ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ από το βιβλίο < Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ>

Από τη συλλογή ...ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ[Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,ΔΩΔΩΝΗ 2009]

***

Μια σκέψη έκανα για τη Φρύνη.
Τη φαντάστηκα να μεθά στα συμπόσια των ανδρών
Να χαρίζει το απαλό μυρωδάτο της σώμα.
Ελεύθερη από ενοχές για ταπεινές καταγωγές κι άλλα παρόμοια.
Η υπόνοια και μόνη ότι μπορεί να πλανεύθηκε από τον καλλιτέχνη...
Την απαλλάσσει από την κακή της φήμη.

***

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Περάσαμε έρωτες πολλούς.

Ανταμώσαμε σατύρους αγκιστρωμένους

σε σώματα που΄ξεραν μόνο να ξεχνούν.

Ψυχές δεν γνώρισα πολλές να μου ανοιχθούν σε πλάτος και σε βάθος

Της δικής σου τις διαστάσεις δε λησμόνησα.



Περάσαμε έρωτες πολλούς-

Κρυφά και φανερά-

Μας στιγμάτησαν για να μας αφήσουν μετά

εκεί απ΄όπου ξεκινήσαμε,

Στην πρώτη νιότη.



Μαζί.

Μαζί βαδίζουμε σιωπηλά ακούγοντας τους κραδασμούς
του ανέμου της ζωής,
Τις ελευθερίες μας μοιράσαμε σωστά.Με οικονομία.
Και ο χρόνος μάς σεβάστηκε.



***

....αυπνία


Απ την ταράτσα βλέπω φώτα να τρεμοπαίζουν πέρα μακριά.

Κι ακούω θορυβους της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται.

Τα βράδια του καλοκαιριού έχει δροσιά.

Φορώ λευκό νυχτικό - σατέν.

Μαύρους κύκλους θα χω το πρωί και στα μάτια μου

γραμμένα ερωτηματικά.

Που την άλλη νύχτα δεν θ΄απαντήσω πάλι.


***


Η Προφητεία του ανέμου


( Στην Δέσποινα)


<Να περάσεις το ποτάμι.
Να ανακυκλώσεις τη ζωή που σπατάλησες.>

Mα εγώ...καρφωμένη στην μία όχθη,
αρκέστηκα στο να ονειρευτώ την άλλη.


***


ΚΑΠΟΤΕ...

Ο αοιδός Ορφέας διαμελίστηκε από τις μαινάδες στη Θράκη.
Οι ύμνοι του θάφτηκαν στο σκοτάδι πάνω στα βουνά.
Κι ο ίδιος ως γύρη ταξίδεψε στο σύμπαν
ώσπου ξανάγινε η μουσική του φως.
...υπάρχει Θεός.



***


ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Λέξεις σε λευκή κόλλα...αυτό ειμ΄εγώ.
Τίποτα και όλα.
Ειλικρινά,μόνο αυτό.



***



ΑΙΣΘΗΣΙΣ

Η βροχή
Το βράδυ
Το φεγγάρι
Η Γη
Η Γεύση τους
Το Άρωμα
Που βγαίνει από τα χείλη της Αγάπης σου
Ανεξίτηλο είναι
Μοιάζει
Με Φύση
Με Εποχή
Με θάλασσα
Με Σύμπαν



***



ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Είναι φτωχές οι λέξεις μου,γιατί έτσι είναι τα χρόνια,
η περιουσία ,τα ταξίδια μου.
Τα πλούσια όνειρα μόνο με κρατούν στη ζωή.



***


ΣΙΩΠΗΛΑ....

Ο ήλιος αντάμωνε με τα φύκια του πελάου
Στη Δύση
Η αρμύρα της θάλασσας ευωδίαζε
Στην Ανατολή
Ο ουρανός έκρυβε το βυθό με στοργή
Στην αγκαλιά του

Δεν είναι άρνηση η σιωπή.



***



Την κάθε μέρα την προσέχω σαν κόρη οφθαλμού-
Μην μου πέσει κάτω και γίνω κατά τι φτωχότερη.



***


- Σπατάλη είναι να σκορπίζεσαι σα φύλλο
-Μα ποιός θεωρεί τα φύλλα αμελητέα;



***


Υπάρχουν μερικά βράδια που οι άνθρωποι περιμένουν.
Δεν κοιμούνται,περιμένουν.
Κι ο χρόνος μένει ακίνητος -κολλημένος σ΄ενα βασανιστικό παρόν...
Που δε λέει να γίνει αύριο.



***



ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Και να σκεφτείς,
Ούτε στιγμή δεν πίστεψα
Πως η κοπέλα με τα σανδάλια,τα λυτά μαλλιά,τα μύρα
Η σχεδόν διάφανη
Ήταν η Αφροδίτη.

Κι όμως την είδα να κατεβαίνει
Από ψηλά το κόκκινο βουνό
Με ελαφρό περπάτημα
Αγέρωχο βλέμμα
Πλατύ χαμόγελο.

Μα με προσπέρασε
Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει
Τα βλέφαρα,τα μάτια,το πρόσωπο
Που το βασάνιζε ένα συννεφάκι θλίψης.



***


ΘΛΙΨΗ


Στο κλειστό δωμάτιο
Με τους μαύρους καθρέφτες
Εκεί.Υπάρχει μια αίσθηση
Θανάτου απελπιστικά βαριά
Μυρωδιά πεθαμένου λουλουδιού
τραγουδιού του χρόνου
του φθίνοντος του αγγίζοντος
την θαλπωρή παρέχουν
τα φαντάσματα
του παρελθόντος ονείρου
που καλούσαμε ζωή.



***


ΠΕΡΑΣΜΑ

Στέκομαι σε απόσταση
Ικανή.
Με βλέπω να περπατώ
Ανάμεσα απ΄το πλήθος
Να περνώ....

Χωρίς να γυρίσουν να με κοιτάξουν
Τα χαμηλωμένα βλέμματα
Οι πόνοι οι κρυμμένοι πίσω από μαύρα γυαλιά
Όλοι την ίδια ηλικία μοιάζουν να΄χουν
Έτσι περνώντας...

Στέκομαι σε απόσταση
Ικανή.
Να με ψάξω μες στους ανθρώπους
Να με βρω
Να με ρωτήσω
Για τον προορισμό,την ταυτότητα,
Την ποιότητα,την ομοιότητα,
Το λάθος,το άλλοθι....

Μα να μην θυμάμαι ούτε το όνομά μου;



***



EΠΙΘΥΜΙΑ


Δεν θα΄θελα να είμαι λέξη.
Να μην συρθώ σαν πόρνη από στόμα σε στόμα.
Να μην με σπαταλήσουν ασυλλόγοστα ασυνείδητοι δημαγωγοί του
έρωτα.
Να μην μ΄αλλοιώσουν πένες προδομένων εραστών και μετά γυρνώ
στους δρόμους
Ψάχνοντας να δώσω νόημα στην υπόστασή μου
Γυρεύοντας να τρυπώσω παράνομα στα κιτάπια κάποιου διάσημου
ποιητή...
Μήπως και σώσω κάτι από την υπόληψή μου.
Δεν θα ΄θελα να είμαι λέξη.



***



ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ

<Οι μάσκες μας περιέχουν ως τον ερωτικό σπασμό.>
Μάνος Χατζιδάκης


Ημουν μάσκα όταν με γνώρισες-μάσκα χαράς ήταν το πρόσωπό μου.
Αφημένη σ΄απατηλά όνειρα αγνοούσα τα μονοπάτια της ηδονής,τα
παράδοξα παραστρατήματα του Έρωτα.Κι όταν με κράτησες...μου
χάρισες ρούχο καθαρό-καινούριο-μα τόσο βασανιστικά ιδανικό,που
είπα να το διώξω από πάνω μου λίγο προτού αβίαστα αφανιστώ.

Κι έγινα μάσκα κούρασης-με λίγες ρυτίδες,σκιές κάτω από τα μάτια.
Πήρα τους δρόμους,κρύφτηκα στ΄αριστερό καταφύγιο-λίγο πριν το ρυάκι.
Έτρεξα...απαρνούμενη την καταστροφική φορά του έρωτα από φόβο.

Από φόβο μήπως γίνω μάσκα θανάτου.



***


ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Στης παλιάς σοφίτας το ημίφως Μάσκες αναπνέουν.
Αναπολώντας δοξασμένα σανίδια,πρόσωπα και ατάκες...
-αγαπημένα-.
Κι έτσι ξεχασμένες από τους προβολείς...
Μοιάζουν κουρασμένες από το ταξίδι τους στην Τέχνη.
Η όψη τους ωχρή,ρυτιδιασμένη...τα μάτια άτονα,μισόκλειστα
Γυρνούν πίσω σε χρόνια ευτυχισμένα
Μόνο η μνήμη τους απέμεινε πια...-
Λίγο πριν το θάνατο...
Αναζητούν θεατρίνους να τις ζωντανέψουν πάλι.




***



Σ΄όσους με αγαπάνε

Τα ωραιότερα ταξίδια είναι του μυαλού.
Να σε πηγαίνει η σκέψη σε ό,τι αγαπάς και σου αρέσει.
Και να μην είναι ανάγκη να επιστρέψεις
Αυτά κοντά σου πάντα είναι
Μέσα σου εικόνες αληθινές
Σα να πήγες...
Αναμνήσεις χωρίς χρονικότητα
Σα να πήγες...
Σαν να γύρισες...




***

ΡΟΕΣ

Πού θα μας οδηγήσει αυτή η βόλτα;
To χλωμό φεγγάρι,το πληγωμένο ατέρι
και το αγέρι που μας μέθυσε;
Πουθενά δεν φαίνεται να υπάρχει ανάλογη σύνδεση ανάμεσα
στο αθώο μου βλέμμα και στο δικό σου λάγνο χαμόγελο
σαν ταξιδεύει στο άπειρο στο όνομα της στιγμής.

Πού θα μας οδηγήσει αυτή η βόλτα;
To τοπίο θ΄αλλάξει ξανά και ξανά
Η ζωή θα τρέξει μες στα χέρια μου
Το φεγγάρι θα ζωντανέψει
Το αστέρι θα γιατρευτεί
Το αγέρι θα μας ξεχάσει.

Με τις δυνάμεις που διαθέτουμε ώστε ν αντέχουμε τη ροή,
Έτσι θα μάθουμε να μετράμε της ουσία της ύπαρξης.



***




ΥΠΕΡ ΜΝΗΜΗΣ

Τα τραγούδια,τα ονόματα
Τα αρώματα...ολα
Να τα θυμάμαι...ένα προς ένα
Άπαντα...Η λήθη θα σημάνει
Θάνατο.

Ν΄αντέξει το μυαλό μου μονάχα
Να΄ναι γερό,ατίθασο,ανοιχτό
Σαν κιβωτός,
Αδιάκοπα να δέχεται καινούριους θησαυρούς...
Νεοαποκτηθέντα λάφυρα,
Μυρουδιές και θύμησες,
Μουσικές και θάλασσες...

Ν' αντέξει το μυαλό μου μονάχα
Nα΄ναι λίγες οι απώλειες και οι φθορές
Λίγες και μετρήσιμες
Να πάρει θάρρος κι η ψυχή
Να συνεχίσει αγέρωχη
Αλώβητη
Από τις επιθέσεις του φθοροποιού χρόνου
-που ορέγεται κι αυτήν την ίδια την αθανασία της ακόμα

Να πορευθεί με τόλμη-'οσο της μένει-
Ν΄αντέξει.
Το μυαλό.




***


Ζήσαμε ό,τι μπορέσαμε να αντιληφθούμε πως μας ανήκει
Και πάλι ένα μέρος μονάχα.
Δεν διαθέταμε τη νοημοσύνη των αισθημάτων
Το ένστικτο μας πρόδωσε.
Και φαίνεται τώρα...
Σα να ξεστράτισε ο δρόμος της σκέψης μας τότε...
Έφτασε ο καιρός να αναρωτηθούμε...


***