ΚΗΔΕΙΕΣ ΕΝΤΟΜΩΝ
Κηδέψαμε το τελευταίο έντομο
στο μαυσωλείο των προγόνων.
Μέλισσες του έρωτα
αράχνες του θανάτου.
Ξεπλύναμε τις μυγοσκοτώστρες μας
και ήπιαμε καφέ.
Αμετανόητα συνένοχοι.
Απαρηγόρητα βουβοί.
Δεν είχαμε άλλον συγγενή να χάσουμε
παρά ο ένας τον άλλον.
*****
ΠΡΟΒΑ
Όλα αυτά τα θλιβερά πατρόν
Τα σώματα
Μέχρι να ράψω επάνω μου
Την αγκαλιά σου
'Ολα αυτά τα βράδια
Να σ' αγαπήσω άπ' την αρχή
'Απ' την αρχή
Να μας υφάνει ο έρωτας
Και ως το θάνατο
Να μας ξηλώνει η ζωή
*****
λ
Όταν δεν σ' έχω
ένα κορίτσι τραμπαλίζεται αδέξια
στο ταυ της τυραννίας.
Εν ώρα κοινής ακινησίας
λικνίζεται επιδεικτικά
σε σιδερένια κούνια αγκαλιά.
Το μεσημέρι τρίζει
σκοινί τεντωμένο που
'' έξω απ ' το σπίτι! τιμωρία!''
φοβέρισμα ευανάγνωστο απλώνεις.
Σε έχει πατέρα φίλο εραστή
σε φωνάζει ''κύριε''.
Πάλι βγαίνεις στο μπαλκόνι
πάλι να το μαλώσεις
λιώνει απαρηγόρητο το παγωτό
κι η παιδική μου χαρά ερημώνει.
'Οταν δεν σ' έχω, κάνω τσουλήθρα στο λάμδα
μια πανύψηλης λύπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου