GERTRUDE STEIN
[H.Π.Α. ,1874-1946]
Πολλά γι'αυτούς
(Απόσπασμα)
Αν την ακούσεις να ροχαλίζει
Δεν είναι πριν την αγαπήσεις
Την αγαπάς κι έτσι το να' σαι η αγαπητικιά της
είναι πολύ όμορφο
Είναι κει με γλύκα κι είμαι πολύ κοντά της και νιώ-
θω πολύ ωραία
Είναι η τρυφερή μου γλύκα και τα μικρά της πόδια
τέλεια τεντωμένα
πράγμα που μοιάζει δώρο-τόσο πολύ όμορφο
Η μικρή τρυφερή της μύτη ανάμεσα στα μικρά της
μάτια που
Κλείνουν και είναι πολύ όμορφα
Είναι πολύ όμορφη και δική μου' πράγμα πολύ
όμορφο.
μετ.:Aναστασία Αναστασιάδου
*************
ΑLICE BLOCH
[H.Π.Α],1947
'Εξι χρόνια
(για τη Νάνσυ)
Μια φίλη μας αποκαλεί
γέρικο παντρεμένο ζευγάρι.
Εγώ εκνευρίζομαι,
εσένα δε σε νοιάζει.
Στο δρόμο για το σπίτι
ρωτάς γιατί τσαντίστηκα
Είμαστε κάτι
σαν αυτό που είπε
λες Εγώ λέω
Όχι
Δεν είμαστε παντρεμένες
Κανένας δεν ευλόγησε
αυτήν την ένωση Κανένας
δεν μας χάρισε κουζινικά
Μόνες μας αγοράσαμε μίξερ
Χτίσαμε,την κοινή μας ζωή
στο κενό μεταξύ των νόμων
Έξι χρόνια
τί να μας έφερε κοντά
ένας χαρτογράφος μια μαγνητική δύναμη
τα κορμιά μας η ομιλία
ο αέρας κάποια πείνα
Ακροάτριες κι οι δύο
μιλήσαμε
Ήθελα:την τεντωμένη σου ενεργητικότητα,
έλεγχο αποφασιστικότητα
ειλικρίνεια το παρελθόν σου
ως αθλήτρια
Ήθελες:την ''καλλιέργειά''μου
ευγένεια,ζεστασιά
Και φυσικά,είμαστε καταδικασμένες
ν' αποτύχουμε:
έφερες στην επιφάνεια
το θυμό μου Αντιστέκομαι
στον έλεγχό σου Η ενεργητικότητά σου
μ' εξοντώνει Τα χέρια μου
παραείναι ζεστά για σένα πήρες
το βάρος που έχασα η ευγένειά μου
είναι ανειλικρινής η ειλικρίνειά σου
είναι σκληρή σιχαίνομαι
τη μοτοσυκλέτα σου
Κι ωστόσο κάτι έχει αλλάξει
έγινες πιο ευγενική
εγώ αποφασιστικότερη
Εύκολα περπατάμε
γύρω άπ' το σπίτι μας
και μέσα στους κώδικες η μία της άλλης
Δεν υπάρχει τίποτα
που να μην μπορούμε να συζητήσουμε
Στέρεο το έδαφος κάτω από τα πόδια μας
ξέρουμε αυτό το τοπίο
Δεν επιλέγουμε κατεύθυνση
όμως το μονοπάτι είναι καθημερινά ένα μυστήριο.
Ένας καινούριος χάρτης της ίδιας περιοχής.
μετ,:OΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
******************
RITA MAE BROWN
[H. Π.Α.1944]
Χορεύοντας γίνεται η κραυγή ψαλμωδία
Ακολουθώ το άρωμα μιας γυναίκας
βαρύ άρωμα πεπονιού που από χαρά παραγινώθηκε.
Με εμπνέει ν'ανοίξω τρύπες τρανές στη νύχτα
έτσι που ο ήλιος άπ'αυτές ν'ανατιναχθεί.
Κι αυτό είναι το μόνο που θα έχω μάθει:
Tην ανάσα της να γεμίζει τη γούβα του λαιμού μου
μια πολυτέλεια που εξαφανίζει τον θάνατο.
μετ.:OΛΒΙΑ ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου