Εύη Λούμπα, Πέρασε καιρός: Μια ποιητική πένα με… πολλή ευαισθησία!
της Αθηνάς Ν. Μαλαπάνη, Φιλολόγου - Συγγραφέα
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Εύης Λούμπα από τις εκδόσεις Βακχικόν, Πέρασε καιρός, αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα ευαίσθητης και συναισθηματικής γραφής. Η ποιήτρια, Εύη Λούμπα, αποτελεί ένα βαθιά καλλιεργημένο άτομο από καλλιτεχνική σκοπιά, καθώς έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ζωγραφικής, κατασκευής ψηφιδωτού και κοσμημάτων, υποκριτικής και αυτο-έκφρασης και αφήγησης παραμυθιού, με απόρροια να έχει φιλοτεχνήσει μια άρτια ποιητική συλλογή. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιρροές από τον πατέρα της, Νικόλαο Περράκη, τηνιακό μαρμαρογλύπτη, σίγουρα διαδραμάτισαν έναν καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής έκφρασης της.
Ο τρόπος γραφής της Ε. Λούμπα διακρίνεται από προσωπικό και εξομολογητικό τόνο. Πρόκειται για ποιήματα που εκφράζουν την αγάπη σε όλες της τις εκφάνσεις, εικόνες από την ελληνική φύση (Στα φύλλα μιας λευκής μαργαρίτας, σαν τα ροζιασμένα χέρια του γεωργού/ που σπέρνει το στάρι, σαν το ξεροβόρι που φυσά ανάμεσα/ στα δέντρα με τα γυμνά κλαδιά, σαν το ξέφρενο τιτίβισμα των πουλιών,/ σαν τον φλοίσβο της θάλασσας,/ σαν τη φλογέρα του βοσκού, ο ήλιος που με ζεσταίνει κ.ά. πολλά χωρία των ποιημάτων) και γεωγραφία (υπάρχουν πέντε ποιήματα με τον τίτλο Νησιά στη συλλογή, όπου περιγράφονται ποικίλα ελληνικά νησιά με χαρακτηριστικές εικόνες του φυσικού κόσμου: Μες στο αυγουστιάτικο λιοπύρι (…), λιόκαυτα φρύγανα, γεμάτο απ’την αλμύρα του πελάγου, τον χορό των κυμάτων στο μεσοπέλαγο, Φως γεμάτο λευκό και γαλάζιο/ μπλε εκτυφλωτικό κι ανελέητο, απόκρημνες πλαγιές, μια σειρά από αρώματα γήινα, ξερικά, άνυδρα/ καλντερίμια μ’ αμέτρητα σκαλιά κι αυλές σπιτιών λευκών/ που μοσχοβολάνε νυχτολούλουδο και βασιλικό,/ γραφικές φιγούρες-υπομονετικά γαϊδουράκια καταμεσής των χωραφιών/ και παρδαλά κατσίκια σκαρφαλωμένα στ’ απόκρημνα βράχια, στην απεραντοσύνη του μπλε (…), λευκά, ξερά, όλο πέτρα βουνά που στέκουν αγέρωχα, Στην πιο όμορφη χώρα των Κυκλάδων/ το κάστρο δεσπόζει απόρθητο, Λευκά μικρά σπιτάκια σφιχταγκαλιασμένα το ένα με το άλλο,/ σκαρφαλωμένα στις ράχες του λόφου, και μυρωδιές ατέλειωτες του λιοπυριού, με χάρες περισσές/ η όμορφη Αστυπάλαια κ.ά.).
Στη συλλογή αυτή, απαντούν και ποιήματα σχετικά με τη μοναξιά, την απομόνωση, τις δύσκολες σχέσεις (ερωτικές και μη), όλα αυτά που μας εμποδίζουν από μια ορθή επικοινωνία και από την δυνατότητα να βιώσουμε όμορφες εμπειρίες μαζί με άλλους. Το πλέον χαρακτηριστικό ποίημα της συλλογής είναι το Πέρασε καιρός, από το οποίο η ποιήτρια επέλεξε να δώσει τον τίτλο σε όλη τη συλλογή της (και όχι άδικα ούτε τυχαία)!
Το ποίημα αυτό προβάλλει τον ρόλο του φόβου, της μοναξιάς, της σιωπής, της αναζήτησης της ζωής. Όλοι νιώθουμε τον φόβο στην αντιμετώπιση της μοναξιάς επιλέγοντας έτσι -πολλές φορές- την απομόνωση και την αποξένωση. Εντούτοις, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε γι’ αυτό που αποκαλούμε ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου