Αγαπημένη μου Χάνα1
Αντί για τον ήλιο με ξυπνά η μπόχα που βγαίνει από τα κάτουρα τη βρομιά και τον ιδρώτα γύρω μας. Κάθε φορά που παραπονιέμαι η μητέρα μού λέει τι θες να κάνουμε τόσοι άνθρωποι στριμώχνονται εδώ πέρα εμείς θα ψάχνουμε πολυτέλειες τώρα; Η μητέρα είναι γερασμένη στα 28 της. Στην ηλικία μου με είχε κιόλας γεννήσει. Ένα χρόνο μετά κάνει τα δίδυμα. Ο καημένος ο πατέρας! με δύο κόρες δεν έχεις τίποτε να περιμένεις παρά μόνο περισσότερους μπελάδες στη μίζερη ζωή σου, έλεγε… Το σώμα της μοιάζει βαλσαμωμένο δεν έχει πλέον ζωή μέσα της ρουφιέται ολοένα και περισσότερο στο ζαρωμένο πετσί της. Οι κινήσεις της είναι άψυχες και μιλάει ελάχιστα. Ακόμα και οι κατσάδες της είναι άχρωμες.
Ένα σύννεφο αιωρείται πάνω από τη σκηνή όπου μένει η Αζίζα2 και η οικογένειά της. Εκείνη δεν το βλέπει. Συνεχίζει να γράφει στη Χάνα. Κανένας δε δίνει σημασία – ούτε στην Αζίζα ούτε στο σύννεφο.
Αγαπημένη μου Χάνα
Τώρα πρέπει να βάλω στην καθημερινότητά μου και τη νέα μου δουλειά. Μετά από το συμμάζεμα του αντίσκηνου κάθε πρωί, το πλύσιμο των αδελφών μου σε μια μισοσπασμένη πλαστική λεκάνη με το λιγοστό νερό που μπορώ να βρω, και μετά το φαγητό στο πλαστικό δισκάκι, σειρά έχει η δική μου καθαριότητα και υγιεινή με κάτι φτηνά μωρομάντιλα που μοιράζουν οι εθελοντές που όμως εύχομαι να με καίνε λιγότερο από όλους εκείνους που μου λένε ότι θα πρέπει να περιποιούμαι στην ειδικά διαμορφωμένη σκηνή.
Το σύννεφο πότε αραιώνει και πότε πυκνώνει, μα ποτέ δεν διαλύεται εντελώς. Η βεντάλια των χρωμάτων του περιορίζεται σε τόνους αυστηρού γκρίζου. Κανένας δεν προσέχει ότι απλώς αλλάζει σχήμα για να καλύπτει το κομμάτι εκείνο στο χώμα που πιάνει η σκιά της Αζίζα.
Αγαπημένη μου Χάνα
Παρά τις υστερίες μου η μητέρα ήταν ξεκάθαρη: θα δουλεύω για δύο τρεις ώρες το πολύ. Γενικά λέει δεν θέλει να εξαντληθώ. Όταν έχω αίμα θα το λέμε στους πελάτες κι αν συμφωνούν θα συνεχίζουμε (ελπίζω κανένας να μη με θέλει όταν θα είμαι βρόμικη κι έτσι να τη γλιτώνω) αλλιώς θα κρατάω τα κιτάπια των άλλων κοριτσιών και θα βοηθάω στο συμμάζεμα. Μάλλον θα με βάλουν να φυλάω και τσίλιες. Με συμβούλεψε να τους λέω να χύνουν πάνω μου ή στο στόμα (το στόμα λέει τους αρέσει περισσότερο) γιατί το μόνο που μας λείπει τώρα είναι να φορτωθούμε ένα ακόμα κουτσούβελο! Θα σημειώνει το όνομα κάθε πελάτη και την ημερομηνία. Έτσι αν μείνω έγκυος η μητέρα θα ξέρει τον ένοχο.
Να πάρει! Αν πράγματι μπορεί να βρει στιλό και χαρτί γιατί δεν μου δίνει κι εμένα να σου γράφω;
Σήμερα το σύννεφο τρελάθηκε. Έγινε η σκιά της.
