς να κυλάνε στις στοές των δοντιών σου

ύστερα θα μου ζητάς και εισιτήριο
τα δικά σου θαύματα είναι πιο ακριβά βλέπεις κι εγώ θα πρέπει να πληρώνω τη διαφορά.

*

ΟΧΙ ΣΗΜΕΡΑ


Όχι, σήμερα θα κάτσω μέσα
έπιασε πάλι βροχή μέσα στο σπίτι
κι εγώ θα λουστώ μέσα σου
εσύ είσαι το σπίτι μου, η βροχή μου κι ο χαμός μου κι ας λένε οι άλλοι για το Γ! Ράιχ
για τα μαλλιά μου πως είναι δάσος απάτητο και για σένα πως δεν ξέρεις από σπηλιές και μονοπάτια. Μέσα σήμερα.

*


ΕΚΕΙΝΗ Η ΛΙΜΝΗ


Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού

έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες
χωρίς φιλοφρονήσεις μιας ασήμαντης ρητορείας

όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο

αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι ατίμωση ή έκλαμψη

θα ενωθεί όπου να ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.

***

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ


Γυναίκα


κάθε μικρή σου υποταγή

μειώνει τη δική μου ελευθερία

εμένα ταπεινώνει

κάθε χαμένο σου δικαίωμα

πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια

κάθε παραπανίσιο σου φορτίο

έχει σε μένα ρίζες προγονικές

κάθε σε βάρος σου αδικία

είναι μια στυγερή κλοπή

απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας

κι όταν εσύ λιποψυχείς

εγώ είμαι ο αληθινός προδότης



στέκεσαι δίπλα μου

στο σπίτι στη δουλειά ή στο οδόφραγμα

και με τα ίδια μάτια

ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο

περήφανοι

ασυμβίβαστοι

ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας

εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία.

[από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980]

*


Γράμμα


στην Ισιδώρα



Συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα

σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών

και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα

να στροβιλίζονται στον κήπο σου

σαν ανοιξιάτικες νιφάδες

είσαι καλά;



[από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου, 1986 ]

*


Τι


τι σκοτεινό ποτάμι η μνήμη

για να πνιγείς ή ν’ ανασάνεις

ν’ απλώσεις ένα χέρι στο κενό



τι μουσική πάνω στους τάφους

και τι πολύχρωμα φορέματα

τι θρίαμβος της καρδιάς

πικρός



σαν ένα χάραμα με δίχως φως

σαν ένα σούρουπο με δίχως νύχτα

σαν μια ζωή



τι άδειος ουρανός η μνήμη

κόκκινο σύννεφο που πάει να διαλυθεί

και λάμπει

[δημοσιεύτηκε στο περιοδιικό Εμβόλιμον]

***


ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ



Σ’ αγαπώ στις περιφέρειες
[...από την Ατη]


Σ’ αγαπώ στις περιφέρειές σου το σκοτάδι

Σ’ αγαπώ μαντρότοιχος του νεκροταφείου του Μονπαρνάς

Σ’ αγαπώ μεγάλη Τετάρτη νηστικός και χαμένος

Θα περπατήσω μέχρι την άλλη άκρη των λέξεων

Σ’ αγαπώ

Στη φοινικιά που φύτρωσε μέσα στο κοχύλι


Σ’ αγαπώ

Είμαι το μαύρο τρένο στο Μπερσύ κάθε ξημέρωμα

Σ’ αγαπώ


Σ’ αγαπώ πλεξούδα της νύχτας της αγκαλιάς


Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ σημαίνει ή ακολουθώ ή αφήνω

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ στους λοβούς των αυτιών σου κάτι

Σ’ αγαπώ είσαι Σ’ αγαπώ

Βραδινή φούρια στο Μπελβίλ

Σ’ αγαπώ

Εκεί άρχισα να ζω αυτό το ποίημα του αποχωρισμού

Σ’ αγαπώ είμαι εγώ.


***


ΠAYΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ


ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΠΑΛΤΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ



Τρέχω με τα χεράκια ανοιχτά. Γύρω,

Σκορπίζει το κοπάδι έντρομο

(Δεν είνʼ αληθινός ο πανικός -

Για την φωτογραφία υποκρίνονται,

Για την αιωνιότητα.)

Γελάω. (Δεν είνʼ αληθινό το γέλιο -

Είναι μονάχα πανικός προς τα εμπρός.)


[από τα ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ]


Φοράω το καλό μου το παλτό

Ιδιότροπος γιακάς

Κουμπιά ντυμένα με καφέ βελούδο.

Κάποτε ήταν της γιαγιάς

Μετά, της Έλλης, ύστερα δικό μου

Βασανισμένο σε πολλές μετενσαρκώσεις

Μεταποιήσεις και μετακομίσεις.

Ένα κουμπάκι του υπάρχει κάπου, ακόμα.

[από τα ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ]



Άνθρωποι πέρα δώθε, σκοτεινοί.

(Δεν είναι η ζωή τους,

Υποκρίνονται περίπατο.)

Στο βάθος, φέγγει ο Άγνωστος.

Τόξο το άφθαρτό του σώμα επί τας.



Α, των μαρμάρων η λευκότητα,

Της μέρας, των περιστεριών,

Του άγνωστου.


Λένε, αυτά τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα.

[ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ]

***

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΕΤΑΣ


Θυμάμαι

Όπου κι αν βρίσκομαι, όπου και να ’μαι,
θέλω ταξίδια και καράβια, να θυμάμαι.
Θέλω του φάρου, τ ’ άγιο φως που περιστρέφει,
να μου φωτίζει κάθε σκέψη, που επιστρέφει.

Οσμίζομαι τη θάλασσα, όπως ήταν πρώτα,
και πάλι, σκέφτομαι, του καραβιού τη ρότα.
Καθώς, στη σκέψη βρίσκομαι κοντά του,
νιώθω πρωτόπειρο πουλί, στο πέταγμά του.

Βλέπω, στο σχήμα των συννέφων, κάστρα!
Με φως κατάλαμπρο, τη σελήνη και τ’ άστρα.
Καθώς, πολλές οι στιγμές πανωθέ μου,
τα ξέφρενα λόγια θυμάμαι, τ’ ανέμου.

Εικόνες άπειρες, που μου θυμίζουν
παλιές φωτογραφίες μου, που κιτρινίζουν.
Που χρόνια τώρα, κρέμονται στον τοίχο,
και φέρουν στοχασμό, σ’ ενθύμιο στίχο.



Πορεύομαι,

γλάρους ακίνητους, καθώς
τη σύναξη θωρούν, της αθερίνης.
Την Αίθρα ή την Γαλάτεια
σε πύρινες ανάμεσα ηλιαχτίδες.

Την ακύμαντη εμπρός μου Γαλάζια,
την έμβρυα βαθυκύανη άρμη.
Ξυλάρμενα και χάλκινα στον όγκο των αφρών
που σέρνουνε πεισματικοί βοριάδες λαμνοκόποι.

Της βροχής την αντίλαλη πτώση,
τους δαίμονες αφρούς δίχως απόχρωση.
Όσες αγάπησα στο θάμπος του πυρός
μάγισσες κοσμομάντισσες σε ράχες πολυκύμαντες.

Την ξέθωρη γραμμή του ορίζοντα,
τους θύσανους διάφεγγους Διόσκουρους.
Σκιές στο διάμηκες,
στο κιάλι της μπαλέστρας.

Γιώργος Μανέτας

****


ΜΙΛΤΟΣ ΓΗΤΑΣ

Δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ


Σε κουβαλάω μαζί μου από παιδί

δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ.



Μέσα στη βροχή σε βρίσκω

στη ψυχή μου κάπου σε χάνω.

Μόνος μες στο βαγόνι να φοβάμαι

και το ταξίδι πριν ξεκινήσει τελείωσε,

το τραγούδι πριν τραγουδηθεί σιώπησε.



Σε κουβαλάω μαζί μου από παιδί

δεύτερε θλιμμένε μου εαυτέ

κι όσο εσύ πυροβολείς τόσο εγώ πεθαίνω.

Αδειάζεις την καρδιά μου κι όμως

είμαι πάλι εγώ στο βυθό να σε κοιτώ.

Στ’ άδυτα εγώ κι εσύ

κι όσο γεμίζω ρυτίδες εσύ νεανίζεις

κι όσο τρομάζω τόσο σφίγγεις τη θηλειά.


("Ανακωχή " 2011)

*


ΠΡΙΝ

Πριν έρθει ο φόβος,
σιωπή.
Πριν έρθει η αλήθεια,
γαλήνη.
Πριν μου πεις όχι,
αγωνία.
Πριν καταλάβω ότι λείπεις,
διαίσθηση.
Πριν σε χάσω
δάκρυα.
Πριν έρθει ο θάνατος,
περισυλλογή.
Πριν περάσουν τα χρόνια,
θα γυρίσω.

(Mίλτος Γήτας, Επαφή 2009)


***

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ


Έχασα εσένα μα κέρδισα την Ποίηση.
(Από την Προφητεία του Ανέμου,Δωδώνη 2009)



*

Χέρια μου


Χέρια δυσκίνητα

βουνά ακίνητα

απόλυτα θλιμμένα

Χέρια μου,

που ονειρευτήκατε γραφές

δοθήκατε στην Πόιηση,

το ταξίδι της ψυχής μου.

Χέρια,

-σκληρά και μόνα-

τα βράδυα

μιλάτε με το μολύβι

σιωπηλά,

τον συρτό του ήχο αφουγγράζεστε

Χέρια μου,

ζείτε τη δική σας ζωή,

έξω από μένα,

και χωρίς-.



*

Καθυστερούμε την συνάντησή μας.

Στην αρχή την καθυστερούσαμε τυχαία.

Τώρα πια ηθελημένα.

Και διασκεδάζουνε στη σκέψη ότι ηθελημένα καθυστερούμε.

Και ηδονιζόμαστε στη σκέψη ότι-όταν βρεθούμε-

μπορεί και να αρέσουμε ο ένας στον άλλο.

Αρέσουμε ήδη.Ήδη αδημονούμε.

Κι είναι τόσο όμορφα!

Αν είναι αυτό να αλλάξει,

ποτέ να μην βρεθούμε.

*

Τα ποιήματά του τα διαβάζω ξανά και ξανά.
Του έγραψα:<Αρχισα να διαβάζω το βιβλιο πάλι χθες το βράδυ και το βρήκα ακόμα πιο καλό>.
Αναζητώ το ρόλο μου μέσα στα ποίηματά του,
τα άρτια σκηνοθετημένα,
με τις υποβλητικές σκηνογραφίες.
Μπαινοβγαίνω σε ξένες ζωές
και αυτό με ηδονίζει.
Μου παρατείνει τον χρόνο μου.
Είμαι για -λίγο -ο άλλος
που δεν τολμώ να παραδεχτώ ιδιωτικά
ή να ομολογήσω δημόσια.
Τα ποιήματά του με γυρνάνε πίσω στον εαυτό μου.

***

ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ

Επικίνδυνοι έρωτες


Σαν την πυγολαμπίδα
που πέφτει πάνω στο φως
και ταξιδεύει
κατευθείαν στο θάνατο
αδιάφορα
αρκεί μια φορά το φως να αγκαλιάσει

έτσι είναι και οι
επικίνδυνοι έρωτες

ζουν για να αγκαλιάσουν
έστω μια φορά
το φως.

*


Χώρος υποδοχής



Ως μέσα
στην ψυχή μου
οικόπεδο με μπάζα
η ζωή μου

όπου ο καθένας ό,τι
του περίσσευε τοποθετούσε
ώσπου ξέχασα τι
πραγματικά μου αναλογούσε

στο καθαρό μου οικόπεδο
πριν γίνει
χώρος υποδοχής
αλλότριων ετερόκλητων όγκων

Τώρα πώς εκκαθάριση να κάνω
με τόσο άχρηστο υλικό να βρω ξανά
τι πράγματι μου ανήκει
από τα ξένα σώματα να ανασάνω


***

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΥΣΣΑΣ

(από το βιβλίο ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ)

[ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ....]
Ε.

Δεν είσαι μόνο μια φωνή κυνηγημένη
Στον τηλεφωνητή του κινητού σου έν΄αγρίμι.
Εισαι,ιδίως,μια γυναίκα που ανασαίνει
Μια βεβαιότητα καμπύλης,όχι φήμη,
Δυο μάτια μ΄ενα πλήθος αποχρώσεις:η Ελένη.

*

Ο,ΤΙ ΜΕΝΕΙ
Χ.

Διάψευση των θριάμβων
Ήτανε ακριβώς ο θρίαμβος των διαψεύσεων.
<Απ΄τη ζωή μου πέρασες,με τσάκισες ,με γέρασες>.
Τρόμος της μνήμης είναι ο τρόμος των λέξεων.

_*

ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ
Χ.

Οχι με το χρόνο
Μα με τους τόπους οι άνθρωποι συνδέονται:
To παρκάκι πίσω από τη Βιβλιοθήκη
Τα σκοτεινά σταθμαρχεία στην παλιά Κανιγγος
Το μαγαζί του Μήτσου στη Ναυάρχου Αποστόλη
Κι εκείνη η Πολυλά,η οδός Κυπριάδου,που στενεύει.

Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους.

<Μαζί σου ως την άκρη του κόσμου>:
Μεγάλα λόγια μιας άλλης εποχής.
Ερχονται από πολύ μακριά οι αναμνήσεις
Με πολιορκητικούς κριούς
Επιτίθεται ξανά η απομόνωση.


***

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π.ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(απο το Ενδόγραμμα)


ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ

Πετάει στ΄άγνωστο
η αλήθεια μου.
Συ λάμπεις
κι εγώ μεθάω.
Διεκδικώ
το γρίφο σου να λύσω
Ξυπνά η έναστρη αυγή
του πόθου μου.
Συ αστράφτεις
κι εγώ αγαπάω.
Ακροβατώ
στα όνειρά σου
να θρηνήσω.

*

ΚΎΚΛΟΣ

Σχίζω το ημερολόγιο,
μη θέλοντας
να διαβώ τις ώρες,
μη θέλοντας
να σκοντάψω στις μέρες
του κύκλου
που με φυλακίζει,
πνίγοντας
ο,τι ωραίο
φώναξα δυνατά
μέσα μου.

*
ΑΜΗΝ

Πολύ καλό
να σ΄αγαπούν,
μα πιο πολύ
να θέλουν
έμπνευση να΄σαι
το πρωί,
γλυκόπιοτο τη νύχτα,
στα χείλια σου
να γεύονται
το Αμήν
σαν καληνυχτα.

***

ΝATAΣΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
(...από τον ΑΤΜΟ)
[.....]

Φρέσκια μέρα
Το σώμα
ξερό

Τα σύννεφα
τα΄φερε
τα πήρε αγέρας
Ο ουρανός είναι εδώ.


Κοιμάται το λιοστάσι
στην αγκαλιά του Αυγούστου
Απρόσμενος μαιστρος το βουρλίζει

Μαλλιά του ανέμου
χρυσολυμένα
τα ώριμα σταχυα
στο φρυδι της θάλασσας γλιστράν
με γαργαλάν

Κύμα που σκάει
το χάδι σου
στις φτέρνες της ζωής μου

Σαν κόμη
τα πεφτάστερα
γλιστράν στο πρόσωπό μου

Μια χαραμάδα
στον οριζοντα
αρπάζει τη βολή μου

Πιάσαν νωρίς
οι κυνηγοί δουλειά εφέτος
Τα ντουφέκια
τα σκυλιά
τα φυσεκλικια-
επος.
Το πονηρό θηρίο
αξετρύπωτο.

Χρυσή το χάραμα έρχεται
Χρυσόμυγες χορεύουν
Αποχωρεί χρυσή

Στο μονοπάτι θρος
Σερνάμενος ο ανθός
της βουκαμβίλιας

[.....]

***
ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ

Αερικό της νύχτας


Αργά περπάτησες μες στη βροχή

σιωπηλά μέσα στη θύελλα

και με προσκάλεσες ξανά

μ’ εκείνο το επίμονο βλέμμα σου

που αδιασάλευτο ηδονικό γίνεται φως

πνοή και πρόσταγμα χορού

ερωτικού χορού

μες στη βροχή

μέσα στη θύελλα

δίχως κανόνες και σωστούς βηματισμούς

απείθαρχο σαν ξωτικό αερικό της νύχτας

να πλημμυρίζει ο νους και οι αισθήσεις

με βροχή

με θύελλα

με έρωτα

με σιωπή



Αργά περπάτησες μες στη σιωπή

και χάθηκες



("Ανιχνεύοντας ουρανό")


*

Σαν βροχή και σαν χάδι


Κρύβω στη νύχτα τους σεπτούς μου σταυρούς

ραίνοντας τους με άνθη των άστρων



ταξιδεύω μαζί τους - για λίγο - ως τα σύννεφα

στις πηγές που αναβλύζουν αμάραντο δάκρυ



κι επιστρέφω σε σένα



σαν αυγή

σαν βροχή

και σαν χάδι


***

ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ


Το γυμνό ποίημα


Έρχομαι σε σένα με το σώμα μου γυμνό.

Πρώτα παχουλό και ασχημάτιστο

με δίπλες στα χέρια και στα πόδια

ύστερα έφηβο στο μωβ του κοχυλιού

χωρίς την εισβολή του μολυβιού

που θα αλλάξει την άγνοια της γραφής

τέλος γυναικείο,

με εγγεγραμμένη

την κοιλάδα της απώλειας

φουσκωμένο με την υγρή βεβαιότητα της γέννας

με λέξεις καμπύλες

για να κρύβουν και να έλκουν

με τα κενά ανάμεσα στους στίχους

για να σιωπούν

και να χωρούν το σχήμα των δαχτύλων σου.

Έρχομαι σε σένα

κάθε βράδυ,

ποίημα γυμνό και μόνο

γεμάτο ψίθυρους και αρχαία μυστικά.

Για να με διαβάσεις.


*


Νυχτερινό

Πού να πηγαίνεις άραγε τα βράδια
φορτωμένος τόσα μυστικά;
Ποιοι κόσμοι τάχα να γεννιούνται
πίσω από τις σκοτεινές καμάρες των ματιών;
Αύριο βράδυ θα δεθώ σφιχτά στην αγκαλιά σου
θα φορώ το κόκκινο φουστάνι
που χορεύει μόνο του την νύχτα
και σαν έρθει η βάρκα του ύπνου
να σε πάρει
λαθρεπιβάτης μέσα θα χωθώ.

Για νάμαστε μαζί στο όνειρό μας.


*


ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Αν φανταζόσουν άλογο;
Θαλασσινό.
Κι αν έβλεπες μια σκάλα;
Στο χείλος του γκρεμού.
Κι αν σπίτι;
Κάπου μαζί.
Κι ο έρωτας;
Ίέχνη από βουλοκέρι σε επιστολή
που δεν επιδόθηκε ποτέ.


*



ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΤΣΗ

Γλυκό του κουταλιού από καιρό φυλαγμένο

Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.
Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.
Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.
Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ‘χω φυλάξει.

*

Back Up


Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν με σοβαρότητα,

θα υπάρξουν και ηλιοβασιλέματα –ιοί– που θα σημαίνουν το τέλος.



Και το 'λεγα! Δεν το 'λεγα;



Μαζέψτε χαμόγελα πρωινά

και νυχτερινές ανάσες.

Αποθησαυρίστε μεσημεριανά χασμουρητά

κι αγκαλιές απογευματινές

κυρίως αγκαλιές.



Να 'χετε να θυμάστε όταν ηλιοβασιλέματα χωρισμού

θα ξημερώνουν μοναξιά

και σβήσιμο αποθηκευμένων

στιγμών.



Πάρτε Back up

μπας και επαναφέρετε

τα χτυπημένα παρελθόντα προγράμματα

της σχέσης σας!


***

ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΡΑΚΟΥ

Νέα εποχή


Μην ξαφνιαστείς

τη φωνή σου όταν ακούσεις

και κείνο τον ήχο

από τα ξεραμένα φύλλα

όταν στη σκέψη σου μιλήσει,

μη φοβηθείς…



Στις πρώτες στάλες της βροχής

το δάκρυ σου ν’ αφήσεις,

την αντοχή σου στην ανάσα

να μετρήσεις…

Ανθρώπους που αγάπησες,

αυτούς που άντεξες

να κουβαλήσεις,

να τους μιλήσεις,

μη φοβηθείς…



Η άνοιξη απέχει ένα μονάχα βλέμμα.



*

Έτσι απλά (γιατί το φεγγάρι ήταν πάντα εκεί, αλλιώς όμως το είδα)




Μια νύχτα μετά την

πανσέληνο,

οι σκέψεις απόρησαν

με το γίγνεσθαι.



Σα να’ ταν όλα σκοτάδι

-πώς περνούν τα χρόνια!-

Σα να μην υπήρχε επαφή

-πώς αντέχει ο άνθρωπος!-



Οι λέξεις ειπώθηκαν

αβίαστα, ωραία…

Κι’ ήταν η νύχτα

γεμάτη από φως.



Στο αιώνιο έλεος

-λίγο μετά την πανσέληνο-

Δε μετρήσαμε σιωπές,

μονάχα ανάσες.

***


ΕΛΕΝΗ ΓΟΥΝΑΡΗ

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ


Απόψε όλα θα στα πω

δεν χρειάζεται τίποτα να ρωτήσεις



Σε κανένα όνειρο δεν αντάμωσα αυτόν εδώ το δρόμο

Δεν θυμάμαι να επιθύμησα αυτή τη γειτονιά

Κι όμως η ψυχή

λες κι αναγνωρίζει τον τόπο

κι ο νους που ολοένα κόντρα μου πάει

σκανδαλίζεται με το να απορεί



Τόση λαχτάρα είχα

να αναθρέψω ένα παρελθόν υιοθετημένο;

Ποιος είναι αυτός που κλαίει τα βράδια

και δακρύζουν τα μάτια μου;

Ποιος αδικοχαμένος έρωτας ποθεί

από το σώμα μου ν’ αναστηθεί;



Μήτε τις γραμμές κατάφερα να διαβάσω

μήτε και τη σφαίρα τη κρυστάλλινη

κι ας σμίλευα με το καλέμι τις στιγμές

Τ’ αλφάβητο μόνο δεν με πρόδωσε

δεν φανέρωσε ποτέ το λάθος

αλλιώς, θα είχα χάσει την ψευδαίσθηση



Όλα θα στα πω

όλα όσα δεν έμαθα

Γιατί τα άλλα

όταν τα έμαθα,

είχαν ήδη τελεσφορήσει..

*

ΠΥΡΕΤΟΣ

Ο (υ)ιός της ψυχής

μεταφέρει τη νόσο στα σωθικά σου

Δύο φλεγόμαστε τώρα

Η μάνα των στίχων

εκπέμπει από πειρατικό σταθμό

με φωνή τρεμάμενη



Ο γόνος της

άδειασε τη φαρέτρα του

σημαδεύοντας τα κορμιά μας

Εντυπωμένα τραύματα συνουσίας

ενός θεού ακατάληπτου

και της συντρόφου του

που εναλλάσσουν ρόλους

ως ερμαφρόδιτα πλάσματα

και το ακόρεστο ταΐζουν



Πυρακτώνουν τις φλέβες μας

με θραύσματα άστρων

την ώρα που καταιγισμός ονείρων

προκαλεί επιδημία



Δεν επέρχεται ίαση

Είναι στα αζήτητα..


***

ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ


"Ο Ρ Ι Α"

Εντουαρντ Όλμπυ
Βιρτζίνια Γουλφ...

Πληγωμένοι έρωτες
Βίαιες καταστάσεις
Σχέσεις απελπισίας και πόνου
Κατάθεση ψυχής τα αιώνια
Τραύματα...
Ψυχές
Κορμιά
Ξεγυμνωμένα...
Μάρθα και Τζωρτζ
Χάνυ και Νικ...

Μετρώντας τις πληγές τους/μας
χώνοντας βαθιά τα νύχια στις ψυχές τους/μας
αντιμετωπίζοντας την αλήθεια
στο μεγαλείο της...

Δρόμος ανοιχτός στην αυτογνωσία
Και στο τέλος χείμαρρος
Η λύτρωση...

Κανείς δε φοβάται πια τη Βιρτζίνια Γούλφ...

*

"ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ"

Ήμουν.

Ένα μήνυμα σε κενό μπουκάλι.
Πεταμένο στη θάλασσα.
Γλάροι κατάλευκοι.
Γυαλιστερά κοχύλια.
Μια υπόσχεση δώρο ξεχασμένο.
Ήμουν.
Βρέχομαι με αλμυρό νερό.
Κόκκοι άμμου τα δάκρυα.
Καθρεφτίζεται το πρόσωπο.

Είμαι.

***


ΗΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

"Για τις μόνες...του Σαββατόβραδου..."



ξέφυγες νύχτα στην πλατεία..

το μπαράκι το βάφτισες ναό της ξενοιασιάς Σου, της ανεξαρτησίας Σου..

νόμιζες..

οι φλέβες γέμιζαν αλκοόλ χωρίς όριο,

πνιγόσουνα έλεγες και γέλαγες, γέλαγες πολύ αλλά τα μάτια Σου

...σε πρόδιδαν..

η σκέψη ήθελε να πάει σε Αυτόν αλλά αρνιόσουνα, Εσύ δεν την άφηνες,

νόμιζες ότι μπορείς να δαμάσεις τα πάντα,

το μυαλό, την καρδιά..

αλκοόλ κι άλλο

από εκείνο τον παράξενο τύπο μέσα από τη μπάρα..

ποτήρια χλόμιαζαν στο άγγιγμα των χειλιών Σου,

από την αντίσταση στον ίδιο σου τον εαυτό

από τη γνώση του είναι..


*

ΣΤΑΓΟΝΕΣ


Σου ψιθύρισα στο αυτί,

σε αυτό το αυτάκι που λάτρεψα από τη στιγμή

που σμίξανε τα βλέμματα..

Σου ψιθύρισα..

Σε αγαπώ..

σαν νερό που φεύγει από την κορυφή ποταμού

τρέχουν οι λέξεις, τα αισθήματα, τα δάκρυα..

Σου ψιθύρισα στο αυτί όπως τότε,

που τα μαλλιά ήταν χρυσά από τον ήλιο της εφηβείας..

Σου ψιθύρισα και έφυγα για να μην δω τη βροχή..

φοβήθηκα..

έπεσα στα σεντόνια τρέμοντας,

προσπαθώντας να καταλάβω, να αισθανθώ τη ζέστη που μου δίνεις

αν είναι αλήθεια ή αν θα ξυπνήσω απότομα από γλυκό όνειρο..

προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά μάταια..

σηκώθηκα μες’ τη νύχτα γυμνός,

μουσκεμένος γεμάτος από κρύα παγωνιά..

κοιτάω ώρες από το παράθυρο

βλέμμα αναζήτησης πέρα από εκατομμύρια φώτα,

μακριά, κοντά, δεν ξέρω δεν καταλαβαίνω..

βρέχει πολύ παντού..

παίρνω μια σταγόνα, την ακουμπώ στα χείλη..

χαμογελώ..

γνώρισα τη γεύση, γλυκιά αλλά και αλμυρή..

βρέχει απόψε μα ο φόβος γίνεται χαρά..

από μια σταγόνα.. γνώριμη..




***

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ

Αφήστε το τίποτα ήσυχο
[Μην το παρεξηγείτε]

Οι ποιητές είναι ελεύθεροι.
Μόνο τις νύχτες.
Απελευθερώνονται από τα οράματά τους
κλεισμένοι στα σύννεφα.
Τσαλακώνουν ωραία τα φανάρια.
Τη μέρα γίνονται επαγγελματίες άνθρωποι με μαύρα γυαλιά.
Τρώνε,αγαπούν,ψηφίζουν.
<Γιατί οι ποιητές δεν ψηφίζουν;>
Βεβαίως και ψηφίζουν.Αλλά ψηφίζουν τελείες,όχι κόμματα.

21-11-2007

*

ΣΤΙΧΟΙ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ [Α]

Πάντα υπάρχει μια λύση ποιητική.
Είτε θανάσιμη είτε ζωοφόρα,πρέπει να την ακολουθήσεις.

24-11-2007
*
ΣΤΙΧΟΙ ΜΙΑΣ ΒΡΑΔΙΑΣ[Β]

Στα βουνά μαθαίνουν οι τύψεις να διαβάζουν.
Και τί είναι τα βουνά;
Πρόσχημα για να φοβούνται οι άνθρωποι.

24-11-2007
*
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑΣ[Α]

Η σελήνη κάπνισε
το τελευταίο τσιγάρο
πριν τελειώσει η βάρδια της.
Κι ύστερα έπεσε στη θάλασσα
αφού την είδε ο ήλιος
να φιλιέται
με έναν μετεωρίτη.

25-3-2008
*
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑΣ[Β]

Μικρό πλήθος εγκληματιών
πάνω στα στήθη του λόφου.
Απεργία ερωτική
σήμερα.
Γι΄αυτό διάβαζες
από χθες
τη Λυσιστράτη,
και το πρωί
την έβαλες
κάτω από το μαξιλάρι
σου.

25-3-2008

[Από το βιβλιο<Μεταξύ Δεύτερης και Τρίτης Σταύρωσης
Πανεπιστημιακες εκδοσεις Ε.Μ.Π.]

****

TO VARELAKI ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ
ΧΡΗΣΤΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ:


ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ


Τη ζωή μας τη ζήσαμε αλλού
Στο περιθώριο δύο θανάτων προσδοκώμενων
Έκοντες – άκοντες συγκατανεύσαμε
Και δώσαμε υπόσταση σε μια καταβαραθρωμένη μνήμη
Τώρα πια που μάθαμε
Πως διόλου ουρανός δεν υπάρχει
Ορθώνουμε τη σιδερένια σκάλα
Που ξεκινάει από τα μάτια μας
Και ανεβαίνουμε
Ανεβαίνουμε
Μην πει κανείς προς χάριν ματαιοδοξίας
—Είμαστε θνητοί περιορισμένοι
Πάντοτε τυρβάζαμε περί άλλων και τα συναφή—
Ούτε φυσικά για να βουτήξουμε
Ρινίσματα γαλάζιου και μπαλωμένο φως
Μόνο για να χαρούμε την προσχεδιασμένη πτώση μας
Να μεθύσουμε από τον ίλιγγο της αυτοθυσίας μας
Και ύστερα να μετρηθούμε
Ποιος θα φιλήσει πρώτος τα πόδια του θεού
Λίγο προτού καταποντιστεί
Με πάταγο
Στο χώμα.

****

BΑΓΓΕΛΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

...σαν τ΄αεράκι
που σε χτυπάει το καλοκαίρι στο πρόσωπο
και παρασέρνει
το μπλουζάκι
έτσι σ΄αγαπούσα
*
Όσο ο άνεμος ταράζει τη θάλασσα
Όσο οι καπνοί απ΄τα τσιγάρα
πλημμυρίζουν το δωμάτιο
θα ζω
*
Μόνος με συναισθήματα που τρεμοσβήνουν
είδα στα μάτια μου του κόσμου το κακό
πού να πήγαν οι αγάπες που αγαπήσαμε
σε ποιά ουράνια φαντασία να ανήκαν
*
Τόσες όμορφες λέξεις
Εχουν χτιστεί
Τις φωνάζουν δυνατά
ποιητές

****
...για την ποίηση....

ΤΑΚΗΣ ΤΣΑΝΤΗΛΑΣ

"Η ποίηση είναι διέξοδος, είναι ανάγκη, είναι απόδραση από το στέρεα, τ’ αμετακίνητα, τα καθηλωμένα. Είναι η συμπυκνωμένη μορφή λόγου που αλώνει αναίσχυντα τείχη και στήνει σκάλες σ’ απρόσιτα σύννεφα. Το δύσβατο και συνάμα γοητευτικό μονοπάτι που οδηγεί στο φως μέσα από την εξέγερση των αισθήσεων και των συναισθημάτων"

Γράφω κάπου πως:

"Οι ποιητές, μοναχικοί και απροσάρμοστοι, ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης, βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα, φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα, βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα, αγκαλιάζουν τα έρμαια, ανάβουν το τζάκι εντός μας και μας φιλεύουν με χόβολη και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον"

***

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ : «Η παγκόσμια μέρα της ποίησης είναι κάθε μέρα. Ή ποτέ».

***

EΛΕΝΗ ΓΟΥΝΑΡΗ:«Ποίηση για μένα είναι η ανίχνευση του φωτός μέσα από την αναμέτρηση με τη νύχτα μας. Η αποτύπωση των συναισθημάτων μας μέσα από λέξεις που φλέγονται, που πάλλονται, που δονούνται. Το καταφύγιο των αναμνήσεων, των ονείρων, των οραμάτων μας»

***

ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ
Η ποίηση..
Οι στίχοι... είναι οι ήχοι της ψυχής μας, είναι το όνειρο που μένει πάντα αληθινό και φωτίζει την καρδιά μας. Είναι όλες μας οι στιγμές, οι λυπημένες και οι χαρούμενες... είναι τα δάκρυά μας και η χαρά μας... είναι η θλίψη και το χαμόγελο... είναι ο έρωτας ο μοναδικός και ο ανεκπλήρωτος... Η ποίηση μας ολοκληρώνει, μας απογειώνει, μας ξεγνυμνώνει, μας συντροφεύει, μας λυτρώνει... ΟΛΑ είναι ΠΟΙΗΣΗ... τρόπος ΖΩΗΣ και ΕΚΦΡΑΣΗΣ..

****

ANAΣTAΣIA ΓΚΙΤΣΗ:

«οι ποιητές, οι κριτές συνειδήσεως, οι εραστές της αλήθειας, οι Κασσάνδρες της ανθρώπινης ιστορίας, οι ασίγαστοι πομποί της δικαιοσύνης, οι αιώνιοι ταξιδευτές του ονείρου, οι αμαρτωλοί άγιοι που διασώζουν το ουσιαστικό, οι τρυφεροί περιπατητές της αθωότητας που θυμίζουν παιδιά, οι αενάως αισιόδοξοι, οι σαλοί μιας άλλης πραγματικότητας πιο θελκτικής ακόμη και από την ήδη υπάρχουσα.»

***

AΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

[...]

Ποίηση....
Μέθυσέ με,
Χτύπησέ με,
Σοκάρισέ με,
Αποπλάνισέ με
Κάνε με να ουρλιάξω.
Μην μ΄αφήσεις αιώνια να κοιμάμαι.
Ποίηση,
Ανακάτεψέ με,
Ανάτρεψέ με,
Χαστούκισέ με,
Αφόρισέ με ,
Αποδόμησέ με,
Πόνεσέ με...
Σε εχω ανάγκη....

[...αποσπασμα ]

***

ΜΑΡΙΑ ΠΙΣΙΩΤΗ

Επιγράμματα για την Ποίηση

Ποίηση είναι
στιγμές αυτοχειρίας
κι ανάστασης μαζί!

Ποίηση είναι
να πεις στον άλλον
Σ’ αγαπώ.

Ποίηση είναι
το παιδικό χαμόγελο και βλέμμα.

Ποίηση είναι
το τιτίβισμα στο λυκαυγές

Ποίηση είναι
η δακρυρροή τ’ ουρανού
στα μάγουλα.

Ποίηση είναι
το άρωμα της νοτισμένης γης.

Ποίηση είναι
τα ροδοπέταλα της Άνοιξης.

Ποίηση είναι
το ανέμισμα του αγέρα
καθώς αγκαλιάζει το είναι μας.

Ποίηση είναι
το νιαούρισμα στη στέγη
υπό το σεληνόφως.

Ποίηση είναι
το καθρέφτισμα της σελήνης
στο υδάτινο πέρασμα του χρόνου.

****

XΩΡΙΣΤΑ-ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]...ένα χρονικό για την απώλεια.Mινα Ξηρογιάννη

XΩΡΙΣΤΑ-ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ]...ένα χρονικό για την απώλεια.

Αποσπάσματα από τον Θεατρικό Μονόλογο της Μίνας Ξηρογιάννη που έλαβε ΕΠΑΙΝΟ από τον Ιωνικό Σύνδεσμο στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού.
[...]


ΚΕΦΑΛΑΙΟ:H MAΡΓΑΡΙΤΑ
[το κορίτσι μαδάει τη μαργαρίτα]
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα

Τον αναζητεί επίμονα μέσα στο χώρο
[παίζεις μαζί μου;]


Φωνή:Aυτό το κορίτσι κάθε μέρα μαδάει μαργαρίτες

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:MΑΡΓΑΡΙΤΑ 2

[το κορίτσι μαδάει τη μαργαρίτα]
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα
-Θα σε δω σήμερα
-Δεν θα σε δω σήμερα

[Εκδηλώσεις χαράς και επιθυμίας]
Βάζει βγάζει καπέλα
δοκιμάζει ρούχα
φλερτάρει με τον καθρέφτη
χορεύει
ακούει ερωτικά τραγούδια
βάφεται
στολίζεται
....και βγαίνει από τη σκηνή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ

Φοίβο,
Δεν μπορώ
Να πάρω
ΤΟ βλέμμα μου
Από πάνω σου.

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ 1

Άπειρα πράγματα έχω χαρά μου από το αυριανό μας απο΄γευμα
στα λουλούδια και στ΄αληθινά κοιτάγματα
Φοβάμαι
Δεν θα πάρω
Το καράβι
Μας αφήνει μακριά από δω....

Χωρίς εσένα
Δεν προχωρώ
Ούτε ανάσα άγρια
Τη νύχτα
Που επιμένει να μας ψάχνει και
Ο καιρός βασανιστικά
Να μας προσπερνά.

[...]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ

Το κορίτσι σιγοτραγουδά:
<Δεν ήρθες χθες ούτε προχθές κι ήταν οι μέρες μου φρικτές γιατί τα δάκρυα κι οι λυγμοί δεν με αφήσανε στιγμή....>

Εχω τρεις μέρες να σε δω
Μου μοιάζουν αιώνες
Εσύ
Εγώ
Εμείς
Τρία σημεία στο σύμπαν
Τρεις γραμμές
Χωρίς την νοσταλγία μου για σένα δεν είμαι
δεν νοούμαι
δεν λογαριάζομαι.

Ενα τίποτα.
Στο λέω και ανάποδα.Ακούς;
Λγωστανό ες
Δω σε να ρεςμε τρεις χωε νεςω αι ζουναοίμ ουμ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:TA XAΡΤΑΚΙΑ
ΦΩΝΗ:Ό,τι σκέψεις κάνει τις γράφει σε χαρτάκια.
Όλα υπάρχουν σε χαρτάκια.
Τα χαρτάκια τα κλέινει σε κουτάκια που ίσως κάποτε αναοίξει κι εκείνος.
ΣΚΕΨΗ 1[κόκκινο χαρτάκι].Τα αστεία που κάναμε μεταξύ μας εγώ τα΄ παιρνα στα σοβαρά.
ΣΚΕΨΗ 2[γαλάζιο χαρτάκι].Είσαι μυστήριος άνθρωπος.
ΣΚΕΨΗ 3[κίτρινο χαρτάκι]Χθες πήγα στο σινεμά και είδα την ταινία<Ο Αστερίξ,ο Οβελίξ και οι Σκανδιναυοί>.Πρέπει να σπεύσεις.
ΣΚΕΨΗ 4.[πορτοκαλί χαρτάκι]΄΄Ο άνθρωπος είναι αθώος όταν ονειρεύεται΄΄.Θυμάσαι εκείνο το τραγουδάκι;
ΣΚΕΨΗ 5[φούξια χαρτάκι]Σήμερα μου φάνηκες σκυθρωπός.Είχες τίποτα;
ΣΚΕΨΗ 6[λευκό χαρτάκι]Αν ήμουν μουσική ,τί μουσική θα ήμουν;Eσυ τζαζ!
ΣΚΕΨΗ 7[μαύρο χαρτάκι].Αναρωτιέμαι αν έχεις ποτέ ερωτευθεί.Εχεις;

[...]

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ 2
Ανοίγω και κλείνω
Σε σένα οφείλω
Το χάος της ψυχής μου
Αστέρι
Του φωτός
Περιστέρι
Γαλάζιο μου
Ονειρο
ΈΛΑ.


KEΦΑΛΑΙΟ:H EΛΠΙΔΑ

Σε παρακαλώ μπορείς να με ερωτευθείς;

Παραδέξου το !
Μ΄αγαπάς,το νοιώθω!
Οχι,δεν το νοιώθω.
Το ξέρω.
Θα βρεθούμε στα σίγουρα στο τέλος.
Κάπως.
Κάποτε.
Μακριά.
Κοντά.
ΜΑΖΙ.
ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΙΟ.

Φωνή:Zωή από πότε άρχισες να πιστεύεις στη μοίρα;

Φωνή:Kι όμως,στα μάτια των άλλων έμοιαζαν ερωτευμένοι.
[....]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΑΡΤΑΚΙΑ

Φωνή:Tα χαρτάκια της δεν έχουν τέλος.Τα ραβασάκια της.
Γεμίζει κουτιά και κουτιά από δαύτα.

ΣΚΕΨΗ1:[Ροζ χαρτάκι]Πού είσαι τώρα;Tί σκέφτεσαι;
ΣΚΕΨΗ 2:[μπεζ χαρτάκι].Δεν με χωρά ο τόπος.
ΣΚΕΨΗ 3:[Πράσινο χαρτάκι]Tην τελευταία φορά μου μίλησες άσχημα στο τηλέφωνο.
Ούτε ξέρεις πόσο άσχημα μου μίλησες.
ΣΚΕΨΗ 4:[Κόκκινο χαρτάκι]Δεν περιμένω τίποτα πια.
ΣΚΕΨΗ 5:[Μαύρο χαρτάκι]Θα΄θελα να μαι δυνατή όπως εσύ.Ζηελέυω την δύναμή σου.
ΣΚΕΨΗ 6:[Γαλάζιο χαρτάκι]:To αγαπημενο μου χρώμα ειναι το γαλάζιο.
ΣΚΕΨΗ 7:[Γαλάζιο χαρτάκι]:Yπάρχει πιο βαρυσήμαντη λέξη από την λέξη< απώλεια>;
ΣΚΕΨΗ 8[Γαλάζιο χαρτάκι ξανά]:Λατρεύει τη χροιά της φωνής του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΠΑΝΙΚΟΣ 3
Είναι φορές που με πιάνει εκείνη η μαλακισμένη δύσπνοια,ξέρεις...
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο για νά κούσω τη φωνή σου.
Σε κουράζω...από ευγένεια δεν μου το λες...
Σκέφτομαι το άλλο άτομο δίπλα σου
Έτσι παίρνω το χαπάκι της ευτυχίας και κοιμάμαι...
Κοιμάμαι για να μην νοιώθω τον πόνο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΠΑΝΙΚΟΣ 4

Σε έχει πιάσει ποτέ πανικός;

Ταχυκαρδία,ξηροστομία,ζαλάδα,φοβερή ανησυχία.
Για λύπηση δηλαδή.
Ολα μοιάζουν θλιμμένα και μετέωρα.
Όταν ακούω τη φωνή σου ησυχάζω.
<Σου λέω εισαι το αντικαταθλιπτικό μου>

ΦΩΝΗ:Kαι κείνος θύμωσε και της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα.

Και γω έμεινα μόνη.
Και δεν είχα με ποιον άλλο να μοιραστώ την αγάπη μου για σένα.

[....]


ΚΕΦΑΛΑΙΟ:H ΑΡΝΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Μου είπες όχι.
Ξεκάθαρο,σαφές,οριστικό.
Λέγε μου συνέχεια οχι αν αυτό ειναι που νοιώθεις.
Σου είπα ,'ελα να πάιξουμε το παιχνίδι του ΟΧΙ.
Το έχετε ακούσει ξανά αυτό το παιχνίδι;
Eγώ το επινόησα για να παίξω λίγο μετην άτνησή σου.
Εχεις δύο επιλογές.
Μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα στο ένα όχι και στα τρια οχι.
Αν πεις δυο οχι ,καίγεσαι.
Όλοι ξέρουμε ότι δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση.
Άρα ...ΟΧΙ-ΟΧΙ=ΜΕ ΘΕΛΕΙΣ,Πρόσεξε μήπως καείς.

Και συ απάντησες αμέσως.Διχως σκέψη:
<Σου λεώ 3 ΟΧΙ λοιπόν για να είναι καθαρή η άρνηση.>

Σιωπή

Και γω σου είπα:<Δεν σου ζητάω να με αγαπήσεις.Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο για σένα ,εξάλλου.Μπορείς τουλάχιστον να δεχτείς την αγάπη που σου προσφέρω;>

Σιωπή


ΚΕΦΑΛΑΙΟ:TA ONEIΡΑ 3

ΣΚΕΨΗ[Τυρκουάζ χαρτάκι] Ο Αγγελόπουλος στο <Μια αιωνιότητα και μία ημέρα> βάζει την ηρωίδα του να λέει:<Δεν τολμούσα να ονειρευτώ ότι με ονειρεύεσαι.Αν για μια στιγμή το πίστευα,θα διαλυόμουν σε μια κραυγή.>

Μα εγώ τολμώ...


ΚΕΦΑΛΑΙΟ:MOΝΑΞΙΑ

Έχεις χορέψει ποτέ με ένα άδειο πουκάμισο;

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ 3
Ήταν ανέμελα τα χρόνια
Τα χάδια του ουρανού
Το κοίταγμα
Σε θέλω εέιδή σε ξέρω
Είσαι συ
Και έφυγα με ένα μολύβι στο στήθος.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ:ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Σε ανέβασα ψηλά.Σε τοποθέτησα σε βάθρο και τοποθέτησα εμένα πιο κάτω.
Με το κεφάλι στραμμένο στο βάθρο σου και τα χέρια προς εσένα.
Σαν ικέτης σε άβατο ναό.
Σε διατηρούσα μέσα μου ολοζώντανο.
Διατηρούσα τον μύθο του έρωτά μου για χρόνια πολλά.
Κι όταν δεν σε έβλεπα πια...
Αλλά υπήρχες πάντα μέσα μου...
Στις λέξεις ,στις γραφές μου...
Στα γαλάζια χαρτάκια μου....
[...]

ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ-ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

A. H ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ της ΜΑΡΙΑΣ ΣΟΥΜΠΕΡΤ,εκδ.οργανισμός Πάπυρος

Η Μαρία Σούμπερτ γεννήθηκε το 1979 στο Μόναχο της τότε Δυτικής Γερμανίας,
από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ελληνίδα.
Τελείωσε την Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 2003 ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Παντείου Πανεπιστημίου με τίτλο «Πολιτιστική πολιτική, διοίκηση και επικοινωνία» και έκτοτε εργάζεται στο Τμήμα Εκδηλώσεων- Δημοσίων Σχέσεων- Επικοινωνίας του Βιβλιοπωλείου IANOS στην Αθήνα.
Ασχολείται ενεργά με το θέατρο, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης παραγωγής, επικοινωνίας, όσο και συγγραφής και συντονισμού ομάδας.
Βιβλία της:
«Η Ρόζα στη μέση», εκδόσεις Μελάνι, Αθήνα 2008
«Club Κυλικείο», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2003.
«Τα πράσινα, τα καστανά και τα μαύρα μάτια», εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 1998.
Συγγράφει διηγήματα για τα περιοδικά «Να ένα μήλο», «Μανδραγόρας», «(δε)κατα».
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρουσιάζει νέες εκδόσεις στο πολιτιστικό φύλλο της εφημερίδας «Αυγή».
Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων και ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση και επιμέλεια της έκδοσης
«Τα παιδία παίζει θέατρο, Ευρετήριο θεατρικών έργων για παιδιά»
εκδόσεις Ντουντούμη, 2007.


Σύντομη περίληψη του βιβλιου Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΗΛΑΣ

Έξι γυναίκες δραστηριοποιούνται για να «σώσουν» την φίλη τους, την Τήλα, από τον εγκλεισμό σε γηροκομείο.
Έξι ηλικιωμένες γυναίκες, κάθε μια με τη ζωή και τις αναμνήσεις της, ραδιουργούν, διασκεδάζουν, τρομάζουν, σχεδιάζουν, απειλούν. Ανανεώνονται και ξανανιώνουν με ένα στόχο που πολλές φορές ξεπερνάει την φιλία και αφορά πλέον την ίδια τους τη ζωή.

Αναλυτικότερη περίληψη:

Θα μπορούσαν έξι ηλικιωμένες γυναίκες να προβούν σε σύσταση συμμορίας;
Πόσο παράνομο είναι να χρηματίσεις τον διευθυντή ενός γηροκομείου,
για να μην δεχτεί την νοσηλεία;
Τα κορίτσια αναστατώνονται από ένα τρομερό γεγονός: οι γιοι της Τήλας θέλουν να την κλείσουν σε γηροκομείο για να της πάρουν το σπίτι. Ήδη την κρατούν φυλακισμένη στη μικρή μονοκατοικία της, με δεσμοφύλακα την τρομακτική Ταμάρα.
Εκεί που η παρέα τους συναντιόταν μια φορά την εβδομάδα, οι συναντήσεις τους πυκνώνουν, τα κορίτσια στροβιλίζονται από σπίτι σε σπίτι∙ μέσα από σουαρέ, καφέδες και πίτσες αναλαμβάνουν δράση.
Οι σχέσεις και οι αναμνήσεις τους περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, για να θυμηθούν ξανά πως η ζωή είναι ωραία, πως μέχρι την τελευταία στιγμή μπορούν να διεκδικούν και να απολαμβάνουν.

Η συμμορία της Τήλας είναι
η Μόρφω, με την κόρη στη Γερμανία
η Φωφώ, που παρά τα ενενήντα της χρόνια αποφασίζει να μάθει αγγλικά
η Ελένη, που φοράει μόνο παντελόνια και δεν παντρεύτηκε ποτέ
η Παναγιώτα που ετοιμάζεται να φύγει για το χωριό
η Μαρί που εν μια νυκτί έχασε άντρα, παιδί, κοινωνική θέση και γόητρο
η Μαρίτσα που εκτός από την μνήμη της έχει χάσει την Τήλα, τον έρωτα της ζωής της
και φυσικά
η Τήλα που είναι όλες μαζί, που σημαίνει την θέληση, την ενεργητικότητα, την ίδια την ζωή.


Β ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,νουβέλα της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ,εκδ.Ανατολικός

ΑΥΤΟΣ, ένας χορευτής, στο τέλος της καριέρας του, διαπιστώνει ότι δεν έχει νόημα η ζωή του χωρίς την δυνατότητα να ασκήσει την τέχνη του. ΑΥΤΗ , η γυναίκα του, προσπαθεί να τον πιέσει ότι αξίζει να ζήσει τη ζωή του ακόμα και μετά το τέλος μιας πετυχημένης καριέρας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τον ξανακερδίσει, να την ξαναγαπήσει.Μια νουβέλα για την Τέχνη ,τους καλλιτέχνες,τις εξαρτήσεις,τον φόβο της φθοράς,τον Ερωτα.Βασισμένη σε αληθινή ιστορία.



Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Υποκριτική στο ΘΕΑΤΡΟ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΝ. Δεκαεπτά χρόνια σπουδές μπαλέτου και σύγχρονου χορού. Δυο χρόνια σπουδές πιάνου και θεωρίας στο Εθνικό Ωδείο. Σεμινάρια Θεάτρου με τους: Δ. Καταλειφό, Α. Μακράκη, D. Glass, Lilo Baouer (θεατρικό παιχνίδι), Θωμά Μοσχόπουλο (σκηνοθεσία). Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, εργάζεται ως εμψυχώτρια Θεατρικού Παιχνιδιού και παραδίδει μαθήματα Γλώσσας και Λογοτεχνίας και Θεωρίας Θεάτρου. Γράφει ποίηση-πεζογραφία-θέατρο! Έχει πάρει διακρίσεις σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη.Το βιβλίο αυτό περιέχει δύο ποιητικές συλλογές:1.H ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και 2.ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ. Η νουβέλα της ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2009).Ο ποιητικός της μονόλογος< Χωριστά> έλαβε έπαινο από τον Ιωνικό Σύνδεσμο στα πλαίσια λογοτεχνικού διαγωνισμού.[2010] 'Έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις. Έχει σκηνοθετήσει και ανεβάσει με τους μαθητές της διάφορα έργα, κάποια από τα οποία έχει διασκευάσει [π.χ. Πλούτος, Ειρήνη του Αριστοφάνη κ.ά], και κάποια άλλα έχει γράψει η ίδια ,π.χ.Ο Χιονάνθρωπος που έγινε βοηθός Αϊ Βασίλη και Η Εξαφάνιση του Αϊ Βασίλη.Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων,Π.Ε.ΣΥ.Θ. Επικοινωνία: minaxirogianni@hotmail.com




Αποσπάσματα από το βιβλίο:


1

Mάιος 1987,Νύχτα.

Απαρνήθηκα τον έρωτα,ασφαλίστηκα στην αγάπη.Τώρα είμαι σχεδόν σίγουρος.Μού ήταν αδύνατο να απαρνηθώ την Τέχνη.Για χάρη της ξεπούλησα τη ζωή,τους μικρούς καθημερινούς πόνους,το πάλεμα με τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και τα σώματα που τις ντύνουν...Αφέθηκα στην Έλσα μου,στα μάτια της διέκρινα,από την πρώτη στιγμή,μια μοναδική στωικότητα και τρυφερότητα που ξεπερνούσε αυτήν της μητέρας,αλλά την εμπεριείχε κιόλας.΄Ηταν ο άνθρωπός μου και τον κράτησα καλά,να μην μου φύγει...Τώρα που κάθε ανατολή με βρίσκει ξύπνιο να κάνω την ηλίθια και καθυστερημένη πια αυτοκριτική μου,μέσα στο διχασμένο μου μυαλό δεσπόζει η ίδια ερώτηση,απέραντα βασανιστική:γιατί να ζεις,αφού όλα τελειώνουν με τον θάνατο;Πάνω στην απόγνωσή μου λέω πως ακόμα κι η Τέχνη πεθαίνει.Αυτοστιγμεί το αναιρώ πάλι.Τελείωσα μαζί της οριστικά,γι΄αυτό είμαι απαρηγόρητος και πικραμένος.Κάθε ξημέρωμα ήρεμα ζυγίζω την παράξενη διαφορά που χωρίζει την Τέχνη από τη ζωή και συμπεραίνω ότι η Τέχνη είναι ένας σκληρός κυρίαρχος που απαιτεί τα πάντα,ενώ ο ερωτευμένος άνθρωπος παραιτείται από όλα στη ζωή.Όπως και να΄ναι ,βρίσκομαι εδώ χωρισμένος και ακινητοποιημένος,μακριά από την τέχνη μου και σκέφτομαι πως μόνο μορφίνη μού χρειάζεται για να με ανακουφίσει από τους πόνους της ψυχής,γιατί γρήγορα θα απλωθούν σε όλο το σώμα μου και θα με διαλύσουν.Νόμιζα πως, αν η τέχνη μου ήταν ένας σκληρός τύραννος,ήταν ωστόσο,εκατό φορές πιο ευχάριστος άπ΄τους ανθρώπους,γι΄αυτό και τον προτίμησα.Και τώρα που τον χάνω,είναι σαν να μην έζησα,σαν η θυσία μου να εξανεμίστηκε και στα σαράντα μου πρέπει ν΄αρχίσω από την αρχή.Απέφυγα τις ευθύνες που γεννούν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις,επιδερμικά τις άγγιξα μόνο,και σήμερα,που η Τέχνη με παρατά,γιατί αποβάλλει τα γέρικα στοιχεία και κρατά μόνο τα νέα και υγιή,είναι σαν αν κάνω βουτιά στο κενό.΄Ισως το μέλλον να είναι ένας μακρύς δρόμος που φοβάμαι να περπατήσω ,γιατί δεν είμαι εξοικειωμένος.Πώς είναι η ζωή όταν δεν χορεύεις;Μια παράξενη κατάθλιψη με κυριεύει,ένα είδος απαίσιου προαισθήματος με ξυπνά τη νύχτα και αρχίζω να φοβάμαι.Δεν έχω πια τις ελπίδες του καλλιτέχνη,κι ας είναι σχεδόν πάντα αυτές όνειρα απραγματοποίητα.Ξέρω ότι δεν έχω πια τη δύναμη να δημιουργήσω ομορφιά,επειδή άσχημα ένστικτα με έχουν κυριεύσει.Η ζωή μου υπήρξε σκοτεινή,μελαγχολική,τραγική,αλλά έδωσε το φωε,το άσπρο μάρμαρο,απ΄όπου ξεπηδάνε οι υψηλόφρονες επιδιώξεις του ανθρώπου.Και τώρα;Ποιά ζωή θα έχω;Tί θα είμαι;Ένας απόμαχος καλλιτέχνης που θα καταλήξει να γίνει δάσκαλος,επειδή το σώμα του θα φθίνει μέχρι που κάποτε θα σαπίσει;Δεν παραγνωρίζω τη σπουδαιότηατ των δασκάλων ,αλλά εμένα αυτός ο ρόλος δεν μου ταιριάζει.Με απωθεί η ιδέα και μόνο.Δεν μπορώ να σχεδιάζω την τέχνη,αν δεν την περνλω εκστατικά μέσα από το σώμα μου,όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται
αυτό.Τελικά,ποιό το λάθος που αδυνατώ να συλλάβω;Υποτίμησα τη ζωή ή υπερεκτίμησα την τέχνη;

Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου


2.



Ωρες ώρες αισθάνομαι λίγο σαν την Ιζαντόρα Ντάνκαν,που στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι η Τέχνη της χάρισε όλες τις χαρές που της κατακράτησε ο Έρωτας...Ο έρωτας που απαιτεί να του αφιερωθείς ολόψυχα κι ας τον χάσεις μετά.Να σε ταξιδέψει σ΄άλλα μονοπάτια από τα ήδη γνωστά σου,να σε κάνει ένα με τον Σύμπαν,κι ας είναι αυτό μια αυταπάτη.Εγώ δεν γύρεψα τον δρόμο του Έρωτα,αλλά τον δρόμο του Απόλλωνα,του αιώνιου φωτός...Δεν άφησα κανέναν έρωτα να με πληγώσει.Θωρακίστηκα στην Τέχνη μου,το άλλοθι της μοναξιάς μου


Από το Ημερολόγιο του ΄Αγγελου


3.
<- br="">-Σε παρακαλώ,μου κάνεις κακό...
-Θα σε κάνω καλά,θα δεις...
-Δεν θέλω,δεν θέλω ...να γίνω καλά.Για το Θεό,άνοιξέ μου...
Εκείνο το <δεν θέλω > του μαχαίρι στην καρδιά μου.
Για ποιόν αγωνιζόμουν;O άρρωστος επιθυμούσε να αφεθεί στην μοίρα του, να πεθάνει.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο ΄Αγγελος είχε επιλέξει το χαμό του.Γι΄αυτόν θα ήταν μια λύτρωση που επιζητούσε με λαχτάρα.Είχε βαθιά μέσα του δεχτεί ότι είναι ανούσιο να υπάρχει πια.Πήγαινε γυρεύοντας δηλαδή...Και προσπαθούσε να μου πει:<΄Ασε με στην ησυχία μου,μην με ταλαιπωρείς χωρίς λόγο>.


Από το Ημερολόγιο της Έλσας

4

Ιανουάριος 2002

<Ο χρόνος δεν έχει διαστάσεις.Δεν κλείνεται σε καλούπια.Ακόμα και η στιγμή έχει διάρκεια.Μπορεί να γίνει ατελείωτα και βασανιστικά ευχάριστη ή δυσάρεστη.'Ετσι και η κίνηση...πάει να συναντήσει 'εναν άχρονο χρόνο ..ένα αιώνιο παρόν.Και η αξία της δεν μετριέται,παρά με βάση την διάρκειά της,το ελαστικό της άπλωμα στο χώρο.Οχορός είναι διαδοχή κινήσεων που ο χορευτής οφείλει να επιμηκύνει κομψά και διακριτικά.Η κορύφωση της προηγούμενης κίνησης αποτελεί την αρχή της επόμενης ή μάλλον,την κυοφορεί.Και αυτή η αλυσιδωτή αλληλοδιαδοχή που παραπέμπει σε έναν άλλο ρυθμό,πέραν του καθημερινού,συνιστά Τέχνη.Η μαγεία της γέννησης της κίνησης και η σύνθεσή της με άλλες είναι συνώνυμη με την μαγεία του θαύματος της ζωής.Είναι η πορεία προς το αναλλοίωτο φως,την γαλήνια αρμονία και την καθαρότητα.Αυτή η αντίληψη είναι συνυφασμένη με την ποιότητα της ψυχής μου ,κι ό,τι έχει να κάνει,γενικά ,με τη ψυχούλα του κάθε ανθρώπου είναι ιερό...>


Από το Ημερολόγιο της Ιφιγένειας

Γ.DOMINATRIX του Δημήτρη Φοινίτση,εκδ.Αιγόκερως/θέατρο/παραστάσεις

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τέσσερα θεατρικά έργα του Δημήτρη Φοινίτση.Το DOMINATRIX,
τη ΣΙΩΠΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, τα ΜΕΙΩΜΕΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ και το ΣΤΗ ΔΙΨΑ ΣΟΥ!
Παραθέτω εδώ ακριβώς το εισαγωγικό σημείωμα του Φώτου Λαμπρικίδη που φέρει τον τίτλο
<Η ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΔΩΝ>:

Λίγα λογια για τον συγγραφέα:

Ο Δημήτρης Φοινίτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη σε μικρασιατική οικογένεια.Σπούδασε στο μεταπτυχιακό τμήμα Δημιουργικής Γραφής της Παιδαγωγικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας,στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών-Α.Π.Θ.(κατεύθυνση θεατρολογίας με διπλωματική εργασία στη Σκηνοθεσία),στο Scuola di Lettere e Filosofia-Universita degli di Genova,στη Δραματική Σχολή Θεμέλιο και στη σχολή δημοσιογραφίας ΑΝΤ1.Παρακολούθησε το Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου(ΙΤΙ) με διδάσκοντες τους Ανδρέα Φλουράκη,Ανδρέα Στάικο και Έλενα Πέγκα.Εχει γράψει κυριως θεατρικούς μονολόγους,μονόπρακτα και διηγήματα(SHORT STORIES).Εχει μεταφράσει για τη σκηνή Τενεσί Ουίλιαμς ,Γιόχαν Αουγκουστ Στρίντμπεργκ,Έλενα Σοπράνο,Κάρλο Μικελστέτερ και Χένρικ ΄Ιψεν.Εργάζεται στο ραδιόφωνο και στον έντυπο Τύπο γράφοντας ως επί το πλείστον για το Θέατρο.Εγκατέλειψε εγκαίρως το επάγγελμα του ηθοποιού για να στραφεί στην σκηνοθεσία.Ιδρυτικό μέλος και σκηνοθέτης της Ομάδας Παραστατικών Τεχνών πρόΤΑΣΗ,΄εχει ανεβάσει έντεκα έργα μέχρι στιγμής, τα τρία εξ αυτών δικά του.
http://theatergoer.blog.com
http://theatergoer.wordpress.com
d.finitsis@gmail.com

Σχετικά με την παρασταση DOMINATRIX:
Παρουσιάζεται σε μια γκαρσονιέρα στο πεδίον του Άρεως.Οσοι επιθυμούν να την παρακολουθήσουν καλούν στο 6907390333,δηλώνουν συμμετοχή,στη συνέχεια δινουν ραντεβού σε κεντρική στάση της Πατησίων κι ένας άνθρωπος της Ομάδας τους οδηγεί στο χώρο της παράστασης!!!

Δ.<ΜΑΥΡΗ ΜΩΡΑΛΙΝΑ>,ΕΚΔ.ΚΕΔΡΟΣ της Ευτυχίας Παναγιώτου

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνικά στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, ασχολείται με τη μετάφραση ποίησης και γράφει άρθρα σχετικά με τη λογοτεχνία σε περιοδικά και εφημερίδες.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα Ερωτικά ποιήματα της Anne Sexton (Μελάνι, 2010).
Έχει γράψει τη συλλογή ποίησης Μέγας κηπουρός (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007). Η Μαύρη Μωραλίνα είναι το δεύτερο βιβλίο της.

....μίνι συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Α.Ξηρογιάννη: Είναι σήμερα καιρός για ποιητές;

E.Παναγιώτου:Πάντα είναι καιρός για ποιητές και ποίηση. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο, θα έλεγα πως τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την τέχνη γενικότερα. Και συγχρόνως η δίψα για την τέχνη. Η τέχνη της ποίησης είναι στην ουσία η τέχνη της (ελεύθερης) ζωής. Σήμερα είναι ο καιρός για ποιητές, κυρίως πιο εξωστρεφείς ποιητές και ανοιχτούς στην κοινωνική πραγματικότητα.

Α.Ξηρογιάννη: Ένα σχόλιο για τη σύγχρονή μας “ποιητική” πραγματικότητα.

E.Παναγιώτου:Μπορώ να μιλήσω για την εσωτερική ποιητική πραγματικότητα, αλλά δεν θα έπρεπε τότε να αφαιρέσω τα εισαγωγικά; Μπορώ επίσης να μιλήσω για το πώς θα ήθελα η ποιητική πραγματικότητα, ως αφηρημένη είν’ αλήθεια κατάσταση, να μεταμορφωθεί σε κοινωνική πραγματικότητα. Επίσης και για το ότι οραματίζομαι μια γενιά ποιητών που θα πιστεύει σ’ έναν τέτοιο κοινωνικό δρόμο και θα τον κάνει πράξη. Η ποιητική πραγματικότητα δεν στέκεται σε βάθρα περιμένοντας να τη χειροκροτήσουν. Είναι πραγματική, χειροπιαστή. Ξεχύνεται στους δρόμους και μυεί τους ανθρώπους στο θαύμα της.

Α.Ξηρογιάννη: Λογοτεχνικές σου επιρροές...

E.Παναγιώτου:Είναι πολλές οι επιρροές και όχι μόνο λογοτεχνικές – κάποιες

άγνωστες ακόμη και σ’ εμένα. Λέγοντας επιρροές εννοώ καλλιτεχνικά έργα που μου άλλαξαν τη ζωή. Δεν ξέρω πόσο επηρέασαν τη γραφή μου. Με απασχόλησαν και με απασχολούν οι καλλιτέχνες που είχαν την τόλμη, την ευφυΐα ή και την τρέλα να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα πραγματοποιώντας με εντιμότητα και ειλικρίνεια ένα είδος κοινωνικοαισθητικής παρέμβασης. Είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες που έζησαν στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Καρούζος, Μαστοράκη, Χατζιδάκι, Αραβαντινού, Αγγελάκη-Ρουκ, Mina Loy, Anne Sexton, Anne Carson είναι μερικά μόνο ονόματα. Αγαπώ τους αιρετικούς, Έλληνες ή μη Έλληνες – δεν έχει σημασία.

Α.Ξηρογιάννη: Mίλησέ μου για το πώς γεννήθηκε το βιβλίο....

E.Παναγιώτου:Δύσκολα... Όπως δύσκολα εγκαταλείπουμε κάποιον από τους κακούς εαυτούς μας, όπως δύσκολα ξαναβρίσκουμε τον καλό μας εαυτό, όπως δύσκολα βρίσκουμε τον νέο εαυτό με τον οποίο μπορούμε (εντέλει;) να συμβιώσουμε. Η Μαύρη Μωραλίνα γεννήθηκε από την ανάγκη για συντροφικότητα και συλλογικότητα. Καθώς ο Μέγας κηπουρός, το πρώτο μου βιβλίο, στόχευε μάλλον στην κάθαρση, το δεύτερο βιβλίο οραματίζεται περισσότερο την κινητοποίηση.
H μαύρη Μωραλίνα είναι ένα επινοημένο πρόσωπο, μια νεαρή νέγρα τρελαμένη από πόνο, που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό. Τέτοιες εμπειρίες καταπίεσης –πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές– τις έχουμε λίγο-πολύ ζήσει όλοι. Τι κάναμε όμως γι’ αυτό; Σε τι εξελιχθήκαμε; Προς τα πού βαδίζουμε;


...αποσπάσματα από το βιβλίο:

3.

ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

σηκώνω το δεξί, λέω χάιλ στήθος.

κλείνω τα μάτια, λέω χάιλ στόχος.

με τ’ αριστερό στην κοιλιά, λέω χάιλ σημαία.

και πυροβολούν αλύπητα.

κανείς δεν με βρίσκει.

εστιάζουν σε ό,τι λέγεται

—κακόφημη ανυπαρξία, αναίτιο κενό, μπλα μπλα—

και στήνουν στον τοίχο τις λεπτομέρειες.

εγώ όμως ζω

* χορεύω χάος

με λένε Μωραλίνα, κι όμως αυτή δεν είμ’ εγώ.

σ’ έναν κάδο η καρδιά μου καίει τα ρούχα της.

για να σώσει η φωτιά της απ’ τα δακρυγόνα

ό,τι αξίζει.

κάπως έτσι αναπνέω.

πώς να το πω απλά;

μέσα στον κόσμο χάνεις

μόνο νύχτες.



ΧΑΡΑΖΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

στο βιβλίο μου ζωγραφίζω ένα τρίγωνο.

στην επάνω γωνία ο θεός, στην αριστερή η γάτα μου,

στη δεξιά το μολύβι.

είν’ ένα μαγικό τρίγωνο

γιατί

σε μια προέκταση της μνήμης μου

ανεπιθύμητη

οι γραμμές ατονούν και χαλαρώνουν και κινούνται πέρα δώθε

κι ο θεός γίνεται μαύρη ιέρεια, η γάτα μου πάνθηρας,

το μολύβι μου στυλό.

ο πάνθηρας αχόρταγος· ποθεί την ιέρεια.

το στυλό ανεξίτηλο· τον εκδικείται.

έτσι αφανίζονται τα άκρα

και σώζεται

μονάχο του το θηλυκό

ανίδεη από εξουσία

κέρδισε μια μάχη που αγνοούσε.

λευκός θίασος — έλαχε σ’ εμένα.

κάποιο δώρο θα ’ταν της ανάγκης,

που με το ραβδάκι της τώρα με βάζει να

παριστάνω την τρελή.



Απροπόνητη


αφήνομαι σε κάτι που καλπάζει σαν τα γιατρικά μου κόβω

τα χαρτιά μου σκίζω τα θαυματουργά μου, μια κρύπτη

είσαι —Grotta Azzurai 1— και κάτι σαν γραμμή χαράζει

νέα στραβή, κάτι συμβαίνει με το σχήμα αυτό —τρίγωνο

διαβολικό— δεν ζωγραφίζεται.



ΒΙΝΤΕΟΠΟΙΗΜΑ

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ivl0u0G_gbE



1 Γαλάζιο Σπήλαιο. Ένα φανταστικό θαλάσσιο σπήλαιο στα παράλια του ιταλικού νησιού Κάπρι. Πρώτοι αποικιοκράτες του νησιού θεωρούνται οι Έλληνες. Το εκτυφλωτικό φως που εισέρχεται στο σπήλαιο δημιουργεί μια εντυπωσιακή μπλε αντανάκλαση. Ίσως έτσι φανταζόταν ο Πλάτων την έξοδο από το σπήλαιο στην Πολιτεία-Ουτοπία του.

Η Τζωρτζίνα Κακουδάκη για την Μινα Ξηρογιάννη και ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ

Ο λόγος της Τζωρτζίνας Κακουδακη [Θεατρολόγου-Ηθοποιού] στην Παρουσίαση της νουβέλας της Μίνας Ξηρογιάννη <ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ> που έλαβε χώρα στο booze cooperativa στις 13 Φλεβάρη 2011.



Zούμε για τότε που δεν θα υπάρχουμε;

Μια σειρά έκπτωτων Αγγέλων.


Nοέμβρης 1811
«...Πίστεψε με, αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένος. Πρωί και βράδυ πέφτω στα γόνατα μπροστά στο Θεό, κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα μπορέσει να κάνω- τώρα. Του χρωστάω χάρη, γιατί ο Θεός αποζημίωσε τη ζωή μου, την πιο βασανιστική ζωή που έζησε ποτέ άνθρωπος, μ' ένα από τους πιο υπέροχους και ηδονικούς θανάτους... Η απόφαση της να θέλει να πεθάνει μαζί μου με τράβηξε στην αγκαλιά της, με τέτοια ανείπωτη και ακαταμάχητη δύναμη που δεν μπορώ να σου την περιγράψω... Ακριβή μου φίλη, ας με καλούσε γρήγορα ο Θεός σ' αυτόν τον καλύτερο κόσμο...αν περνούσε ακόμη από το χέρι μου, σε διαβεβαιώνω πως θα παραιτούμουν από την απόφαση μου να πεθάνω. Όμως, στ' ορκίζομαι, μου είναι τελείως αδύνατο να εξακολουθήσω να ζω. Η ψυχή μου είναι τόσο πληγωμένη... Όμως, δεν μπορώ να αντέξω να βλέπω να μου συμπεριφέρονται σαν να 'μουν ένα τίποτα, ένα άχρηστο μέλος της κοινωνίας, και να μη μου αναγνωρίζεται η παραμικρή αξία... Έχε γεια! Είσαι η μόνη πάνω στη γη που θα ήθελα να δω ξανά. ...Βρήκα μια φίλη που η ψυχή της φτερουγίζει σαν μικρός αετός... Που καταλαβαίνει πως η θλίψη μου είναι μεγάλη, βαθύρριζη και ανίατη, και γι' αυτό, παρ' όλο που έχει τον τρόπο να με κάνει ευτυχισμένο, θέλει να πεθάνει μαζί μου. Που μου δίνει την απερίγραπτη ευχαρίστηση να θέλει να σκοτωθεί τόσο εύκολα κι αμέριμνα...»

Χάινριχ Φον Κλάιστ, επιστολή στην εξαδέλφη του, Marie.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ρομαντική λογοτεχνία με αφορμή την συγκλονιστική αυτοκτονία του Κλάιστ. Εκείνος, τότε, τα κατάφερε πείθοντας μιαν άλλη γυναίκα. Το 2011, στην μετά το Leaving Las Vegas εποχή, ο αυτόχειρας διαλέγει πολλά μπουκάλια βότκα.

--------------

Όταν η Μίνα μου ζήτησε να μιλήσω για το βιβλίο της ήμουν πια σίγουρη για το εξής:

Δεν την ήξερα καθόλου.

Γιατί σκέφτηκα ότι, ενώ όταν διάβαζα (και μάλιστα από τους πρώτους) τη νουβέλα της “ Το σώμα του έγινε σκιά” (εκδ. Ανατολικός, 2010), η αφήγηση με συνεπήρε και δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο εκτός από το ίδιο το έργο, τώρα ξαφνικά έπρεπε να συνδυάσω βιογραφικές και λογοτεχνικές πληροφορίες για να ξεκινήσω να μιλάω για αυτό. . .Και εδώ άρχισε η απορία, τι να διαλέξω να είναι για το έργο της η Μίνα:

Η Μίνα είναι ποιήτιρα, μάνα και πολύ καλό κορίτσι. Το κείμενό της, άρα από την πλευρά της ΄Ελσας είναι βιογραφικό.

Η Μίνα είναι χορεύτρια από παιδί, ηθοποιός και εν γένει καλλιτεχνική φύση και είναι μια ευαίσθητη και σκοτεινή ψυχή. Άρα το κείμενό της από την πλευρά του Άγγελου είναι βιογραφικό.

Η Μίνα είναι θεατρολόγος, φιλόλογος και θεατροπαιδαγωγός. Άρα, το κέιμενό της, από την πλευρά του πραγματικού συγγραφέα είναι μια ποιητική μυθοπλασία, από τον έμπειρο και κατ΄επάγγελμα παραμυθά, ένα κείμενο fiction που φυσικά δεν έχει συμβεί.

Και μετά σκέφτηκα ότι η Μίνα το έγραψε αυτό το έργο παίρνοντας στοιχεία από όλους μας, και όλους αυτούς που εγώ και η Μίνα κινούμαστε από φυσικού μας και από κοινού εκεί που κινούνται: τους θιασώτες του νεαρού Βέρθερου, εκεί, στην διαρκή πάλη του ανθρώπου που διχάζεται ανάμεσα στην δημιουργία και την ανυπέρβλητη ανάγκη της καθημερινότητας, την εσωστρέφεια της μοναχικής καρδιάς πλάι πλάι με την ανάγκη να προσδιορίσουμ ε και να προσδιοριστούμε από μια συστηματική κανονικότητα, την καλλιτεχνική απομόνωση σε σχέση με τη νόρμα της ζωής, με το αιώνιο δίλημμα του σκεπτόμενου ανθρώπου “να ζει κανείς ή να μη ζει”.

Η Έλσα, στη νουβέλα της Μίνας Ξηρογιάννη, ερωτεύεται στον άλλο την τέχνη. Ο Άγγελος στον άλλο τη ζωή. Και οι δύο θα απαρνηθούν την πρώτη τους αυτή αγάπη. Η σχέση τους δεν βοηθάει τις επιθυμίες να συγκλίνουν. Η εγωπάθεια της τέχνης και η παθητικότητα της ζωής αντιστρέφονται μέσα στη νουβέλα και τελικά καταλήγουν να είναι εξίσου άνευ νοήματος.

Το ημερολόγιο του Άγγελου καταγράφει την πορεία του καλλιτέχνη προς τον θάνατο της τέχνης του. Η αφήγηση της Έλσας την πορεία προς την ελευθερία, την έξοδο από την ουτοπία του ρομαντισμού. Φαίνεται σα να σκοτώνει μέσα της την φυσική νεανική ροπή του καλλιτέχνη στην απομόνωση και, χωρίς άλλες ενοχές , επιλέγει με κριτήρια ενηλικίωσης, τη ζωή.

Αν ζούσε σήμερα ο Άγγελος, που το 1987 που τοποθετείται η δράση στο έργο ήταν 42 ετών, θα ήταν σήμερα 67. Θα τον είχε χτυπήσει η σύγχρονη νόσος: η αλλοτρίωση. Τον Μπαρίζνικοφ και τον Νουρέγιεφ δεν τον χτύπησε. Τον Νιζίνσκι δεν πρόλαβε, την έκανε νωρίτερα, Η Πίνα Μπάους στην ώρα αυτή.

Η Έλσα, αν κάπου σήμερα ζει, είναι εδώ,στα 65 της αναμεσά μας και ακόμα αντέχει. Αντέχει και να ακούει ακόμα αυτήν την ιστορία, την δική της, υιοθετώντας πιστά την επιτακτική προτροπή του Ροντέν, όταν αποκεφάλισαν οι εχθροί του την σύνθεση αγαλμάτων Οι Αστοί του Καλαί : “Και ακέφαλοι προχωράμε”.

Ευχαριστούμε για μια ωραία, αισιόδοξη, για αυτό και σκοτεινή, αναγνωστική εμπειρία Μίνα.

Τζωρτζίνα Κακουδάκη, θεατρολόγος- ηθοποιός.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Π.Ε.ΣΥ.Θ. (2011-02-21)

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ Π.Ε.ΣΥ.Θ. (2011-02-21)

Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Α.Π.1786

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Η παρούσα επιστολή απευθύνεται σε κάθε Έλληνα πολίτη που αγωνιά για το πολιτιστικό μέλλον μιας χώρας που παραπαίει.
Τα τελευταία χρόνια η σχέση του Υπουργείου Πολιτισμού με το Ελληνικό Θέατρο είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού, με αποδεδειγμένη διαχρονική ύπαρξη και πορεία, η θεατρική τέχνη, συστηματικά παραγκωνίζεται.
Μετά από δεκαετίες καθυστερημένων επιχορηγήσεων σε θιάσους, όπου η σταθερότητα και το ύψος της επιχορήγησης, πέρα από την προσφορά και τη συνέπεια των θιάσων αυτών, εξαρτιόταν και από την προσωπική σχέση των ενδιαφερόμενων με την εκάστοτε ηγεσία, έχουμε φτάσει την τελευταία χρονιά στην απόλυτη ανυπαρξία. Ακόμα και οι θίασοι που μέχρι τώρα έπαιρναν συστηματικά επιχορήγηση από το κράτος, αυτή τη στιγμή δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Ιστορικά θέατρα κλείνουν. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Νέοι δημιουργοί μένουν αβοήθητοι.
Με αφορμή την ανακοίνωση του Σπύρου Ευαγγελάτου ότι το «Αμφι-Θέατρο» κλείνει, θέλουμε αρχικά να δηλώσουμε τη συμπαράστασή μας στο δάσκαλο και σημαντικό θεατράνθρωπο αυτής της χώρας και να καταθέσουμε και τη δική μας θέση ως επιστήμονες και καλλιτέχνες:
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΥΠ.ΠΟ.Τ. οι επιχορηγήσεις για την περίοδο 2010-2011 θα εξετάζονταν τον περασμένο Σεπτέμβριο. ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΖΗΤΗΣΕΙ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ.
ΔΩΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ... ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.

* Διαφανείς και σαφείς διαδικασίες, αυστηρώς καθορισμένα και τηρούμενα χρονοδιαγράμματα από τη μεριά του ΥΠ.ΠΟ.Τ. σχετικά με το θεσμό των επιχορηγήσεων.
* Δημοσιοποίηση των κριτηρίων βάση των οποίων επιλέχτηκαν τα πρόσωπα των επιτροπών.
* Σταθερή οικονομική ενίσχυση των θιάσων που δικαιούνται επιχορήγησης και σταθερή οικονομική ενίσχυση των αναγνωρισμένων φορέων που ασχολούνται με το θέατρο.
* Ευκαιρίες στους νέους δημιουργούς.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΑ ΘΕΑΤΡΑ.

Δεν αρκεί ο πρωθυπουργός να παρακολουθεί τις πρόβες. Πρέπει επιτέλους να πληρώσει και το εισιτήριο!

ΠΗΓΗ:Π.Ε.ΣΥ.Θ.

Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Θεατρολόγων
Κουμουνδούρου 25, 10437, Αθήνα
Τηλ & Φαξ: 210 5229990
Ε: pesyth@pesyth.gr
W: www.pesyth.gr

Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη-Συγγραφέας

Στα πλαίσια της στήλης THE ARTMANIACS!!!!!
Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη


Ασημίνα Ξηρογιάννη:Πώς έμπλεξες με την συγγραφή;


Μ. Κόντζογλου- ΤσιαχτσίρηΛοιπόν. Ομολογώ ότι δεν έχω καμία απολύτως δικαιολογία για αυτό το παραστράτημά μου. Ήμουν μεγάλη, ώριμη (υποθέτω…), δεν είχα κακές παρέες (με άλλους συγγραφείς), είχα κάνει καλή καριέρα σε κάτι τελείως τεχνοκρατικό, δηλαδή ήμουν … ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσες να το πεις και «ενοχοποιητικό στοιχείο» ήταν ότι λάτρευα τη λογοτεχνία από μικρό παιδί, από τότε που έμαθα διαβάζω, και ότι διάβαζα ακατάπαυτα. Αμαρτίες δηλαδή που ακόμη κάνω, όχι μόνο κατ’εξακολούθηση, αλλά και με πλήρη επίγνωση (του αδικήματος).
Ξαφνικά, 6-7 χρόνια πριν, χωρίς να έχω κανένα σημάδι εμφανές (εξάνθημα, πυρετό, βήχα ή πονοκέφαλο) κάθισα στον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Κάτι. Που δεν ήξερα καθόλου τι ήταν. Ούτε το είχα σκεφθεί, έστω και πέντε λεπτά πριν ξεκινήσω. Και … εγένετο μυθιστόρημα. Το πρώτο μου, ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ. Μια ιστορία πραγματικά φτιαγμένη με «παρθενογένεση».
Μετά από εκείνο το βιβλίο, αποφάσισα ότι έπρεπε να ενδώσω, χωρίς νάζια και τσιριμονιές. «Κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις, φρόντισε τουλάχιστον να το απολαύσεις». Και το απολαμβάνω, ανενδοίαστα.

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Υπάρχει ενεργό αναγνωστικό κοινό σήμερα ή η τηλεόραση και το διαδίκτυο το έχουν εκφυλίσει;

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Φυσικά και υπάρχει, αλίμονο αν δεν υπήρχε. Μπορεί να μην είναι πολυάριθμο, μπορεί να μην είναι «αμιγώς αναγνωστικό» κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ταξιδεύουν με ένα βιβλίο. Ή να μορφώνονται. Ή να εντριφούν στη φιλοσοφία και στις σκέψεις κάποιου συγγραφέα.
Η τηλεόραση είναι γενικά κακόγουστη και ευθύνεται απόλυτα για την απώλεια της σκέψης μας (για να μην πω και «συνείδησης») και το διαδίκτυο αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Παρ’όλα αυτά, δε φταίει το μέσον από μόνο του, φταίει το είδος της χρήσης που κάνει ο καθένας από εμάς. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να δεις και καλή τηλεόραση ή να περάσεις δημιουργικά την ώρα σου στο διαδίκτυο.
Εξάλλου, υπάρχουν και πολλά βιβλία που είναι εξίσου «δηλητηριώδη» με την τηλεόραση. Ξέρετε, παραλύουν σιγά σιγά το μυαλό και επέρχεται ο (εγκεφαλικός) θάνατος, σε μια ξαπλώστρα κοσμικής παραλίας, δίπλα σε ένα ζευγάρι σαγιονάρες prada και το τελευταίο best seller…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ti προσδοκάς γράφοντας;

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Να περάσω καλά. Γιατί εγώ όταν γράφω, περνάω θαυμάσια. Και όταν το γλεντήσω με τη ψυχή μου, τολμώ να ελπίσω ότι μπορεί και κάποιος άλλος να περάσει καλά με το βιβλίο μου. Μακάρι να περάσει καλά, ότι είναι «περνάω καλά» για τον καθένα.
Ανακαλύπτω αλήθειες, βρίσκω ωραίες εικόνες, διαπιστώνω μια καλή γλώσσα, συγκινούμαι, γελάω, ερωτεύομαι, παθιάζομαι, ταυτίζομαι, μαθαίνω κάτι που δεν ήξερα, γίνομαι κοινωνός μιας συγκεκριμένης θεωρίας…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Tα βιβλια σου έχουν καλό τέλος; Θα ήθελα μια αναφορα σε κάθε ένα από αυτά!!!

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Τα βιβλία μου δεν έχουν τέλος… Μου αρέσει, σαν αναγνώστρια κατ’αρχή, να μην κλείνει η ιστορία, να υπάρχει ένα φωτάκι στο τέλος του διαδρόμου που να αναβοσβήνει με κίτρινο φως, όπως ο σηματοδότης «ρυθμίστε την κυκλοφορία μόνοι σας». Ο καθένας να μπορεί να υποθέσει ότι θέλει, όπως το θέλει.
Βέβαια, επειδή είμαι αισιόδοξη και αγαπώ τους ανθρώπους, θέλω να υπάρχει πάντα η ελπίδα στο «μη τέλος» των ιστοριών μου. Για ό,τι καλύτερο μπορεί ο κάθε ένας διαφορετικός άνθρωπος να σκεφθεί.

ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ τελειώνει με ένα όνειρο της ηρωίδας, της μικρούλας Δήμητρας, το οποίο είναι αρκετά σουρεαλιστικό (λουλούδια φυτρώνουν στην άμμο, κανταΐφια κρέμονται από τα μαλλιά των γυναικών, άνθρωποι βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα κλπ) το οποίο όνειρο αφήνει μια γλυκιά αίσθηση (… που δεν είναι από τα κανταΐφια) και μια ελπίδα ότι όλα θα διορθωθούν, όλα θα πάρουν το δρόμο που επιθυμεί το παιδί.

Το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ τελειώνει με ένα χορό στον Παράδεισο. Σαφώς, κάποιοι από τους ήρωες έχουν πεθάνει εφ’όσον βρίσκονται εκεί. Κατά συνέπεια οι υπόλοιποι είναι ζωντανοί. Όμως το πάρτι στον Παράδεισο είναι τόσο … ανεβασμένο, που σε κάνει να ζηλέψεις τους αναχωρήσαντες. Ή τουλάχιστον, να μην τους λυπάσαι.

