ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ /// ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

TO ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ 

Πάνω στα χέρια σου αγάπη μου
        Που συχνά φιλούσα
Τόσοι και τόσοι δαίμονες προσπάθησαν  
        Να κλέψουν την ψυχή μου.


Ω,το γλυκό φαρμάκι βρήκε τρόπο
      Και μπήκε μέσα στην καρδιά μου
Και τα μάτια μου ,που άλλοτε χαιρόντουσαν ,
       Τώρα βυθιστήκανε στη λύπη.

Το δηλητήριο μου το΄δωσες εσύ,
       Γλυκιά μου μάγισσα,
Πάρε λοιπόν το νου και τη ζωή μου,
       Και δέξου μέσα σου το κάθε τι δικό μου.

'Ετσι θα επουλώσεις τις πληγές
        Που το γλυκό σου δηλητήριο άνοιξε.
Μην περιμένεις πια και μη διστάσεις!

       Το δηλητήριο κατατρώει τη ζωή μου.


****

        TO ΣΟΥΡΟΥΠΟ 


Η λάμπα καίει σιωπηλή
        Κι απλώνει τ' απαλό της φως
Και μοιάζει να πενθεί μαζί μου
        Γνωρίζοντας αυτό που μου συμβαίνει.

Με βλέπει μοναχό η λάμπα,
         Στον εαυτό μου βυθισμένο
Καθώς η φαντασία μου παίζει 
         Με του μυαλού μου τα φαντάσματα.

Η λάμπα πρέπει μάλλον ναν το ξέρει
         Πώς το  μοναχικό της φως που τρεμοσβήνει
Θα βυθιστεί κάποια στιγμή στη ζωηρή φωτιά
          Που βγαίνει ορμητικά από το στήθος μου.

Αλίμονο,η φλόγα αυτή δεν μπορεί πια
          Να ζήσει μοναχή της-
Μόνο λίγα κύματα αδύναμα απόμειναν
          Από τη θάλασσα της ψυχής σου!


****

      ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΝΕΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ

Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πω
       Για να σ' αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
              Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει'
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμών
         Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη
              Μουσική της,η ανάσα της Τζένης μου.
Σαν χελιδόνι πάνω από γκρεμό
       Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες
              Και στ' απέραντα δάση,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν 
         Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
                 Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας.


Θαρραλέα ντυμένες με χιτώνες φωτιάς
         Που κυματίζουνε ,περήφανες καρδιές εξυψωμένες
                 Και μεταμορφωμένες απ' το διάφανο φως,
Ελεύθερες τώρα δεσπόζουν για πάντα,
         Κι έτσι εγώ σταθερά θα μπορώ να πατήσω
                Μέσα στο απέραντο διάστημα,
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
      Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
              Σαν αστραπές γύρω από το δέντρο της  ζωής.


****

«Ερωτικά Ποιήματα»,Ερατώ,1982 / Εισαγωγή -μετάφραση :Eυγένιος Αρανίτσης

(Aνθολόγηση για το varelaki: Ασημίνα Ξηρογιάννη)

****