''...μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας ούτε δική σας''
Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ,Μυθιστόρημα, Η', ΣΤ.18-19
[...]
ΝΕΚΡΟΔΕΙΠΝΟ
Κι όμως κανένας μας ποτέ
Απείκασμα δεν είδε κανενός από εσάς
Μήτε καν σκιές στις ολονυχτίες των φάρων.
Ίχνος κανένα ούτε σκελετού
Ούτε άπ 'την τέφρα των νεκρών σας
Μετά τις χοές.
Μα που λοιπόν πήγατε εσείς
Φυγάδες άφαντοι ακόμα και του ονείρου
Συναποκομίζοντας στη βιάση σας
Μαχαίρια μοναχά,δόρατα,βέλη και κοσμήματα;
Σε ποιάς αμφιλύκης το ξύπνημα
Το μέγα κύμα σας κατάπιε
Λες και δεν είχατε και τότε Σεπτέμβρη
Με δίκορκο αφαλό να σας κρατήσει εδώ;
'Hταν αντίπαλος του χαλασμού
Αγέρας που σας ανάρπασε
Κι αιωρηθήκατε σε φίλιους ουρανούς
Και σε γη στέρεη σας απόθεσε ξενιτεμένους
Ή μήπως το έρεβος του βυθού σας υποδέχτηκε για πάντα;
Μόνο τη μνήμη σας,σταλάγματα αφάνειας κι αυτή
Αφήσατε να μας παιδεύει
Ξεθάβοντας τοίχους ζωγραφισμένους με χελιδόνια ερωτευμένα.
Κι ούτε ένα όνομα ή ένα σημάδι αποχαιρετισμού
Λες και θάνατος είναι το άλλο όνομα όσων δεν αγαπήθηκαν ποτέ.
Ούτ' ένας λοιπόν δεν σώθηκε
Να γυρίσει να μας πει τί απογίνατε
Να μάθουμε θρήνος ή γιορτασμός η απουσία σας;
'Eστω και χθες.
Αμήχανα φέρνεις το χέρι στο μέτωπο,σκίασμα στον ήλιο
Μ' αναρωτιέσαι κατά που να κοιτάξεις και τί ν' αφουγγραστείς
'Ετσι π' απλώθηκε και χτίστηκε ο κόσμος
Σαν τ' άπειρα νησιά των ουρανών.
Αλλά και τόσο πολλοί οι νεκροί σήμερα
Που δύσκολα βρίσκεις ζωντανό ανάμεσά μας
Να σου δώσει απάντηση σε αυτό που ψάχνεις.
Φεύγουν αδιάκοπα οι παλιοί,κι οι πιο παλιοί
Κι ολοένα ,θαρρείς βιαστικά,έρχονται οι καινούργιοι
'Ετσι που μήτε ξέρουν
Μήτε που προφταίνουν να μάθουν.
Ξοπίσω τους καταφθάνουν άλαλοι οι άλλοι.
'Ετσι κι αλλιώς,μόνο κάτι λίγες λέξεις έχουν απομείνει.
Για καταφυγή και βοήθεια.
[...]
''Εγώ καθεύδω ,και η καρδία μου αγρυπνεί.''
Άσμα Ασμάτων V,2
CANTABILE
Στους καιρούς της σύγχρονης συμφοράς
'Εχω απομείνει εδώ έρωτας κότσυφας
Βαρδιανός αμετακίνητος
Φίδι σκαλισμένο στο βράχο της Έχενδρας
Να μετρώ τις καραβιές με ψυχές που καταφθάνουν τα καλοκαίρια
Σαν παραζαλισμένα από το κυνήγι θηράματα
Γυρεύοντας ,με πυξίδες χαλασμένες,στα σούρτα φέρτα τους
'Αν έχει πάντα βαθύ σκοτάδι η θάλασσα ετούτη
Που την περιζώνει το κομματιασμένο στα τρία νησί
Κι ακόμα,αν ο δικός μας ήλιος είναι κουροτρόφος ή οψιδιανός.
Δες,αποκρίθηκα,τα χείλια του βρέφους
Κολλημένα στο γυμνό βυζί της μάνας του
Ενώ εκείνη με χαρίεσσα κάμψη της μέσης
Συνεχίζει να τρυγάει ασύρτικο,αθήρι και μαυροτράγανο.
Όλα σε μια σφαίρα διάφανη και φωτόλουστη
Ύλη αέναου τοκετού των πάντων.
Γι'αυτό και θα αντιδικώ μα τη λήθη ανυποχώρητα
Αναζητώντας επίμονα σημάδια των αφάντων.
Αλλιώς δεν θα' βγαζε αναστεναγμό η υπομονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου