Η λαϊκή σοφία
Εντυπώσεις από την συλλογή
Στην Σκιά του Κόσμου
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου
Από τις εκδόσεις Βακχικόν
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ
Οι Βρετανοί που καθώς λένε φημίζονται για την ροπή τους στην ποίηση της πρώτης εντύπωσης, είπαν κάποτε πως η τέχνη στοχεύει στην αλήθεια, δεν είναι εξαρτημένη από μαρτυρίες εξωτερικές, , μεταγγίζεται στο αίμα από την καρδιά , το πάθος της είναι το χρονικό της. Έπειτα έφθασαν οι κριτικοί με τα βαριά τους βήματα και άρχισαν να ψάχνουν τις λέξεις, να σηκώνουν τα φουστάνια τους, να ξεθάβουν τις πέτρες που έχουν ένα βάρος να φυλάξουν. Κάποιοι φοβήθηκαν, είπαν πως ο ρυθμός είναι μονάχα ότι μετρά, έσπασαν το μαρμάρινο γόητρο του δεκαπεντασύλλαβου, όμως με τον απλούστερο τρόπο ακούγονταν φωνές που είχαν δαμάσει το όνειρο μέσα τους και κάθε μέρα σώζονταν από την αρχή. Η τέχνη της φωτογραφίας, μαρτυρία εκείνου του ασταθούς και αβέβαιου παραστάτη που συγκρατεί με όλες της τις δυνάμεις η ποίηση, η εικόνα που γεννιέται και πεθαίνει μέσα από τα ανυπέρβλητα μέσα της εποχής διαμορφώνουν το υλικό των στίχων της Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου στην συλλογή της Στην Σκιά του Κόσμου των εκδόσεων Βακχικόν. Στην συλλογή που υπερασπίζεται έναν άλλο κόσμο, μια φίνα εσπεράντο που υπάρχει από το μελόδραμα του Ορφέα ως τις καρδιές μας και αντέχει κόντρα στους καταλόγους και τους επικήδειους των ρευμάτων. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, αυτά θα επανέρχονται.
Ένα προσωπικό όραμα και ο ανάλογος βαθμός της πειθαρχίας στήνουν τα θεμέλια αυτού του κόσμου που δείχνει να κινείται στην κατεύθυνση ενός προσωπικού πάντα οράματος. Όπως αυτό που εκτυλίσσεται μέσα από την παρατήρηση και το προσωπικό χρονικό στην σκιά που σύμφωνα με κάποιους κρύβει ένα παράθυρο λυτρωτικό και έναν δρόμο για το αφάνταστο και εκείνο που κανείς και ποτέ δεν ονειρεύτηκε.
Ο ποιητής αντλεί από ένα παρόν συνειδητό. Γυρεύει νοήματα και αλλιώς να ειπωθούν τα μικρά και τα μεγάλα δράματα, σκηνές ατομικής βιογραφίας και μιας άλλης, ξέφρενης που μας δένει πάνω στο άρμα του χρόνου. Όμως, εκείνο που αναζητά δεν ολοκληρώνεται ποτέ από μόνο του, δίχως την αυθεντικότητα και την στοχαστική προσαρμογή της μαρτυρίας κάτω από τα φώτα ενός παράξενου θεάτρου. Εκεί, στην σκηνή του παίζονται τα πάντα. Στυλ, άνθρωποι, στίχοι και πάνω από όλα η συνείδηση του ζωντανού, εκείνου που ανταποκρίνεται εντός μας. Η ποιήτρια, κυρία Λιβιτσάνου – Ντάνου, που μόνον καινούρια δεν μπορεί να λογιστεί στο μετερίζι που υπηρετεί, έπειτα από επτά εκδόσεις, θυμίζει την συγκίνηση των κοριτσιών που θυμούνται μετά, στις μεγάλες ησυχίες τους. Και τότε βρίσκουν το απόσταγμα του κόσμου, ψάχνουν και ανακαλύπτουν τους βαθμούς της συγκίνησης που καίει την ποίηση και την ιστορία και τον κλειδωμένο τους λαιμό. Έτσι μόνον μπορεί και κατοικεί τις Στιγμές Ονείρου εκείνο το μεταφυσικό νανούρισμα του κύματος στην αλαργινή σκηνή του παιδικού κουκλοθέατρου που σφύζει από όραμα. Με τον δικό τους ρυθμό τα ποιήματα της Σκιάς των εκδόσεων Βακχικόν μπλέκουν στα γρανάζια της ανάγνωσης και έπειτα προχωρούν ως το αίσθημα, καταβάλλοντας όλες τους τις δυνάμεις, όλα τους τα σημεία στίξεως για να υπάρχει εκείνος ο υπαινιγμός στο τέλος,
ρωγμή και χάσμα ανάμεσα στους κόσμους που συγκρούονται. Σε εκείνον της πραγματικότητας και τον άλλον που φωτίζει παράλογα και προσωπικά τα υλικά του εργαστηρίου της ποιήτριας. Μόρια του κόσμου, ραγισμένες πλάκες της καρδιάς και μια βουβή παράδοση που τρέχει μες στις φλέβες της και φτιάχνει τους στίχους της Διαπίστωσης που ως να τελειώσει αυτό το σημείωμα θα δώσει μια και θα γίνει η σκιά του κόσμου και του εξωφύλλου, κυκλοφορούν σπαραχτικά στα ποιήματα της πολυσέλιδης συλλογής.
Το σημείωμα τριγυρνά στους στίχους. Ψάχνει να βρει εκείνο το οριακό σημείο πέρα από όπου γεννιέται το συλλογικό και ο δρόμος διαφυγής από την πραγματικότητα. Η ποιήτρια ανοίγει πολλούς, μικρούς αγωγούς και από εκεί περνά την πίκρα της για τις σύγχρονες σκηνογραφίες, την πίστη της, γαλήνη ενός ιερωμένου στο όνομα της αγάπης, το λεπτό και επιδέξιο χέρι του τεχνίτη που αιώνια νέος και άδολος, δεν γράφει δίχως το συγκλονιστικό συναίσθημα της μοναξιάς του. Η βραχνάδα των λέξεων και η βαρύτητα της μνήμης συνιστούν τους φωτισμούς που ξεπηδούν από το δάπεδο, λούζοντας στο φως και το αίσθημα το έργο που τίθεται στην κριτική του κοινού. Σε αυτού του κοινού που ολοένα και περισσότερο και πιο αυξητικά δείχνει να αγαπά την ποίηση και να περηφανεύεται για την ευλογημένη και ποικίλη αρρυθμία των κόσμων που συνομιλούν εκεί έξω. Αυτό το στοιχείο του προσωπικού, του αποτυπώματος που φέρει τις καταβολές του αλλά διατυπώνεται ψυχικά κοσμεί την Σκιά της Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου και δικαιώνει το ανεπτυγμένο αισθητήριο των εκδόσεων Βακχικόν στην ανάδειξη κάθε φωνής που αναμετράται με το ταλέντο της τούτη την εποχή της παγωμένης μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου