Το εφτάψυχο ποίημα
Εδώ πρέπει να μπω
πριν φτάσουν τα πράγματα
πριν φτάσουν τα πράγματα
σε μια λέσχη χαρτοπαιξίας, στο απροχώρητο·
σε κάποια αδελφότητα,
σε κάποια αδελφότητα,
στην ερειπωμένη κατακόμβη,
ακόμη και σ ́ ένα παραθαλάσσιο
ακόμη και σ ́ ένα παραθαλάσσιο
ξενοδοχείο τριών αστέρων
Τ ́ απομεσήμερο να σπινθηρίζει
σα βεγγαλικό η μοναξιά
σα βεγγαλικό η μοναξιά
-μπρος φωτιά και πίσω αίμα-
κι οι εφτά ψυχές του ποιήματος
να με κοιτούν θριαμβευτικά από την
να με κοιτούν θριαμβευτικά από την
κλειδαρότρυπα,
με την εγγύτητα μιαςνέας πτώσης
(Μετρώντας) σαράντα μέρες με την όπισθεν
με την εγγύτητα μιαςνέας πτώσης
(Μετρώντας) σαράντα μέρες με την όπισθεν
το φως το βίαιο,
το σπαραχτικό
σε μια θάλασσα στάχτης
ανάμεσα στους απόντες,
μια ακόμα φορά ανάβω.
Μ’ ελάχιστη απόκλιση
τα τυφλά σημεία
σαν χρόνια παιδικά λάμπουν.
το σπαραχτικό
σε μια θάλασσα στάχτης
ανάμεσα στους απόντες,
μια ακόμα φορά ανάβω.
Μ’ ελάχιστη απόκλιση
τα τυφλά σημεία
σαν χρόνια παιδικά λάμπουν.
Τι θα πει μαύρη γη,
δεν ξέρω,
άσε κάτω τα κονιάκ
να τα πιούμε γιαγιά
επί τόπου,
δεν ξέρω,
άσε κάτω τα κονιάκ
να τα πιούμε γιαγιά
επί τόπου,
μήπως παν τα φαρμάκια
κάτω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου