Στη φάκα του φόβου
Και μέσα στο κέντρο της Πόλης, στη Μέση Οδό έστησε ο άρχοντας ψηλό σαν αιγυπτιακόν οβελίσκο από σκοτεινό γρανίτη φτιαγμένο, το άγαλμα του Φόβου.
Να υψώνται πάνω από τους ανθρώπους και από τα κεφάλια όλων όπως η σπάθη του Δαμοκλή, με το ένα του μάτι να βλέπει τα πάντα.
Εντρομοι να το αντικρίζουν οι πολίτες, κι αυτό, να διαλέγει ποιους θα φάει σήμερα και ποιους θα αφήσει για αύριο.
Μπροστά σε αυτό το άγαλμα του Φόβου ο άρχοντας έστησε βωμό και σε αυτόν τον βωμό οι πολίτες -πες οι υπήκοοι- καλούνται κάθε μέρα να θυσιάζουν και να αποδίδουν τιμές (σε συνεχώς αυξανόμενες τιμές) στους θεούς του κράτους, στο Παγκόσμιον Πάνθεον των τόκων, των κερδών και της ανταγωνιστικότητας.
Ο εργάτης που φοβάται μη χάσει τη δουλειά του, θυσιάζει.
Ο υπάλληλος που φοβάται μην του μειώσουν κι άλλο τον μισθό, θυσιάζει.
Ο φοιτητής που φοβάται πως δεν θα βρει δουλειά, θυσιάζει.
Ο πατέρας που τρέμει για το μέλλον των παιδιών του, θυσιάζει.
Κι όποιος δεν θυσιάζει, θυσιάζεται.
Οποιος είναι ασεβής και δεν αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι οδηγείται στο αμφιθέατρο.
Στιγματίζεται, άλλοτε ως «τεμπέλης», άλλοτε ως «κοπρίτης» και στέλνεται στο πυρ το εξώτερον, στα θηρία της αρένας, παρίας, «κάθαρμα» και μίασμα.
Το άγαλμα του Φόβου είναι αφιερωμένο στον θεό της Ζούγκλας - μόνον οι ισχυρότεροι να επιβιώνουν και να τον δοξάζουν, ενώ οι ασθενέστεροι να τιμωρούνται - το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι ο πλούσιος του φτωχού τ' αρνί.
Και η Πόλη φοβάται. Και προσκυνάει. Για την ώρα νεκρή. Και ακούει. Τους μουεζίνηδες της προπαγάνδας να σκούζουν από ψηλά, από τους μιναρέδες του Ναού, σαν κατοχικά μεγάφωνα, τον Κανόνα σήμερα του Μνημονίου, χθες του Σουλτάνου, αύριο του Υπατου Αρμοστή.
Εναν κανόνα απλό, να τον καταλαβαίνουν χωρίς δυσκολία και οι πιο κουτοί πιστοί: «δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνον ο Μονόδρομος».
Αρχαίο και σοφό το Ιερατείο που λειτουργεί τον Ναό του Φόβου, τον Ναό του θεού της Ζούγκλας. Ιερείς-δημοσιογράφοι, ιερείς-πολιτικοί, ιερείς-ακαδημαϊκοί σύμπασα και ολοκληρωτική η ομοιογενοποιημένη σκέψη στην υπηρεσία του Μαμωνά: όλα είναι φράγκα, όλα είναι δούναι και λαβείν, ένας είναι ο θεός οι Δυνατοί.
Για αυτούς ζούμε, αυτούς υπηρετούμε, για αυτούς πεθαίνουμε. Και προφήτης αυτών ο Άρχοντας. Σήμερα. Αύριο άλλος.
Αλλά, όχι ακριβώς προφήτης. Καντηλανάφτης. Στον Ναό του Φόβου, στο Κράτος της Θλίψης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου