Τομή
Κάνει έρωτα και το σώμα της γίνεται ουρανός
Είναι γη σε μια πιο υψηλή μετενσάρκωση
******
Η ηθοποιός και το ερωτευμένο βλέφαρο
Το δάκρυ του είναι μια ψηλή μελαχρινή γυναίκα με απαλά χείλη, κίτρινους βόλους για μάτια που σε τυφλώνουν και σε ντύνουν αστραπή. Φοράει αίμα, να αγκαλιάσει το τρυφερό γυναικείο του δάκρυ. Να σύρει κόμπους απ' το λαιμό στα βλέφαρα. Κι όταν ξαπλώνει, η καρδιά του το τραβάει προς τα πίσω. Κι όταν πάει να σηκωθεί, τα σεντόνια βάφουν το σώμα του λευκό, γίνεται αόρατος. Όταν αμφιβάλλει, έρχεται πάλι η ατιμασμένη γυναίκα και κλαίει στον ώμο του. Κι όταν λοιδορεί, μια θλίψη από σκοτάδι κηλιδώνει το πορτρέτο του και γίνεται πιο αβάσταχτος από ποτέ.
******
Εκτάριο παραδείσου
Κόκκινοι ανεμόμυλοι
Προεξέχουν σαν ιστία στην καμπυλότητα της μοναξιάς.
******
Αδικία
Ζηνοβία,
Θα σας αγαπήσω τόσο που
η μάνα μου θ’ αυτοκτονήσει κάτω από αιμοδιψή πλακόστρωτα
θα φυτρώσουν νούφαρα σε πτυελοδοχεία
τα κόκαλα θα γεμίσουν αρρώστια και πόνο
θα ματώσει ένα γυμνό παιδί κάτω απ’ το Θεό
το οινόπνευμα θα ρέει στο σώμα του ψαριού
θα αποτεφρωθεί η ανάσα ν’ ανέβει η καμπύλη μου στην επιφάνεια
θα παίζω μαριονέτες στον Φάουστ και το χτικιό μου θ’ αναβιώνει αθάνατο
θα γίνω στήθος κάτω από μαύρο ρούχο
θα γίνω το παντελόνι του πεθαμένου
τα πόδια θα γνέφουν στην αναπτέρωση
τα πεύκα θα σφίξουν τις παλάμες τους στο στόμα
τα δόντια μου είναι κόκκινα
Αχ, και δεν θέλω να μείνω ορφανός
******
Εξέγερση
Στον Θάνο
Ανδρειώθηκαν τα μάτια μαζί με τις πόλεις
Τα βλέφαρα δεν φτάνουν στα τείχη
******
Νόθο
Μ' άφησε η διχασμένη εκείνη τρίαινα
να της ξυρίσω το κεφάλι
να κολυμπήσω στο βυθό της
πίνω μάτια με μαλλιά χωρίς φρύδια
καταπίνω γλώσσες
δώρα φέρω άσφαιρη
Τρίαινα με τις κόρες σου
έχεις ένα παιδί ακόμα.
******
(Από τη συλλογή ‘Οι κερασιές το χειμώνα είναι μια κόκκινη επανάσταση’, εκδ. Γαβριηλίδης 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου