ΆΝΝΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΚΠΤΩΤΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Θρηνείς  αιχμάλωτη στην λήθη.
Είσαι μία Αφροδίτη του Έρωτα, έκπτωτη,
μία μορφή από καυτό μάρμαρο,
σαν καρυάτιδα  υπνωτισμένη απ' την προδοσία  του χρόνου.
Εγκλωβίστηκες  σε αναμνήσεις στυφές.
Το σώμα σου γυάλινο ομοίωμα , εύθραυστο.
Παραδόθηκες  στην τραγωδία της σάρκας.
Κι είσαι πάντα εκεί
να περιφέρεις ένα κορμί  σε διαδρόμους δαιδαλώδεις,
να παζαρεύεις τις στιγμές  σε κακοφωτισμένα σοκάκια,
να  πουλάς τις χάντρες των ματιών σου σε τιμή ευκαιρίας.
Σε στοίχειωσε ο απόηχος της νύχτας.
Με ξεφτισμένο όνομα
σέρνεσαι τώρα  στους  δρόμους του <<πουθενά>>
σαν λαβωμένο φίδι που ψάχνει μια φωλιά για να πεθάνει.
Δύσκολη η αναπνοή στο υγρό δωμάτιο,
κλοιός ασφυξίας απ' αμέτρητα γιατί.
Οι ερινύες  άνοιξαν πύρινες  τρύπες  στον τοίχο.
Σε καταπίνει η φλόγα τους
κι εσύ να σμίγεις με σκιές ανθρωπόμορφες.


Θρηνείς  αιχμάλωτη στην λήθη.
Είσαι ναυάγιο σκουριασμένο που ξέβρασε η κόλαση.
Σάπια φύκια ξεπηδούν απ' το κορμί,
τρυπούν τις κακοποιημένες αναμνήσεις σου.
Βραχνάς η συνήθεια και σ' έκανε όμηρό της.
Κι εσύ θα είσαι πάντα εκεί να περιφέρεις το κορμί,
παλινδρομώντας  μες σε ανάπηρα βιώματα
και βουβούς μονολόγους.


ΓΕΥΣΗ ΟΞΥΜΩΡΗ

Κι ύστερα ήρθε ο φόβος.
Έκανε αναγκαστική προσγείωση στον διάδρομο της ζωής μας.
Κι εμείς αγκιστρωθήκαμε πάνω του.
Παγωμένη η ανάσα του
<<δροσίζει>> το πρόσωπό μας.
Τώρα πια τρεφόμαστε απ' αυτόν.
Σε κάθε πιάτο που μας σερβίρουν,
η γεύση του .... μία απόλαυση,
η καθημερινή μας <<πολυτέλεια>>.

Στο ορεκτικό βασικό συστατικό ο φόβος.
Στο κυρίως πιάτο μία δυνατή δόση απ' αυτόν
και το επιδόρπιο γλασαρισμένο με τ'απόσταγμά του.
Ακόρεστη η όρεξή μας για την γεύση του.
Κι όταν τελειώνει  αυτό το γεύμα,
περιμένουμε ... με λαχτάρα το επόμενο.