Donald Hall (1928-2018) ///ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μετάφραση Ασημίνα Ξηρογιάννη

Οι λέξεις

Η μητέρα μου είπε: «Φυσικά,
μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά ο πατέρας σου
έχει μια κηλίδα στον πνεύμονά του»
Μάης, 1955: o πατέρας μου
στα πενήντα ένα του δεν μπορούσε ποτέ
να μιλήσει για τρομαχτικά πράγματα χωρίς να κλάψει.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι,
τον φίλησα στο μάγουλο, κάτι που δεν συνήθιζα.
Σ’ ένα γράμμα της η μητέρα μου
μου ζήτησε να μην τον φιλήσω ξανά
γιατί αυτό τον έκανε λυπημένο.
Σε δυο βδομάδες, η διερευνητική εξέταση
αποκάλυψε μια μη χειρουργήσιμη βλάβη.
Οι γιατροί ποτέ δεν του είπαν κάτι
κι εκείνος ποτέ δεν ρώτησε,
αλλά διάβασε τον Οικιακό Ιατρικό Οδηγό .
Επτά μήνες αργότερα,
αμέσως μετά τα γενέθλια των πενήντα δύο του χρόνων,
η ακοή και η όρασή του μειώθηκαν,
η φωνή του έγινε ψιθυριστή,
χρησιμοποιούσε βοηθητικό πι και είχε μαζί του το χάπι.
Πάντα έβηχε και τρεις μέρες
πριν πεθάνει – είπε:
« Αν κάτι μου συμβεί…»

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ]

***

 Ο ήλιος 

Περίμενε στη θλίψη της πρόθεσης του ήλιου

με ένα παιχνίδι στα χέρια του.

Σε συννεφιασμένο καιρό ή βροχή

ή όταν το φως γύριζε προς την Κίνα,

κρατούσε  το σκοτάδι του για τον εαυτό του.

Στον ήλιο ήξερε ότι τον ακολουθούσαν.

***

 Ο τάφος,το ορυχείο

Φεύγοντας από την πόλη

το βράδυ, από το αεροπλάνο

κοιτάζω τα φώτα του δρόμου χαμηλά:

χαλαρές δέσμες φωτός αιωρούνται

Ύστερα υπάρχει σκοτάδι από κάτω μου

Ένα ζευγάρι προβολέων στρέφονται αργά

κατά μήκος

ενός τσιμεντένιου αγροτικού δρόμου,

μακριά από πιάνα  και  θέατρα.

Γυναίκες ακουμπούν στο πίσω μέρος των ταξί

Άντρες σκαρφαλώνουν από πίσω τους

και μπαίνουν στο πηγάδι, στον τάφο,

στο τούνελ, στο γούνινο ορυχείο με τη μυρωδιά.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φράκταλ]

Η φωτό είναι παρμένη απόεδώ