ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΓΓΙΤΗ /// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΣΠΙΤΙΑ ΞΕΧΝΟΥΝ

Σκόνη ξεθωριάζει χαμόγελα.

Αραιώνουν οι σκιές στα παράθυρα

που χάσκουν αμίλητα.

Ο κισσός αγκαλιάζει ξεχασμένες ζωές

Και το φεγγάρι κοιμάται

σε αόρατες αγκαλιές.

Οι φωνές μακραίνουν... μακραίνουν

και χάνονται.

Μόνο κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες θυμούνται.

Σκληρός βοριάς με παγωμένα χέρια

Κλέβει τα τελευταία λόγια

που γράφτηκαν στους τοίχους

και έφαγαν στο θλιμμένο τραπέζι

για το ταξίδι του πατέρα.

Ο φόβος δαγκώνει την πέτρινη καρδιά τους.

Η μοίρα των ανθρώπων τα ακολουθεί.

Το φως της μέρας ερείπια βλέπει

Σβήστηκαν τα σημάδια του ιδρώτα

Το κλάμα της ζωής

Ο θρήνος του θανάτου

Θάφτηκαν στη σκόνη

Τέλος Εποχής

Καινούργιο κλειδί γυρίζει στην πόρτα.

***

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μεγάλη αγάπη η θάλασσα

απέραντη ,μαγευτική ,πλανεύτρα

Γεννήθηκα στο βούισμά της

εκεί που τα καράβια γίνονται πουλιά.

Μεγάλωσα στην αγκαλιά της

Καθώς λαμπύριζε το ηλιοβασίλεμα

Φανταζόμουν τα καράβια της

γεμάτα πειρατές για μακρινά λιμάνια.

Πολλές φορές μέσα στον ύπνο μου

ένα όνειρο τη φέρνει.

Ακουμπάει τις ρίζες μου

μα δε με δροσίζει.

Ξυπνώ..ναι ..όνειρο ήταν

Το βούισμά της ακούγεται ακόμη.

***

ΜΝΗΜΗ

Σαν άνεμος που στροβιλίζει

απομεινάρια αιώνων

και άλλοτε κρύβει σε αόρατες καταπακτές

σκέψεις φωναχτές

κι άλλοτε κρεμάει στα μανταλάκια

ανομολόγητους πόθους,

η μνήμη με σταυρώνει σαν φονιά.

Με εξαϋλώνει σε τάρταρα και ουρανούς

Η λήθη απέχει βασανιστικά

Ο θάνατος δεν σβήνει τα σημάδια

Οι νεκροί συνεχώς πληθαίνουν

μένουν εδώ

στον ίδιο κόσμο

κολλημένοι στους τοίχους.

Ξεπροβαίνουν σε κάθε γωνιά

Ακούω τις φωνές τους

σε στόματα άλλων

καθώς βαδίζω σε τεντωμένο σκοινί.

Δεν αντέχω τα πισωγυρίσματά της

για λάθη και ευτυχίες που χάθηκαν.

Την κρατάω όμως γερά

Τ ο όπλο μου στην ψευτιά του κόσμου.

***

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

Στου παλιού τραπεζιού τη γωνία

καθόταν ο πατέρας

με τα γυαλιά και το τσιγάρο να το στρίβει.

Τα χρόνια του πολλά

σε εκστρατείες και πολέμους περασμένα.

Ακούει σιωπηλός των τωρινών τα λόγια

κι ένα Αλλά..υψώνει για σημαία

δικό του σύμπαν συγκροτώντας.

Οι νέοι θα δουν πολλά καράβια, συλλογιέται

Ξυπνάει και ζητάει εμπειρίες,

ταξίδια που δεν έκανε ποτέ να ζήσει.

Το παρελθόν με το παρόν είναι μπλεγμένα

σ'ένα χορό ζωής θανάτου

προσμένοντας να δει έστω λίγα καράβια.

Καθισμένος κάτω από την περγουλιά αγναντεύει

μονολογεί κρατώντας το τουφέκι

φίλος πιστός σε μοναχική πορεία.

Εκεί η σκιά του πάντα παραμένει

αθόρυβα να μπαίνει και να φεύγει

σε ένα ξέπορτο που έπνιξε η τσουκνίδα.

****

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Είναι δύσκολες οι νύχτες με Πανσέληνο

Ο ύπνος χάνεται.

Και η νύχτα μέρα μοιάζει

Ξυπνά ένας κόσμος άγνωστος

Θέση να βρει αναζητά

Και να κυριαρχήσει

Επιθυμίες και όνειρα ορθώνονται μπροστά σου

Πληγές που η μέρα έκρυβε

Στης νύχτας τα σκοτάδια

Είναι όμορφες οι νύχτες με Πανσέληνο

Διπλή ζωή σου δίνουν

Θέλεις ξανά να ερωτευτείς

Να τρέξεις στο ακρογιάλι

Με ασήμι να βάψεις τα όνειρα

Και να τα κατακτήσεις

Και όταν θά έλθει το πρωί

Θα ξέρεις τι θα φέρει

Της μέρας το ποτάμι

Καράβια του ήλιου, ΑΩ Εκδόσεις 2021

****

*Οι φωτογραφίες είναι παρμένες από το pixabay.