ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

                                   

Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης


ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΚΑΛΕΝΤΗΣ 2014
80 ΣΕΛ.

---

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

---

   ''H  αρχιτεκτονική  της ύπαρξης '' είναι ένα βιβλίο για την ασάλευτη ζωή,τη χτισμένη με λέξεις.'Ενα βιβλίο για την αιώνια προσμονή.Το ποιητικό υποκείμενο νοσταλγεί στιγμές και ανθρώπους,βουτά σε δωμάτια ,με τρυφερότητα ,απλότητα και αλήθεια τραγουδά την πίκρα,τη θηλυκή μοναχική πορεία.Υπάρχει κάτι το εύθραυστο,το εξομολογητικό που αιωρείται στον αέρα. Mπλε ,γαλάζιες σκέψεις.Εσωτερικές φωνές και συνδέσεις.Η Ελένη Γκίκα αναζητά την πηγή της λύπης και πάει να ερμηνεύσει την απουσία.Ψηλαφεί τις αναμνήσεις,μετρά τις ρωγμές,αναστοχάζεται πάνω στα ναυάγια.Μιλά η εμπειρία [''στα δάχτυλα τα παίζει/εξάλλου τα ναυάγια''(Λέξεις-ναυάγια)],αλλά και ο υψηλός βαθμός αυτογνωσίας.Το Εγώ γνωρίζει πως ''στο κάτω κάτω δεν είναι και το κέντρο του κόσμου.Κέντρο είναι πια το σκοτωμένο παιδί.''(ροζ-γκρι αλλά στα μάτια γαλάζιο).
   Σιωπή με μουσικότητα,σιωπή με λέξεις,ο πόνος διαχέεται σε ''κάθε κενό.Το Τίποτα ή τα Πάντα''.
Να προσπαθείς να ορίσεις το Αύριο και κείνο πάντα να ξεγλιστράει .Να βρίσκεται όμως σε μοιραίο διάλογο με το Παρελθόν και τη Μνήμη,Η ηδονή  της παρακμής μπορεί να είναι ελκυστική ,παρόλο που αποτελεί σκληρή αλήθεια .Διοχετεύεται στους στίχους και βοηθά τον άνθρωπο να αντέχει.


[...]
Καληνύχτα,
Καλημέρα,
Φτάνει να σε αναγνωρίζω
κάθε φορά.


(Σώμα-Δωμάτιο)




Η Ελένη Γκίκα  αναμετράται με εμμονές και παιχνίδια του μυαλού,δημιουργεί έναν ατόφιο εσωτερικό κόσμο που ορθώνεται άλλοτε σαν αιώνια κραυγή,άλλοτε σαν προσευχή,άλλοτε σαν υπόσχεση.'Ενας κόσμος γλυκός και ανθρώπινος μέσα στη δριμύτητα ,την αιχμηρότητα και τη σκληρότητά του.Ο καθένας και η μοίρα του .Ο καθένας και ο γολγοθάς του.Αλλά ποιός ο βαθμός αυτογνωσίας και ετοιμότητας του καθενός;


[...]


'Ετσι κι αλλιώς ,κουβαλά ο καθένας μας
το δεμάτι για τη δική του πυρά
όπως κι αν το βαφτίζει.


(δεμάτι για τη δική μου πυρά)


Ο πατέρας,ο άνδρας,το δωμάτιο ,η θάλασσα,το Σώμα,ο Χρόνος,η χωροταξία των λέξεων,οι ανεπαίσθητοι διάλογοι,τα ίχνη προφορικότητας,οι εικόνες που επαναλαμβάνονται και άρα διαρκούν.Όλα αυτά έχουν τον χώρο τoυς στο ποιητικό σύμπαν της Ελένης Γκίκα.Οι αναμνήσεις της αποτελούν το μουσικό κουτί μέσω του οποίου ''ακούει τη ζωή της''.
Και αναρωτιέται δια στόματος του θηλυκού ποιητικού της προσωπείου μήπως υπνοβατούσε σ' όλη της τη ζωή ,ή μήπως ονειρευόταν μόνο τη ζωή της και ως εκεί.Μήπως δεν ζούσε,ή ζούσε διαρκώς μέσω μιας μεγάλης Αναμονής.Σκάβει βαθιά στην ύπαρξη.Αντέχει πληγές.Νοσταλγεί αυτό που δεν ήρθε.Η συλλογή αυτή μου φέρνει στα χείλη ''τα ήσυχα βράδια της Αρλέτας''.Και μου δείχνει πόσο απλά ,φυσικά και αβίαστα οι λέξεις,μπορεί να στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά.Και να πετυχαίνουν να τρυπώσουν μέσα της.


[...]


Κι αυτή υπνοβάτης
πέρασε μια ζωή
θα επιλέξει,ελπίζει,
το πότε θα ξυπνήσει.


(Εν ύπνω)