notationes ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ- ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2015 /// ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ /// 'ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

                                                      
 

XOΡΟΣ

Σε είδα πάλι να χορεύεις μπροστά μου
Σαν γυαλισμένο ποίημα στον τοίχο
Χαμένοι κόσμοι στο δύο
Έσταζαν οι γραμμές σου επίπεδα
Κάτω άπ' τις μασχάλες
Μόλις είχε ξυπνήσει το ζώο 

Στις βαλίτσες σου η σιωπή
Οι λέξεις δικές μου
Με το μου και το σου  
Να έχουν στο τέλος 
Το ίδιο αβέβαιον ύψιλον 
Του βυθού

Οι θηλές του στήθους γλυπτές
Σαν παγωμένη φωτιά
'Εκρυβαν  τα επόμενα όνειρα
Μέχρι τη ηλικία της λογικής

Μπορούμε να σχεδιάσουμε
Μια δολοφονία
Ή να αρχίσουμε μια θρησκεία  
Είπα δυνατά
Επιβλέποντας από μακριά την απουσία σου
Ήμουν όμως πάλι  
Ο μοναδικός  που άκουγε


Ένα άγνωστο χρώμα 
Έβγαλε ρίζες στα μάτια μου 
'Επαιξε την εκτέλεσή μου ξανά
Καθώς προσπαθούσα να διαρκέσω
Την υπόσχεση του νερού
Ακούγοντας τις στροφές μου 
Να τελειώνουν  

 
Eσύ ποτέ δεν ήσουν εδώ
Να πάρεις λίγο θάνατο
Να τον κρατήσεις σαν φίδι
Άπ'τη μέση
Όπως κάνουν
Οι χορευτές του ταγκό
Και μετά να χωρέσεις
Ολόκληρη λίμνη
Στην παλάμη μου

Μπορείς να κρατήσεις τα διαμάντια
Για να με προδίδεις κάθε μέρα
Έχω πληρώσει ήδη για τη σκουριά

Η σκουριά ποτέ δεν κοιμάται
Τις ώρες που το φως χαμηλώνει
Στους θαλάμους της νύχτας
Εκδικείται τη νοσταλγία της
Με αχόρταγο κόσμο

Το αμάρτημά σου από καρδιά
Χάνεται στην ντροπή

Κυλάει

Όποιο κι αν είναι το τέλος
Εγώ θα το σκοτώσω           

 Ολομόναχοι μαζί, Σμίλη 2014