Στους ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… αααα, αυτό δε μπορώ να σας το αποκαλύψω, δεν έχει τελειώσει ακόμη, μπορώ όμως να εγγυηθώ ένα εξ ίσου σουρεάλ τέλος. Που είναι του γούστου μου, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ποιές οι λογοτεχνικές σου επιρροές;Συγγραφείς που αγαπάς!


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Λατρεύω πολλούς και διάφορους συγγραφείς. Ονειρεύτηκα με τον Μενέλαο Λουντέμη, σκίρτησα με τον Καζαντζάκη, χάθηκα με τον Θεοτόκη, τον Τσίρκα, τον Καραγάτση. "Παιδεύτηκα" με τον Έκο, ταξίδεψα με τον Θερβάντες.
Μου αρέσει ιδιαίτερα η λογοτεχνία της Νότιας & της Λατινικής Αμερικής, ο Φουέντες είναι ο αγαπημένος μου.
Όμως και πολλοί σύγχρονοι Έλληνες με έκαναν να ζηλέψω αφόρητα -πώς το σκέφτηκαν αυτό και το έγραψαν;- , θεωρώ κορυφαία τη Ζυράννα Ζατέλη και θαυμάζω απεριόριστα την Ι. Καρυστιάνη.
Θέλεις να συνεχίσω; Δε θα τελειώσουμε ούτε ως αύριο.
Σίγουρα επηρεάστηκα από αυτούς -και από πολλούς άλλους- , κυρίως στην προσπάθεια να δημιουργήσω κάτι αξιοπρεπές και πρωτότυπο. Το αποτέλεσμα στη διάθεση των αναγνωστών.



Ασημίνα Ξηρογιάννη: Γραφεις κάτι τώρα;


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Γράφω. Πολλά. Τελειώνω το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας μου ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και στα... διαλείμματα γράφω κάτι χαριτωμένα μικρά-μικρά διηγήματα, που με κάνουν να ξεχνιέμαι και να γελάω πολύ. Έχω στα "σκαριά" ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το οποίο, σε ένα άλλο διάλειμμα το σχεδιάζω με κέφι & λεπτομέρεια και τσαλαβουτάω άγαρμπα στην ποίηση. Για μένα μόνο...


Ασημίνα Ξηρογιάννη: Oνειρα και μελλοντικά σχέδια....


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Συγγραφικά; Δεν κάνω σχέδια, μόνο όνειρα έχω. Να μένω σ'ένα σπίτι στο βουνό, να έχω ατέλειωτη θέα και να γράφω. Τι; Δεν έχει σημασία. Μόνο να γράφω. Πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους.
Προσωπικά, επίσης δεν κάνω σχέδια. Ονειρεύομαι, ας πούμε, να χαλάσουν δια μαγείας όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου και να ορμήσουν αλαλάζοντας οι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία και στις αίθουσες Τέχνης. Μάλιστα. Αυτό είναι ένα όνειρό μου...
Α, ναι. Και κάτι άλλο. Στα βιβλιοπωλεία να υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και αγαπούν τη λογοτεχνία και να είναι σε θέση να σου προτείνουν και κάτι άλλο πέρα από τα "ευπώλητα" και τις νέες κυκλοφορίες...

ΡΙΣΠΕΚΤ-ΕΦΗΒΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη
τηλ. 210 8673945
www.choratheater.gr

Ξεκίνησε την ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011

και...συνεχίζεται κάθε Κυριακή στις 6.00 μ.μ.


ΡΙΣΠΕΚΤ

Του Jack Thorne σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη



Ρ για την απρόσμενη Ροή της ζωής
Ι για την Ιστορία ως προσωπική μας υπόθεση
Σ για τον Σεβασμό στις επιλογές των άλλων
Π για την Πίστη στις ικανότητες του ανθρώπου
Ε για την Ελευθερία της σκέψης
Κ για την Κατάφαση στην καλή πλευρά των πραγμάτων
Τ για την Τόλμη απέναντι στο μέλλον.



Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Διασκευή: Αντώνης Γαλέος, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Κατερίνα Μπερδέκα

Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Κίνηση: Πατρίτσια Απέργη

Μουσική: Σταύρος Γιαννουλάδης

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Bοηθοί σκηνοθέτη- χορογράφου: Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης

Φωτογραφίες: Στάθης Μαμαλάκης, Τρέηλερ: Κωνσταντίνος Φραγκούλης

Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, Λυκόφως ΑΜΚΕ


Παίζουν: Γιώργος Βουβάκης, Απόστολος Κουτσιανικούλης, Γιώργος Ματαράγκας, Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, Αθηνά Μπερδέκα, Κωνσταντίνος Μωραϊτης



Γιατί θέατρο αποκλειστικά για εφήβους;
Διότι η εφηβεία είναι το δύσκολο και συναρπαστικό πέρασμα από την παιδική
ηλικία στην ενηλικίωση και μέχρι πρόσφατα είχε αγνοηθεί από τα θεατρικά
δρώμενα. Οι παραστάσεις περιορίζονταν σε αυτές για ενηλίκους και παιδιά. Το
θέατρο Χώρα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και την ευθύνη να επικοινωνήσει με
τους νέους, να μιλήσει τη γλώσσα τους, χωρίς σοβαροφάνεια και διδακτισμό,
για τα θέματα που τους αφορούν, τους ψυχαγωγούν και ακουμπούν στην δική τους
αισθητική.



Ποιο είναι το περιεχόμενο του κειμένου και πώς είναι η παράσταση;

Παρακολουθούμε 3 μοναδικές μέρες από την ζωή του 16χρονου Τόμι. Τον συναντάμε να αναρωτιέται με παιδική αφέλεια αν θα μπορούσε να είναι το... σίκουελ του θεανθρώπου… και γινόμαστε μέτοχοι της απότομης ενηλικίωσής του μετά τον βίαιο θάνατο του αδελφού του σε κακόφημη γειτονιά της πόλης.

Απομονωμένος ως τότε στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή του, αποφασίζει να βγει στην πραγματική ζωή κάνοντας μια ηρωική πράξη, να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο, στο σημείο που βρέθηκε νεκρός. Η συγκίνηση εναλλάσσεται με το γέλιο, η απόφαση με το δισταγμό, το παρόν με τις αναμνήσεις, οι συζητήσεις με τα τραγούδια σε ένα καταιγισμό απίστευτων συναντήσεων με ανθρώπους που θέλουν να τον αποτρέψουν από το να θάψει τον αδελφό του στο πεζοδρόμιο για να μην χαλάσει την αισθητική και την υγιεινή των κατοίκων ή πολύ απλά γιατί πρέπει να πάρει άδεια από…τον Δήμο.

Όταν ο Τόμι, με την επιμονή του, αρχίζει να γνωρίζει έστω και αργά τον αδελφό του, μέσα από απανωτές ανατροπές, για το ποιος ήταν πραγματικά και πώς σκοτώθηκε, βρίσκει και την δική του ταυτότητα, και έτσι εφόσον έχει συμφιλιωθεί μαζί του, δεν χρειάζεται πια να τον θάψει στο πεζοδρόμιο.




ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ


Δευτέρα-Παρασκευή πρωινές παραστάσεις (κατόπιν συνεννόησης υπάρχει η δυνατότητα πραγματοποίησης παραστάσεων το απόγευμα και το Σαββατοκύριακο)

Τιμή εισιτηρίου στις οργανωμένες παραστάσεις: 10 ευρώ


Δυνατότητα εκπαιδευτικής συνάντησης, μετά την παράσταση, των μαθητών και καθηγητών με την Θεατροπαιδαγωγό Ηρώ Ποταμούση (Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση) και τους ηθοποιούς της παράστασης.


Υπεύθυνη επικοινωνίας
Αθηνά Μπερδέκα, Τηλέφωνο: 210 3222831, 6944960790 (ώρες: 10:00 – 13:00)

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και τα θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας
www.respectefiviko.gr

Video Trailer : http://www.youtube.com/watch?v=09K2EtupkV8


Yπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και

του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση




Ρισπέκτ: μια παράσταση για εφήβους που δεν μπορεί να απαντήσει σε πρωταρχικές ερωτήσεις. Αλλά τουλάχιστον ρωτά



Σκέψεις για την παράσταση από την σκηνοθέτη της Τζωρτζίνα Κακουδάκη:



<Οι έφηβοι έχουν ό,τι ανησυχίες έχουμε όλοι μας. . Απλώς δεν ξέρουν ακόμα ότι θα τις έχουν πάντα. Το εφηβικό θέατρο βοηθάει στην συνειδητοποίηση πρωταρχικών ερωτημάτων. Δεν θα απαντηθούν τα περισσότερα αλλά είμαστε και εμείς ακόμα εκεί.
Ο αδελφός του Τόμι είναι νεκρός. Βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο μιας κακόφημης πλατείας. Όλοι είναι αναστατωμένοι, εκτός από τον Τόμι, ο οποίος έχει αναστατωθεί με έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγήσει και που οι γονείς του δεν θα καταλάβαιναν ποτέ. Μόνος τρόπος να ενεργήσει είναι να πάει να σκάψει το πεζοδρόμιο και να θάψει τον αδελφό του εκεί, στον τόπο του. εγκλήματος και να αντιμετωπίσει την αλήθεια, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από όλους τους ανθρώπους που συναντά: τον αλητάκο που κάνει λαθρεμπόριο, την κυρία του Δήμου, την αστυνομία, την αδελφή του που τον ψάχνει σε όλη την πόλη, τους παιδικούς του φόβους αλλά ΚΥΡΙΩΣ τον ίδιο του τον αδελφό που, στις αναστατωμένες νύχτες εκεί στην μοναξιά της άκρης της πόλης, εμφανίζεται ξανά και οδηγεί τον Τόμι σε μια συμφιλίωση με την απώλεια.
Ο τίτλος του έργου είναι ακριβής αλλά η πράξη συμβολική. Το έργο μιλάει για το τί σημαίνει να μεγαλώνεις. Το έργο αφορά τον τρόπο που ένας 16χρονος αποφασίζει να διαχειριστεί την ξαφνική και τυχαία δολοφονία του αδελφού του. Ο Τόμι, απομονωμένος στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή βγαίνει στη «ζωή», σε μια κακόφημη πλατεία του κέντρου της Αθήνας για να γνωρίσει κομμάτια της αληθινής ζωής και της ταυτότητας του. Ένα έργο για την απώλεια, την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωση, την ενηλικίωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την απόκτηση προσωπικών στόχων και επιθυμιών. Και όλα αυτά διαποτισμένα με το χιούμορ, την δημιουργική ενέργεια και την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει την συναρπαστική περίοδο της εφηβείας.
Ένα στοίχημα που πρέπει να βάζει η λογοτεχία, όπως και όποτε μπορεί, είναι να προσδιορίζει στο σήμερα τις αρχετυπικές πράξεις. Ο Τόμι έχει να διαχειριστεί μια «λογοτεχνική» επιλογή. Ξέρουμε όλοι στην δυτική κουλτούρα την τελετουργική συμπεριφορά για τον άταφο νεκρό που αδικείται. Ο Τόμι, αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του γιατί κανέις δεν του εξηγεί πώς πέθανε και πώς δικαιολογείται ένα τέτοιο ξαφνικό γεγονός, βγαίνει στο πεδίο μάχης των δρόμων, δίνει βάρος στην δική του χειοραφέτηση μέσα στο έργο , δίνει τη σημερινή εκδοχή, μακριά από την Αντιγόνη, για το τί σημαίνει πράξη, απόφαση και ανδρεία.
Η παράσταση στο θέατρο Χώρα έχει στόχο να μιλήσει για τα πρωταρχικά ερωτήματα της ζωής, για αυτά που δεν θα μπορέσουμε ίσως να απαντήσουμε ποτέ, αλλά αξίζει να τολμήσουμε να ρωτήσουμε. Η πλοκή ξεκινά από τα αρχικά ερωτήματα: για το χρέος μας απέναντι στη ζωή, στον εαυτό μας και στους άλλους, αλλά το περιεχόμενο της παράστασής μας θίγει επίσης και απόλυτα καθημερινούς προβληματισμούς. Την φοβιστική μεγαλούπολη με τις κακόφημες πλατείες, την άναρχη δομή της πόλης που σκάβεται,αναπλάθεται και επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, τον εγλωβισμένο σε ένα ρόλο παρατηρητή νέο, σε μια παρατεταμένη ανήλικη φαντασιακή ζωή γεμάτη ακόμα δράκους και νεράιδες, σε άγνοια του τί βρίσκεται «εκεί έξω». Το θέμα του ειναι η συνειδητοποίησηκαι η συμφιλίωση με τον θάνατο, τις προσωπικές αξίες και τον εαυτό μας στην εφηβεία και κυρίως η ανάπτυξη του σεβασμού απέναντι στις ανθρώπινες επιλογές και τις επιθυμίες του κάθε ανθρώπου. Εξού και ο τίτλος Ρισπέκτ, μιας και δεν δώσαμε έμφαση στην πλοκή του έργου (ένας έφηβος αποφασίζει να θάψει τον αδερφό του στο σημείο που τον βρήκαν νεκρό), όσο στις αξίες για τις οποίες μιλάει, τα όνειρα και την διαχείρηση της απώλειας. Ο τρόπος που αναπτύξαμε το πέρασμα αυτό στην ενηλικίωση, την έξοδο από τον παράδεισο, στην παράσταση, δεν είναι βίαιο. Είναι αναπάντεχο, είναι απρόσμενο, είναι συναρπαστικό. Βίαιο μπορεί να είναι στο ποσοστό που η υπερπροστατευτικότητα της οικογένειας δημιουργεί ένα σκληρό κέλυφος που πρέπει να σπάσεις κάποια στιγμή με μια βίαιη κίνηση. Στο έργο, πάντως, ο συγγραφέας είναι προσεκτικός. Επινοεί για τον ήρωα, ένα παιδί λίγο αυτοαναφορικό αλλά με πολύ χιούμορ, -πολύ δυνατό όπλο για τη ζωή το χιούμορ-, ένα ταξίδι μέσα στην πόλη του, κοντά στους φίλους του, παρέα με τα όνειρά του και τους φόβους του. Η παράσταση έχει δημιουργήσει για τον ήρωα του έργου, τον Τόμι, ένα περιβάλλον μεταφυσικό, συμβολικό, αναμνηστικό, σουρεαλιστικό, φαντασιακό, και μέσα από αυτήν την προσωπική αίσθηση της πραγματικότητας κάνει το βήμα μπροστά. Ο θάνατος είναι μια διαδικασία για τον συγγραφέα, δεν τον διαχειρίζεται ως σοκ.Αλλά το μύνημα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. Τα πάντα πρόκειται να συμβούν, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να τα αντιμετωπίσουμε. Ένα μύνημα απόλυτα θετικό στην φοβιστική πραγματικότητα που νομίζουμε ότι ζούμε όλοι μας σήμερα. Το πιο ωραίο στη ζωή είναι όταν αντιμετωπίζουμε ό,τι φοβόμαστε και να επιδιώκουμε αυτό που επιθυμούμε. Τα θέματα τουέργου είναι σκληρά, γιατί θέλουμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα με πραγματικούς όρους. Αλλιώς υπάρχει πάντα η αλληγορία και ο συμβολισμός, πολύ διαφορετικά μέσα για να μιλήσεις για τα πράγματα. Σκληρά μιλάνε πολλοί καλλιτέχνες και για την ενήλικη ζωή, είναι νομίζω θέμα αισθητικής και της κρίσης του καθενός για το τί χρειάζεται για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Αν κάποιος έφηβος, βίωνε την παράσταση όπως την πραγματική ζωή, το θέατρο σήμερα θα ήταν μεγάλος κίνδυνος, θα είχε πετύχει το σκοπό του....θα ήταν μια παρέμβαση. Αλλά η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή>.

ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:σεμινάρια

πηγή:Πανελλήνιο Δικτυο για το ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Βιωματικά εργαστήρια
για τα μέλη του Δικτύου -εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές θεατρικών ομάδων
Αθήνα, Μάρτιος 2011

Αγαπητοί φίλοι της Αθήνας,
Το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση / Γραφείο Αθήνας οργανώνει μια σειρά από βιωματικά θεατρικά εργαστήρια για τα μέλη του- φοιτητές ,εκπαιδευτικούς, εμψυχωτές θεατρικών ομάδων- που ενδιαφέρονται να γνωρίσουν ποικίλες εφαρμογές της θεατρικής τέχνης στην τυπική και μη τυπική εκπαίδευση.
Ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες των μελών μας, μετά από επαφές και συζητήσεις που είχαμε με κάποιους από εσάς, προτείνουμε πολλές εναλλακτικές προτάσεις σεμιναρίων που καλύπτουν πιθανότατα τις ιδέες σας. Τα εργαστήρια είναι αυτοτελή και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πάρουν μέρος σε όσα και όποια επιθυμούν, αρκεί να μην πραγματοποιούνται ταυτόχρονα. Τα σεμινάρια γίνονται με την πολύτιμη συνεργασία των εμψυχωτών-φίλων και μελών του Δικτύου, ως μια προσφορά στα μέλη μας και το κόστος τους είναι συμβολικό.
Οι θέσεις είναι περιορισμένες και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Τα εργαστήρια θα πραγματοποιηθούν σε διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές ημέρες και ώρες σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα.




ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 1
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, 5.00-8.30 μμ
Λεπενιώτου 8, Ψυρρή, «Σχολείο Παιχνιδιού»
«Θεατρικό Παιχνίδι: γνωριμία με τη μέθοδο και τις δομές του»
Στέλιος Βγαγκές, εμψυχωτής θεατρικού παιχνιδιού, δάσκαλος

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 2
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011, 5.30-8.30 μμ
Λεπενιώτου 8, Ψυρρή, «Σχολείο Παιχνιδιού»
«Διαχείριση συγκρούσεων στα σχολεία»
Γιώργος Μόσχος, Συνήγορος του Παιδιού

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 3
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011, 5.00-8.30 μμ
Λεπενιώτου 8, Ψυρρή, «Σχολείο Παιχνιδιού»
«Χοροθεατρικές εφαρμογές στο χώρο της εκπαίδευσης»
Ζωή Σαρίδου, χορογράφος

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 4
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011, 5.00-8.30 μμ
Λεπενιώτου 8, Ψυρρή, «Σχολείο Παιχνιδιού»
«Κουκλοθέατρο και παιδαγωγική πρακτική: Προτάσεις και εφαρμογές που αξιοποιούν την «κούκλα» στην εκπαίδευση»
Αντιγόνη Παρούση, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 5
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011, 6.00-9.00 μμ
Σαρρή 14 (4ος όροφος), Γραφείο Δικτύου
«Δραματοποίηση λογοτεχνικών κειμένων»
Τάκης Τζαμαργιάς, σκηνοθέτης, ΕΙΔΙΠ Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 6
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, 6.00-9.00 μμ
Σαρρή 14 (4ος όροφος), Γραφείο Δικτύου
«Χορικά από το Αρχαίο Δράμα»
Γιώργος Μπινιάρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ 7
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011, 4.00-7.30 μμ
Λεπενιώτου 8, Ψυρρή, «Σχολείο Παιχνιδιού»
«Επινοώντας μια ιστορία για τη θεατρική σκηνή»
Τζωρτζίνα Κακουδάκη, θεατρολόγος, ηθοποιός


Προσέλευση: 20΄ πριν από την έναρξη του κάθε σεμιναρίου



Τα εργαστήρια είναι μια προσφορά από όλους τους εμψυχωτές για την ενίσχυση του Δικτύου και μπορούν να συμμετέχουν σε αυτά τα μέλη μας, καταβάλλοντας συμβολικά ένα μικρό ποσό ως ακολούθως :
Α) 10 ευρώ για ένα εργαστήριο
Β) 15 ευρώ για δύο εργαστήρια
Γ) 20 ευρώ για τρία εργαστήρια
Δ) 25 ευρώ για τέσσερα εργαστήρια
Τα χρήματα μπορείτε να τα καταθέσετε στο λογαριασμό ALPHA BANK 202-00-2002-000277 - Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.
Επικοινωνία
Παρακαλούμε πριν την κατάθεση να επικοινωνήσετε με τη Γραμματεία μας, Δευτέρα ή Πέμπτη 10.00 έως 5.00μ.μ στο τηλ. 2106541600, για να επιβεβαιώσετε ότι υπάρχουν θέσεις στα εργαστήρια που σας ενδιαφέρουν.
Κατόπιν στέλνετε την απόδειξη κατάθεσης με το όνομά σας και το όνομα του/των εμψυχωτή/ων στο Φαξ 2106541600. Εναλλακτικά για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε στα τηλέφωνα:
την Τρίτη 5.00-8.00μμ στο τηλ. 2106850971 και Τετάρτη & Παρασκευή 5.00-8.00 μμ στο τηλ. 6976913192.

Προϋποθέσεις
Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή είναι να είστε μέλος του Δικτύου με τακτοποιημένη τη συνδρομή σας (η συνδρομή μπορεί να τακτοποιείται στην Τράπεζα μαζί με το κόστος συμμετοχής ή κατά την προσέλευση στο σεμινάριο).
Σε περίπτωση που δεν είστε μέλος του Δικτύου και θέλετε να εγγραφείτε και να πάρετε μέρος στα σεμινάρια, παρακαλούμε αναζητήστε πληροφορίες και την αίτηση μέλους στην ιστοσελίδα μας: www.theatroedu.gr / ποιοι είμαστε/μέλη εγγραφές.

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ-Μακμπέθ

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ

ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΕΞΠΙΡ
Μακμπέθ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντρέας Θεοχάρης
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Γιάννης Κόντος – Αντρέας Θεοχάρης
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Αντρέας Θεοχάρης, Κλαίρη Γιαννικάκη, Μαρίνος Μαρούλης.
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ : Κώστας Κοπελάρης

Τρεις θεατρίνοι αναπαριστούν την ιστορία του βασιλιά της Σκωτίας Μακμπέθ, που τρεις μάγισσες του υποβάλλουν το όραμα της απόλυτης εξουσίας οδηγώντας αυτόν και τη χώρα του στην καταστροφή. Το έργο του Σέξπιρ εστιάζεται στο πρόβλημα της εξουσίας – που παρομοιάζεται με “μόλυνση και πανούκλα”- περιγράφοντας μ' ένα ιδιαίτερο ποιητικό τρόπο την πορεία δύο ατόμων, ενός ισχυρού άντρα και της συζύγου του. Μια πορεία σύνθετη, από την ψυχρή λογική έως τη θρησκευτική έξαρση, από την καχυποψία έως την παράνοια και τις διαταραχές του ύπνου, από τον πολιτικό κυνισμό έως το ψέμα και τις δολοφονίες, θα τους οδηγήσει σε μια διπλή ρήξη, με τον εαυτό τους και τους άλλους για να καταλήξει σε ένα “τίποτα”.

Αύριο και αύριο και αύριο
σέρνεται ανεπαίσθητα σαν ένα ασήμαντο τραγούδι
από μέρα σε μέρα, έως την τελευταία νότα που μετράει ο χρόνος.
Και όλα τα χθες μας φώτισαν τρελούς στο δρόμο για ένα σκονισμένο θάνατο.
Να σβήσει ο προβολέας.
Η ζωή δεν είναι παρά μια σκιά που περπατά,
ένας φτωχός ηθοποιός που παίρνει πόζες
και σπαταλά το χρόνο του πάνω στη σκηνή
και μετά δεν ακούγεται πια.
Είναι μια ιστορία που είπε ένας ηλίθιος, όλο φασαρία κι έξαψη.
Και τι σημαίνει; τίποτα... (Μακμπέθ. Πράξη Πέμπτη)



ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ : Παρασκευή και Σάββατο. Ώρα 20: 30'.
Έναρξη παραστάσεων: Σάββατο 26 Φεβρουαρίου. Ώρα 20: 30'.
Γενική είσοδος 15 € - Φοιτητικό 10 €. Θέσεις 15.
Κρατήσεις: τηλ 210-9718590, koryvantes@gmail.com Διάρκεια Παράστασης: 2 ώρες και 30 λεπτά.




ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ
ΜΥΛΛΕΡΟΥ 78, ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ
2109718590, 6977930787

ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2010

Το παρακάτω κείμενο ειναι απο την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ -υπογραφή: Μανώλης Πιµπλής
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η ποίηση είχε την τιµητική της στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας που ανακοινώθηκανχθες, αµέσως µετά την τελική συνεδρίαση της κριτικής επιτροπής. Γιατί πέρα από τον Παντελή Μπουκάλα που πήρε το Βραβείο Ποίησης, και πέρα από το γεγονός ότι ένας ακόµη ποιητής, ο Γιώργος Βέης, βραβεύτηκε στην κατηγορία Χρονικό-Μαρτυρία για ένα άλλο είδος που υπηρετεί µε συνέπεια, το ταξιδιωτικό αφήγηµα, στην ποίηση πήγε και το Μεγάλο Βραβείο. Το Μεγάλο Βραβείο – που ήταν πάντως και το µόνο για το οποίο υπήρξαν γερές κόντρες – δόθηκε στη δηµοφιλή ποιήτρια και ακαδηµαϊκό Κική ∆ηµουλά για το σύνολο του έργου της.

Το όνοµα της Κικής ∆ηµουλά είχε πέσει στο τραπέζι νωρίς και εθεωρείτο πολύ πιθανό για βράβευση. Στην τελευταία συνεδρίαση όµως τέθηκε, για πρώτη φορά, το όνοµα ενός ακόµα ακαδηµαϊκού, του πεζογράφου Θανάση Βαλτινού, µε αποτέλεσµα να υπάρξει ισοψηφία (4-4) και η «µάχη των ακαδηµαϊκών» να λήξει υπέρ της Κικής ∆ηµουλά, χάρις στη διπλή ψήφο του προέδρου της επιτροπής Παναγιώτη Μαστροδηµήτρη.

Και τα υπόλοιπα βραβεία δόθηκαν κατά πλειοψηφία – δεν υπήρξε οµόφωνη βράβευση σε καµία κατηγορία – αλλά χωρίς τόσο οριακό τρόπο. Αναλυτικότερα: Το Βραβείο Ποίησης απονεµήθηκε στον Παντελή Μπουκάλα για το βιβλίο του «Ρήµατα» (Εκδ. Αγρα). Το Βραβείο Μυθιστορήµατος δόθηκε στη Βασιλική Ηλιοπούλου για το βιβλίο της «Σµιθ» (Εκδ. Πόλις). Το Βραβείο ∆ιηγήµατος στον Παναγιώτη Κουσαθανά για το βιβλίο του «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν µε ερωτηµατικό» (Ινδικτος).

Το Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας δόθηκε στον Γιώργο Βέη για το βιβλίο του «Από το Τόκιο στο Χαρτούµ» (Κέδρος). Το Βραβείο ∆οκιµίου στον Αγγελο Χανιώτη για το βιβλίο του «Θεατρικότητα και δηµόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσµο» (Πανεπιστηµιακές Εκδόσεις Κρήτης). Στο πλαίσιο της πρόσφατης καθιέρωσης βράβευσης και λογοτεχνικών περιοδικών, το φετινό βραβείο δόθηκε εξ ηµισείας στα περιοδικά «Το ∆έντρο» και «∆ιαβάζω».

Την Κριτική Επιτροπή αποτέλεσαν οι:

Παναγιώτης Μαστροδηµήτρης (πρόεδρος), Ευάγγελος Αθανασόπουλος, Κατερίνα Σχινά, Χαρίκλεια ∆ηµακοπούλου, Βασιλική Πάτσιου, Γιώργος Ανδρειωµένος, Θανάσης Νιάρχος, Κωνσταντίνος Χατζηαντωνίου, Γιώργος Λεονάρδος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

Σύμφωνα με τους μύθους, η 14η Φεβρουαρίου για τους αρχαίους Ρωμαίους ήταν ημέρα παγανιστικής γιορτής προς τιμήν της JUNO,της βασίλισσας των Θεών της Ρώμης,γνωστής και ως Θεάς των γυναικών και του γάμου.Την επομένη ξεκινούσε η γιορτή LUPERCALIA,κατά την οποία τα τότε περιορισμένα κορίτσια κι αγόρια έρχονταν σε επαφή και ακολουθούσαν μια σειρά απο έθιμα που συχνά τους οδηγούσαν στο να ερωτευθούν.Τα πράγματα 'αρχιζαν να αλλάζουν κατά τον 3ο αιώνα π.χ.,όταν ο σκληρός αυτοκράτορας Κλαύδιος Β΄ανακάλυψε πως αυτά τα έθιμα μάλλον έβλαπταν τους στρατιώτες του,που,προσκολλημένοι στις αγαπημένες τους,εδειχναν απρόθυμοι να φεύγουν για πολέμους.Δεν προβληματίστηκε ομως πολύ και ,με ένα διάταγμα απαγόρευσε όλους τους αρραβώνες και γάμους στη Ρώμη.Η απόφαση αυτή βρήκε αντίθετο τον νεαρό ιερέα Βαλεντίνο ,ο οποίος,αψηφώντας την,συνέχισε να παντρεύει ζευγάρια κρυφά.Ο Κλαύδιος όμως δεν άργησε να το μάθει και τιμώρησε τον Βαλεντινο με φυλάκιση και αποκεφαλισμό.Λέγεται μάλιστα πως την ημέρα που θα πέθαινε,η οποία ενδεχομένως να ήταν η 14η Φεβρουαρίου,άφησε ένα ευχετήριο γράμμα στην κόρη του φύλακα των φυλακών ,που του κρατούσε συντροφιά,υπογράφοντας:<Με αγάπη,ο Βαλεντίνος σου>.