'Ισως να μην υπάρχει άλλο άνοιγμα στο σπίτι, παρά μόνο ένα παράθυρο.
Αυτό, από το οποίο τώρα βλέπουμε ξεχασμένους βοστρύχους εφήβων να κυματίζουν πεισματικά, καθώς αρνούνται να χωρέσουν στο ξύλινο δοχείο τους. Το ιπτάμενο προς ουρανούς, ενδόξως ρυμοτομημένους.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς. Κουρασμένο το χώμα από λαιμαργία. Μάτια, παλάμες, πέλματα. Πόσες ακόμα μνήμες της σάρκας αντέχει να χωνέψει. Και να πεις ότι δεν το ταΐζει συχνά του απόβροχου η σιωπή.
Αν ο χρόνος αποφάσιζε να εμπλακεί σε υπολογισμούς, θα αποφαινόταν με ευκολία πως επρόκειτο για το πέρας μιας ζωής. Μιας ολόκληρης, γεννημένης από τα πράσινα φύλλα που με το χρόνο χάνουν κάθε σχήμα και άλλοτε τείνουν προς το μαύρο, άλλοτε έχουν συντροφιά το πέτρωμα του βράχου.
Αυτή είναι η αρχή, ένα προσχέδιο. Αργότερα τελούνται τα μνημόσυνα. Ερήμην.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου