ΦΩΤΟ:A.ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ
Κεφαλάρι
Δώδεκα μαχαιριές έχω μες το κορμί
δώδεκα προσκυνήματα στα γόνατα της μέρας.
Μετά το κάθε όνειρο με παίρνει αναμονή.
Πέρ ' απ’ το κάθε στοίχημα παραμονεύει ο χάρος.
Δε γνώρισα άλλη ζωή, παρά φρυγμένο χάδι,
πάνω από την ανάσα μου μαίνεται ο χιονιάς
του έλιωνα τα πέταλα από το μαύρο ατσάλι,
μού ' δινε σάμπως πρόσφορα τα δάκρυα μιας χρονιάς.
Και πέρα από το έρημο τοπίο των αρχόντων
πίσω από τα πράσινα νερά της λησμονιάς
κρατούσα ρόδο κόκκινο σα της
φωτιάς μια γλώσσα,
που ζέσταινε μικρή γωνιά γλυκιάς απανεμιάς.
Ένα τσιγάρο μοναχά, κι αυτό μονάχο..
Δυο ώρες όλες ομορφιά κι αγάπη τ' ουρανού,
στα μάτια σου αχνόβλεπα το φως χιλιάδων πόθων..
Δε γνώριζα ή άθλια πως μόνο κουρταλείς,
τες πύλες της παράδεισος πέρ' απ' το μαύρο σκότος,
αυτές που τις ξορκίζαμε στα λόγια μιας στιγμής.
Μα μια στιγμή σαν τούτη δω, που σ' έχω προσκεφάλι
μοιάζει ζωές πενηνταδυό, καλό μου κεφαλάρι.
Μαριάννα
Παπουτσοπούλου από τη συλλογή Για έναν άγνωστο φίλο, 2014 ( ανέκδοτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου