ΖΩΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Είναι
ο πατέρας μου
ο τελευταίος σ΄αυτή τη ζωή.
Με περιμένει.
'Ολα δεν έχουν το ίδιο βάρος,
γι΄αυτό κοιτάω
μήπως φανεί
το νόημα να σταματήσω .
Όμως δεν έχει .
Με παραλλάσσει η σκέψη σε ομιλία,
έρημη σάλα,
μέσα μου ο νεκρός,
κι οι λέξεις που είμαι,καθισμένες
κλαίμε το πρόσωπό του.
****
ΑΠΟ ΑΝΘΗ ΤΕΦΡΑ
Από άνθη τέφρα να φυτευτεί
των λέξεων λάμψη στο πιο ωραίο.
Πόσο είσαι όμορφη
Η λύπη να συρθεί
μες στις βραγιές του σώματος και να βλαστήσει
στο πιο ωραίο στήθος
βλέμμα ομορφιάς.
Πόσο είσαι όμορφη
Σταγόνες ύμνου,
σπείρατε ψηλά την παλαιά ψυχή μου.
Πένθιμη παραφορά με παρηχεί
καινούρια ολόδακρυ χαρά.
Πόσο είσαι-
Κύματα ολόχρυσα που πλημμυρούν
οξειδωμένον άργυρο,το ποίημα,
μέσα μου σε κοιτώ,σαστίζω,
ήταν ανάγκη έτσι να μιλώ;
Πόσο είσαι
η ζωή
****
ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΟΛΑ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ
Διότι πάλι δεν θα 'μαι
στις λεύκες το άφθαρτο ασήμι,
χυμένη γύρη στο λεπτό δάκρυ της μέρας.
Δεν θα 'μαι του δειλινού η αγκαλιά,
η αυλή στο ξέπλυμα της σκόνης,
τα χέρια μου που ξύπναγαν τις ρίζες να χορεύουν.
Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
φτάσει το γέλιο ως την νύχτα της μητέρας
και στο σκοτάδι η ανάσα μου επιστρέψει
άγγιγμα των χεριών της.
Διότι πάλι δεν θα 'μαι λάμψη χάδι των νερών,
ρήγμα στο σώμα κι απροσδόκητη φωνή,
ο ήχος, η απόκρισή του.
Δεν θα 'μαι η αόρατη σκέπη του ύπνου
στα μαύρα πέταλα το βράδυ, η τρυφερή ματιά
κισσός στα χέρια, στον λαιμό
της πιο λευκής ημέρας.
Να μεγαλώνει πρέπει η χαρά των άλλων,
να μεγαλώνει η χαρά μου ωσότου
ανοίξω χώρο μες στην νύχτα και για μένα
κι ο ίσκιος που στο φως τώρα με βρέχει
γίνει παιχνίδι σε καμένο μεσημέρι.
Από τη συλλογή ''Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων'',εκδ.Πατάκη 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου