Μαίρη Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη-Συγγραφέας

Στα πλαίσια της στήλης THE ARTMANIACS!!!!!
Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη


Ασημίνα Ξηρογιάννη:Πώς έμπλεξες με την συγγραφή;


Μ. Κόντζογλου- ΤσιαχτσίρηΛοιπόν. Ομολογώ ότι δεν έχω καμία απολύτως δικαιολογία για αυτό το παραστράτημά μου. Ήμουν μεγάλη, ώριμη (υποθέτω…), δεν είχα κακές παρέες (με άλλους συγγραφείς), είχα κάνει καλή καριέρα σε κάτι τελείως τεχνοκρατικό, δηλαδή ήμουν … ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσες να το πεις και «ενοχοποιητικό στοιχείο» ήταν ότι λάτρευα τη λογοτεχνία από μικρό παιδί, από τότε που έμαθα διαβάζω, και ότι διάβαζα ακατάπαυτα. Αμαρτίες δηλαδή που ακόμη κάνω, όχι μόνο κατ’εξακολούθηση, αλλά και με πλήρη επίγνωση (του αδικήματος).
Ξαφνικά, 6-7 χρόνια πριν, χωρίς να έχω κανένα σημάδι εμφανές (εξάνθημα, πυρετό, βήχα ή πονοκέφαλο) κάθισα στον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Κάτι. Που δεν ήξερα καθόλου τι ήταν. Ούτε το είχα σκεφθεί, έστω και πέντε λεπτά πριν ξεκινήσω. Και … εγένετο μυθιστόρημα. Το πρώτο μου, ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ. Μια ιστορία πραγματικά φτιαγμένη με «παρθενογένεση».
Μετά από εκείνο το βιβλίο, αποφάσισα ότι έπρεπε να ενδώσω, χωρίς νάζια και τσιριμονιές. «Κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις, φρόντισε τουλάχιστον να το απολαύσεις». Και το απολαμβάνω, ανενδοίαστα.

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Υπάρχει ενεργό αναγνωστικό κοινό σήμερα ή η τηλεόραση και το διαδίκτυο το έχουν εκφυλίσει;

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Φυσικά και υπάρχει, αλίμονο αν δεν υπήρχε. Μπορεί να μην είναι πολυάριθμο, μπορεί να μην είναι «αμιγώς αναγνωστικό» κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλά φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να ταξιδεύουν με ένα βιβλίο. Ή να μορφώνονται. Ή να εντριφούν στη φιλοσοφία και στις σκέψεις κάποιου συγγραφέα.
Η τηλεόραση είναι γενικά κακόγουστη και ευθύνεται απόλυτα για την απώλεια της σκέψης μας (για να μην πω και «συνείδησης») και το διαδίκτυο αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Παρ’όλα αυτά, δε φταίει το μέσον από μόνο του, φταίει το είδος της χρήσης που κάνει ο καθένας από εμάς. Γιατί αν θέλεις, μπορείς να δεις και καλή τηλεόραση ή να περάσεις δημιουργικά την ώρα σου στο διαδίκτυο.
Εξάλλου, υπάρχουν και πολλά βιβλία που είναι εξίσου «δηλητηριώδη» με την τηλεόραση. Ξέρετε, παραλύουν σιγά σιγά το μυαλό και επέρχεται ο (εγκεφαλικός) θάνατος, σε μια ξαπλώστρα κοσμικής παραλίας, δίπλα σε ένα ζευγάρι σαγιονάρες prada και το τελευταίο best seller…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ti προσδοκάς γράφοντας;

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Να περάσω καλά. Γιατί εγώ όταν γράφω, περνάω θαυμάσια. Και όταν το γλεντήσω με τη ψυχή μου, τολμώ να ελπίσω ότι μπορεί και κάποιος άλλος να περάσει καλά με το βιβλίο μου. Μακάρι να περάσει καλά, ότι είναι «περνάω καλά» για τον καθένα.
Ανακαλύπτω αλήθειες, βρίσκω ωραίες εικόνες, διαπιστώνω μια καλή γλώσσα, συγκινούμαι, γελάω, ερωτεύομαι, παθιάζομαι, ταυτίζομαι, μαθαίνω κάτι που δεν ήξερα, γίνομαι κοινωνός μιας συγκεκριμένης θεωρίας…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Tα βιβλια σου έχουν καλό τέλος; Θα ήθελα μια αναφορα σε κάθε ένα από αυτά!!!

Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Τα βιβλία μου δεν έχουν τέλος… Μου αρέσει, σαν αναγνώστρια κατ’αρχή, να μην κλείνει η ιστορία, να υπάρχει ένα φωτάκι στο τέλος του διαδρόμου που να αναβοσβήνει με κίτρινο φως, όπως ο σηματοδότης «ρυθμίστε την κυκλοφορία μόνοι σας». Ο καθένας να μπορεί να υποθέσει ότι θέλει, όπως το θέλει.
Βέβαια, επειδή είμαι αισιόδοξη και αγαπώ τους ανθρώπους, θέλω να υπάρχει πάντα η ελπίδα στο «μη τέλος» των ιστοριών μου. Για ό,τι καλύτερο μπορεί ο κάθε ένας διαφορετικός άνθρωπος να σκεφθεί.

ΤΟ ΜΕΛΙ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ τελειώνει με ένα όνειρο της ηρωίδας, της μικρούλας Δήμητρας, το οποίο είναι αρκετά σουρεαλιστικό (λουλούδια φυτρώνουν στην άμμο, κανταΐφια κρέμονται από τα μαλλιά των γυναικών, άνθρωποι βγαίνουν μέσα από τη θάλασσα κλπ) το οποίο όνειρο αφήνει μια γλυκιά αίσθηση (… που δεν είναι από τα κανταΐφια) και μια ελπίδα ότι όλα θα διορθωθούν, όλα θα πάρουν το δρόμο που επιθυμεί το παιδί.

Το ΠΕΡΠΑΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΟΥ τελειώνει με ένα χορό στον Παράδεισο. Σαφώς, κάποιοι από τους ήρωες έχουν πεθάνει εφ’όσον βρίσκονται εκεί. Κατά συνέπεια οι υπόλοιποι είναι ζωντανοί. Όμως το πάρτι στον Παράδεισο είναι τόσο … ανεβασμένο, που σε κάνει να ζηλέψεις τους αναχωρήσαντες. Ή τουλάχιστον, να μην τους λυπάσαι.

Στους ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… αααα, αυτό δε μπορώ να σας το αποκαλύψω, δεν έχει τελειώσει ακόμη, μπορώ όμως να εγγυηθώ ένα εξ ίσου σουρεάλ τέλος. Που είναι του γούστου μου, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει…

Ασημίνα Ξηρογιάννη:Ποιές οι λογοτεχνικές σου επιρροές;Συγγραφείς που αγαπάς!


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Λατρεύω πολλούς και διάφορους συγγραφείς. Ονειρεύτηκα με τον Μενέλαο Λουντέμη, σκίρτησα με τον Καζαντζάκη, χάθηκα με τον Θεοτόκη, τον Τσίρκα, τον Καραγάτση. "Παιδεύτηκα" με τον Έκο, ταξίδεψα με τον Θερβάντες.
Μου αρέσει ιδιαίτερα η λογοτεχνία της Νότιας & της Λατινικής Αμερικής, ο Φουέντες είναι ο αγαπημένος μου.
Όμως και πολλοί σύγχρονοι Έλληνες με έκαναν να ζηλέψω αφόρητα -πώς το σκέφτηκαν αυτό και το έγραψαν;- , θεωρώ κορυφαία τη Ζυράννα Ζατέλη και θαυμάζω απεριόριστα την Ι. Καρυστιάνη.
Θέλεις να συνεχίσω; Δε θα τελειώσουμε ούτε ως αύριο.
Σίγουρα επηρεάστηκα από αυτούς -και από πολλούς άλλους- , κυρίως στην προσπάθεια να δημιουργήσω κάτι αξιοπρεπές και πρωτότυπο. Το αποτέλεσμα στη διάθεση των αναγνωστών.



Ασημίνα Ξηρογιάννη: Γραφεις κάτι τώρα;


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Γράφω. Πολλά. Τελειώνω το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας μου ΟΙ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και στα... διαλείμματα γράφω κάτι χαριτωμένα μικρά-μικρά διηγήματα, που με κάνουν να ξεχνιέμαι και να γελάω πολύ. Έχω στα "σκαριά" ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το οποίο, σε ένα άλλο διάλειμμα το σχεδιάζω με κέφι & λεπτομέρεια και τσαλαβουτάω άγαρμπα στην ποίηση. Για μένα μόνο...


Ασημίνα Ξηρογιάννη: Oνειρα και μελλοντικά σχέδια....


Μ. Κόντζογλου- Τσιαχτσίρη:Συγγραφικά; Δεν κάνω σχέδια, μόνο όνειρα έχω. Να μένω σ'ένα σπίτι στο βουνό, να έχω ατέλειωτη θέα και να γράφω. Τι; Δεν έχει σημασία. Μόνο να γράφω. Πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους.
Προσωπικά, επίσης δεν κάνω σχέδια. Ονειρεύομαι, ας πούμε, να χαλάσουν δια μαγείας όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου και να ορμήσουν αλαλάζοντας οι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία και στις αίθουσες Τέχνης. Μάλιστα. Αυτό είναι ένα όνειρό μου...
Α, ναι. Και κάτι άλλο. Στα βιβλιοπωλεία να υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και αγαπούν τη λογοτεχνία και να είναι σε θέση να σου προτείνουν και κάτι άλλο πέρα από τα "ευπώλητα" και τις νέες κυκλοφορίες...