Μου γράφεις:
«Κάνει κρύο στην ενδοχώρα.
Όλα είναι γκρίζα και βρόμικα.
Κάθε πρωί μας σταυρώνουνε για τους τουρίστες,
τα βράδια μετράω τα λεφτά που έβγαλα στον σταυρό.
Τα καρφιά τα συνήθισα, σκλήρυνε το δέρμα,
λιγόστεψε το αίμα μου, δεν τρέχει.
Μη στεναχωριέσαι,
πακέτα φως να μου στέλνεις, τίποτα άλλο δε χρειάζομαι.
Μην τα πιστεύεις τα ουρλιαχτά που ακούς στις ειδήσεις,
μια δουλειά είναι κι αυτή.
Εσύ να με σκέφτεσαι όπως με ήξερες.
Κι όταν γυρίσω,
θα μ’ αγαπάς περισσότερο που τόσες φορές σταυρώθηκα».
[Διαβάζω και διαβάζω,
κοιτάζω όσες φωτογραφίες έστειλες.
Μετά θυμάμαι ότι πέθανες – και κλείνω την οθόνη].
Ανέκδοτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου