ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ /// ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                          

 

 

 Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ

Σε ποια γιορτή θα πάνε οι ξυλοπόδαροι;
Τα κεφάλια τους μες στην καταχνιά,
Οι τεράστιες δρασκελιές πάνω στα πλήκτρα.
Με τη στριγγλιά του αρχιμουσικού
Οι δρόμοι τρέχουν όπου να 'ναι.

Εγώ είμαι ο μόνος που 'εμεινε εδώ πίσω,
Κλόουν με πασαλειμμένο χαμόγελο.
Για δες, η φιέστα τιμή που μου φύλαγε!
Να τραγουδώ το φεγγάρι που τρώει
Μαλλί της γριάς σ' ερείπια υπουργείων...

***

Η απλότητα του τρόμου

Είναι απλό: Δεν σε πεθαίνει ο τρόμος.
Ο τρόμος μόνο σε ξεγεννάει.
Βγάζει το φίδι απ’ την κοιλιά σου.
Ο μαιευτήρας σού χαμογελά,
Που ζεις μια τέτοια αιθέρια νύχτα
Είναι απλό: Ο τρόμος δεν σε ταπεινώνει.
Σε αίρει στο ύψος των περιστάσεων.
Απλώς πατάς πάνω στον εαυτό σου.
Ο τρόμος δεν επείγεται. Σε περιμένει.
Μπορείς, σκεπτόμενος, να διαφύγεις.
Απλώς δεν μπορείς να σκεφτείς.
Στον τρόμο ένα κι ένα κάνουν δύο.
Απλώς δεν βρίσκεις το πρώτο και το δεύτερο:
Τη στιγμή αυτή ο ένας σε ψάχνει
Κι ο δεύτερος του φανερώνει τη θέση σου.
Ο τρόμος προνοεί. Είναι ψύχραιμος.
Εξάλλου ξέρετε κι οι δυο τι θα αξιώσει.
Πίνει ακόμη μια γουλιά απ’ τον καφέ του
Κι απλώς σηκώνει τα μάτια του πάνω σου.
Είναι απλό: Η φωνή του αέρα,
Οι ψίθυροι οι σοφοί των ερειπίων,
Το κουρέλι από την υγρασία που απομένει
Σε κάποια σκιερή γωνιά του πυρετού,
Όλα γλιστράνε μέσα στο φρεάτιο.
Ο ήλιος βάζει το δάχτυλό του στο τζάμι
Και κάνεις τη βουτιά. Αυτό ήταν. Θα δεις τώρα
Σε όλη την απλότητά του τον τρόμο.

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΩΣ ΑΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ,2012