πτερόεσσα θλίψη
ας μην γελιόμαστε.
ο καθένας με τις σφαίρες του.
ο καθένας στον δικό του πόλεμο.
καμιά φορά
σταματάμε τα διερχόμενα
τουριστικά λεωφορεία
και ζητάμε παυσίπονα
από τους επιβάτες.
για μιαν αναμνηστική φωτογραφία
μας χαρίζουν
ακόμη και τον πυροσβεστήρα.
ύστερα
μας επιτρέπουν να πεθάνουμε
ανενόχλητοι.
αυτός ο ήλιος που δεν δύει
δεν είναι ήλιος.
είναι τα καντήλια μας,
της λύπης το αργό πετρέλαιο
που φλογίζει
τους μακρείς λαιμούς των φουγάρων.
αυτό το ναυάγιο
που μισοκοιμάται στο ένα πλευρό
δεν είναι ναυάγιο.
είναι το σπασμένο σου γόνατο,
το δεξί μου δάχτυλο
το ακρωτηριασμένο
κι αυτές οι σελίδες οι λευκές
πάνω στο σεντόνι
κάποιας ζωής χαμένα επεισόδια,
ανέκδοτες των ονείρων
στιχομυθίες.
*******************
ένεκα βαρύτατων ελαφρυντικών
να το γράψετε! είπα
δεν το έκανε μόνος
είχε συνεργούς
εξ αίματος
και εξ αγχιστείας
ατράνταχτο άλλοθι
μερικά ανθεκτικά
σπερματοζωάρια,
συνάψεις,
κλιμακτηρίους,
την τρίτη εκδοχή
του Schwangau
και μάρτυρα κανέναν.
θα μπορούσε βέβαια
να έχει γαυγίσει ο σκύλος
αν δεν ήταν τυφλός.
οι γέροι ξέρουν
πού δίνουν τα γλειφιτζούρια.
αθώος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου