notationes /// IOYΛΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014 /// Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ '' ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ''

                                                

Πρώτη δημοσίευση του κειμένου στο http://newsproject24.blogspot.de/2014/06/blog-post_15.html

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Εποχή μου είναι η ποίηση, εκδόσεις Γαβριηλίδης

Του Γιώργου Λίλλη*

Εποχή μου είναι η ποίηση, δηλώνει η Ασημίνα Ξηρογιάννη στην πρόσφατη ποιητική της συλλογή, θέλοντας να επισημοποιήσει την πίστη της σε μια εποχή, έξω από το χρόνο, όπου η ποίηση συνεχίζει να μας έλκει και να δημιουργεί τον κόσμο κάθε φορά εκ νέου. Τα ποιήματά της είναι αποδείξεις που δηλώνουν πως η ποιητική τέχνη, δεν είναι μόνο για τα βιβλία και τα φιλολογικά σαλόνια, αλλά υπάρχει και ανθοφορεί μέσα στην ζωή μας, στις μικρές μεγάλες μας στιγμές. Η ποίηση είναι ο ευρυγώνιος φακός για την Ξηρογιάννη. Παρατηρεί σφαιρικά, γιατί όχι και ολικά, την ανθρώπινη ύπαρξη. Το δηλώνει εξάλλου:

Οι καιροί μας σπρώχνουν

σε δράμα που δεν υπάρχουν λέξεις

να εκφραστεί.

Σε αυτούς τους καιρούς

σκηνοθετώ την πορεία μου

και αξιώνω κόσμο ομορφιάς.

Σε αυτό τον κόσμο όπου οι αξίες φθίνουν και οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης, η Ξηρογιάννη επιλέγει να επιστρέψει στις αρχέτυπες ρίζες της ποίησης, αναζητώντας την ομορφιά. Μέσα σε ένα περιβάλλον που η ασχήμια κυριαρχεί, η ηθική έχει διαφθαρεί και οι άνθρωποι εύκολα χάνονται προσκολλημένοι σε αυτό που λάμπει και όχι στην ουσία, σ΄ ένα κόσμο που η ταπεινότητα και ο αλτρουισμός θεωρείται μπανάλ η ποιήτρια επιμένει να πιστεύει στις πραγματικές και διαχρονικές αξίες.

Λες “εποχή μου είναι η ποίηση”

και βουλιάζεις μέσα στις λέξεις

αποτυπώνοντας μεταφορές για το αδιέξοδο παρόν

και ρουφάς με το μολύβι σου τη θλίψη αυτού του τόπου

που τον ήξερες για πατρίδα σου.

Λες “εποχή μου είναι η ποίηση”

και κάνεις τραγούδι τις αγωνίες σου

φτιάχνεις τον δικό σου λαβύρινθο

για να απομονωθείς.

Καταφύγιο η ποίηση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν ενδιαφέρει την ποιήτρια το τι συμβαίνει γύρω της. Απεναντίας. Στέκεται κριτικά σε ότι μας θλίβει. Το αδιέξοδο παρόν, η θλίψη αυτού του τόπου, είναι στοιχεία που την προβληματίζουν. Αλλά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον πως αντί να παραμένει αδρανής, αναγνωρίζοντας απλώς την κρίση και την παρακμή, συνεχίζει, αντιδρώντας, ψάχνοντας την αλήθεια και την ουσία της ζωής στην ίδια την ποιητική τέχνη. Όχι στις λέξεις, αλλά στην ιαματική επίδραση της ποίησης να ανατρέπει, να μαγεύει, να χαρίζει ομορφιά δημιουργώντας αντιστάσεις. Τα περισσότερα κείμενα της Ξηρογιάννη είναι ποιήματα ποιητικής. Το κάνει αυτό εσκεμμένα, για να δείξει σε υπερβατικό βαθμό πως η ίδια πιστεύει πως μπορεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος να σκάψει βαθιά μέσα της, όχι κατ΄ ανάγκη για λύσεις, αλλά για νοητές διεξόδους, που θα την βοηθήσουν να αντεπεξέλθει. Για την ίδια η ποίηση είναι παρηγοριά. Ένας τρόπος να αμυνθεί.

Μου λένε συνέχεια

γράψε για την εποχή σου

για την πόλη σου

για τους τετράγωνους κυβερνώντες

για το μνημόνιο

για τους Ευρωπαίους

για τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων

για την κατάλυση της εθνικής ταυτότητας

για τα πολιτικά σκάνδαλα

για την απώλεια της αξιοπρέπειας

για το γενικό ξεπούλημα της χώρας

για την κρίση

για το αμφίβολο μέλλον

για τους ξοφλημένους νέους

για την γενιά την τετρακοσίων ευρώ

και άλλα παρόμοια.

Μα εγώ θα γράψω μόνο για την ποίηση.

Που με βοηθάει να τ΄ αντέχω όλα αυτά.