Αγαπημένη μου Χάνα
Σήμερα το αίμα κυλά χωρίς σταματημό και η πλάτη μου πονάει από τις μελανιές. Κάτω από τα χοντροκομμένα χέρια του Ταρίκ3 που πρέπει να είχε την ηλικία του πατέρα νομίζω πως είδα με την άκρη του ματιού μου ένα παχουλό σύννεφο σαν καλοθρεμμένο μωρό επάνω από τη σκηνή μας. Μακάρι να βρέξει δυνατά σκεφτόμουν γιατί ντρέπομαι να γυρίσω στη σκηνή και να με δει η μητέρα σε αυτά τα χάλια. Σα να τη βλέπω κιόλας μπροστά μου! έξαλλη καθώς θ’ αρχίσει να ξεφωνίζει «Γιατί δεν συνεργάζεσαι, παλιοθήλυκο, και τους αναγκάζεις να σου φέρονται έτσι; Σκέψου εμένα και τ’ αδέλφια σου! Καιρός να κάνεις κι εσύ κάτι για μας!» και δεν θα με αγκαλιάσει ούτε θα τρέξει να βρει νερό και πετσέτα για να με καθαρίσει.
Για μια μόλις στιγμή φαντάστηκα ότι βρισκόμουν στη Μαντάγια μαζί με τον Καντίν4. Καθόμασταν λέει αγκαλιά στο λοφάκι εκείνο όπου στήναμε παιχνίδι με τα άλλα παιδιά και περιμέναμε να μυρίσουμε τη δροσιά κι ύστερα να δούμε το ουράνιο τόξο να βγαίνει πάνω από το χωριό μας. Όμως αυτό που βλέπω στ’ αλήθεια είναι το αίμα που ακόμα τρέχει από τα μπούτια μου και φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τι άλλο θα μου κάνουν και δεν μπορώ να το σταματήσω αφού…
«Καταιγίδα πρωτοφανούς έντασης εκδηλώθηκε σήμερα το μεσημέρι στο κέντρο συγκέντρωσης προσφύγων στον Πειραιά. Επικράτησε πανδαιμόνιο. Πολλά παιδιά παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά μπροστά στα μάτια των γονιών τους, οι οποίοι δεν είχαν τρόπο να τα βοηθήσουν. Το κράτος για άλλη μια φορά επέδειξε πλημμελή πρωτοβουλία και κατακριτέα αδράνεια».
Αγαπημένη μου Χάνα
Νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου την παρέα μας από τη Μαντάγια! Όλοι γελάμε, τα πεινασμένα μάτια του Καντίν είναι καρφωμένα πάνω μου κι εγώ λιώνω που νιώθω το βλέμμα του. Μας φαντάζομαι παντρεμένους με παιδιά που θα τ’ αγαπάμε όλα τους, θα αγκαλιαζόμαστε τα βράδια, θα φιλιόμαστε παθιασμένα.
«Φρίκη στον καταυλισμό των προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά: 14χρονο κορίτσι εντοπίστηκε θαμμένο κάτω από τη λάσπη. Οι εργάτες καθαριότητος είπαν ότι ήταν θαύμα που δεν κατέληξε το πτώμα στη θάλασσα, καθώς οι χείμαρροι που είχαν σχηματιστεί μετά την καταιγίδα ήταν τόσο ορμητικοί και το κορμάκι του τόσο αδύναμο που θα μπορούσαν να το έχουν παρασύρει ως εκεί. Η μητέρα της, η οποία είχε καταφύγει στην Ελλάδα πριν από δύο μήνες μαζί με τα άλλα δύο παιδιά της, χτυπούσε απαρηγόρητη το στήθος της».
Αγαπημένη μου Χάνα
Το αίμα σταμάτησε εντελώς. Δεν πονάω. Είμαι πάνω στο σύννεφο που σου ’λεγα. Θυμάσαι; Ταξιδεύω μακριά από εδώ. Τώρα δεν χρειάζεται να δουλεύω. Μου λείπουν όμως τ’ αδέλφια μου. Τα τρυφερά χέρια του Καντίν. Ξέρω δεν θα τον ξαναδώ.
«Στο πόρισμα του ιατροδικαστή αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ότι το παιδί κακοποιούνταν σεξουαλικά σε συστηματική βάση. Η μητέρα αρνήθηκε οποιαδήποτε κατηγορία ότι εξέδιδε το παιδί της κατά την παραμονή τους στον καταυλισμό, όμως οι ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στα κέντρα αυτά επιβεβαιώνουν ότι δυστυχώς παρατηρείται αυτό το φαινόμενο σε καταυλισμούς προσφύγων, και μάλιστα με τη σιωπηλή ανοχή των ανηλίκων, των γονιών τους καθώς και εθελοντών».
Αγαπημένη μου Χάνα
Πόσο μου ’λειψες, Αζίζα! Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανάβλεπα ποτέ.
_________________________________________________________________________________ 1 «Ευτυχία, ευδαιμονία» στα αραβικά.
2 «Αγαπημένη, πολύτιμη» στα αραβικά.
3 «Αυτός που βροντά την πόρτα» στα αραβικά.
4 «Φίλος» στα αραβικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου