Το Θέατρο Κορύβαντες παρουσιάζει το Κωμικό Δράμα του Ευγένιου Ιονέσκο Το Μάθημα

Το θέμα του έργου είναι πως οι μαθητές πάντα παθαίνουν πονόδοντο  και πως πάντα οι καθηγητές τους βιάζουν και τους δολοφονούν.

Ερμηνεύουν:  Αντρέας Θεοχάρης και Δήμητρα Τσιούρβα

Σκηνοθεσία:  Αντρέας Θεοχάρης

Μετάφραση:  Βαγγέλης Φελουζής

Φωτισμοί:    Αντρέας Κοκάκης

Σχέδιο Αφίσσας: Sérgio Vieira

Ημέρες Παραστάσεων: Κάθε Σάββατο και Κυριακή

Από Κυριακή  5 Μαΐου  έως και Κυριακή 9 Ιουνίου.

Ώρες έναρξης: Σάββατο 21:00  και Κυριακή 20:00

Είσοδος:    Ελεύθερη συνεισφορά.

Θέατρο Κορύβαντες, Μυλλέρου 78 Μεταξουργείο

Κρατήσεις στο koryvantes@gmail.com  

και στα τηλέφωνα  2155404045  -  6977930787

http://theatrokoryvantes.blogspot.gr

Σημείωμα του Σκηνοθέτη:

Τι είναι το Μάθημα; Η  βία των  λέξεων, η βία της εκπαίδευσης, η βία της αυθεντίας;  Η σταδιακή εξουθένωση του  ατόμου μέσω της μάθησης έως ότου νεκρωθεί εντελώς; Η εθελοντική  υποταγή σε θεωρίες και λεκτικούς ακροβατισμούς;  Πώς γίνεται το άτομο να πιστεύει σε μια ιδεολογία, να υποτάσσεται  με όλη του τη θέληση σε ένα σύστημα που τελικά  θα τον εξοντώσει, που θα του στερήσει όλη τη ζωτική του δύναμη; Το ζήτημα της πίστης σε ιδεολογίες εντελώς παράλογες και κυρίως η δύναμη που ασκούν οι λέξεις στους ανθρώπους, σε σημείο να τους ισοπεδώσουν εντελώς, συναντάται συχνά στον Ιονέσκο. Όμως το Μάθημα δεν είναι κάτι από αυτά ή είναι κάτι  πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Ο Ιονέσκο απεχθανόταν τις “λεκτικές ερμηνείες” κυρίως δε τις “κριτικές απόψεις”  ειδικά  όσες είχαν πολιτική ή φιλοσοφική ή θεωρητική  διάσταση.  Μια “ερμηνεία” είναι και αυτή με τη σειρά της  ένα παιχνίδι λέξεων, μια αλληλουχία φθόγγων, φωνημάτων που ασκούν την ίδια βία που συναντάμε στο Μάθημα.  Ένας φαύλος κύκλος. Το Μάθημα είναι θέατρο στην καθαρή του μορφή,  ένα θέατρο όπως το οραματιζόταν ο Αρτό, όχι λέξεις, όχι έξυπνοι διάλογοι, όχι νοήματα όχι ψυχολογία όχι χαρακτήρες αλλά θέαμα σε όλες τις διαστάσεις του, ούτε  δραματικό ούτε  κωμικό ούτε  τραγικό.  Και όπως σημειώνει ο Ιονέσκο:

“Να σπρώχνουμε το γελοίο ως το ακραίο του όριο. Εκεί μόλις με το δάκτυλο μια σκουντιά, ένα αδιόρατο γλίστρημα και βρισκόμαστε στο τραγικό. Είναι ένα είδος ταχυδακτυλουργίας. Το πέρασμα από το κωμικό στο τραγικό πρέπει να γίνεται χωρίς  το κοινό να το αντιλαμβάνεται. Κι’ ούτε ίσως οι ηθοποιοί, ή ελάχιστα. Αλλαγή φωτισμού. Αυτό δοκίμασα στο “Μάθημα”. Πάνω σ’ ένα κείμενο κωμικό, παίξιμο δραματικό. Πάνω σ’ ένα κείμενο δραματικό, παίξιμο κωμικό.”