notationes /// ΙΟΥΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 /// ΜΝΗΜΗ ΣΧΕΔΟΝ ΠΛΗΡΗΣ ,ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ

 Μνήμη σχεδόν πλήρης, ποίηση, Λεωνίδας Κακάρογλου, Εκδόσεις Εστίας 2014

Eρχόμενη για πρώτη φορά σε επαφή με την ποίηση του Λεωνίδα Κακάρογλου νιώθω να συνδέομαι εκ νέου με τον άλλο εσωτερικό μου κόσμο, αυτόν τον άφθαρτο, που μπορεί ακόμα να αναπολεί, να ονειρεύεται και να λαχταρά. Ποίηση που μοιάζει με παλιό νοσταλγικό τραγούδι. Ανατρέχει στο παρελθόν λόγω μιας λεπτομέρειας, μιας ικανής αφορμής. Στοχάζεται διακριτικά πάνω στον χαμένο ή κερδισμένο έρωτα και την μοναξιά που συνήθως τον συνοδεύει. Συνδιαλέγεται με τη σιωπή μέσα στη νύχτα. Πικρός που η ζωή του δίδεται αντιπαροχή και το φιλί ξέφυγε. Βαθιά ανθρώπινος, με κάνει να αιστανθώ. Σκορπάει άνθη τρυφερότητας, συγκρατημένης ευαισθησίας και αισθαντικότητας. Λιτός, καθαρός, ουσιαστικός, θαρραλέα αναμετράται με τον χρόνο (του), κάνει σύντομους απολογισμούς ζωής, παίζει αλλεπάλληλα παιχνίδια με τη μνήμη.

 

Συνειρμοί που πηγάζουν μοιραία από ποικίλα απλά και καθημερινά ερεθίσματα. Αντικείμενα εκκινούν τις σκέψεις ή τα συναισθήματα και αυτά με τη σειρά τους αναζητούν τις λέξεις εκείνες που θα συνδυαστούν με τέτοιο τρόπο και θα ταξιδέψουν τον αναγνώστη σε στιγμές του παρελθόντος, φέτες ζωής που μυρίζουν τσίκνα και ομορφιά. Εσωτερικές φωνές, σιγοσφυρίγματα, χαμηλοί τόνοι, που δεν μένουν μόνο στα όνειρα, αλλά συντροφεύουν τη ζωή μας, γιατί είναι αληθινά. Διαδρομές ψυχής εν τέλει. Χωράει άραγε η ζωή μας σε ένα κομμάτι εφημερίδας ανάμεσα αφανισμών και καταποντισμών ή αυτό είναι μια κατάφωρη υπερβολή;

 

Aφανίζεται η ζωή μας ποτέ; Ή μήπως διασώζεται μέρος της με τη βοήθεια της μνήμης και αναπλάθεται δημιουργικά μέσω της ανάμνησης; Yπάρχει παρηγοριά στη θύμηση; 'H η θύμηση έχει πάντα τον διακριτικό τρόπο να σφάζει με το βαμβάκι; Όσο για το χρόνο, όσο και να τον δωροδοκήσεις εκείνος δεν σταματά αέναα να κυλά και να σε προσπερνάει και ενίοτε να αφήνει πίσω του ίσκιους σωμάτων και προσώπων που κάποτε έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, αλλά έπειτα χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Η μνήμη του ποιητή γέμισε, είναι πλήρης μας δηλώνει. Τόσο που ξεχειλίζει και μπορείς να την δεις να κρέμεται από το ταβάνι σαν σφαχτάρι. Η μνήμη μας γεμίζει αναμνήσεις γενικά και αόριστα ή γεμίζει από τις αναμνήσεις που επιλέγουμε εμείς κάθε φορά, προκειμένου να έχουμε έναν καλό λόγο να ονειρευτούμε τη ζωή μας από την αρχή;

 

 

  
 Πρώτη δημοσίευση στο Περιοδικό BAKXIKOΝ :http://www.vakxikon.gr/content/view/1893/604/lang,el/