Αλτσχάιμερ αρχόμενο
Σωτήρης Παστάκας
Μελάνι, 2017
64 σελ.
****
ΜΙΑ ΠΟΛΗ
α'
Μια πόλη φιλική
με ποτάμι και γέφυρες,
λεύκες πλατιές,
πυκνές ομίχλες,
μεγάλα καφενεία
μικρά τσιπουράδικα,
οτέλ με αυτοκρατορικά κρεβάτια
για τα παράνομα ζευγάρια,
δρόμους,δρόμους να τρέχουν
οι διαδηλωτές και οι κουκουλοφόροι.
Φωνάζουν αλλά δεν τους ακούω,
δεν τους ακούτε,
δεν τους ακούνε στις Βρυξέλλες.
Περνάνε οι διαδηλωτές
με τα ταμπούρλα,
τις σημαίες
βουβό πλάνο του Αγγελόπουλου,
σε μια κωφάλαλη πόλη.
β΄
Περίεργο τι θυμάται κανείς.
Μια σκηνή με πούλμαν στο Μόναχο:
o ξεναγός μάς λέει πως γεννήθηκε
η πόλη το 1200.«Η δικιά μου
πόλη χτίστηκε τον 7ο
αιώνα π.χ. » λέω,κι όλοι υπομειδιούν
-ακριβώς σαν κι εμένα σήμερα.
γ'
Αν κάποιος ερωτευθεί στην επαρχία
είναι ικανός να κάνει τα πάντα:
ακόμη και να κρύψει την ευτυχία του
πίσω από δυσάρεστα στιχάκια.
δ'
Περνάω σπίτι τα περισσότερα
βράδια.Η αφραγκία μάς έκανε διάφανους:
κανείς δεν μας χαιρετάει,
δεν αντιχαιρετάμε κανέναν.
Οι φίλοι δεν είναι πια φίλοι μας.
ε'
Ζω αθορύβως
αποκλειστικά με την καλλιέργειαν
του προσωπικού μου κήπου
χωρίς να προκαλώ,
όπως έζησα στις πόλεις
της αρχαιότητάς μου:στη Ρώμη,
στην Αθήνα,στο Σαν Φρανσίσκο.
στ'
Βυθισμένος στα χρυσά
μου γεράματα
παίρνω το φάρμακο
πάντα την ίδια ώρα,
ως ενεργός πολίτης
αφοδεύω κανονικώς
καθ' εκάστην.
ζ'
Έπρεπε να αποδεχθείς
την εξορία σου,Σωκράτη.
Θα είχα κι εγώ παρε ί τσα,
θα σκάγαμε στα γέλια
με τα καμώματα των Αθηναίων,
θα φτιάχναμε μια νέα πολιτεία
την τρυφηλή πλανεύτρα Λάρισα.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου