ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ /// ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

τρία χρόνια κράτησε το φονικό
ύστερα συλλογίστηκα το αίμα
φραγή
το λευκό πουκάμισο στην ντουλάπα
επιβιβάζομαι και πάλι στο σώμα μου
κλειδώνω με τα γυάλινα κουμπιά
αφήνοντας να προεξέχει από κάθε εποχή
μια λυπημένη ρυτίδα
Άνοιξη
η άλλη κι εγώ
αύριο θα βγούμε στον κήπο
θα μαζέψουμε κόκκινες φράουλες
θα τις βάλουμε σ' ένα ψάθινο πανέρι
μετά θα πλύνουμε τα χέρια μας στη βροχή
μια χάρτινη βάρκα θα γλιστρήσει
αθόρυβα
στο συντριβάνι με την πέτρινη γυναίκα
κύκλους θα κάνει γύρω της


***

μόνο τα χέρια μου
κατάφερα
να σώσω
απ' τη νύχτα
της σταύρωσης 
όμως κανείς
δεν τα πιστεύει
γιατί είναι
το σημάδι
απ' το καρφί
θεοσκότεινο
κι όταν βαθαίνει
ο ουρανός
γεμίζει ρυτίδες
και χάνεται




***

άλλους τους κράτησε για πάντα ένα βαγόνι
κι έμειναν στις θέσεις τους
ώσπου να τελειώσει ο ουρανός
δεν είχαν πρόσωπα να προδώσουν ο ένας τον άλλον
μόνο εκείνο το κυριακάτικο κορίτσι
κρατώντας σφιχτά στην ποδιά το κομμένο κεφάλι του
έτρεχε στα λιβάδια που έφευγαν
έτρεχε στους αφέγγαρους λόφους
έτρεχε να προφτάσει μια κόκκινη παπαρούνα


***


ποίηση

όπου το φως αγάλλεται
ευθεία η ψυχή μου...


***



τρώγαμε γύρω στις οκτώ

όταν ερχόταν η ώρα
η αδερφή μου
με τοποθετούσε στο μεγάλο τραπέζι
κρύβοντας τα μάτια μου στις τσέπες της
ίσως και να μην ήμουν εγώ
που χόρευα και γελούσα στον κήπο
ντυμένη στα λευκά
ίσως και να μην ήταν εκείνη
το κορίτσι με το ραγισμένο φόρεμα 
που έσφιγγε στους αγκώνες τη φωνή του
ώσπου να πάψουν τα δάχτυλα 
ώσπου να πάψουν 
μοναχοκόρες είμαστε
πεινούσαμε πάντα αντικριστά
και κλείναμε τ' αυτιά μας
ακούγοντας
τους κόκκους του ρυζιού
να πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα
ακούγοντας 
το σκοινί να μεγαλώνει
ν' απλώνεται γύρω απ' τον πήλινο λαιμό του αλόγου
που έστεκε όρθιο
για χρόνια έστεκε όρθιο
στην άκρη της παλιάς σκονισμένης ροτόντας

 http://niovi-ioannou.blogspot.com/