ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ 1943-2011

[Kούφον γάρ χρήμα]

Β΄
Είναι κάτι πρεσβυωπικά γερόντια οι ποιητές
μονάχα μακριά μπορούν να δουν
Μακριά στο παρελθόν μακριά στο μέλλον
τα πράγματα τα κοντινά δεν τα διακρίνουν
παραπατούν σκοντάφτουνε τρικλίζουν
τα χέρια απλώνουμε ψαχουλευτά πασχίζουν
σαν την τυφλόμυγα πού βρίσκονται να βρουν.

Το σήμερα μαντίλι γύρω από τα μάτια τους δεμένο.

Δ

Η ποίηση πρέπει να΄ναι
ένα ζαχαρωμένο βότσαλο.
Πάνω που θα χεις γλυκαθεί
να σπας τα δόντια σου»[Α.Χ.]

[Tύποι ήλων,1978]
***

Όταν σου αναγγείλουνε τον θάνατό μου,
κάνε ό,τι θα 'κανες αν σου χάριζαν
έν' άδειο βάζο.

Θα το γέμιζες λουλούδια·
έτσι δεν είναι;

***
ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ
ε΄
Είμαστε καραμέλες
Πάνω στης αιωνιότητας τη γλώσσα
Λειώνουμε και τελειώνουμε
Μέσα στι σκοτεινό της καταπιώνα.
στ΄
Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων
Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη
Χάριν συμμετρίας.
ζ
Άν τα μαλλιά δεν παίρναν δύναμη
Άπ΄το κορμί μας μά του δίναν
Θα΄τανε ρίζες κι εμείς θα΄μασταν
Δέντρα αντεστραμμένα
Θά΄μασταν κάτι

Τ'ωρα δεν είμαστε άλλο από μια θέληση
Να΄μαστε κάτι.
***
ιδ'
Εχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας
Εχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι
Έχετε μια ανάγκη για σώμα.

Έχετε έναν κώλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας
Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κώλου σας
Καθόσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας

Έχετε ένα κεφάλι που χωράει το καπέλο σας
Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας
Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις

Είσαστε ανυποψίαστοι και ωραίοι σαν παιδιά
Γνήσια παιδιά ενός θεού που πλάσατε κάποτε
Κι από τότε σας πλάθει
Κατ΄εικόνα και ομοίωσίν σας.

Κι είσαστε δίκαιοι:
Αγαπάτε μόνο όταν πρέπει
Σκοτώνετε μόνο όταν πρέπει
Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμένος
Ένας ανεπίδεκτος δικαιοσύνης.
Πάντα σας αγαπώ
Και πάντα σας σκοτώνω.