Η απενεργοποίηση του λογαριασμού συντελέστηκε. Ένας κύκλος είχε κλείσει. Μπορεί κάποτε να ξανάνοιγε. Μπορεί και ποτέ. Το πιθανότερο. Αλλά όλως παραδόξως δεν ένιωθε λύπη την ώρα που πατούσε τα κουμπιά, την ώρα που σκότωνε τον διαδικτυακό της εαυτό. Τα δάχτυλα σταθερά, αμετανόητα. Η καρδιά στη θέση της. Όλα καλά. Έτσι είναι στην αρχή κάθε δύσκολης απόφασης. Λίγο μετά αναπόφευκτα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις -αλίμονο. Θα ‘ρθει και το λεγόμενο σύνδρομο στέρησης, το περιμένει από στιγμή σε στιγμή. Έτσι δεν γίνεται με όλους τους εθισμούς; Σε στοιχειώνουν, σε βασανίζουν μέχρι τελικής πτώσεως, ειδικά όταν προσπαθείς να τους αποτινάξεις. Όμως η πράξη έχει γίνει. Έγινε μια πράξη πραγματική. Αναλογίστηκε τις άπειρες προηγούμενες διαδικτυακές πράξεις. Οκτώ χρόνια έμπρακτης απραξίας. Έμπρακτης γελοιότητας εν τέλει. Ένας μίνι απολογισμός χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς μέσα στο μυαλό της. Προσπαθεί να βρει πού έχασε τον εαυτό της. Πώς…πότε συντελέστηκαν όλα αυτά; Πώς ατόνησαν τα αντανακλαστικά της. Το facebook της έδωσε την ευκαιρία να ζήσει την μεγάλη πλάνη και να την μεταφράσει σε ευτυχία. Να την μεταφράσει σε έρωτα. Πού πάει ο έρωτας όταν τελειώνει, αλήθεια; Αλλά τέτοια ερωτήματα δικαιούται να τα διατυπώνει κανείς όταν πρόκειται για την αληθινή ζωή. Εκεί όπου η αγάπη ενός ανθρώπου για έναν άνθρωπο είναι η Πράξη. Είναι δέσμευση, είναι ρίσκο ή αυτοθυσία. Τί να λέει τώρα; Μόνο σιωπή τώρα. Αυτό μόνο θα είχε κάποιο νόημα στην περίπτωσή της. Και κείνος; Τι να λέει εκείνος; Ο δεύτερος άνθρωπος που εμπλέκεται σε αυτήν την ιστορία. Ο δεύτερος άνθρωπος, ο χρήστης, ένας από τους χρήστες facebookfriends της, που επέμενε να αποκαλεί έρωτα. Τον φαντάζεται να την αναζητά (απεγνωσμένα) ξανά και ξανά ανάμεσα στους φίλους του. Να τρελαίνεται που δεν μπορεί να βρει πια τη δική της σελίδα. Να απορεί. Να αναρωτιέται. Να ξέρει ότι δεν θα βρει ποτέ την απάντηση. Ή να καταλαβαίνει μέσα του την αιτία της αποχώρησης, αλλά να μην θέλει να την παραδεχτεί. Ή να την παραδέχεται. Δεν έχει πια σημασία. Η απενεργοποίηση του λογαριασμού συντελέστηκε εύκολα τελικά, παρά την αρχική της ανησυχία. Κάθισε για λίγο σκεφτική μπροστά από τον υπολογιστή. Ακίνητη. Έκλεισε τα μάτια. Ο πειρασμός παραμόνευε μέσα της σαν τον διάβολο. Εύκολη θα ήταν και η επανασύνδεση. Κάτι κουμπιά και κάτι κωδικοί είναι μόνο. Τίποτα. Παιχνιδάκι. Ο πειρασμός καραδοκούσε. Ένιωσε σαν να χώρισε. Χώρισε. Από τί χώρισε; Από ποιον; Χώρισε από τις λέξεις. Χώρισε από τις λέξεις του. Χώρισε από μια γαμημένη αίσθηση. Την αίσθηση ότι είσαι κοντά σε κάποιον τον οποίο δεν συναντάς ποτέ. Γιατί αν τον συναντήσεις, δεν θα είναι πια αυτό. Αλλάζουν οι όροι ,οι ισορροπίες, θα είναι κάτι άλλο. Και πάντα οι άνθρωποι φοβούνται το «άλλο». «Δεν υπάρχει σχέση πια, γιατί ποτέ δεν υπήρχε», επαναλάμβανε μια διαφορετική φωνή μέσα της. Η σχέση ήταν η αίσθηση μιας σχέσης. Τώρα δεν υπάρχουν μηνύματα. Δεν υπάρχει τσατ, δεν υπάρχουν status . Όλα όσα στοιχειοθετούσαν μια συνθήκη αφαιρέθηκαν συνειδητά. Άρα, τίποτα δεν υπάρχει πια. Μόνο ο εαυτός. Το εγώ που ζητά να επιστρέψει στη σωστή του βάση. Πιο ανθεκτικό, πιο ώριμο, πιο σοφό.
«Ο χρόνος είναι το παρόν», σκέφτηκε η Ελένη. Είναι δύσκολο να ζει κανείς το παρόν του. Οι περισσότεροι κάνουν τα πάντα για να δραπετεύσουν από αυτό. Τον φαντάζεται να την αναζητά. Να πέφτει από τα σύννεφα. Τον φαντάζεται να χαμογελά αμήχανα ή να θυμώνει ή να λυπάται….Ίσως και τίποτα από όλα αυτά να μην αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Και το πιθανότερο, ποτέ δεν θα μάθει την αντίδρασή του. «Η ζωή είναι εδώ». Θυμάται ότι κατά τη διάρκεια ενός συναισθηματικού παραληρήματος τού είχε γράψει τη διεύθυνσή της. Περίμενε κάτι από αυτόν. Κάποια κίνησή του, που όμως δεν συνέβη. Η πρόκληση υπάρχει, οπότε… Άγνωστο αν θα ανταποδοθεί ποτέ. Η Ελένη έκλεισε τον υπολογιστή Έπειτα πήγε στην κουζίνα και καθάρισε ένα μήλο. Με το μήλο στο χέρι βγήκε στο δρόμο για μια βόλτα μέσα στην πόλη. Είχε ήδη βραδιάσει.
Πρώτη δημοσίευση του διηγήματος: http://fractalart.gr/asimina/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου