ΤΑ ΑΠΑΛΑ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ,της Ασημίνας Ξηρογιάννη

                                              


[Δημήτρης Αθηνάκης,Δωμάτιο μικρών διακοπών,Κέδρος2012]

---

Με τη νέα του ποιητική συλλογή "Δωμάτιο μικρών διακοπών ,ένα ποίημα μικρού μήκους κι άλλα πλάνα" ο Δημήτρης Αθηνάκης  μπαινοβγαίνει στα δωμάτια των αναμνήσεών του,ρίχνοντας το βλέμμα του σε πρόσωπα ,πράγματα και καταστάσεις που κάποτε κυριαρχούσαν στη ζωή του.Η νύχτα,τα σώματα,η θάλασσα,η  γλώσσα,οι λέξεις,οι εικόνες αποτελούν τον μικρόκοσμο του ποιητή.Οποιητής που έχει εφεύρει πολλούς συγγενικούς ρόλους για τον εαυτό του-σκηνοθέτης,καμεραμάν,φωτογράφος,σεναριογράφος,φωτιστής,ηχολήπτης-προκεμένου να επαναπροσδιορίσει μέσα του τα πράγματα.Στην ουσία δεν μιλά .Στην ουσία σιωπά ποιητικώ τω τρόπω. Ειναι σαν απαλά να τα αγγίζει όλα με τη γραφίδα του για να τα τοποθετησει σε κουτάκια περισσότερο,να τους βρει χωρο  και να τα ταξινομήσει μέσα στην ψυχή του ώστε να κλείσει  δια παντός παλιούς λογαρισμούς και κύκλους παρά για να κάνει αποκαλύψεις γύρω από την ζωή του.Για παράδειγμα,ο ''μπαμπάς'' που τον αποκαλεί ''μπαμπά '' και όχι '' πατέρα '' είναι φιγούρα κυρίαρχη μέσα στο ποιητικό σύμπαν του Αθηνάκη.Τα παιδικά "γιατί" λειτουργούν ως ρυθμικά ρεφρέν...

-Μα πού πάνε όλοι αυτοί οι νεκροί;
 Πού πάνε οι νεκροί όταν πεθαίνουν,μπαμπά;


Tα μάτια του με κοιτάζουν.
          'Ομορφα μάτια.
Καμιά φορά θέλω κάτι γι΄αυτά να γράψω
να τα ρωτήσω γιατί δε μ΄αφήνει αυτός ακόμα να καπνίσω.

-Γιατί δεν μ΄αφήνεις; ακόμα να καπνίσω;

Kάπου αλλού γράφει:'' Ο  '' μπαμπάς '' ξαναμπαίνει ως εικόνα στη ζωή του ποιητή,γίνεται στίχος,φιλτράρεται εντέχνως και αθωώνεται εν τέλει.Ο ''μπαμπάς'' δεν μπορεί να πληγώσει πια.Το παρελθόν δεν μπορεί να πληγώσει πια.Εχουν άλλη δυναμική και άλλη λειτουργικότητα .

Επίσης...οι λέξεις μνημονεύονται ουκ ολίγες φορές μέσα στα ποιήματα του Αθηνάκη.Τον παιδεύουν οι  λέξεις,αλλά τις αγαπάει κιόλας...Σαν να χει μαζί τους ανοιχτους λογαριασμούς...

Ζητώ τις λέξεις μου
να τις κρατώ άπ΄το χέρι
και να τους δίνω ένα φιλί

****




ας είναι αυτές που σκέφτεται
ο μαραθωνοδρόμος
όταν τον χαιρετά η μάνα του





****
 

...να υποδύονται πως κομματιάζουν λέξεις






****

...Με λέξεις μόνος γονατίζω
-μια θάλασσα λέξεις γυρω μου-
τα μάτια μου τα χάνω
μέρες οχτώ

****

 
Αλλοτε διακρίνεται ενας ελαφρύς σουρρεαλισμός στα σημεία ...''τότε βγαίνουν τα φαντάσματα που έχουν αυπνία '' Άλλοτε ο ποιητής μας δείχνει εύγλωττα πόσο αγαπά τη σιωπή...Ν΄ακούγονται μόνο ανάσες ...να κυριαρχουν οι αισθήσεις...

...καλύτερα σκοτώνοντας τις λέξεις
μία μία
να μένουν δύο μονάχα
να σωπαίνει πιο εύκολα(πιο γρήγορα)η νύχτα


Κομματιάζοντας τις μνήμες του σε μικρά ποιητικά πλάνα ,ο Δημήτρης Αθηνάκης   τις ανασυνθέτει .Επιλέκτικά αλλοιώνει τα γεγονότα για να τα αναπλάσει έπειτα δημιουργικά και να πετύχει μια ολοκληρωτική αναδόμηση του παρελθόντος. καταδεικνύοντας συνάμα την τρομαχτική  δύναμη της ποιητικής δημιουργίας.Καταφεύγοντας στην αναδιάρθρωση και ανασημασιοδότηση  μέσα του των εμπειριών  που τον στιγμάτισαν,τελικά συμφιλιώνεται με αυτές  και γενναιόδωρα τις μοιράζεται με τον αναγνώστη.


Eτοιμάζομαι για τις καινούριες μέρες.
Φορώ ο,τι βρω μπροστά μου και πάω στο ταχυδρομείο συχνά.
Μ΄αρέσουν τα γραμματόσημα'


έχω  πάντα κάπου ν΄ακουμπώ τη γλώσσα μου-

Απαλά χαιδεύει τις μνήμες του,επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος και αναμετρούμενος με τον ανελέητο χρόνο.Ο Αθηνάκης μάς δείχνει ότι είναι καλό να αγαπάμε τις μνήμες μας.Και κάτι πιο πολύ.Να είμαστε τυχεροί που έχουμε μνήμες και  μπορούμε ανα πάσα στιγμή να τις ανακαλούμε!


Ασημίνα Ξηρογιάννη