πάει να πει
θα λάβεις μια λέξη να έχει το ποίημα την αρχή του.
Κι όταν το ποίημα φτάσει στο τέλος του
θέλει να πει
δεν σε χρειάζεται και σου δίνει τα παπούτσια στο χέρι.
Εσύ που νόμιζες το' χεις του χεριού σου
και πως το' χεις στο χέρι σου
σαστίζεις μπρος στην άδεια παλάμη.
Α, η προδοσία είναι οι άλλοι
χέρι με χέρι μαζί του:
το διαβάζουν, το μαλάζουν, του αλλάζουν
το φως του που καίει, ιδίαις χερσί.
Όποιος έχασε ποίημα και το ψάχνει τις νύχτες
ας σηκώσει το χέρι.
Κι όποιος είδε τις λέξεις του
να δίνουν τα χέρια με τα χείλη του κόσμου
ας μη βιαστεί.
Στο κατόπι τον πήρε ο ανά χείρα χρόνος
μια στιγμούλα τρεχάμενη
μια τρεμάμενη ώρα.
Ο αιώνας αργεί.
Το ποίημα έχει πάντα ένα όνομα
χειρ ποιητού όπως ζωγράφου σε βενετοκρατούμενη νήσο.
Μα κανείς ποτέ δεν θα μάθει
πόσα ονόματα ήρθαν στα χέρια
και πόσα με το χέρι στην καρδιά
για να πατήσει ένα ποίημα στα πόδια του.
(Ανέκδοτο)
****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου