Ήταν πριν απ' το
άναμμα του φιτιλιού κι έξω απ' του σύμπαντος τον χρόνο
Πριν ο φλοιός της
γης διαπλάσει την εισβολή του πάνω στη ρέουσα μάζα
Προτού να
σελαγίσουν τ' άστρα κι ο ουράνιος φωτεινός να φυσήξει φέγγος
Καταμεσής ήταν στου
σιβυλλικού αιθέρα την ανεμόεσσα απροσδιοριστία
Καταμεσής στα σιωπηλά
σκότη υπόκωφα πάφλαζε την κυματιστή ροή της
Η θάλασσα.
Στης τρικυμίας τον
θανατερό θυμό παραδάρθηκα με μπλάβο ωκεάνιο δέρμα
Στη μενεξεδιά λύπη
έλιωσα ενός ασάλευτου δειλινού μπροστά στο πέλαγος
Στης γαλανής τα
καμώματα με του ήλιου τα στραφταλίσματα ιλαρή ένιωσα
Βαθιά κορμί - ψυχή
φαρμάκωσα μες των μολυσμένων θαλασσών τις τοξίνες
Βαθιά στων
πολύμορφων κόλπων της τις ευμετάβλητες ποιότητες με άδραξε
Η θάλασσα.
Μια ατελεύτητη ροή αλλαγών που γράφονται και σβήνονται στις
ράχες των κυμάτων είναι η θάλασσα. Ποτέ
ένα κύμα δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο, μα απ' τα ριζά του προηγούμενου
γεννιέται. Στης ράχης του το κύρτωμα μεταρσιώθηκα την έξαρση, στη χάση του με
ρούφηξε η μουσκεμένη γλύκα. Τον έρωτα με
χόρεψε παλινδρομικά, πότε με τρυφερή απαλότητα κι άλλοτε παθιασμένα. Γιατί το
κύμα είναι στιγμή από τη θάλασσα κι η θάλασσα ξέρει ν' αγαπά και ν' αγαπιέται
σα γυναίκα · εισπνέει το όλον.
Της μοιάζω τόσο,
που με πληγώνει να είμαι γυναίκα
κι όχι
θάλασσα.
Της μοιάζω τόσο,
που ονειρεύτηκα να είμαι η θάλασσα
κι όχι γυναίκα.
Μα εγώ δεν έχω
μιαν απέραντη αγκαλιά αγέραστη
Μα εγώ δεν έχω
έναν έρωτα ακατάβλητο κι αθάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου