 |
*Πίνακας Νικόλαου Γύζη
Σχολή Ικάρων
Φυσικά όλες οι μέρες
είναι δικές μας
αργά περνούν
αργά μας τρώνε
κι η εβδομάδα γίνεται
ο κόσμος που στάζει
από το κομμένο μας πρόσωπο
μάτια αστραφτερά λευκά-
σχίζες κάρβουνου-
δάχτυλα απ΄ τον αυχένα
ως τη μέση
τραβούν το σκοτάδι
πάνω μας
λίγο πριν αλλάξει
η Σελήνη
τέταρτο
κι επτά ήλιοι αγκαλιασμένοι
κρεμαστούν
στα σύρματα της οροφής
σαν να πρόκειται
να πετάξουν
(Κι εμείς
μαζί τους)
***
Περιπλάνηση
Kι είδα
πως έβγαινα
από τον χτύπο της ώρας
κι έμπαινα στον ύπνο
των προγόνων.
Ήταν η ιστορία
άδειο σπίτι
με τα νώτα της
στραμμένα πάνω μου.
Την ακολούθησα.
Τουτέστιν: ήμουν σε ηλικία
να έλκω γκρεμούς
αγκάθια κι άλλα
ιαματικά φυτά.
Έφυγα μόνη μέσα
απ΄ τα χαλάσματα
τρέχοντας για εκεί
που τέλειωνε
της γης
το πρόσωπο
*Ο πίνακας είναι παρμένος από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου