Επιλογή- Επιμέλεια :Ασημίνα Ξηρογιάννη
Yποθετικά
Σου γράφω για όλα αυτά που δεν χωρούν σε λέξεις
για να σου αποκριθώ.
Σου γράφω απροσδιόριστα
ώστε να συμβαδίζουν στον χρόνο.
Ερωτικά, για να καλύπτει το συναίσθημα.
Αρκούμαι στη γραφή, στην άγνωστη αυτή.
Μπορεί να τα διαβάζεις όλα αυτά
που σου γνέφει το μελάνι
μα ποτέ δεν είσαι σίγουρος
ότι τούτο ζωγραφίζει ζωηρά τα αρχικά σου.
Υποθέσεις μόνο είναι η ποίηση,
γι’ αυτό χάθηκες μέσα της.
Εγώ ,από την άλλη,
θαρραλέα τις γράφω,
για να τις ξορκίσω.
*
Το ποίημα
Το κάθε ποίημα κάτι αποκαλύπτει.
Τον έρωτα που είχες κι έχει εξαφανιστεί και τούτος,
'Οπως όλα κάποια στιγμή, με απίστευτη άνεση.
Την αγάπη που δεν φεύγει,
πού να πάει,
μένει με αλυσίδες γερές και τυλιγμένες
γύρω από την καρδιά,
σαν να μην την αφήνουν ν’ αναπνεύσει.
Και δεν αναπνέει, παρά μονάχα χτυπά άρρυθμα
σαν να πάτησες το κουμπί εν λειτουργία.
Τη σκέψη. Πάντοτε πρωταγωνιστούσες.
'Εγινες έμπνευση
Σαν βρέθηκες και χάθηκες,
το δεύτερο ρήμα να σου πω ήταν η έμπνευσή μου.
Το κάθε ποίημα κάτι αποκαλύπτει.
Με αποκαλύπτει.
Κάτι προμηνύει.
Προμηνύει τον οικειοθαλή χαμό σου.
Το κάθε ποίημα κάτι αγαπάει.
Το δικό μου αγάπησε εσένα.
Το κάθε ποίημα κάτι επιθυμεί.
Επιθυμία, το πρώτο ρήμα,
Αφού ακόμη είμαι στάσιμη στο δεύτερο.
Το κάθε ποίημα έρχεται στην ώρα του.
«Σκιές στον Ενικό »Γαβριηλίδης 2018
***
Νίκος Β.Παπαδόπουλος
ΣΤΗΣ ΕΥΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
Χρόνιος ο φόβος του χρόνου ο φόβος
Το πέρας του χρόνου μα όχι του φόβου
Ορίζει
Παίζει χαϊδεύει και φεύγει, ζαλίζει
Φλερτάρει και με
Υπνωτίζει
Ζει σε κομμάτια με κάνει κομμάτια
Μου καίει τα μάτια
Αχνίζει
Διψάει για οίνο διστάζει μα θέλει
Και λιώνει σαν βλέπει
Τον κρίνο
Στης Εύας το χρόνο δε θα αντέξω, θυμώνω
Ξεκινώ ν’ αγαπάω μ’ άλλης μήλο μεθάω
Κι έτσι δεν έχω καν για θεό μου
Τον Νείλο
*
Να μη στερέψω
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή
Ενός κεριού η αμοιβή
Να μη στερέψω
Στης μελωδίας την ψυχή
Μα και στου λόγου την ορδή
Να γαληνέψω
Μέσα στης μέρας τη βουή
Στου πρωινού μου την αυγή
Για να δουλέψω
Σε πιτσιρίκων τη γενιά
Και στου ρυθμού την ξενιτιά
Θα διακονέψω
Αν δεν διαβάσω δε θα βρω
Της πρώτης ύλης το σκοπό
Δε θα χορέψω
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή
Κάποιου θεού ανταμοιβή
Να μην εκπνεύσω
Ενός παιδιού η ταραχή
Μίας λαχτάρας η οργή
Να μη στερέψω
Στης μελωδίας τη βροχή
Ενός αγώνα στη δραχμή
Θα διαιρέσω.
«Άλλη μοίρα»,Γαβριηλίδης,2017
Σίση Σιακαβάρα
ΣΥΝΕΥΡΕΣΙΣ
Τα σώματα γεννούν ποίηση
κι έτσι υφίστανται στον έρωτα.
Πλέκουν τα μέλη τους
σε σκοτεινό τετράγωνο
με τ’ αναμμένα κεριά
να λιώνουν μπρος στο θαύμα.
Το φιλί φτύνει στο στόμα μου αστέρια
φωτοβολούν πίσω απ’ το στήθος
και σβήνουν στον γυμνό βυθό
της μήτρας μου.
Φορώ τα χέρια σου φτερά
Και εκτινάσσομαι.
Ο χρόνος σε ασυναρτησία
Κλέβει τον απόηχο
Των στιγμών των εραστών
Κι αυτό το σκοτάδι
Δεν έχει πια άλλο τόπο
Να χωρέσει τις εκρήξεις.
‘Ετσι άνοιξα το παράθυρο
Και κάθισα στα φλεγόμενα πόδια σου.
Ας πιούμε λίγη θάλασσα να δροσιστούμε.
*
ΟΡΑΣΙΣ
Θα γίνει το χέρι μου τανάλια
Να τραβά αλύπητα
Μεταλλαγμένα άκαμπτα καρφιά
Που μήνες υπάρχουν
Σε στάση μασίφ μέσα στο μάτι
ικανοποιείτο εκείνο
Να τρέφεται με τη σκουριά.
Σαν αποκόλληση μήτρας
Η εξαγωγή
ζωγραφίζει
μια στρογγυλή πληγή
αδέσποτη τρύπα
έρμαιο του φωτός
που θα την καίει.
Τριγύρω δε
Κολλημένα απομεινάρια
Απ΄ τα πηχτά μεσάνυχτα.
«Το μαύρο κουτί», Γαβριηλίδης 2018
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου