Ξύπνησε στο γεμάτο όνειρα κρεβάτι του. Οι ζάρες στο σεντόνι, το αθέλητο σκηνοθετικό μέρος, η ακούσια επιρροή του προσώπου στον Χώρο. Σαν ζωγραφιά έμπειρου καλλιτέχνη, αποτέλεσμα αόριστο μιας ακολουθίας από πινελιές σε μια στιγμή ύψιστης έμπνευσης. Με μια μικρή δόση φαντασίας, στο φως που ρίχνει το σκοτάδι, μπορείς να δεις, στα υψώματα και στα βάθη της καθεμιάς τους, ιστορίες ολόκληρες να ξετυλίγονται. Ανησυχίες, προσμονές, βαθιές επιθυμίες και πάθη ανομολόγητα μοιάζει να βρίσκουν μεμιάς τον χώρο τους. Συνήθως, λίγος χρόνος τούς απομένει, μέχρι να χάσουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους κι αυτές· εξαρτώνται, βλέπετε, από τη νοικοκυροσύνη του εμπνευστή τους. Ευτυχώς για εκείνες, η νοικοκυροσύνη ήταν ανύπαρκτη στο λεξιλόγιό του...
Με δυσκολία σηκώθηκε – πώς ν’ απαρνηθεί τα όνειρα – κι άρχισε το ανιαρό ταξίδι του στον χώρο. Ίσα-ίσα που υπέμενε αυτό το καθημερινό δρομολόγιο που τόσο αυταρχικά και αβασάνιστα του είχε επιβάλει ο πολιτισμός: σπίτι – γραφείο – σπίτι. Μηχανικά σχεδόν, πλύθηκε, ντύθηκε, έριξε λίγα δημητριακά σ’ ένα μεταλλικό πιατάκι έχοντας για συντροφιά τις πρωινές ειδήσεις. Έμενε μόνος από επιλογή, πάντα ήθελε τον προσωπικό του χώρο, χωρίς τις παρεμβάσεις άλλων προσώπων εντός του. Κι όχι βεβαίως τις παρεμβάσεις εκείνες που αφορούν τη διακόσμηση, τη θέση των επίπλων ή τα χρώματα στους τοίχους. Όχι... Αυτές δεν αφορούν τον χώρο – κι εκείνος το ήξερε –, ποτέ δεν τον αφορούσαν. Στέκονται ελάχιστες εμπρός του ή καλύτερα εντός του, ελλιπείς κι ανούσιες απέναντι στο μεγαλείο του. Ναι, μεγαλείο! Καμιά λέξη δεν μπορεί να τον προσδιορίσει επαρκώς, εκτός από εκείνες τις συντηρητικές που μόνο την κτήση μπορούν να δηλώσουν κι αυτό γιατί τις υποχρεώνουν άνθρωποι που, αν υπερηφανεύονται πως γνώρισαν κάτι μέσα από το πέρασμά τους στον χώρο, αυτό είναι μονάχα η κτήση, η κατοχή. Τι υποτίμηση εμπρός στο εύρος του! Όχι για εκείνον, μη παρεξηγηθώ, μα για τους ίδιους!
Τέτοιες θεωρήσεις κι άλλες όμοιες ήταν που ένιωθε πως αλλοιώνουν τον χώρο κι ό, τι εκείνος περικλείει. Παντοτινός φρουρός, ακοίμητος κι ισχυρός συνάμα, με την ισχύ του να δυναμώνει από την ανώφελη προσπάθεια για τιθάσευσή του. Περισσότερες πιθανότητες ίσως υπάρχουν με τον χρόνο, παρά με τον χώρο τελικά, σε όποια του μορφή...
-Η έννοια του χώρου δεν αφορά μόνο τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά κι εκείνον τον πιο προσωπικό, όπου όνειρα και σκέψεις ζουν, αναπτύσσονται και συχνά πεθαίνουν, αναλογίστηκε, σαν να απαντά σε μια φωνή έξω απ’ αυτόν.
Με σκέψεις σαν και τούτες, η ώρα πέρασε γρήγορα κι έπρεπε ευθύς να ξεκινήσει για τη δουλειά. Σε τέτοιους χώρους, η ασυνέπεια με κριτήρια χρονικά – αργοπορία – δε συγχωρείται! Με εκκρεμότητες, υποχρεώσεις και προθεσμίες να του κατακλύζουν το μυαλό, έφτασε πάνω στην ώρα για το επίσημο μίτινγκ: αλήθεια, τι το έκανε να είναι επίσημο; Τα εκλεπτυσμένα πρόσωπα, τα πρωτότυπα θέματα της συνεδρίασης, τα ακριβά κοστούμια που κοσμούσαν τις σάρκες ανθρώπων τόσο συμβιβασμένων;
Καθιστός, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους – συνεργάτες τους ονόμαζε – γύρω από ένα ολοστρόγγυλο, μεγάλο, ξύλινο τραπέζι το οποίο ασκούσε μια μοναδική δύναμη έλξης κι επιβολής σε όσους βρίσκονταν ολόγυρά του, χάθηκε, ευτυχώς, στις σκέψεις του. Τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει· ούτε καν το προικισμένο με υπερφυσικές δυνάμεις τραπέζι που δέσποζε στο κέντρο του συνεδριακού χώρου. Οι τοίχοι βάλθηκαν να γκρεμίζονται, οι καρέκλες να τρίζουν, το τραπέζι να σωριάζεται, το κτήριο το ίδιο να χάνει την οριοθετημένη υπόστασή του. Ξάφνου τίποτε δεν υπήρχε. Λίγη σκόνη ίσως, αδιάφορο για έναν ανοικοκύρευτο!
Από υπάλληλος είχε μόλις αναβαθμιστεί σε σκηνοθέτη! Είχε, πλέον, πρόσβαση στον χώρο και μ’ ένα βλέμμα του μπορούσε να τον ταξιδέψει! Ακριβώς! Να τον ταξιδέψει! Ακίνητος ο ίδιος, στο ίδιο σημείο, όπου άλλοτε αντίκριζε το παντοδύναμο τραπέζι, εκείνο που είχε λόγο στην απόλυση ή την προαγωγή του, εκείνο που όριζε τη γραμμή θανάτου (deadline) – τι αλαζονική χρήση! – , κατά κόσμο προθεσμία, τώρα έβλεπε εκτάσεις άγνωστες κι ανθρώπους ξένους να γελούν και να χορεύουν και να τραγουδούν, κυρίως να τραγουδούν· κι ύστερα πρόσωπα αγαπημένα να μιλούν και να μιλούν... Κι έπειτα ηλιοτρόπια και κήπους μοσχοβολιστούς, κι αλίμονο έβλεπε θάλασσες και βουνά, κι εκείνον ταξιδιώτη μ’ ένα του βήμα να περνά από το ένα σκηνικό στο άλλο!
Μόλις είχε δώσει λίγο χώρο στις σκέψεις του, στις μύχιες εκείνες σκέψεις που ξετρυπώνουν τις νύχτες και δεν αφήνουν τα σημάδια τους παρά μόνο στα σεντόνια. Κι άντε μετά να τις καταλάβεις...
Δε γύρισε ποτέ ξανά στη δουλειά. Αναζήτησε και γι’ αυτό βρήκε όλα όσα είχαν τη δύναμη να γκρεμίσουν εκείνο το κτήριο.
Και ζει καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου