ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ //// ΠΟΙΗΜΑΤΑ

                                                                                     
Αναλλοίωτα



Στις άλλες μνήμες
όσες θέλει ας δίνει η φαντασία παραλλαγές :
Στο άφρισμα της θάλασσας
που αγγίζουν τα δάχτυλα των ίσκιων
οδοιπορώντας πάνω στα πλήκτρα των ωρών
ή σε μια πιο σκούρα απόχρωση
που παίρνει ο ουρανός τη νύχτα
καθώς βαθαίνει στον ορίζοντα
Αλλά σ’εκείνη την εικόνα
που χάιδεψαν τα μάτια μου,
σ’εκείνη τη στιγμή
που μένει ακίνητη στα χείλη μου,
η φαντασία τίποτα δεν έχει να προσθέσει



  ******

  ******

                                                                           
 Η Κωμωδία του Ποιητή 


Ηρεμήστε!
Έχετέ μου εμπιστοσύνη
Σήμερα θα γράψω κωμωδία
κι εσύ, καλέ μου αναγνώστη,
κτύπα το ταμπούρλο!
«Να γράψεις κωμωδία;
Μα, είσαι υποχείριο του πόνου!
Δεν ξέρεις πια τι λες
ούτε τι κάνεις!
Είσαι ποιητής εσύ;
Εσύ δεν είσαι παρά ένας παλιάτσος,
βάλε λοιπόν το κοστούμι σου
κι αλεύρωσε το πρόσωπό σου»
Κι όμως, καλέ μου τυμπανιστή,
ας βάλω τα δυνατά μου·
τους σπασμούς και τους λυγμούς
θα κάνω μια αστεία γκριμάτσα
τον στεναγμό και τον πόνο,
χαμόγελο
τις θλιβερές κραυγές,
γέλιο σαρκαστικό
κι όλοι θα χειροκροτήσουν!
«Γέλα – Γέλα παλιάτσε,
γέλα για την πίκρα
που σου μαχαιρώνει την καρδιά…»
Ηρεμήστε!
Σκιά ήταν, ξεθωριασμένη,
κωμωδίας γέννημα
Έχετέ μου εμπιστοσύνη
Ο παλιάτσος δεν θα ξαναφανεί!


  ******

Νύχτα 

Η νύχτα σηκώνεται
μέσ’απ’τους ολάνοιχτους πόρους των τοίχων
και τα κλειστά παράθυρα
Μέσ’απ’τα κιτάπια των μυαλών
Την περιμένουν
Ανάβουν μάτια τα φώτα στους στύλους, τυφλά
Κι ανοίγουν μάτια τα μάτια
στα πρόσωπα για να τη δουν

Biblionet