NIKOΣ ΣΟΥΒΑΤΖΗΣ ///ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Σκόνη πάνω σε παλιά βιβλία

Το ποίημα αυτό είναι απ' τα ποιήματα
που ασφυκτιούν στο χαρτί
Ονειρεύεται μια νύχτα
να δραπετεύσει
και να γνωρίσει τον κόσμο

Να περιηγηθεί εκεί που γεννιέται η ζωή,
εκεί που γράφεται η ιστορία,
εκεί που αψηφούν τον θάνατο
και τους φυσικούς νόμους,
εκεί που κερδίζουν το ψωμί,
εκεί που αλλάζει ο κόσμος,
εκεί που γκρεμίζουν τα τείχη

Να αναπνεύσει ελεύθερο,
να αγαπήσει και να μισήσει,
να μεθύσει από έρωτα,
να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων,
να γίνει τραγούδι
που θα τραγουδήσουν όλα τα στόματα

Να γίνει αέρας και βροχή
και η σκόνη πάνω σε παλιά βιβλία,
να γίνει θάλασσα ανταριασμένη
που θα μιλούν για αυτή οι παλιοί ναυτικοί
στα καφενεία του λιμανιού

Να εισβάλλει σε παλιά βιβλία
και ασπρόμαυρες φωτογραφίες
και να διασχίσει κάθετα την ιστορία
Απ' τον Οκτώβρη του '17
στον Ιούλιο του '36,
απ' τον Δεκέμβρη του '44
στον Νοέμβρη του '73
και στο φθινόπωρο του '77

Κι όταν πια γνωρίσει τη ζωή
απ' την καλή κι απ' την ανάποδη,
όταν στις βαθιές αυλακιές στο μέτωπό του
μπορεί κανείς να διαβάσει
ύμνους και θρήνους
για τη ζωή και τον θάνατο,
τότε να ξαναγυρίσει στο χαρτί
και κάθε λέξη του
να έχει να αφηγηθεί μια ιστορία

***

Η ιστορία ακόμα μας περιμένει

Αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια
ζητούν να πεινάσουμε
Αυτοί που φλυαρούν όλη μέρα
ζητούν να σωπάσουμε
Αυτοί που μας σκοτώνουν
μας ζητούν να καταδικάσουμε τη βία
Αυτοί που μας κλέβουν
μας ζητούν να δηλώσουμε ένοχοι κλοπής
Αυτοί που κατάντησαν τις ζωές μας στατιστικά στοιχεία
δίνουν μαθήματα ανθρωπισμού
Αυτοί που μας σπρώχνουν στον γκρεμό
καταδικάζουν τα άκρα
Και η ιστορία ακόμα μας περιμένει

***


Πνιγμένο γέλιο

Κι αν δεν με βλέπεις ποτέ να γελάω
δεν είναι γιατί σου κρατώ κακία
Μα να, πώς να στο πω;
Είναι κάτι γκρίζα σύννεφα
που μ' εμποδίζουν να χαρώ τον ήλιο,
είναι οι χιλιάδες μαύρες σκέψεις
που μου διαλύουν το μυαλό,
είναι κι αυτοί οι γκρίζοι τοίχοι
που υψώνονται γύρω μου,
είναι που γίνονται ολοένα πιο βαριά
τα βήματά μου,
είναι και που γίνονται
όλο και πιο δύσκολες οι ανάσες μου
Είναι που έγινε σαν ψίθυρος η φωνή μου,
είναι κι αυτός ο εκκωφαντικός θόρυβος
που τρυπάει τα αυτιά μου,
είναι κι αυτή η πικρή γεύση
που έχω συνεχώς στο στόμα,
είναι και που έγινε η ζωή μας αριθμός
που δεν χωράει στους λογαριασμούς τους

***

Όσο δυναμώνει το φως

Όση εγκατάλειψη κρύβει ένα βλέμμα,
τόση αλληλεγγύη κρύβει μια λέξη,
όση απελπισία κρύβει η νύχτα,
τόση ελπίδα φέρνει η αυγή,
όσο πόνο προκαλεί μια πληγή,
τόση χαρά φέρνει το αύριο,
όση ανοησία έχει η φλυαρία,
τόση σοφία έχει η σιωπή,
όσο δυναμώνει το φως,
τόσο αραιώνει το σκοτάδι,
όσο υποχωρεί το εγώ,
τόσο δυναμώνει το εμείς

Από το ψηφιακό βιβλίο «Χειμερινή Ισημερία»

***