notationes /// NOEMBΡΙΟΣ -ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014, ΣΠΥΡΟΣ Λ. ΒΡΕΤΤΟΣ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                                      
 ΥΠΕΡΕΡΜΗΝΕΙΑ

Θα σ’ ερμηνεύσω πιο πολύ απ’ όσο χρειάζεται.
Θα πάω πιο πέρα κι έξω από τις λέξεις σου,
πιο πέρα κι έξω από τα όποια συμφραζόμενά σου.
Τόσο, που κάποιοι θα μου πουν
(μπορεί κι εσύ)
πως έτσι ήμουνα και στην υπόλοιπη ζωή μου,
ότι ερμήνευα τα πράγματα αλλιώς και παραπάνω.


Μα ευτυχώς, παρόλα αυτά,
κατά καιρούς κρατιόμουνα
από τις άκρες των πραγμάτων.
Το χέρι μου τις κράταγε
το σώμα αιωρούνταν.
Κι όταν το σώμα επέστρεφε
μου κόβανε τα χέρια.
Μα ευτυχώς τότε προλάβαινα
του καραβιού την άκρη'
τα δόντια μου το κράταγαν
το σώμα μου πλανιόταν
κι όπως χτυπούσε στο νερό
το ’κανε να σου μοιάζει.


Θα σ’ ερμηνεύσω πιο πολύ.
Σου το ’πα.


(από τη συλλογή "Τα δεδομένα")



 
*****************


 
ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ


Για επινόησε τώρα ένα γεγονός
και κάν’ το ιστορία σου,
ώστε σ’ αυτό διαρκώς να αναφέρεσαι
και απ’ αυτό να παίρνεις δύναμη για τη ζωή σου.

Αλλ’ επειδή, όπως μου λες,
δεν γίνεται εξ αρχής κι ολοκληρωτικά
να το επινοήσεις,
πάρε κάτι ελάχιστο κι αληθινό
και βάλ’ του πρόσθετα πολλά,
ώστε και την ψευδαίσθηση θα έχεις
ότι ετούτο όντως σου συνέβη,
αλλά και κάθε τι που πρόσθεσες
με τον καιρό θα σου φανεί ότι υπήρχε πάντα.

Εδώ έθνη και έθνη φτιάχνονται
και στήνονται μ’ αυτόν τον τρόπο,
σ’ εσένα θα χαλάσει η συνταγή;

Κι αν θέλεις όλ’ αυτά στην πράξη να τα δεις,
για επινόησε
ή μάλλον πίστεψε πως τότε
όντως αγαπήθηκες.



(Από τη συλλογή "Συνέβη")


 
**************



Η ΠΑΡΑΜΑΝΑ


Τράβηξε Μήδεια το μαχαίρι απ’ το τραπέζι.
Μην προσποιείσαι πως το κάρφωσες
για το ψωμί.
Εγώ δεν γίνεται σαν όταν ήσουνα μικρή
να σε κρατάω από το χέρι.
Στο παιδί που ήσουν κάποτε, μην το ξεχνάς,
προστέθηκαν τα χρόνια των παιδιών του.

Πέταξε Μήδεια το μαχαίρι από το χέρι.
Και να ’θελα να σε κρατήσω δε μπορώ.
Το χέρι που είχες, κοίτα το:
μεγάλωσε σαν δίκοπο
και ανεξάρτητα απ’ το σώμα.

Εάν την ηλικία Μήδεια
τη δείχνουνε τα χέρια,
τότε εγώ είμαι μικρή
γιατί στα χέρια μου κρατάω τα παιδιά σου.
Όμως εσύ! Τι δισταγμός ακόμα και στην ηλικία.
Μία τα θέλεις
και μία τ’ απωθείς
τα χέρια και τα χρόνια των παιδιών σου.

Σαν μάνα σου ήμουν Μήδεια.
Θυμάσαι την Κολχίδα;
Τώρα τι θέλεις; Τι ζητάς;

Aντί στα χέρια τα παιδιά
παίζεις στα δάχτυλα τα μαγικά σου.

Και τάχα αθωώνεσαι απ’ το παιδί που τάχα είσαι.


(Τα δεδομένα, 2012)




***************




Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ



Η σημασία αυτής της μέρας ας μη χαθεί,
αφού όσα εγίνηκαν
δεν έγιναν στα βιαστικά
και η φωνή καθώς μιλούσε
ήταν σε ώρα ανοιχτή
και όλα εισακούγονταν,
ενώ από απέναντι
σάμπως ατόφιο ν' ανέβαινε το γεγονός
κι όλο ξεφτίδια πίσω του
να ωρύονταν κακές γριές οι αιτίες:

"Η σημασία της ημέρας να χαθεί
και να χαθούν οι σημασίες.
Τι σόι κακίες κουμαντάρουμε
ώστε ν' αφήνουμε τα πράγματα
να θυσιάζονται καλά
και ίσιοι καπνοί να φεύγουνε
πλάι στα κυπαρίσσια;"

Σαν Κάιν τότε
μέσα απ' τους λόγγους πετάχτηκε
η πρώτη αιτία
και μ' ένα μάτσο ασπάλαθους
έγδαρε την ημέρα.


(Ανιστόρητο, 1999)

*************



ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΑΚΡΙΝΗ



Μια τον κοιτά
και μια τη θάλασσα.
Γυναίκα μακρινή
ή του σπιτιού γνωστή,
που πάντοτε σα να 'φευγε
ή και σα να 'ρχόταν.

Μια με τα πόδια
και μια πιο πάνω από το χώμα.
Και με την τρίτη τη στερνή
περνούσε από μέσα του
χωρίς να μένει.


(Ακίνητα μάτια, 1992)