Στοργή
Για δυο στιγμές ακόμα
Ας κρατηθούμε γερά απ΄ τα κλαδιά αυτού του πεύκου
Κάτω ας λιάζονται οι εχθροί της καρδιάς μας
Μετά το αεράκι θα φυσήξει, σίγουρο τραγούδι,
Θα μας πάρει πούπουλα του ύπνου
Να μας φέρει στων παραμυθιών τα σοφά λημέρια
Στους θαλασσινούς αετούς, κοντά στους πύργους της τύχης
Εικόνες έτοιμες να μας κρατήσουν επιτέλους μέσα τους
Χωρίς άλλο νόημα η δόξα των ανθρώπων
Ο πόλεμος, αυτά τα είδωλα του κόσμου
Μόνο ας κρατηθούμε τώρα
Λίγο ακόμα απ΄ τα γερά κλαδιά του πεύκου.
*
Αφύλακτος, η, ον
Εκείνη η δύναμη, ο περονόσπορος,
Σου διαλύει τα πάντα
Σου παίρνει ακόμη και το σπίτι
Σ΄ αφήνει άφραγκο
Όπως η λειχήνα σε μαραζώνει
Σου τρώει σιγά σιγά το πρόσωπο
Δεν μπορείς να τον σκοτώσεις
Είναι βαθιά μέσα στα σωθικά σου
Ένα έχει γίνει ένα τώρα με την ψυχή σου
Πιστεύει πλέον με τη δύναμη του κατακτητή
Ότι είσαι πλέον ακριβώς εσύ.
*
Το γέλιο των θεών
-Περίσσεψε κάτι και για μας,
Λιμοκοντόροι από στάχτη και λυρισμό;
Τι, όλα μα όλα, ξένα μας τώρα;
Λοιμός στο γαλαξία
Γεμίσαμε από πρεζόνια του Εγώ
Ένα άπειρο πιο πέρα να μας ντύνει όμως.
"-No [.] It is impossible.
We live, as we dream-alone.
Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου.
Η Ιστορία είναι μεγάλο κουμάσι
πονηρότερη από κάθε νομοτέλεια"
-Θα πάψετε να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια.;
Ανόητοι!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου